Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ἅγιος Σπυρίδων, 12 Δεκεμβρίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Στό προηγούμενο ἄρθρο ἀναφερθήκαμε στήν Ἁγία Αἰκατερίνη ἡ ὁποία ἦταν σοφή καί κατά κόσμον, ἀφοῦ εἶχε σπουδάσει ὅλες, σχεδόν, τίς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς της. Στό παρόν θά ἀσχοληθοῦμε μέ τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα πού ἦταν ἰδιώτης καί ἀγράμματος, κατά τήν ἀνθρώπινη γνώση, ὅμως καί οἱ δύο ἀνήκουν στήν χωρία τῶν Ἁγίων. Μέ τήν μυστηριακή ζωή καί τήν ἄσκηση ἐκαθάρισαν τό σκεῦος τους καί ἔφθασαν στήν βίωση τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Ἡ ἀνθρώπινη παιδεία εἶναι χρήσιμη κατά τό μέτρο πού βοηθᾶ στήν εὕρεση τῆς ἀλήθειας καί τῆς ὁδοῦ πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια σωτηρία. Ὁ μεγάλος Ἅγιος της Ρωμηοσύνης, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔκτιζε σχολεῖα γιά νά μαθαίνουν, ὅπως ἔλεγε, οἱ ἄνθρωποι νά διαβάζουν τήν Ἁγία Γραφή, ὅπως καί τούς βίους καί τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων. Ὅμως πρέπει νά λεχθῆ ὅτι τά βιβλία εἶναι ἀπαραίτητα καί χρήσιμα μέχρι νά ἀποκτήση κάποιος τόν Θεό. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος θά μᾶς πῆ: “Θεόν κτῆσαι καί οὐ δεηθήση βιβλίου”. Ἀπόκτησε τόν Θεό καί τότε δέν θά ἔχης ἀνάγκη τά βιβλία. Ἄλλωστε τί νά τήν κάνει κανείς τήν ἀνθρώπινη γνώση, ὅταν κατέχει “τόν Θεόν τῶν γνώσεων”!

Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἐγνώριζε τόν Θεό, ἀφοῦ ἀπό μικρός ἔμαθε διά τῆς προσευχῆς νά ἐπικοινωνῆ μαζί Του. Ἑπομένως ἦταν ἀληθινά σοφός καί αὐτό φάνηκε καθαρά σέ ὅλες καί κυρίως στίς κρίσιμες καί καθοριστικές φάσεις τῆς ζωῆς του. Στήν Ἅ’ Οἰκουμενική Σύνοδο ἐκήρυξε τό ὁμοούσιό των Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, μέ τόν δικό του τρόπο, καί κατήσχυνε τόν Ἄρειο. Ἀπέκτησε τό θαυματουργικό χάρισμα λόγω τῆς καθαρότητας τῆς καρδιᾶς του καί τῆς μεγάλης του ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Ἀξιώθηκε νά ὁμιλήση μέ τήν νεκρή κόρη του, γιά νά τήν ρωτήση πού ἔκρυψε τό κόσμημα πού τῆς ἐμπιστεύθηκε μιά γειτόνισσά της, καί αὐτή τοῦ ἀπάντησε μέσα ἀπό τόν τάφο. Δέν εἶχε χρήματα νά δώση σέ κάποιο φτωχό πολυφαμελίτη πού κινδύνευε, λόγω τῆς ἀνομβρίας, νά μείνη νηστικός καί αὐτός καί ἡ οἰκογένειά του, γι’ αὐτό σκέφτηκε νά τοῦ δώση ἕνα χρυσό ἀντικείμενο νά τό ὑποθηκεύση στούς δανειστᾶς καί νά πάρη σιτάρι. Ἦταν ὅμως καί ὁ Ἐπίσκοπος φτωχότερος ἀπό αὐτόν καί γι’ αὐτό κατέφυγε στό θαῦμα. Ἕνα φίδι πού κυκλοφοροῦσε ἔξω ἀπό τό σπίτι τοῦ τό μετέβαλε σέ χρυσάφι καί τοῦ τό ἔδωσε. Τό σπουδαότερο ὅμως εἶναι το ὅτι, ὅταν λειτουργοῦσε ἄκουγε καί ἔβλεπε Ἁγίους Ἀγγέλους νά συλλειτουργοῦν μαζί του. Τά θαυμαστά αὐτά γεγονότα προκαλοῦν ἀμφιβολίες στούς ἀπίστους, ἀλλά καί ἐντύπωση καί δέος στούς πιστούς. Δέν πρέπει ὅμως νά μένουμε στόν θαυμασμό, ἀλλά νά προχωροῦμε στήν αἰτία τῶν γεγονότων. Δηλαδή νά ἐξετάσουμέ το πῶς ἀπέκτησε αὐτά τά χαρίσματα καί νά προχωρήσουμε στήν μίμηση τῆς θεάρεστης ζωῆς του.

Ὁ Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος ἦταν ἄκακος καί ἁπλούς. Ἐβίωνε τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, “πλουτιζόμενοι εἰς πάσαν ἁπλότητα ἥτις κατεργάζεται δί’ ἠμῶν εὐχαριστίαν τῷ Θεώ”. Εἶχε ἀληθινή ἀνθρωπιά καί καρδιά πού χωροῦσε ὅλο τόν κόσμο. Ἀκριβῶς, ἐπειδή ἦταν πλούσιος στήν καρδιά, δέν ὑπολόγιζε καθόλου τόν φθαρτό καί ψεύτικο πλοῦτο. Ἦταν πάμπτωχος ὑλικά καί στό ἔπακρον ἀφιλάργυρος. Πολύ χαρακτηριστική εἶναι ἡ περίπτωση μέ τόν Αὐτοκράτορα Κωνστάντιο, πού ἀφήνει νά ξεδιπλωθῆ ὅλο το μεγαλεῖο της ἁγιασμένης ψυχῆς του καί ἡ παντελής περιφρόνησή του στά ὑλικά ἀγαθά. Ὅταν ἐθεράπευσε τόν παραπάνω Αὐτοκράτορα ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια, αὐτός θέλησε νά τόν τιμήση καί νά τοῦ χαρίση δῶρα μεγάλης ἀξίας, ἀλλά ὁ ἅγιος ἀρνήθηκε τά πάντα. Βέβαια μετά ἀπό μεγάλη ἐπιμονή πῆρε λίγα χρήματα γιά τούς φτωχούς της Ἐπαρχίας του καί, ταπεινός καθώς ἦταν, ἔσπευσε νά γυρίση πίσω στό ποίμνιό του, ἀποφεύγοντας τίς δόξες καί τίς τιμές πρός τό πρόσωπό του. Αὐτό εἶναι τό ἦθος τῶν Ἁγίων. Δέν θέλησε νά ἐκμεταλλευτῆ τήν γνωριμία του μέ τόν Αὐτοκράτορα καί τήν εὐγνωμοσύνη πού ἔνοιωθε ὁ ἀνώτατος Αρχοντας γι’ αὐτόν, προκειμένου νά ἀποσπάση χρήματα ἤ δόξα, πράγμα πού συνηθίζεται καί στίς ἡμέρες μας. Δέν ἦταν φιλάργυρος καί φιλόδοξος, ἀλλά φιλόθεος καί φιλάνθρωπος. Ἔκτιζε πύργους καί παλάτια στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί ἀποθήκευε χρήματα στήν τράπεζα τοῦ οὐρανοῦ. Ἀπό τέτοιους ἀνθρώπους ἔχει ἀνάγκη ἡ κοινωνία μας καί αὐτοί εἶναι τό ἁλάτι πού τήν συγκρατεῖ ἀπό τήν ἀποσύνθεση καί τήν σαπίλα. Εἶναι ἡ ἀληθινή παρηγοριά τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ βακτηρία καί τό στήριγμά του.

Ἅγιε Σπυρίδωνα, ταπεινέ βοσκέ τῆς Τριμυθοῦντος καί Ἐπίσκοπε καί Ποιμένα τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ. Εὔχου ὑπέρ τῆς Κέρκυρας, πού κατέχει τό ἄφθαρτο Ἅγιο Σκήνωμά σου, ἀλλά καί ὑπέρ τῆς Κύπρου, τῆς πολυβασανισμένης Νήσου πού σέ ἐγέννησε. Ἀκόμη καί ὑπέρ τῆς τουρκοπατημένης Τριμυθοῦντος, τῆς Ἐπισκοπῆς σου, “ἥν τρυχομένην ἀθλίως, ταῖς σαῖς πρεσβείαις διασωσον”.