Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἁγία Ἑρμιόνη ἡ ἰατρός

4 Σεπτεμβρίου

Ἡ ἁγία Ἑρμιόνη ἦταν μία ἀπό τίς τέσσερις θυγατέρες τοῦ ἁγίου Φιλίππου τοῦ διακόνου. Σύμφωνα μέ τίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», οἱ Ἀπόστολοι εἶπαν στόν λαό νά ἐκλέξη ἑπτά διακόνους, τούς ὁποίους χειροτόνησαν γιά νά διακονοῦν στίς «ἀγάπες», δηλαδή στά κοινά γεύματα καί δεῖπνα τῶν Χριστιανῶν. Ἕνας ἀπό αὐτούς τούς διακόνους ἦταν καί ὁ ἅγιος Φίλιππος, ὁ ὁποῖος ὁδηγημένος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα κατήχησε καί βάπτισε τόν Αἰθίοπα εὐνοῦχο τῆς Κανδάκης, ὅταν ἐκεῖνος ἐπέστρεφε ἀπό τό ταξίδι του στά Ἱεροσόλυμα. (Οἱ ἄλλοι ἕξι διάκονοι ἦταν ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος, ὁ Πρόχορος, ὁ Νικάνορας, ὁ Τίμωνας, ὁ Παρμενᾶς καί ὁ Νικόλαος). Αὐτός, λοιπόν, ὁ διάκονος Φίλιππος εἶχε τέσσερις θυγατέρες, οἱ ὁποῖες ἦσαν παρθένες καί προφήτευαν. Δύο ἀπό αὐτές, ἡ Ἑρμιόνη καί ἡ Εὐτυχίς, πῆγαν στήν Ἔφεσο γιά νά συναντήσουν τόν Ἀπόστολο καί Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο, προκειμένου νά λάβουν τήν εὐλογία του, ἀλλά καί νά «μαθητεύσουν παρ’ αὐτῷ». Ἐπειδή, ὅμως, δέν τόν πρόλαβαν, ἀφοῦ εἶχε «μεταστῆ εἰς τάς αἰωνίους μονάς», συναντήθηκαν μέ τόν μαθητή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου Πετρώνιο, «ἄνδρα ὅσιον καί θεοσεβῆ», ὁ ὁποῖος ἔγινε ὁδηγός καί διδάσκαλός τους στήν πνευματική ζωή.

Ἡ ἁγία Ἑρμιόνη ἐκτός ἀπό Προφήτης, ἤτοι Θεολόγος Θεοδίδακτος, ἦταν καί γνώστης τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, τήν ὁποία ἀσκοῦσε μέ ἐπιμέλεια καί φρόντιζε νά θεραπεύη τούς ἀνθρώπους ψυχικά καί σωματικά. Ὡς Προφήτης, μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τούς ὁδηγοῦσε στήν ὁδό τῆς μετανοίας καί τῆς Θεοκοινωνίας, καί ὡς ἰατρός θεράπευε τίς σωματικές ἀσθένειές τους. Ἀκόμη, καί τίς ἀσθένειες ἐκεῖνες πού ἡ ἰατρική ἐπιστήμη ἀδυνατοῦσε νά τίς θεραπεύση, ἡ ἁγία τίς θεράπευε μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ.

Γίνονται ἰατροί τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν τους, πολλές φορές, ὅμως, καί τῶν σωματικῶν, οἱ ὁποῖες θεραπεύονται ἀπό τόν Χριστό μετά ἀπό τίς θεοπειθεῖς προσευχές τους.

Ἡ φήμη τῆς ἁγίας Ἑρμιόνης ἁπλώθηκε ὄχι μόνον στήν Ἔφεσο, ἀλλά σέ ὅλη σχεδόν τήν Μικρά Ἀσία καί προσέτρεχαν σέ αὐτήν πολλοί ἀσθενεῖς, τούς ὁποίους θεράπευε, χωρίς διακρίσεις. Οἱ φανατικοί εἰδωλολάτρες, ὅμως, τήν συνέλαβαν καί τήν ἔφεραν μπροστά στόν βασιλιά Τραϊανό, ὁποῖος πηγαίνοντας νά πολεμήση τούς Πάρθους (114 μ.Χ.) πέρασε ἀπό τήν Ἔφεσο. Ἡ ἁγία ὁμολόγησε ἐνώπιόν του τήν πίστη της στόν Χριστό, μέ παρρησία καί θάρρος, καί ἐκεῖνος διέταξε νά τήν ραπίσουν. Ἀφοῦ ὑπέμεινε μέ θαυμαστή καρτερία τά ραπίσματα, στήν συνέχεια, φωτισμένη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶπε στόν Τραϊανό ὅτι θά νικήση τούς Πάρθους. Ἐκεῖνος στό ἄκουσμα τῆς εἴδησης αὐτῆς χάρηκε καί διέταξε νά τήν ἀφήσουν ἐλεύθερη. Ἔτσι, ἡ ἁγία Ἑρμιόνη συνέχισε νά κηρύσση τό Εὐαγγέλιο καί νά θεραπεύη τούς ἀνθρώπους μέχρι πού συνελήφθη ἀπό τόν Ἀδριανό, τόν διάδοχο τοῦ Τραϊανοῦ, ὁ ὁποῖος διέταξε καί τήν βασάνισαν σκληρά. Τήν ἔριξαν σέ καζάνι μέσα στό ὁποῖο ἔβραζε λιωμένη πίσσα μέ θειάφι, ἀλλά παρέμεινε ἀβλαβής. Κατόπιν τήν ἔβαλαν σέ πυρακτωμένο τηγάνι. Ὅταν διαπίστωσαν ὅτι καί πάλι παρέμεινε ἄτρωτη τήν ὁδήγησαν σέ εἰδωλολατρικό ναό γιά νά θυσιάση στά εἴδωλα, ἀλλά ἐκεῖνα μόλις τήν ἀντίκρυσαν γκρεμίστηκαν. Στήν συνέχεια ἐπεχείρησαν νά τήν ἀποκεφαλίσουν, ἀλλά αὐτό δέν ἔγινε ἐπειδή τά χέρια τῶν δύο δημίων της, τοῦ Θεόδουλου καί τοῦ Θεότιμου, παρέλυσαν. Ἡ ἁγία τούς θεράπευσε καί ἐκεῖνοι ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί τήν σφράγισαν μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους. Καί πρίν προλάβουν ἄλλοι δήμιοι νά τήν ἀποκεφαλίσουν, ὁ Χριστός παρέλαβε τήν ἁγία ψυχή της, τό δέ μαρτυρικό σῶμα της τό ἔθαψαν οἱ πιστοί στήν Ἔφεσο.
Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία της μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:
Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι γνώρισαν τόν Χριστό «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» καί γεύθηκαν τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη Του, προσεύχονται, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, μέ ἀγάπη καί πόνο γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί γιά ὅλη τήν κτίση. Καί ἀνάλογα μέ τά χαρίσματα τά ὁποῖα ἔχουν, καί τά ὁποῖα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους ἀδιακρίτως. Φροντίζουν νά τούς παρηγοροῦν, νά τούς ἐνισχύουν, νά τούς ἁπαλύνουν τόν πόνο καί νά τούς ὁδηγοῦν στήν ὁδό τῆς θεραπείας, τῆς ἀναγεννήσεως, τῆς Θεοκοινωνίας. Ἑπομένως, γίνονται ἰατροί τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν τους, πολλές φορές, ὅμως, καί τῶν σωματικῶν, οἱ ὁποῖες θεραπεύονται ἀπό τόν Χριστό μετά ἀπό τίς θεοπειθεῖς προσευχές τους. Ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι πού σπούδασαν τήν ἰατρική ἐπιστήμη, ἡ ὁποία ἀσχολεῖται μέ τήν θεραπεία τῶν σωμάτων, ὅταν εἶναι συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί προσεύχονται, μποροῦν νά προσφέρουν πολλά στούς ἀνθρώπους. Πράγματι, μέ τίς ἰατρικές γνώσεις τους θεραπεύουν τίς σωματικές ἀσθένειες, στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων τους, ἀλλά καί μέ τήν εἰρηνική συμπεριφορά τους στηρίζουν καί ἐνισχύουν τούς ἀσθενεῖς, τούς χαροποιοῦν, τούς παρηγοροῦν καί τούς ἐνθαρρύνουν. Ἔτσι, ἀποδεικνύνοται γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, καί ἰδιαίτερα γιά τούς πτωχούς καί ἀδύναμους -«τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ»- βακτηρία καί στήριγμα, ἀληθινή εὐλογία.

Ὁ ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου μέσα στήν Ἐκκλησία, πού γίνεται μέ τήν ἄσκηση, τήν προσευχή καί τήν μυστηριακή ζωή, ἀποσκοπεῖ στό νά ἀποκτήση ὁ ἄνθρωπος κοινωνία μέ τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ «ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν», καί ἔτσι νά μπορέση νά θεραπευθῆ ἀπό τά πάθη, τούς λογισμούς καί τήν ὑποδούλωση στήν κτίση καί τά ὑλικά ἀγαθά. Καί ὅταν κατορθώση νά εἰσέλθη στήν προοπτική τῆς θεραπείας ἀπό τίς ψυχικές ἀσθένειες, τότε ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπαλάσσεται ἤ ἀνακουφίζεται καί ἀπό σωματικές ἀσθένειες, οἱ ὁποῖες πολλές φορές ὀφείλονται σέ ψυχικές ἀσθένειες. Ἄλλωστε, εἶναι φυσικό νά ἐπηρεάζεται ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα καί τό σῶμα ἀπό τήν ψυχή, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωματική ὕπαρξη, καί ὅταν «ἀσθενῆ τό σῶμα ἀσθενεῖ καί ἡ ψυχή» καί τό ἀντίθετο. Γιά παράδειγμα, ὁ πόνος σέ ζωτικά ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὅπως εἶναι τό κεφάλι, τό στομάχι κλπ., ὀφείλεται πολλές φορές στούς λογισμούς -κυρίως ὅταν δέν γνωρίζη κανείς τόν τρόπο νά τούς ἀντιμετωπίση σωστά- καθώς ἐπίσης καί στίς στενοχώριες πού προέρχονται ἀπό τά πάθη καί τά διάφορα προβλήματα τῆς καθημερινῆς ζωῆς.

Ἡ ὑγεία τοῦ σώματος εἶναι πολύτιμο ἀγαθό, ἄν καί πολλές φορές ἡ ἀπώλειά της ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν μετάνοια καί τήν σωτηρία. Πολυτιμότερο, ὅμως, ἀγαθό εἶναι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εἶναι κατά Χάρη ἀθάνατη, καί γι’ αὐτό χρειάζεται περισσότερη ἐπιμέλεια καί φροντίδα.