Ἐπίκαιροι Σχολιασμοί: Μελαγχολικές ἐνοράσεις περί ἰσλαμοποίησης

τοῦ Πρωτ. Θωμᾶ Βαμβίνη

Πολλοί κίνδυνοι μᾶς ἀπειλοῦν κυκλόθεν ὡς ἀτομικές ὑπάρξεις, ὡς κοινωνία, ὡς ἔθνος καί εὐρύτερα ἀκόμη, ὡς Εὐρώπη, ὄχι μόνο γεωγραφικά ἀλλά καί πολιτιστικά. Ὁ λόγος γι’ αὐτούς τούς κινδύνους συνδέεται ὁρισμένες φορές μέ προφητεῖες περί ἐπερχομένων δεινῶν, πολέμων καί καταστροφῶν, μέσα σ’ ἕνα κλίμα πνευματικῆς τρομοκρατίας, τό ὁποῖο, ὡς χονδροειδές, δημιουργεῖ σέ πολλούς εὐγενεῖς στό πνεῦμα ἀποστροφή. Ὅμως στίς μέρες μας τά γεγονότα δέν ἀφήνουν πολλά περιθώρια γιά εὐγενεῖς ἐφησυχασμούς καί ἀμφισβητήσεις.

Μπορεῖ νά μή γίνεται παντοῦ πόλεμος μέ ὅπλα, οὔτε νά ἀποκεφαλίζονται σέ ὅλα τά μέρη τῆς γῆς ἀλλόθρησκοι ἤ ἀντιφρονοῦντες μέ ἰσλαμικές λεπίδες, κατά τόν τρόπο πού ἐφαρμοζόταν στά χρόνια τῶν ἐνδόξων μαρτύρων τῆς πίστεώς μας. Ὅμως, σέ πολλά μέρη τῆς γῆς, τά ὁποῖα ζοῦν μέσα σέ ἐξωτερική εἰρήνη, ὑπάρχει ὁ διαρκής πόλεμος τῆς ἐλεύθερης οἰκονομίας, μέ αἰχμαλώτους λαούς καί κρατικούς ὀργανισμούς, πού βασανίζονται μέ τήν καθοδηγούμενη πτώχευση. Στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς οἰκονομίας, μέ τήν σύμφυτη τάση πρός τήν ἀποϊεροποίηση τῆς ζωῆς καί τήν ἀθεΐα, μπορεῖ νά μήν ἀποκεφαλίζονται σώματα, ἀλλά νεκρώνονται ψυχές, ἀφοῦ χωρίζονται μέ ποικίλους τρόπους ἀπό τήν κεφαλή τους, τόν Χριστό, ἤ ἐπί τό κοσμικότερο, ἀφοῦ ἀποκεφαλίζονται πολιτιστικά μέ τό νά ἀποκόπτονται ἀπό τήν πνευματική τους παράδοση, ἡ ὁποία ὡς κέντρο ἑνός νοητοῦ νευρικοῦ συστήματος πραγματοποιοῦσε τήν ζωή, ρύθμιζε τίς σχέσεις καί ἐνέπνεε τίς στοχοθεσίες τῆς κοινωνίας τους.

Μιλώντας, λοιπόν, γιά τήν γειτονιά μας, βλέπουμε πολλούς, ὄχι μόνο θεολόγους ἤ ἐκκλησιαστικούς, ἀλλά καί λογοτέχνες, κοινωνιολόγους καί ἐλεύθερους στοχαστές νά ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ πολιτισμός τῆς Εὐρώπης (καί τῆς Ἑλλάδος, ὡς νοτιοανατολικό σύνορό της) σταδιακά ἀλλοιώνεται καί φθείρεται ἀπό ἐξωγενεῖς καί ἐνδογενεῖς παράγοντες.  

Τό μεταναστευτικό κύμα, πού παρασέρνει χιλιάδες τραγωδίες ἀνθρώπων, ρίχνοντάς τες ἄλλοτε στίς εὐρωπαϊκές ἀκτές τῆς Μεσογείου καί ἄλλοτε στόν βυθό τῆς θάλασσας, περιγράφεται ἀπό πολλούς ὡς θρησκευτική καί πολιτιστική ἀπειλή γιά τήν Εὐρώπη, ὡς ἕνας ἀπό τούς βασικούς παράγοντες τῆς σταδιακῆς ἰσλαμοποίησής της. Αὐτή ἡ ἀπειλή προφανῶς ἀφορᾶ κυρίως τίς χῶρες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Νότου, ὅπως εἶναι ἡ Ἑλλάδα.

Πάνω στό θέμα αὐτό, ὅμως, ὑπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις. Πολλοί θεωροῦν, μελετώντας τό θέμα μέ στατιστικά δεδομένα, ὅτι βασικοί παράγοντες τῆς σταδιακῆς ἰσλαμοποίησης τῆς Εὐρώπης εἶναι ἡ λαθρομετανάστευση καί τά μεγάλα ποσοστά γεννητικότητας τῶν Μουσουλμάνων. Ὅμως, οἱ σαλαφιστές Μουσουλμάνοι (ὑπερσυντηρητικοί σουνίτες, πού διαθέτουν ἱστοσελίδα καί στά ἑλληνικά)  ἀντιδροῦν σέ αὐτήν τήν ἄποψη, χαρακτηρίζοντάς την ἀκροδεξιά προπαγάνδα, ἰσχυριζόμενοι ὅτι ὑπάρχει μιά συνειδητή μεταστροφή τῆς Δύσης στό Ἰσλάμ (Ἄχμαντ Ἐλντίν).

Ἡ ἀνταπάντηση στήν ἄποψη αὐτή τῶν Ἰσλαμιστῶν ἔρχεται μέ ἀριθμούς: Τό 1947 τό Πακιστάν, μέ τό 97% τοῦ πληθυσμοῦ Μουσουλμάνους, ἀριθμοῦσε 32,5 ἑκατομμύρια κατοίκους, τά ὁποῖα μέχρι τό 2012 ἑξαπλασιάστηκαν καί ἔγιναν περίπου 180 ἑκατομμύρια, μέ στατιστική πρόβλεψη τό 2050 νά εἶναι 360 ἑκατομμύρια. Αὐτή ἡ ραγδαία αὔξηση τῶν Μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν στίς Μουσουλμανικές χῶρες ἔχει ὡς φυσικό ἐπακόλουθο τήν ραγδαία αὔξηση τῆς λαθρομετανάστευσης πρός τίς χῶρες τῆς Δύσης, μέ φυσική συνέπεια τήν αὔξηση τῶν Μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν τῆς Δύσης, χωρίς νά ἀπουσιάζη καί ἡ ἰσλαμική «ἱεραποστολή» στούς δυτικούς ἀπίστους, μέ «τή διοχέτευση πακτωλοῦ κεφαλαίων», κυρίως ἀπό τήν Σαουδική Ἀραβία.(Ἀνδρ. Μπανούτσος)

Σέ αὐτό τό γεγονός ὑπάρχει καί μιά οἰκονομικο-πολιτική προσέγγιση. Οἱ λαθρομετανάστες πού ἔρχονται στά Ἑλληνικά νησιά καί μέσω Βαλκανίων ὁδεύουν πρός τήν Γερμανία, ἡ ὁποία παραδόξως τούς ἄνοιξε τίς πύλες,  δέν εἶναι ὅλοι βασανισμένοι ἀπό τόν πόλεμο Σύροι, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἄλλωστε ὅλοι τους Μουσουλμάνοι, οὔτε ἄνθρωποι χωρίς μόρφωση καί καλλιεργημένες δεξιότητες. Στά πλήθη τῶν λαθρομεταναστῶν, τά ὁποῖα θέλει νά ἀπορροφήση ἡ Γερμανία, βρίσκονται πολλοί ἀπό τήν Ἀφρική ἤ τήν Ἄπω Ἀνατολή, ἀπό χῶρες δηλαδή τοῦ φθηνοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ, τούς ὁποίους χρειάζεται τό Γερμανικό Κράτος γιά νά χτυπήση τό δικό του ἐργατικό δυναμικό, τό ὁποῖο δέν ἐγκαταλείπει τά δικαιώματά του, ὅπως συνέβη στίς «χῶρες τῶν μνημονίων».

Πέρα ὅμως ἀπό τήν ἀλήθεια ἤ τήν ὑπερβολή τῶν παραπάνω προσεγγίσεων, θά σταθοῦμε στό γεγονός τῆς διαφαινόμενης σταδιακῆς ἰσλαμοποίησης τῆς Εὐρώπης (καί δυστυχῶς τῆς Ἑλλάδος), ἕνας παράγοντας τῆς ὁποίας εἶναι ὁ προσηλυτισμός Δυτικῶν στό Ἰσλάμ.

Γι’ αὐτό τό θέμα θά ἀνατρέξουμε σέ ἕνα δημοσίευμα τῆς Καθημερινῆς, μέ τίτλο: «Φόβος ἰσλαμοποίησης καί γαλλική μελαγχολία» (19.4.2015) καί σέ ἕνα παλαιότερο κείμενο τοῦ μακαριστοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτη, μέ τίτλο: «Μελαγχολικαί ἐνοράσεις», τό ὁποῖο ἀναφέρεται καί αὐτό στήν ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδος, μέ κύρια αἰτία τήν εἴσοδο τῶν λαθρομεταναστῶν, δημοσιευμένο στόν Ὀρθόδοξο Τύπο, στίς 23 Νοεμβρίου 2001. Τό κείμενο τοῦ π. Θεοκλήτου μιλᾶ μέ καθαρή γλώσσα ἀποκαλύπτοντας τό πνευματικό ὑπόβαθρο τοῦ φαινομένου.

Τό ἄρθρο τῆς Καθημερινῆς, ἀναφέρεται στήν «συλλογική ἀγωνία» τῶν Γάλλων, ἡ ὁποία «ἀποκρυσταλλώνεται μέ τόν καλύτερο τρόπο στά τελευταῖα ἔργα δύο ἐκ τῶν πλέον προβεβλημένων καί ἀμφιλεγόμενων Γάλλων συγγραφέων, τοῦ Ἐρίκ Ζεμούρ καί τοῦ Μισέλ Οὐελμπέκ. Τά ἐν λόγῳ βιβλία ἔγιναν μπέστ σέλερ, καθώς προειδοποιοῦσαν γιά τόν ὑφέρποντα κίνδυνο ἰσλαμοποίησης μιᾶς Γαλλίας πού συγκλονιζόταν ἀπό τή φονική ἐπίθεση τζιχαντιστῶν στό Charlie Hebdo».

Ὁ Ζεμούρ στό τελευταῖο βιβλίο του, μέ τίτλο: «Ἡ γαλλική αὐτοκτονία», «κάνει λόγο γιά τήν περίφημη γαλλική μελαγχολία –τό τυπικά γαλλικό συναίσθημα τῆς ἀπαισιοδοξίας καί τῆς παρακμῆς, οἱ ρίζες τοῦ ὁποίου χάνονται στόν Μεσαίωνα». Ἐνισχύοντας ἱστορικά τήν ἄποψή του ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ μελαγχολία αὐτή «ἔχει προκαλέσει τήν ἀπώλεια τῆς ἐμπιστοσύνης γιά τήν ἴδια τή γαλλική ταυτότητα», ἡ ὁποία «ἀπειλεῖται σήμερα ἀπό τή μουσουλμανική αὐτοπεποίθηση πού δέν ἐμφανίζει ἴχνη αὐτοαμφισβήτησης».

Αὐτή ἡ παρατήρηση τοῦ Ζεμούρ θεωροῦμε ὅτι ἰσχύει σέ μεγάλο βαθμό γιά τήν σύγχρονη Ἑλλάδα, στήν ὁποία ἐμφανίζονται κάποιοι ἀπό τούς αὐτόχθονες κατοίκους της σάν νά μισοῦν τήν παράδοσή μας, σάν νά ἀποστρέφονται τίς ρίζες μας, σάν νά θέλουν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν σχέση καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων μας.

Σημαντική, ὅμως, εἶναι καί ἡ ἀνάλυση τοῦ Οὐελμπέκ στό τελευταῖο του μυθιστόρημα, μέ τίτλο: «Ὑποβολή», στό ὁποία ἡ Γαλλία παρουσιάζεται νά διολισθαίνη «ἀθόρυβα πρός τή θεοκρατία». Ἡ προσέγγιση τοῦ Οὐελμπέκ «εἶναι πιό ψυχολογική καί ὄχι τόσο ἱστορική. Ὅλο του τό ἔργο στηρίζεται στήν παθολογία τῆς μεταμοντέρνας ὕπαρξης καί στή λανθάνουσα αἴσθηση πώς ἡ νομική, σεξουαλική καί οἰκονομική μεταμοντέρνα ἐλευθερία ὑπῆρξε μιά θλιβερή ἀποτυχία».

Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ ἀκόλουθη περιγραφή τῶν ἀπόψεων τοῦ  Οὐελμπέκ: «Ἡ γαλλική κοινωνία δέν τρομοκρατεῖται ἀπό ἰσλαμιστές ἀντάρτες, ἀντίθετα καταλήγει νά ἀναστενάζει μέ ἀνακούφιση καθώς ἐγκαταλείπει τά ἀγχωτικά ἐλευθεριακά ἤθη της γιά νά υἱοθετήσει ἕναν τρόπο ζωῆς πού τῆς προσφέρει καθησυχαστικούς κανόνες. Ὁ κοσμικός χαρακτήρας τοῦ γαλλικοῦ κράτους καί ἡ ἀπώλεια τῆς ἱστορικῆς καθολικῆς πίστης ἄφησαν τή Γαλλία ἐκτεθειμένη σέ νέες, πιό στέρεες μεταφυσικές πεποιθήσεις».

Ὁ Οὐελμπέκ παρατηρεῖ μέ ὀξυδέρκεια τήν παθολογία τῆς γαλλικῆς κοινωνίας, ἀλλά φαίνεται καί νά δυσανασχετῆ πού ἐγκαταλείπονται «τά ἀγχωτικά ἐλευθεριακά ἤθη», ἀφήνοντας νά ἐννοηθῆ ὅτι αὐτή ἡ ἐγκατάλειψη εἶναι μιά ἀποτυχία τοῦ λαοῦ νά ζήση τήν ἀσύδοτη ἐλευθερία τοῦ ἄθεου ὑπαρξισμοῦ, τοῦ αὐτοκαθορισμοῦ τῆς ὕπαρξης, χωρίς μεταφυσικές ἐξαρτήσεις.

Πιό καθαρός, ἀλλά καί καυτερός στίς διατυπώσεις του εἶναι ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης.

Στό ἄρθρο του παρουσιάζει τήν συνομιλία του «μέ τρεῖς φίλους ἡσυχαστές, πού καί οἱ τρεῖς, ὡσάν ἀπό προφητική διαίσθηση, ἰσχυρίζοντο γιά τήν ἐπέλευση ἀπιθάνων ἐθνικῶν καταστάσεων… Ὅτι, τάχα, ἡ Ἑλλάς, σταδιακῶς, δέν θά συρρικνωθεῖ μέν ἐδαφικῶς, ἀλλά θά κατακτηθεῖ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπό τό  Ἰσλάμ!». Ἔλεγαν μάλιστα ὅτι ἡ ἅλωση τῆς Ἑλλάδος «ἤδη ἐνεργεῖται μέ τά 2-3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, πού ὀνομάζονται μετανάστες, καί πού θά στερεώνονται σταδιακῶς μέ τήν ἑλληνικήν ἰθαγένεια, πού θά τούς χορηγεῖ εὐχαρίστως τό Κράτος».

Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες βαθμιαῖα θά γίνουν μειονότητα, διότι πολλοί θά ἀποδεχθοῦν τόν μουσουλμανισμό ἀβιάστως, ἄλλοι, μέ κάποια βία ποικίλης μορφῆς καί ἄλλοι θά μεταναστεύσουν σέ χριστιανικές χῶρες.

Ἡ πνευματική αἰτία αὐτοῦ τοῦ γεγονός εἶναι ἡ ἁμαρτία,  ἡ καθολικοποίηση τοῦ κακοῦ, ἡ σχεδόν καθολική πώρωση τῶν  συνειδήσεων. «Καί εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρτία καθολικοποιεῖται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου, ἡ ἄγνοια τοῦ κακοῦ», μέ ἄμεση συνέπεια τό «οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας»(Γεν. 6,3). Καί ὅπου δέν παραμένει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά παραμείνη ζωντανή καί ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη.

Καί τό «διά ταῦτα» τοῦ π. Θεοκλήτου εἶναι τό ζωντανό (καί καυτερό ὅπου χρειάζεται) κήρυγμα τῆς μετανοίας. Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ζωῆς μέσα στό πνεῦμα τοῦ δημιουργικοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ. Τό ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ζῆν.