«Μητρόθεα σπλάχνα»

Κατά τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ Παναγία δέν διέπραξε καμμιά ἁμαρτία στήν ζωή της, οὔτε καί μέ τόν λογισμό της. Ὁ νοῦς της, ἡ καρδιά της, οἱ ἐπιθυμίες της, τό σῶμα της, ὅλα ἦταν ἁγνότατα καί καθαρότατα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει ὅτι μέ τήν ἐνανθρώπηση δέν ἦλθε μόνον ὁ Θεός σέ μᾶς, ἀλλά ἦλθε «καί ἐκ Παρθένου ἁγνῆς καί ἁγίας, μᾶλλον δέ πανυπεράγνου τε καί ὑπεραγίας». Καί συνεχίζει ὅτι ἡ Παναγία δέν ἦταν μόνον πάνω ἀπό κάθε μολυσμό τῆς σάρκας, ἀλλά ἦταν καί ἀνωτέρα ἀπό τούς λογισμούς πού προέρχονται ἀπό τήν σάρκα. Ἀκόμη καί αὐτό τό σῶμα τῆς Θεοτόκου ἦταν καθαρότερο καί ἀπό τά πνεύματα τῶν ἁγίων.

Τόση ἦταν καί εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς Παναγίας μας, ὥστε δέν μπορεῖ κανείς νά ἀτενίση τό ὕψος τῆς μεγαλωσύνης της. Εἶναι χαρακτηριστικό ἕνα τροπάριο πού ἀναφέρεται στήν Παναγία: «Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα εὐφημεῖν πρός ἀξίαν· ἰλιγγιᾷ δέ νοῦς καί ὑπερκόσμιος ὑμνεῖν σε Θεοτόκε». Δηλαδή, κάθε γλῶσσα ἀδυνατεῖ, ὅταν θέλη νά ὑμνήση τήν Παναγία, καί κάθε νοῦς ὄχι μόνον τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί αὐτός τῶν ὑπερκοσμίων ἀγγέλων, ἰλιγγιᾶ καί σκοτίζεται, ὅταν προσπαθῆ νά ὑμνήση τήν Θεοτόκο. Ὅπως ὁ ἄνθρωπος σκοτίζεται καί αἰσθάνεται ἴλιγγο, ὅταν βλέπη κάθε ὕψος καί βάθος, ἔτσι καί ὁ πιό καθαρός νοῦς, τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων, αἰσθάνεται νά σκοτίζεται καί νά ζαλίζεται ὅταν ἀτενίζη τό πρόσωπο τῆς Παναγίας.

Παρά τήν καθαρότητα καί τήν ἁγνότητά της, δέν εἶναι ἀποκεκομμένη ἀπό τό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά διαθέτει μεγάλη ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, ἔχει «μητρόθεα σπλάχνα», δηλαδή διαθέτει σπλάχνα οἰκτιρμῶν ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί ὡς δική μας μητέρα.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Ἐνιαύσιον 2004»)