Χειροτονία Διακόνου στήν Ἱερά Μητρόπολη

Τήν Κυριακή 6 Δεκεμβρίου ἐ.ἔ., ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ἐνοριακό Ναό τοῦ Ἀντιρρίου, τελέσθηκε ἀπό τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο ἡ χειροτονία τοῦ νέου Διακόνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως π. Παϊσίου (κατά κόσμον Χρήστου Παρασκευᾶ).

Ὁ Διάκονος Παΐσιος γεννήθηκε στήν Ἔδεσσα τῆς Μακεδονίας τό 1987. Βαπτίσθηκε ἀπό τόν τότε Ἱεροκήρυκα Ἐδέσσης καί νῦν Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο λίγο πρίν αὐτός μετατεθῆ στήν Ἱερά Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας. Ἀπό τήν ἡλικία τῶν 10 ἐτῶν ἦλθε μαζί μέ τήν οἰκογένειά του στήν Ναύπακτο, ὅπου μαθήτευσε μέχρι καί τήν ἀποφοίτησή του ἀπό τό Λύκειο. Ἔλαβε τό πτυχίο τῆς Θεολογίας ἀπό τήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης καί ἔκτοτε βοηθᾶ στό ποιμαντικό ἔργο τῆς Νεότητος στήν Ἱερά Μητρόπολη Ναυπάκτου.

Ὁ χειροτονούμενος π. Παΐσιος εἶπε στήν ὁμιλία του:

«"Ἀλλά τοῖς οἰκτιρμοῖς σου θαρρῶν, προσέρχομαι..." γράφει σέ μία εὐχή τῆς θείας Μεταλήψεως ὁ Μέγας Βασίλειος.
Ὅσοι σᾶς διαβάζουν καί σᾶς ἀκοῦν, Σεβασμιώτατε, γνωρίζουν ὅτι οἱ τρεῖς βαθμοί τῆς ἱερωσύνης συνδέονται, σύμφωνα μέ τήν πατερική διδασκαλία, μέ τίς τρεῖς βαθμίδες τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἤτοι τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήν θέωση. Γράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης στό ἔργο του «Περί ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας»: «ἡ μέν τῶν ἱεραρχῶν τάξις, τελειωτική καί τελεσιουργός∙ ἡ δέ τῶν ἱερέων φωτιστική καί φωταγωγός∙ ἡ δέ τῶν λειτουργῶν (διακόνων) καθαρτική καί διακριτική». Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, βασιζόμενος στήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Διονυσίου, λέγει: «Διακόνου λόγον ἐπέχει ὁ πρός τούς ἱερούς ἀγώνας ἀλείφων τόν νοῦν καί τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς ἀπελαύνων ἀπ’ αὐτοῦ». Καί ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τό χωρίο αὐτό στό Συμβουλευτικό του Ἐγχειρίδιο λέγοντας ὅτι: «ὁ θεοφόρος Μάξιμος θέλει, ὅτι τοῦ διακόνου εἶναι ἴδιον τό νά καθαίρη τούς ἄλλους ἀπό τῶν παθῶν καί τῶν κακῶν λογισμῶν διά τῆς ἠθικῆς». «Ἔτσι ὁ διάκονος ἀφοῦ ἔχει ἔργο νά καθαίρη τόν λαό τοῦ Κυρίου ἀπό τά πάθη, ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά χειροτονηθῆ εἶναι νά βρίσκεται στό στάδιο τῆς καθάρσεως, νά ζῆ δηλαδή τήν πρακτική φιλοσοφία». Ἔτσι καταλήγετε στό βιβλίο σας «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία», ἀφοῦ πρῶτα ἔχετε παρουσιάσει τά πιό πάνω χωρία τῶν Πατέρων.

Σύμφωνα μέ ὅλη αὐτή τήν παράδοση, ὁ βαθμός τοῦ Διακόνου συνδέεται μέ κεκαθαρμένο ἄνθρωπο. Αὐτό κάνει τήν ὥρα τῆς χειροτονίας μου ἀκόμη πιό δύσκολη, καθώς βλέποντας τήν δική μου κατάσταση καταλαβαίνω ὅτι δέν πληρῶ τίς ὑψηλές προϋποθέσεις τῆς πατερικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐλπίζω μόνο σέ αὐτό πού θά ἀκουστῆ σέ λίγο: «Ἡ θεία Χάρις, ἡ τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα...».

Θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τούς γονεῖς μου, πού πέρα ἀπό ὅλα ὅσα μοῦ προσέφεραν, ἔβαλαν τήν πνευματική μου ὠφέλεια πάνω ἀπ ὅλα καί μέ ἔφεραν στήν Ναύπακτο, κοντά σας, Σεβασμιώτατε, μέ σκοπό νά μεγαλώσω μέ ὑγιῆ ἐκκλησιαστικά πρότυπα.

Εὐχαριστῶ τήν ἀδελφή μου, πού ἦταν γιά μένα μεγάλο στήριγμα στά δύσκολα φοιτητικά μου χρόνια.
Εὐχαριστῶ τούς ἀδελφούς καί φίλους, πού μεγαλώσαμε μαζί μέσα στήν Ἐκκλησία∙ στό ἱερό, στίς κατασκηνώσεις, στό ἀναλόγιο.
Εὐχαριστῶ τούς δασκάλους μου στήν ψαλτική, πού ἐκτός ἀπό τά μουσικά μέ συνέδεσαν καί μέ τήν ἁγιορείτικη λατρευτική παράδοση.
Εὐχαριστῶ τό Ἅγιον Ὅρος, ἀλλά καί τίς Ἱερές Μονές ἐκτός αὐτοῦ, μέ τίς ὁποῖες συνδέθηκα ὅλα αὐτά τά χρόνια, πού μέ ἔθρεψαν μέ τήν ποθητή φιλοκαλική τους λατρεία, μέ τίς πανηγυρικές ἀγρυπνίες, τίς ἁπλές καθημερινές ἀκολουθίες, καί τίς ἡσυχαστικές λειτουργίες στά κελλιά, τά παρεκκλήσια καί τίς σκῆτες.
Εὐχαριστῶ τήν μακαριστή Γερόντισσα Φωτεινή, ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου Θεοτόκου Πελαγίας, πού ὅσο ζοῦσε μεριμνοῦσε γιά τήν πορεία μου, ἀλλά καί τώρα πού ζεῖ στό Ἀνέσπερο Φῶς ἡ μεσιτεία της καί ἡ μέριμνα της εἶναι ζωντανή καί δυνατότερη.

Μεγάλο μερίδιο στήν ἀπόφασή μου αὐτή ἀνήκει στόν πνευματικό μου πατέρα, π. Γεώργιο Παπαβαρνάβα, πού ἀπό τήν ἡμέρα πού ἦρθα στήν Ναύπακτο μέ πολλή ὑπομονή καί πατρική ἀγάπη μέ καθοδηγεῖ σύμφωνα μέ τό δικό σας πνεῦμα, Σεβασμιώτατε, ἀλλά καί μέ παραδείγματα ἀπό τόν Γέροντά σας, τόν ἅγιο Μητροπολίτη Ἐδέσσης Καλλίνικο.

Ἀκόμη εὐχαριστῶ τόν π. Καλλίνικο Γεωργᾶτο, πού εἶναι γιά μένα στήριγμα καί παράδειγμα, τόν καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀμπελακιωτίσσης π. Πολύκαρπο Παστρωμᾶ, ἀλλά καί ὅλους τούς Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, καί ἰδιαίτερα αὐτούς πού ὑπηρετοῦν στά γραφεῖα της, γιά τήν ἀγάπη πού μοῦ δείχνουν.

Οἱ πιό πολλές ὅμως εὐχαριστίες, μετά τόν Θεό, ἀνήκουν σέ ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε, καθώς ἀκούγοντάς σας ἀπό μικρό παιδί ἄναβε μέσα μου ὁ πόθος γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Ὀνόματα ὅπως Γρηγόριος Παλαμᾶς, Συμεών Νέος Θεολόγος, Νικόδημος Ἁγιορείτης, Μάξιμος Ὁμολογητής, Νικόλαος Καβάσιλας, Φιλοκαλία, Νήψη, Ἱερά Ἡσυχία, τυπώθηκαν μέσα μου καί μοῦ δημιουργοῦσαν ἔμπνευση καί μόνο στό ἄκουσμά τους. Σέ ἐσᾶς ὀφείλω τήν ἀγάπη μου στόν μοναχικό βίο καί τήν Πατερική θεολογία. Ἀκόμη, βλέποντάς σας ἀπό πιό κοντά τά τελευταῖα τρεισήμιση χρόνια πού ἐπέστρεψα ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, διδάχθηκα ἀπό τό Ἐκκλησιαστικό φρόνημά σας καί τήν βαθειά αἴσθηση πού ἔχετε γιά τήν Ἐκκλησία ὡς ὄντως Σῶμα Χριστοῦ.

Κάποτε εἴχατε πεῖ ὅτι ἂν ξέρατε ποιός ἱερέας σᾶς βάπτισε καί σᾶς ἔκανε μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ θά τρέχατε νά τοῦ φιλήσετε τά χέρια. Νά πού ἐγώ ἀξιώνομαι ἀπό αὐτά τά χέρια πού μέ βάπτισαν, νά λάβω καί τήν εἰς Διάκονον χειροτονία.

Εὔχομαι νά πρεσβεύουν γιά μένα ὁ ἅγιος Νικόλαος, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη γιορτάζουμε σήμερα ἀλλά καί ὁ ἅγιος Παΐσιος, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρω.
Εὔχεσθε, ἅγιε Δέσποτα,
εὔχεσθε πατέρες καί ἀδελφοί».

Ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου.

Στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ἀκολούθησε πάνδημη λιτανεία τῆς εἰκόνας τοῦ ἁγίου Νικολάου στήν προβλήτα καί τούς δρόμους τοῦ Ἀντιρρίου, μέ τήν συμμετοχή τῆς Φιλαρμονικῆς τοῦ Ἀντιρρίου, τῶν χορευτῶν τοῦ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου, μαθητῶν τῶν Σχολείων, τῶν ἱεροπαίδων, τῶν Ἱερέων-Διακόνων καί τοῦ Ἀρχιερέως, τοῦ Βουλευτῆ Κ. Κ. Καραγκούνη, τοῦ ἀντιδημάρχου Ἀν. Κοτσανᾶ καί μελῶν τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Ναυπακτίας καί πλήθους πιστῶν. Δέηση ἔγινε πάνω σέ πλοῖο τοῦ πορθμείου Ρίου-Ἀντιρρίου, γιά ὅλους τούς ναυτιλομένους καί τίς οἰκογένειές τους.

Μετά τό πέρας τῆς πανηγύρως, ὁ πολιτιστικός Σύλλογος Ἀντιρρίου καί ἡ οἰκογένεια τοῦ π. Παϊσίου προσέφεραν κέρασμα στούς ἐκκλησιασθέντες, ἐνῶ τό χορευτικό χόρεψε παραδοσιακούς χορούς.

Ἦταν μιά λαμπρή καί πανηγυρική ἡμέρα γιά τό Ἀντίρριο.

Εὐχόμαστε στόν νέο Διάκονο εὐάρεστη διακονία στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ι.Κ.