Θρησκεία καί Ἐκκλησία

Ἡ ἔννοια τῆς θρησκείας συνδέεται μέ τήν μεταφυσική, τόν στοχασμό, τό ψυχολογικό κενό, τήν ἰδιοτέλεια, τήν φιλαυτία, τήν δεισιδαιμονία. Ἡ θρησκεία κάνει λόγο γιά τόν Θεό ἤ τό θεῖο, ἀλλά ἐκλαμβάνει τόν Θεό ὡς ὀργισμένο, ὁ Ὁποῖος πρέπει νά ἐξιλεωθῆ μέ διάφορες τελετές. Οὐσιαστικά στήν θρησκεία δέν ἔχει ἀνάγκη θεραπείας ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός! Αὐτή ἡ κατάσταση δημιουργεῖ μεγάλες ἀνασφάλειες, ἐνοχές, ἀπογοητεύσεις καί γενικά καταστάσεις πού συνιστοῦν ψυχικές- νευρολογικές ἀσθένειες. Καί ὅλα αὐτά τά βλέπουμε σέ πολλές θρησκευτικές ἐκδηλώσεις τοῦ δυτικοῦ καί ἀνατολικοῦ ἀνθρώπου πού ζῆ ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου, εἶναι ἕνα πνευματικό θεραπευτήριο, πού μέ τά ἱερά Μυστήρια, πρό παντός μέ τήν θεία Λειτουργία, ἀλλά καί τήν ἡσυχαστική- νηπτική παράδοση θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ἀπό ὅλες τίς πεπτωκυῖες καταστάσεις του καί τόν ὁδηγεῖ στήν βίωση ἀπό αὐτήν τήν ζωή τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τόν βοηθᾶ νά μετάσχη τῆς ἀκτίστου- θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ μέθοδος μέ τήν ὁποία θεραπεύεται ὁ ἄνθρωπος εἶναι αὐτό πού τονίζεται ἀπό ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες –«κάθαρση, φωτισμός, θέωση»– δηλαδή, πρόκειται γιά τήν μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στήν καθαρτική, φωτιστική καί θεοποιό ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως, εἶναι δυνατόν κανείς νά ζῆ μέσα στήν Ἐκκλησία καί νά τήν ἐκλαμβάνη ὡς μιά θρησκεία καί νά ἔχη ἐκδηλώσεις ἑνός θρησκευομένου ἀνθρώπου, μέ ὅλες τίς προϋποθέσεις πού ἀναφέραμε πιό πάνω καί τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς καταστάσεως. Αὐτό λέγεται θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Θρησκεία καί Ἐκκλησία στήν κοινωνία