Κύριο ἄρθρο: Ἐκδήλωση Συνδέσμου Ἀγάπης Ἁγίου Δημητρίου γιά τήν Ὑπαπαντή - Θεραπευτικό βίωμα

Τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, 2 Φεβρουαρίου, ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, ὁ Σύνδεσμος Ἀγάπης τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, τιμώντας στό πρόσωπο τῆς Παναγίας τήν Μητέρα ὡς σύμβολο ἀγάπης καί θυσίας, πραγματοποίησε ἐκδήλωση στό Ἐνοριακό Κέντρο τοῦ Ναοῦ, ἡ ὁποία περιελάμβανε σύντομο ἀπολογισμό τοῦ Συνδέσμου Ἀγάπης καί ὁμιλία τῆς κ. Μαρίνας Λασηθιωτάκη, συγγραφέως τοῦ βιβλίου μέ τίτλο «Ὑπόσχεση», μέ θέμα: «Τό θεραπευτικό βίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀπόρρητη ἰδιωτική ὑπόθεση ἤ προϋπόθεση χριστιανικῆς μαρτυρίας;».

Τήν ἐκδήλωση τίμησαν μέ τήν παρουσία του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ἱερόθεος, ὁ Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Γιάννης Μπουλές, ἡ Ἀντιδήμαρχος κ. Μαρία Ζιαμπάρα καί πολλοί συμπολίτες μας πού γέμισαν τήν αἴθουσα ἐκδηλώσεων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μας.

Ὁ Ἐπόπτης τοῦ Συνδέσμου π. Θωμᾶς Βαμβίνης στήν ἀρχή τῆς ἐκδήλωσης, ἀναφερόμενος στό ἔργο τοῦ Συνδέσμου, εὐχαρίστησε ὅλα τά μέλη τοῦ Συμβουλίου καί ἰδιαίτερα τήν Πρόεδρο κ. Παρασκευή Σχοινά γιά τήν ἄοκνη προσπάθεια καί τόν ζῆλο της στήν πραγματοποίηση τοῦ δύσκολου καί ἀρκετά πολύπλοκου ἔργου, κάτω ἀπό τίς συγκεκριμένες συνθῆκες τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, τῆς πρόνοιας καί τῆς ποικιλότροπης στήριξης τῶν συνανθρώπων μας πού δοκιμάζονται.

Στήν συνέχεια ἡ ταμίας τοῦ Συνδέσμου, κ. Μόσχου Αἰκατερίνη, παρουσίασε ἐν συντομίᾳ τόν οἰκονομικό ἀπολογισμό γιά τό ἔτος 2013.

Ἡ ὁμιλία τῆς κ. Λασηθιωτάκη

Κεντρική θέση στήν ἐκδήλωση εἶχε ἡ ὁμιλία τῆς κ. Λασηθιωτάκη, ἡ ὁποία, ὅπως πληροφορούμαστε ἀπό τό βιογραφικό της σημείωμα στό βιβλίο της, γεννήθηκε καί μεγάλωσε στήν Ἀθήνα, ὅπου σπούδασε Ἀγγλική καί Ἑλληνική Φιλολογία. Στά νεανικά της χρόνια πῆρε μέρος στόν ἀντιδικτατορικό ἀγώνα τῆς ἐποχῆς, ἐνῶ μετά τήν μεταπολίτευση ἐντάχθηκε σέ κόμμα τῆς Ἀριστερᾶς. Σήμερα ἡ κ. Λασηθιωτάκη δραστηριοποιεῖται σέ δίκτυα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης. Εἶναι παντρεμένη μέ πανεπιστημιακό ἐρευνητή στόν χῶρο τῆς Φυσικῆς Στοιχειωδῶν Σωματιδίων καί ἀπέκτησαν μαζί δύο παιδιά, ἐκ τῶν ὁποίων τό ἕνα, τόν γιό τους, τόν ἔχασαν μετά ἀπό μακροχρόνια πάλη μέ τόν καρκίνο σέ ἡλικία 18 ἐτῶν. Τό βιβλίο «Ὑπόσχεση» εἶναι μιά μαρτυρία τῆς μητέρας στήν μνήμη τοῦ γιοῦ της.

Ἡ ὁμιλήτρια ἔζησε ὡς τά μύχια βάθη τῆς ὕπαρξής της ἕνα ὁριακό καί συγκλονιστικό γεγονός, μιά ἐμπειρία πού μέ τόν τρόπο πού βιώθηκε ἀπό τήν ἴδια, ἀλλά κυρίως ἀπό τό παιδί της, λειτούργησε πάνω της μέ δύναμη ἀνατρεπτική καί μεταμορφωτική σέ ὅλη τήν κοσμοθεωρία της καί ἔβαλε σέ μιά ἄλλη προοπτική τήν ζωή της.

Μιλώντας γιά αὐτό τό καθοριστικό γεγονός τῆς ζωῆς της ἡ κ. Λασηθιωτάκη μέ ὕφος ἁπλό, ἀνεπιτήδευτο, χαμηλούς τόνους καί κάποια συστολή, ἐνδεικτική τοῦ ἤθους της, ξετύλιξε τό προσωπικό της βίωμα ξεκινώντας ἀπό τό μεγάλο, τό τεράστιο ὑπαρξιακό ἐρώτημα πού δημιουργήθηκε στήν ψυχή της μέ τήν ἀπώλεια τοῦ γιοῦ της. Ἕνα ἐρώτημα πού τῆς τέθηκε ὀδυνηρά γιά δεύτερη φορά, ἀφοῦ σέ νεανική ἡλικία ἔχασε τόν πατέρα της καί τό ὁποῖο, ὅπως ἐξομολογήθηκε, τήν ἀπασχολοῦσε ἀπό παιδί. Τό ἐρώτημα μέσα της κάθετο, ἐπιτακτικό: «Μετά τόν θάνατο τί;». Ἡ μελέτη τῆς πολιτικῆς, τῆς φιλοσοφίας, τῆς λογοτεχνίας, ἡ πλούσια παιδεία της, ἡ καλλιέργειά της δέν τήν βοηθοῦν. Συντετριμμένη ψάχνει διανοητικά τίς ἀπαντήσεις. Τό εἶναι της διασαλεύεται. Τό ἴδιο της τό παιδί τῆς θέτει ἐρωτήματα στήν προσπάθειά του νά κατανοήση αὐτό πού τοῦ συμβαίνει, στήν ἀγωνία του καί στόν ἀγώνα του. Καί τότε ἡ μητέρα στήν ἐρώτηση τοῦ παιδιοῦ: «Τώρα τί κάνουμε, μαμά;», διαισθητικά, ὁρμέμφυτα τό στρέφει πρός τήν προσευχή.

Ἡ ἴδια χωρίς νά εἶναι ξένη, δέν εἶναι ἐξοικειωμένη μέ αὐτήν. Ἔχει τίς ἀντιστάσεις της, τούς δισταγμούς της, τίς ἀμφιβολίες ἑνός ἀνήσυχου καί καλλιεργημένου νοῦ. Ὡστόσο ἡ ἀπάντηση «προσευχή, παιδί μου, προσευχή!», λειτουργεῖ καταλυτικά στό παιδί. Τοῦ ἀνοίγει προοπτική. Ἀνοίγει μιά χαραμάδα στήν ψυχή τοῦ εὐαίσθητου καί χαρισματικοῦ ἔφηβου καί μπαίνει φῶς! Τό παιδί ἀρχίζει νά διαβάζη, νά ψάχνη. Ξεκινάει ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί στήν συνέχεια ἀναζητάει καί μελετάει καί ἄλλα θεολογικά βιβλία. Ἀπομονώνεται καί προσεύχεται. Μετά τήν προσευχή βγαίνει δυναμωμένος.

Ἡ ἀρρώστια του δύσκολη, μακροχρόνια, ἀταίριαστη μέ τή νιότη, τή λαχτάρα γιά ζωή καί δημιουργία. Δέν παραπονιέται, δέν θυμώνει, δέν γκρινιάζει. Ἡ μητέρα βλέπει, θαυμάζει, ἀλλά καί ἀπορεῖ. Τό παιδί της παράλληλα μέ τίς δύσκολες θεραπεῖες δέν παραιτεῖται ἀπό τήν ζωή. Ἔχει φίλους, ἐνδιαφέροντα, συμμετέχει στήν ζωή! Ἀγαπᾶ τήν καλή μουσική, τόν κινηματογράφο (γράφει μέχρι καί κριτικές στό περιοδικό «σινεμά», μέ βλέμμα διαφορετικό ἀπό τά παιδιά τῆς ἡλικίας του, ὥριμο). Στό σχολεῖο ἀνεβάζει τό ἐπίπεδο τῆς τάξης μέ τίς ἐρωτήσεις πού θέτει, μέ τίς ἀπαντήσεις πού δίνει σέ ἐρωτήματα τῶν καθηγητῶν. Ἀλλά κυρίως ἀγαπάει. Ἀπομονώνεται, προσεύχεται καί μετά βγαίνει ὅλος ἀγάπη καί δύναμη γιά ζωή. Ἀγαπάει τούς φίλους του, συναναστρέφεται τούς ἀδύνατους μαθητές, παρότι καί ὁ ἴδιος εἶναι ἀριστοῦχος. Ἔχει θετική ἐπίδραση πάνω τους. Οἱ μητέρες αὐτῶν τῶν παιδιῶν εἶναι εὐγνώμονες ἀπέναντί του.

Ἐν τῶ μεταξύ μπαινοβγαίνει στά νοσοκομεῖα. Ἡ μητέρα ἔκπληκτη παρακολουθεῖ τήν ἐσωτερική του μεταμόρφωση (ἔλεγχος ἐπιθυμιῶν, συναισθημάτων, ἐσωτερική ἐλευθερία). Ἡ προσευχή τοῦ δίνει δύναμη. Γράφει, κρατάει σημειώσεις γιά ὅ,τι τοῦ συμβαίνει, γιά αὐτά πού αἰσθάνεται, γιά αὐτά πού σκέφτεται, γράφει ἀκόμα καί μυθιστορήματα. Ἡ μητέρα διδάσκεται. Τό παιδί διδάσκει τήν μητέρα. Ἡ ἴδια εὐγνώμων ὁμολογεῖ ὅτι τῆς δίδαξε τήν κατάκτηση τῆς ἐσωτερικῆς ἐλευθερίας, τήν ἡσυχαστική μέθοδο, τήν ἀπέραντη ἀγάπη. Ὅλα εἶναι κατακτήσεις, ἀποτελέσματα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Μεθόδου πού διδάχθηκε κυρίως ἀπό τήν ἀναλυτική καί μέ σύγχρονο τρόπο μεταφορά τῆς πατερικῆς παράδοσης πού κάνει μέσα στά βιβλία του ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ἱερόθεος.

Ὁ θάνατος τοῦ παιδιοῦ της σταυρός βαρύς. Ἀλλά τόν σήκωσε. Τί τήν βοήθησε, τί τήν ἔσωσε ἀπό τήν ἀπόγνωση; Πρῶτα τό ζωντανό παράδειγμα τοῦ γιοῦ της, ἔπειτα ἡ προοπτική ζωῆς πού πηγάζει ἀπό τό ἔργο τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἱεροθέου, γιά τό πρόσωπο τοῦ ὁποίου αἰσθάνεται σεβασμό, ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη καί ὁπωσδήποτε οἱ πολλοί καί καλοί φίλοι ἀπό κάθε κοινωνική κατηγορία, πού ἀγκάλιασαν τήν πονεμένη οἰκογένεια, τήν παρηγόρησαν, τήν στήριξαν. Ἡ ἴδια νιώθει καί ἐκφράζει ἕνα αἴσθημα τεράστιας εὐγνωμοσύνης γιά τήν ἀγάπη πού δέχθηκε.

Ὁλοκληρώνοντας τήν ἀναφορά της στήν προσωπική της ἐμπειρία ἡ κ. Λασηθιωτάκη ἐξομολογήθηκε τόν ἀρχικό της δισταγμό νά μιλήση, ὅμως λειτουργώντας καί ὡς ἐκπαιδευτικός τελικά τό εἶδε θετικά καί ἔκρινε ὅτι δέν μποροῦσε νά ἀρνηθῆ. Μιά μαρτυρία ζωῆς πιθανόν νά εἶναι χρήσιμη σέ μιά ἐποχή καί σέ μιά κοινωνία πού ὑποφέρει ὄχι μόνον ἀπό οἰκονομική κρίση, ἀλλά καί ἀπό τήν κρίση στήν οἰκογένεια, στίς κοινωνικές σχέσεις καί πού ὁ ἄνθρωπος στρέφεται πρός τά ὑλικά ἀγαθά, τίς ὑλικές κατακτήσεις ἀπεμπολώντας τήν ἐσωτερική ἐλευθερία μέ ἀποτέλεσμα τά ποικίλα ἀδιέξοδα.

Ὄντας ὑπόδουλοι, γεννᾶται τό ἐρώτημα πῶς θά ἀναγεννηθοῦμε. Πολλοί ἄνθρωποι τό ψάχνουν, τό συζητοῦν, ἀλλά ἀπό τίς συζητήσεις αὐτές λείπει ὁ Θεός. Ἡ ἴδια πλέον θέτει τό θέμα «Θεός» γιά κάθαρση τῆς κοινωνίας καί ἀναγέννηση ἠθικῶν ἀξιῶν. Πιστεύει ὅτι μέ τήν ἡσυχαστική παράδοση, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, μέ τήν παραίτηση ἀπό τό θέλημά μας, ἀλλά καί μέ δράση, ἀγώνα καί προσπάθεια μποροῦμε νά νοηματοδοτήσουμε τήν ζωή καί τήν ὕπαρξή μας. Ὁ καθένας μέ τό δικό του παράδειγμα πρέπει νά μαρτυρῆ γιά τόν Θεό. (Μετάνοια, ταπείνωση, ὄχι ὕφος παντογνώστη). Ἔτσι μόνον θά θεραπευθοῦμε καί θά μεταμορφωθοῦμε ὡς ἄτομα καί ὡς κοινωνία. Ἄλλωστε, ἡ ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία ἔχει κοινωνική διάσταση, ὅπως γράφει στό τελευταῖο του βιβλίο ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος.

Ἡ ὁμιλήτρια τόνισε ὅτι πρέπει νά μεταδίδουμε τήν ἑλληνορθόδοξη πνευματικότητα στά παιδιά μας, στίς παρέες μας, παντοῦ. Νά μήν ντρεπόμαστε καί νά μήν φοβόμαστε νά συζητᾶμε θεολογικά. Ἀπαιτεῖται, βέβαια, μέτρο, διάκριση, προσοχή καί ἀνάλογη γλώσσα.  Ὅλα αὐτά τῆς τά δίδαξε τό παιδί της. Ἀναρωτιέται ὧρες ὧρες ἄν ἦταν ἄγγελος σταλμένος ἀπό τόν Θεό γιά νά τῆς λύση τά προβλήματά της τά ὑπαρξιακά, νά τήν διδάξη, νά βρῆ ἀπαντήσεις.

Τελικά, συμπεραίνει, ὑπάρχουμε γιά νά ἀγαπᾶμε καί νά δημιουργοῦμε (κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν). Ἕνα μυαλό πού ζητοῦσε ἀποδείξεις ἀπό τόν Θεό καί πού ἀκόμα καί ὅταν τίς ἔπαιρνε δέν πειθόταν, τώρα ἔχει πεποίθηση γιά τήν αἰωνιότητα. Ἡ ἀγάπη τήν λύτρωσε. Ἡ ἀγάπη μέ τό πνευματικό της νόημα, ὄχι συναίσθημα, ὄχι κάτι ὑλικό καί φθαρτό, ἀλλά κάτι παντοτινό καί ἄπειρο καί συνδεδεμένο μέ τόν Θεό.  Μετά τό τέλος τῆς ἄκρως ἐνδιαφέρουσας ὁμιλίας τῆς κ. Λασηθιωτάκη τέθηκαν κάποιες ἐρωτήσεις στίς ὁποῖες ἀπάντησε καί ἔκανε ἀκόμη πιό σαφῆ τά ὅσα εἶπε.

Ὁ ἐπίλογος ἀπό τόν Σεβασμιώτατο

Τήν ἐκδήλωση ὁλοκλήρωσε μέ τόν πάντα οὐσιαστικό του λόγο ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας. Ἄλλωστε, μέ δική του πρωτοβουλία προσκλήθηκε ἡ κ. Μαρίνα Λασηθιωτάκη, τήν ὁποία εἶχε συναντήσει παλαιότερα μετά ἀπό ἐπιθυμία τῆς ἴδιας νά γνωρίση τόν συγγραφέα τῶν βιβλίων πού εἶχε μελετήσει καί πού τήν βοήθησαν νά ἀντιμετωπίση τά τραγικά γεγονότα τῆς ζωῆς της. Ἀργότερα τόν ἐπισκέφθηκε ἐκ νέου μαζί μέ τόν σύζυγό της καί τόν ἐνημέρωσαν γιά τό βιβλίο πού ἔχει γράψει ἡ κ. Λασηθιωτάκη καί ὅτι ἀναφέρεται στό πρόσωπό του.

Γιά ὅλα αὐτά ἐνημέρωσε τό ἀκροατήριο ὁ Σεβασμιώτατος καί στήν συνέχεια ἐξέφρασε τόν θαυμασμό του γιά τό καταπληκτικό, ὅπως τό χαρακτήρισε, βιβλίο, μιᾶς καταπληκτικῆς μητέρας. Ἕνα βιβλίο πού ὁ ἴδιος τό διάβασε ἀπνευστί καί εἶδε μέσα στίς σελίδες του νά περιγράφεται ἡ ἔμπρακτη ἐφαρμογή τῆς ὀρθόδοξης ψυχοθεραπείας. Αἰσθήματα κατάνυξης καί θαυμασμοῦ τόν πλημμύρισαν, τά ὁποῖα ἔγιναν πιό ἔντονα ὅταν ἡ ἴδια στό τηλέφωνο τοῦ εἶπε ὅτι δέν ἔκανε τίποτα· ἁπλά αὐτά πού διάβασε στά βιβλία Πατέρων καί Γεροντάδων τά ἔδωσε στό παιδί της καί αὐτό τῆς τό ἀνταπέδωσε.

Ὁ Σεβασμιώτατος μέ βάση τά ὅσα συγκλονιστικά περιγράφει στό βιβλίο της ἡ συγγραφέας ἐπεσήμανε ὅτι αὐτή ἡ μητέρα ἔκανε ἕνα φοβερά σημαντικό βῆμα. Παρότρυνε, ἔστρεψε τό παιδί της στήν προσευχή σάν ἀπάντηση στό ἀγωνιῶδες ὑπαρξιακό ἐρώτημά του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑπαρξιακή ἀγωνία, θέλει ἕναν δικό του προσωπικό λόγο. Ὁ λόγος αὐτός ἔρχεται μόνο μετά ἀπό προσευχή καί ἔχει φοβερή δύναμη, μεγαλύτερη καί ἀπό λόγους Πατέρων, φιλοσόφων, διανοητῶν. Τό χαρισματικό, ὅπως τό χαρακτήρισε ὁ Σεβασμιώτατος, παιδί προσέλαβε τόν λόγο καί ἡ μηχανή (ἡ καρδιά του) ἄρχισε νά κινῆται.

Ἡ μητέρα δέν ἔκανε τόν ἱεροκήρυκα, τόν δάσκαλο. Φοβερή περιγράφεται στό βιβλίο ἡ πάλη, ἡ ἀγωνία καί τῶν δύο πάνω στήν προσευχή. Τόν παρότρυνε καί προσευχόταν. Μιά σιωπηλή δύναμη. Μέ συγκίνηση ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στό ὁσιακό τέλος τοῦ παιδιοῦ, ὅταν π.χ. ζητᾶ ἀπό τόν πατέρα του νά τοῦ διαβάση τόν βίο τοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, καί στήν συγκλονιστική περιγραφή τοῦ σπαραγμοῦ τῆς μητέρας στό δάσος, ὅπου καί τῆς δίνεται ἡ ἀπάντηση: Σταυρός! Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ! Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ!

Πολύ πιό δύσκολο, ἀλλά λυτρωτικό γιά τήν ἴδια, χαρακτήρισε τό β΄ μέρος τοῦ βιβλίου. Ἡ ἀνταπόδοση τοῦ δώρου: τό ἀντίδωρο. Ἡ πορεία τῆς μητέρας μετά τό θάνατο γιοῦ της. Πόνος, ἀπελπισία ἀρχικά. Τό παιδί της ὅμως τῆς δείχνει τόν δρόμο: Προσευχή, ἡσυχία, ἐλευθερία, ἀγάπη. Οἱ ἄνθρωποι, τόνισε ὁ Σεβασμιώτατος, ζητοῦν τρία πράγματα, τά ὁποῖα συνέλαβε καταπληκτικά ἡ Μαρίνα καί αὐτά εἶναι: ἡ ἐλευθερία, ἡ ἀγάπη, ἡ ἡσυχία. Ἀγάπη καί ἔξοδο ἀπό τήν φιλαυτία, ἀγάπη ἀρχοντική. Ἐλευθερία ὄχι μόνον ἐξωτερική, πολιτική (δικαιώματα κλπ), ἀλλά ἐσωτερική, πνευματική καί τέλος ἡσυχία, ἐσωτερική ἠρεμία πού ταυτίζεται μέ τήν ἐσωτερική ἐλευθερία.

Τό β΄ μέρος, τό δυνατό στοιχεῖο τοῦ βιβλίου, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, εἶναι ἡ ὑπόθεση τῆς μάνας, ἡ μετάνοια, ἡ ἀνακάλυψη τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, μιᾶς παράδοσης πού ἱκανοποιεῖ καί ἑλκύει τούς πάντες. Ἀπόδειξη ἡ μετάφραση τῆς «Ὀρθόδοξης Ψυχοθεραπείας» σέ πολλές γλῶσσες καί τά ἑκατό περίπου ἄρθρα γύρω ἀπό τό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου. Ὁ Χριστιανισμός ἔχει μεταμορφωτική δύναμη.

Τελειώνοντας ὁ Σεβασμιώτατος μέ λίγα λόγια, ἀλλά πολύ οὐσιαστικά, ἀναφέρθηκε στήν δυνατή, σιωπηλή, ὑπομονετική παρουσία τοῦ πατέρα στήν ὅλη περιπέτεια. Εὐχαρίστησε καί συνεχάρη καί τούς δυό, τονίζοντας ὅτι τό καθῆκον τους, τήν ἀποστολή τους ἀπέναντι στό παιδί τους τά ἐκπλήρωσαν μέ ἐπιτυχία, ἄριστα. Ἰδιαίτερα γιά τήν μητέρα εὐχήθηκε τέτοιες μάνες νά βγαίνουν καθημερινά. Γιατί κάθε μητέρα πρέπει νά ἔχη γιά τό παιδί της τό αἴσθημα ὅτι κρατάει στήν ἀγκαλιά της ἕναν μικρό Χριστό.

Ἡ ἐκδήλωση ἔκλεισε μέ μιά μικρή δεξίωση, προσφορά τῶν κυριῶν τοῦ Συνδέσμου Ἀγάπης τῆς Ἐνορίας.
Μ.Σ.-Κ.