Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ἡ σύγχρονη Εὐρώπη

Ἡ ψήφιση τοῦ λεγομένου «συμφώνου συμβίωσης ὁμοφύλων» δημιούργησε ἔντονα προβλήματα γιά μιά κοινωνία ἡ ὁποία ἀποστασιοποιεῖται ἀπό τόν Θεό.

Παρατηροῦνται δύο τάσεις στήν σύγχρονη κοινωνία, ὡς πρός τά πολιτεύματα. Ἡ πρώτη εἶναι ἡ λεγόμενη θεοκρατία, ὅταν ταυτίζεται τό θρησκευτικό μέ τό πολιτικό δίκαιο, καί ἡ δεύτερη τάση εἶναι ἡ φιλελευθεροποίηση, ὅταν τό πολιτικό δίκαιο ἀποδεσμεύεται τελείως, ἀνεξαρτητοποιεῖται ἀπό τό θρησκευτικό δίκαιο καί εἶναι ἀντίθετο ἀπό αὐτό.

Ἐνῶ ἡ θεοκρατία συνήθως ἐμφανίζεται σέ χῶρες πού ἐπικρατεῖ ὁ Ἰσλαμισμός, ὁ ἄκρατος φιλελευθερισμός ἐπικρατεῖ στίς δυτικές κοινωνίες, καί ἐν προκειμένῳ στήν Εὐρώπη ὅπου ζοῦμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. Ὁ Χριστιανισμός στήν Δύση ἔχει τελείως ἐκκοσμικευθῆ, ὁπότε βλέπει κανείς νά ἐπικρατῆ ἕνας ἄκρατος φιλελευθερισμός καί ἀντιχριστιανισμός, ὄχι μόνον στήν κοινωνία, ἀλλά καί στίς ἴδιες τίς Χριστιανικές κοινότητες. Ὅταν οἱ λεγόμενες «Χριστιανικές Ὁμολογίες» ἀποδέχονται τούς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, τότε αὐτό παρακινεῖ τήν κάθε Πολιτεία νά θεσπίζη νόμους ὑπέρ τέτοιων «συμβιώσεων». Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη ἡ ἀτμόσφαιρα πού ἐπικρατεῖ στήν Εὐρώπη.

Ὁ Κώστας Ἰορδανίδης ἔθιξε μιά τέτοια πτυχή τοῦ θέματος αὐτοῦ. Σέ σχετικό ἄρθρο (Καθημερινή, 25-27 Δεκεμβρίου 2015) ἔγραψε «ὅτι οἱ κοινωνίες τῶν δυτικῶν κρατῶν ἐμφοροῦνται στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων ἀπό ἀντιλήψεις ἀγνωστικιστικές». Μάλιστα, ἰσχυρίζεται ὅτι «δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι τό οὕτως εἰπεῖν "Σύνταγμα" τῆς Ε. Ε. ἀπέφυγε κάθε ἀναφορά στήν συμβολή τοῦ Χριστιανισμοῦ στόν εὐρωπαϊκό πολιτισμό, στήν οἰκονομική ὀργάνωση τῆς κοινωνίας, στήν τέχνη καί ἀντ’ αὐτοῦ ἔθεσε ὡς ἀφετηρία τόν Διαφωτισμό, τίς ἀρχές τοῦ Ὀρθολογισμοῦ, πού ἐν μέρει μόνον καλύπτουν τίς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου».

Ἔτσι, ἡ ὅλη ζωή τῆς Εὐρώπης κυριαρχεῖται ἀπό «ἀγνωστικιστικές ἀντιλήψεις», ἀπό τίς ἀρχές τοῦ Διαφωτισμοῦ καί οὐσιαστικά τοῦ ὀρθολογισμοῦ, δηλαδή ἀπό ἀντιλήψεις πού κυριαρχοῦσαν κατά τό πλεῖστον στήν προσωκρατική φιλοσοφία. Οἱ προσωκρατικοί φιλόσοφοι ἐπηρέασαν ἐν πολλοῖς τήν σύγχρονη εὐρωπαϊκή σκέψη. Αὐτό σημαίνει ὅτι ζοῦμε, δυστυχῶς, σέ μιά «ἀγνωστικιστική κοινωνία, μέ ἔντονες παγανιστικές ροπές».

Ἡ νιτσεϊκή ἀρχή ὅτι «ὅλα ἐπιτρέπονται», πού ἐπικρατεῖ στήν Εὐρώπη, εἶναι αὐτό πού ἔκανε τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς νά πῆ ὅτι ἡ Εὐρώπη εἶναι μιά «λευκή δαιμονία», δηλαδή εἶναι λευκή «ἕνεκα τοῦ χρώματος τοῦ δέρματος» καί «δαιμονία ἕνεκα τῆς μελανότητος τῆς ψυχῆς της». Ἡ Εὐρώπη πού ἐγκατέλειψε τόν Θεό ἔμεινε ἕνα «πτῶμα». Γι’ αὐτό «εἰς τήν οὐσίαν του ὁ εὐρωπαϊκός πολιτισμός εἶναι βρυκολακιασμένος φετιχισμός», εἶναι «ἐργοστάσιο εἰδώλων».

Ζώντας σέ αὐτήν τήν κατάσταση ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νά κάνουμε μεγάλη προσπάθεια γιά νά προσφέρουμε τήν Ὀρθόδοξη θεολογία σέ ἕναν τέτοιον ἀγνωστικιστικό, παγανιστικό, ὀρθολογικό καί «βρυκολακιασμένο φετιχισμό», πού λατρεύει τήν ἡδονή ὡς ἕνα φετίχ, καί αὐτή εἶναι μιά κόλαση ἐξωραϊσμένη.

Ν. Ι.