Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Μάρτυρες Φλῶρος καί Λαῦρος

18 Αὐγούστου

Μάρτυρες Φλῶρος καί ΛαῦροςΟἱ ἅγιοι Φλῶρος καί Λαῦρος ἦσαν δίδυμοι ἀδελφοί. Ἦλθαν στήν ζωή τήν ἴδια μέρα καί τήν ἴδια μέρα ἔφυγαν, ἀφοῦ πρῶτα ἔδωσαν τήν μαρτυρία τους γιά τόν Χριστό καί τήν σφράγισαν μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους. Ἔζησαν τούς πρώτους Χριστιανικούς αἰῶνες τήν περίοδο τῶν διωγμῶν, ἄγνωστο ὅμως πότε ἀκριβῶς. Κατάγονταν ἀπό τό Βυζάντιο καί εἶχαν κατηχηθῆ στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς ἁγίους Πρόκλο καί Μάξιμο, οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν καί αὐτοί γιά τόν Χριστό. Ἐπίσης, ἀπό τούς ἐν λόγῳ ἁγίους διδάχθηκαν καί τήν τέχνη τοῦ λιθοξόου, δηλαδή τοῦ πετροπελεκητή, τήν ὁποία ἐξασκοῦσαν καί ἐξοικονομοῦσαν τά πρός τό ζῆν. Μετά τό μαρτύριο τῶν δασκάλων τους ἔφυγαν γιά τήν Ἰλλυρία καί ἐγκαταστάθηκαν στήν πόλη Οὐλπιανά, ὅπου συνέχισαν νά ἐξασκοῦν τό ἐπάγγελμά τους. Ὁ Ἔπαρχος θαύμασε τήν ἐπιδεξιότητά τους καί τούς ἔδωσε ἕνα σχεδιάγραμμα καί τά ἀπαιτούμενα χρήματα, γιά νά κτίσουν ναό τῶν εἰδώλων. Οἱ ἅγιοι μοίρασαν τά χρήματα στούς πτωχούς καί ὅταν ἔκτισαν τόν ναό -μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν βοήθεια ἀγγέλου, ὁ ὁποῖος τούς ἐνίσχυε καί τούς διακονοῦσε- γκρέμισαν μαζί μέ τούς πτωχούς τά εἴδωλα, καί τόν ναό τόν ἐγκαινίασαν καί τόν ἀφιέρωσαν στήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἱερέας τῶν εἰδώλων Μερέντιος, ὅταν εἶδε ὅλα τά παραπάνω, ζήτησε ἀπό τούς ἁγίους νά τόν βαπτίσουν, ὅπως βάπτισαν προηγουμένως τόν γιό του Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος εἶχε τυφλωθῆ ἀπό τό ἕνα μάτι. Καί ἐπειδή ἀπό τήν ἰατρική ἐπιστήμη στήν ὁποία προσέτρεξε δέν βρῆκε θεραπεία, κατέφυγε στούς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ τόν θεράπευσαν. Ὁ Ἔπαρχος, ὅταν πληροφορήθηκε ὅλα ὅσα ἔκαναν οἱ ἅγιοι διέταξε, γεμάτος ὀργή, οἱ μέν πτωχοί πού γκρέμισαν τά εἴδωλα νά ριφθοῦν σέ ἀναμμένο καμίνι, οἱ δέ ἅγιοι νά βασανισθοῦν. Μετά τά σκληρά καί ἀνείπωτα βασανιστήρια τούς ἔριξαν σέ ἕνα ξηρό πηγάδι καί μέ αὐτό τόν τρόπο ἐτελειώθησαν καί ἔλαβαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἀργότερα, οἱ πιστοί περισυνέλεξαν τά ὀστά τους, τά ὁποῖα εὐωδίαζαν καί θεράπευσαν πολλούς ἀσθενεῖς.

Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τους μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Τό ἐπάγγελμα τοῦ λιθοξόου καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐξασκεῖται ἔχει πολλά νά διδάξη τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀγωνίζονται νά μεταμορφώσουν τά πάθη τους καί νά ἀποκτήσουν κοινωνία μέ τόν Θεό, γι’ αὐτό καί ἀξίζει νά μιμoῦνται τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐργάζεται ὁ λιθοξόος. Δηλαδή, ὅπως ὁ λιθοξόος παίρνει τήν πέτρα, καί ἀφοῦ πετάξη ὅλα τά ἄχρηστα κομμάτια ἀπό πάνω της τήν ἀναδεικνύει ἔργο τέχνης, μετά ἀπό ἐπίμονη καί ἐπίπονη προσπάθεια, ἔτσι καί ὁ πιστός, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμεῖ τήν ἀναγέννηση καί τήν σωτηρία του, θά πρέπει νά ἐργάζεται προσεκτικά καί ἐπιδέξια, γιά νά μπορέση νά πετάξη μέσα ἀπό τόν νοῦ καί τήν καρδιά του ὅλα τά μπάζα -ἤτοι τούς ἀκάθαρτους καί πονηρούς λογισμούς, καθώς καί κάθε εἴδους εἴδωλο- προκειμένου νά κατορθώση νά μεταβάλη τήν καρδιά του σέ ναό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στόν ὁποῖο θά τελεῖται ἡ ἀέναη λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη, ὅπως ὁ λιθοξόος γιά νά μπορέση νά ὁλοκληρώση τό ἔργο του, μέ τέτοιο τρόπο οὕτως ὥστε νά γίνη καλαίσθητο, χρειάζεται νά διαθέτη μεγάλη ὑπομονή, ἔτσι καί ὁ πιστός θά πρέπει νά ἐργάζεται τό ἔργο τῆς ἀναγεννήσεώς του σέ ὅλη του τήν ζωή μέ ἀπέραντη ὑπομονή. Ἀλλά, ἐπειδή τό ἔργο τῆς ἐσωτερικῆς ἀναγεννήσεως δέν εἶναι δυνατόν νά γίνη χωρίς τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, -μόνον μέ τίς πτωχές ἀνθρώπινες δυνάμεις- γι’ αὐτό παράλληλα μέ τήν ὑπομονή ὁ πιστός θά πρέπει νά κάνη καί πολλή προσευχή. Ἄλλωστε, τήν ἀναγέννηση καί τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου τήν ἐργάζεται ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος συνεργάζεται μέ τόν Θεό, κάνοντας ὑπακοή στό θέλημά Του καί δείχνοντας ἔτσι τήν προαίρεσή του, τήν ἀγάπη του καί τό φιλότιμό του.

Ἐπίσης, ὅπως ὁ λιθοξόος ἐάν κάτι δέν πάη καλά κατά τήν πορεία τῆς ἐργασίας του, δέν πρέπει νά σταματᾶ καί νά ἐγκαταλείπη τήν προσπάθειά του, ἀφήνοντας ἀτελείωτο τό ἔργο πού ἄρχισε νά κατασκευάζη, ἀλλά θά πρέπει νά ἀναζητᾶ καί νά βρίσκη κάθε φορά ἐναλλακτικές λύσεις -ἤτοι τόν κατάλληλο τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά μπορέση νά συνεχίση γιά νά φθάση στήν ἀποπεράτωσή του- τό ἴδιο θά πρέπει νά κάνη καί ὁ πιστός. Δηλαδή, δέν θά πρέπει νά ἀπελπίζεται σέ κάθε πτώση, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ μετάνοια. Ἐπίσης, καμμιά δυσκολία, ὅσο μεγάλη καί ἄν εἶναι, δέν πρέπει νά τόν κάνη νά σταματᾶ νά φροντίζη γιά τήν πνευματική του προκοπή, ἀλλά σέ κάθε δυσκολία θά πρέπει νά στρέφεται στόν Θεό καί νά ζητᾶ τήν βοήθειά Του, καί στήν συνέχεια ἀνανεωμένος, νά συνεχίζη μέ μεγαλύτερο ζῆλο τήν πνευματική του πορεία. Καί αὐτό θά πρέπει νά γίνεται συνεχῶς μέχρι τό τέλος, μέχρι τήν ὥρα τῆς ἐξόδου του ἀπό αὐτόν τόν πρόσκαιρο βίο.

Δεύτερον. Ὅπως οἱ ἅγιοι Φλῶρος καί Λαῦρος πρίν ἐγκαινιάσουν τόν Ἱερό Ναό πού ἔκτισαν καί τόν καταστήσουν ἕτοιμο γιά τήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, γκρέμισαν τά εἴδωλα μέ τήν βοήθεια τῶν πτωχῶν, τούς ὁποίους προηγουμένως εἶχαν ἐλεήσει, καί στήν συνέχεια μετά τόν ἐγκαινιασμό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τόν Χριστό, τό ἴδιο θά πρέπει νά κάνη καί κάθε πιστός πού ἐπιθυμεῖ νά οἰκοδομήση τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ μέσα στήν καρδιά του, προκειμένου νά γίνη οἰκητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δηλαδή, θά πρέπει νά γκρεμίση ὅλα τά εἴδωλα τῶν παθῶν, τά ὁποῖα ὁδηγοῦν στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό, μέ τήν βοήθεια τῆς ἐλεημοσύνης, ἡ ὁποία γεννᾶται ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον. Καί ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλεημοσύνη καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές, στήν αὐθεντική τους μορφή, εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο ἀποκτᾶται μέ ἰδρώτα καί αἷμα, δηλαδή, μέ ἐπίμονο καί ἐπίπονο ἀγώνα, γιά τήν βίωση τῶν θείων ἐντολῶν.

Ἡ τέχνη τοῦ λιθοξόου καί ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας ὁμοιάζουν ὡς πρός τό ὅτι σμιλεύουν καί οἱ δύο. Ἡ πρώτη τήν πέτρα, καί ἡ δεύτερη τόν ἔσω ἄνθρωπο.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 3441