Βιβλιοπαρουσίαση: Ναυπάκτιοι μαχητές

«Δέκα ἁπλοί μαχητές ἀφηγοῦνται τίς πολεμικές ἀναμνήσεις τους». Αὐτός εἶναι τίτλος ἑνός ἐνδιαφέροντος βιβλίου πού ἐξέδωσε πρόσφατα ἡ Ἑταιρεία Ναυπακτιακῶν Μελετῶν. Πρόκειται γιά ἡμερολόγια - ἀναμνήσεις – σημειώσεις πού παρέδωσαν στόν μελετητή Χαράλαμπο Χαραχαμπόπουλο συντοπίτες μας ἀπόγονοι τῶν στρατιωτῶν- ἀγωνιστῶν.

Οἱ μαχητές εἶναι:

• α. Στρατιώτης Κώστας Αθ. Σκαφίδας ἀπό τήν Σίμου (Γράφει γιά γεγονότα τοῦ 1912-1913)
• β. Ἐπιλοχίας Θανάσης Κ. Κακούσης ἀπό τήν Βομβοκοῦ (1920-1923)
• γ. Λοχίας Μιλτιάδης Νικ. Ἀθ. Κοτίνης ἀπο τήν Κλεπᾶ (1919-1923)
• δ. Λοχίας Σπύρος Λαμπρ. Μεντζᾶς ἀπό τήν Δάφνη (1918-1923)
• ε. Στρατιώτης Λεωνίδας Βασ. Ἀδαμόπουλος ἤ Σαλαμούρας ἀπό τήν Καλαβρούζα (1920-1923)
• στ. Στρατιώτης Κώστας Ἀντων. Παπαδούλας ἀπό τήν Βομβοκοῦ (1920-1923)
• ζ. Χωροφύλακας Θανάσης Ν. Θανασέλλος ἀπό τήν Τερψιθέα (1921-1923)
• η. Λοχίας Δημήτριος Χαραλ. Χαραλαμπόπουλος ἀπό τήν Δορβιτσά  (1940-1941)
• θ. Δεκανέας Παναγιώτης Δημ. Μήνας ἀπό τήν Σίμου(1940-1941)
• ι. Στρατιώτης Στέφανος Σωτ. Πεννιᾶς ἀπό τήν Δάφνη (1940-1941)

Ἐξιστοροῦνται τά μεγάλα γεγονότα τοῦ 20οῦ αἰῶνα τοῦ ἔθνους μας μέσα ἀπό τα μάτια ἁπλῶν ἀνθώπων πού συμμετέχουν σ’ αυτά.  

Περιγράφεται τό παράλογο καί τό «ἀφύσικο» τοῦ πολέμου:
«Λοιπόν, κατά τό διάστημα τῆς ἀναπαύσεως βλέπω μίαν πέρδικα εἰς τό δάσος ὅπου τό εἶχεν χάσει καί δέν ἤξευρεν ποῦ νά ὑπάγη ἀπό ταίς σφαῖρες, τόσον νά φαντασθῆτε ἐγίνετο πάταγος» (Κώστας Ἀθ. Σκαφίδας)  

Προσωπικές τραγικές στιγμές μέσα στήν τραγικότητα τοῦ πολέμου:
«...Ἔλαβα ἕνα γράμμα ἀπό τή σύζυγο πολύ συγκινητικό. Τό πρῶτο μας παιδί γεννήθηκε πεθαμένο. Ἡ λύπη μου δέν περιγράφεται. Τῆς ἀπάντησα μέ παρηγορητικά λόγια καί τῆς ἔγραφα ὅτι ἐγώ εἶμαι στήν πρώτη γραμμή καί πεθαίνω κάθε ὥρα. Τί νά κάμωμε; Ἔτσι τό θέλησε ὁ Θεός»  (Δημήτριος Χαραλ. Χαραλαμπόπουλος).

Αὐτό πού ἐντυπωσιάζει ὅμως εἶναι φράσεις σάν:
«Καθ’ ἥν ἐποχήν οἱ γονεῖς μου ἔμαθαν τήν ἀναχώρησίν μου διά Μικράν Ἀσίαν... ἡ μητέρα μου ἐστενοχωρήθη καί ἔκλαυσεν πολύ καί ποῦ νά ἤξερε ὅτι αἰτία τῆς μεταβάσεώς μου ἤμουν ἐγώ ὁ ἴδιος» (Θανάσης Ν. Θανασέλλος).

«Ὁ ἐνθουσιασμός τῶν στρατιωτῶν ἐζωγραφίζετο στά πρόσωπά των. Σά νά πηγαίναμε σέ πανηγύρι, παρά τίς τρομερές ταλαιπωρίες πού ὑφίσταντο καθημερινῶς» (Δημήτριος Χαραλ. Χαραλαμπόπουλος).

Τούς παποῦδες μας ἐνέπνεε ἡ φιλοπατρία. Φαίνεται ὅτι ἔπαιρναν στά σοβαρά τίς τύχες τοῦ τόπου τους τίς ὁποῖες εἶχαν συνδέσει μέ τήν κοινή τους μοίρα. Τά ὄνειρα τους, οἱ πρωτοπορίες τους, οἱ σκοποί τους,  οἱ ἐπιδιώξεις τους εἴχανε κάτι τό «κοινόν». Στίς μέρες μας οἱ ἐπιδιώξεις μας μοιάζουν ὅλο καί περισσότερο ἀτομικές – προσωπικές δέν λαμβάνουμε τόσο ὑπ' ὄψη μας τό κοινό ὄφελος. Καί μάλιστα αὐτή ἡ μεταβολή τοῦ «ἀνθρωπολογικοῦ τύπου» ἔγινε μέσα σέ πενήντα χρόνια.

Ἡ ἔκδοση χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἐπιστημονική ἀρτιότητα τοῦ ἐρευνητῆ κ. Χαράλαμπου Χαραλαμπόπουλου καί ἔχει τήν ποιότητα τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἑταιρείας Ναυπακτιακῶν Μελετῶν.
Χ.Μ.