Γεγονότα καὶ Σχόλια: Δέν πᾶμε καλά - Τό θεολογικό ὑπόστρωμα

Δέν πᾶμε καλά

Στίς μέρες μας τό κακό τείνει νά γίνη ἀποδεκτό ὡς φύση. Διαβρώνει τούς ἀνθρώπους καί τήν κοινωνία. Ἀποδραματοποιεῖται καί ἀπενοχοποιεῖται. Ὅλα τά πάθη καί οἱ ἰδιορρυθμίες τῶν ἀνθρώπων, μέσα στό πλαίσιο τοῦ νομικοῦ πολιτισμοῦ τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, τείνουν νά γίνουν ἀποδεκτά ὡς φυσικά. Δέν ὑπάρχει ἁπλῶς ἀνοχή· θεωρεῖται πρόοδος ἡ ἀποδοχή τοῦ ἀφύσικου ὡς φυσικοῦ, ἐνῶ ἡ μή ἀποδοχή του καταγγέλλεται ὡς σκοταδισμός. Ἀκόμη καί ἡ ὑπόδειξη τοῦ τί εἶναι φυσικό, τί εἶναι ἠθικά, κοινωνικά, ἀκόμη καί βιολογικά ὑγιές καταπολεμεῖται ὡς ὀπισθοδρόμηση, ὡς ἐπιστροφή σέ παλιές ξεπερασμένες νοοτροπίες. Μέ αὐτήν τήν νομική προοδευτικότητα νομιμοποιήθηκε πρόσφατα στήν Ὁλλανδία τό κόμμα τῶν «παιδοφίλων» (PNVD).

Γιά νά ποῦμε τά πράγματα, ὅπως ἔλεγαν παλιά οἱ γέροντες, ἀλλά καί ὅπως πράγματι εἶναι: «δέν πᾶμε καλά».

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας θεωροῦσαν τό κακό ἀνυπόστατο. Ἐνυπόστατο εἶναι τό ἀγαθό. Ὁ Θεός ὡς οὐσία καί ἐνέργεια, ἐκφράζεται ἀπό τόν ἅγιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή μέ τήν συζυγία Ἀλήθειας-Ἀγαθοῦ. Ἡ ἀλήθεια καί τό ἀγαθό ὑπάρχουν. Τό κακό δέν ὑπάρχει. Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Οὐ γάρ ἐστίν ὑφεστώς, ὥσπερ τι ζῶον ἡ πονηρία, οὔτε οὐσίαν αὐτῆς ἐνυπόστατον παραστῆσαι ἔχομεν. Στέρησις γάρ ἀγαθοῦ τό κακόν». Τό κακό, δηλαδή, δέν ἔχει δική του ζωή ἤ ὑπόσταση. Εἶναι ἁπλῶς μιά ἀπουσία, ἡ ἀπουσία τοῦ ἀγαθοῦ. Τό κακό ὑπάρχει μόνον κατά τήν ἐνέργεια πράξεως ἀντίθετης μέ τήν ἀγαθή φύση τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι μιά δυνατότητα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, πού μπορεῖ νά ἀντιστρατεύεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τό κακό στίς μέρες μας δυναστικά περνάει ἀπό τούς ἀτομικούς βίους τῶν ἀνθρώπων στήν πολιτεία τους, στήν κοινωνία τους. Οἱ ἄρρωστοι ἄνθρωποι δέν ἀρρωσταίνουν ἁπλῶς τούς θεσμούς· μετονομάζουν τήν ἀρρώστια σέ ὑγεία, μέ ἀποτέλεσμα νά μή γίνεται πλέον λόγος γιά ἠθική ἤ πνευματική ἀσθένεια. Ὅλα ἐπιγράφονται ὑγιῆ. Ὥστε σέ λίγο ὁ ὁποιοσδήποτε παρανομεῖ ἀπέναντι στήν φύση του νά μήν αἰσθάνεται καί νά μήν θεωρεῖται «παράνομος», ἀλλά «νόμιμος», ὅπως κάθε ἄλλος πολίτης τοῦ δυτικοῦ κόσμου.

Τό θεολογικό ὑπόστρωμα

Τό πῶς μπορεῖ μιά ἠθική ἤ πνευματική ἀρρώστια νά γίνη καθεστώς καί νά μεταλλαγῆ στίς ἀντιλήψεις τῶν ἀνθρώπων ἀπό ἀσθένεια σέ ὑγεία, ἔχει τήν θεολογική του ὑποδομή ἤ τό ἀνάλογό του στίς μετά τήν Β΄ Βατικανή Σύνοδο ἀπόψεις τῶν παπικῶν. Ὁ Ἰωσήφ Ράτζιγκερ, μετέπειτα πάπας Βενέδικτος, ἰσχυριζόταν: «Κάτι πού δικαίως κάποτε καταδικάστηκε ὡς αἵρεση δέν μπορεῖ ἀργότερα ἁπλῶς νά γίνει μία ἀλήθεια· μπορεῖ ὅμως σταδιακά νά ἀναπτύξει τήν δική του θετική ἐκκλησιολογική φύση, τήν ὁποία τό ἄτομο ἀντιμετωπίζει ὡς τήν ἐκκλησία του καί στήν ὁποία ζεῖ ὡς πιστός καί ὄχι ὡς αἱρετικός»(π.Π.Χίρς, Ἡ ἐκκλησιολογική ἀναθεώρηση τῆς Β΄Βατικανῆς Συνόδου).

Ὅταν, λοιπόν, μιά δικαίως καταδικασμένη αἵρεση μπορῆ νά ἀναπτύξη τήν δική της θετική ἐκκλησιολογική φύση, γιατί κάτι πού δικαίως καταδικαζόταν ὡς ἀφύσικο νά μή μπορῆ νά ἀναπτύξη, στίς σύγχρονες κοινωνίες, μιά δική του θετική ἠθική καί νομική ὑπόσταση, τήν ὁποία τά ἄτομα θά ἀντιμετωπίζουν ὡς τήν πολιτεία τους, στήν ὁποία θά ζοῦν ὡς καθ’ ὅλα φυσικά καί νόμιμα καί ὄχι ὡς παράνομα;

Ὅπως φαίνεται τό θεολογικό ὑπόστρωμα τῶν σύγχρονων ἐκτροπῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου βρίσκεται στόν παπισμό.
π.Θ.Α.Β.