Γεγονότα καὶ Σχόλια: Νηστεία ἀπό ἰδιωτικές θεογονίες - Ἡ ἁμαρτία δέν ἁγιάζεται

Νηστεία ἀπό ἰδιωτικές θεογονίες

Μέ εἰρωνεία πρός τούς ἄλλους ἤ αὐτοσαρκασμό ὁ Ἐλύτης σ’ ἕνα στίχο του, ἀπό τήν ποιητική συλλογή του «Ἐκ τοῦ πλησίον», γράφει: «Τρέφομαι ἀπ’ αὐτά πού οἱ ἄλλοι νηστεύουν γιά νά σώσουν τήν ψυχή τους». Διαφοροποιεῖ τόν ἑαυτό του ἀπό κάποιους ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἀποφεύγουν τίς τροφές, ὑλικές ἤ πνευματικές, μέ τίς ὁποῖες τρέφεται ἐκεῖνος, διότι θεωροῦν ὅτι αὐτό συντελεῖ στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Δέν ἔχει καί μεγάλη σημασία γιά μᾶς τό τί θεωρεῖ ὁ Ἐλύτης σωτηρία τῆς ψυχῆς. Δέν εἶναι ἄλλωστε εὔκολο νά καταλάβη κανείς ἀπό τά κείμενά του σέ ποιόν θεό πίστευε, ὥστε νά ὑποψιαστῆ ἀναλόγως τίς ἀντιλήψεις του γιά τά θέματα πού ἀφοροῦν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεολογία του πάντως δέν εἶναι οὔτε ἀκραιφνῶς Χριστιανική, οὔτε καθαρά προχριστιανική εἰδωλολατρική. Ὁ ἴδιος ἐπινοεῖ θεότητες. Γιά παράδειγμα στό ἔργο του: «Τά δημόσια καί τά ἰδιωτικά», περιγράφοντας τό πῶς ἐπινόησε καί ἀπεικόνισε μιά Θεά-Φυτώ, γράφει: «τῆς ἔβαλα […] καί φωτοστέφανο στό κεφάλι, μέ τήν ἐλπίδα νά μπορεῖ δίπλα μου νά ἐνσαρκώνει κεῖνον τόν ἀέρα πού ἔρχεται σάν ἀπό θαῦμα μέσ’ ἀπ’ τά ἔγκατα τῆς γῆς καί νά ὑποκαταστήσει ὅσα καί σάν εἰδωλολάτρες καί σάν χριστιανοί διακονήσαμε στό βωμό τοῦ Ποσειδώνα καί τῆς Παρθένου».

Ἀποθέτει ἐλπίδα σέ πλάσμα τῆς φαντασίας του, μέ τό ὁποῖο θέλει νά ὑποκαταστήση «ὅσα καί σάν εἰδωλολάτρες καί σάν χριστιανοί διακονήσαμε».

Ὁπότε, «αὐτά πού οἱ ἄλλοι νηστεύουν γιά νά σώσουν τήν ψυχή τους» μποροῦμε νά θεωρήσουμε ὅτι δέν εἶναι μόνον ὑλικές τροφές. Εἶναι ἀπόψεις, ἰδιόρρυθμες θεολογίες καί ἰδιωτικές θεογονίες μέ τίς ὁποῖες θέλει νά στηρίξη τήν ψυχή του, ὅπως καί ἄν αὐτήν τήν ἐννοῆ. Αὐτές οἱ «θεολογικές τροφές» γιά τούς «ἄλλους», πού ἀναφέρει στόν στίχο του, εἶναι προσφορά στά εἴδωλα. Γι’ αὐτό νηστεύουν ἀπό αὐτές. Τίς ἀποφεύγουν ὡς εἰδωλόθυτα. Στήν συνείδησή τους, δηλαδή, τίς διακρίνουν ἀπό τίς κοινές τροφές, διότι τίς θεωροῦν ἀφιερωμένες σέ ψεύτικους θεούς.

Ὁ θεολογικά πολυσυλλεκτικός Ἐλύτης, προσλαμβάνοντας ὁτιδήποτε λατρεύτηκε στήν Ἑλλάδα, ἀπό τόν Ποσειδώνα, ὡς τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης καί τήν Παρθένο Μαρία, φθάνει στό νά ἐπινοῆ καί ὁ ἴδιος θεότητες.

Ἡ ἁμαρτία δέν ἁγιάζεται

Στό ἴδιο βάραθρο μπορεῖ νά πέση κανείς, ἄν ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός θεωρῆ, ὅπως ἀρκετοί στίς μέρες μας, ὅτι πρέπει διαρκῶς ἡ Ἐκκλησία νά διαλέγεται μέ τόν κόσμο καί νά προσλαμβάνη τά στοιχεῖα του, ὡς «τήν σάρκα τοῦ κόσμου», γιά νά τά ἁγιάσῃ, κατά τό πρότυπο τῆς προσλήψεως τῆς φύσεώς μας ἀπό τόν Θεό Λόγο.

Μόνο πού θά πρέπει νά προσεχθῇ ὅτι ὁ Θεός Λόγος περίμενε, γι’ αὐτήν τήν πρόσληψη, νά ἐμφανισθῆ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ ὁποία κατά τόν ὅσιο Σιλουανό τόν Ἀθωνίτη, δέν ἁμάρτησε οὔτε μέ τόν λογισμό της, καί δέν προσέλαβε τήν φύση μας ἀπό μιά ὁποιαδήποτε γυναίκα. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἡ φύση ἁγιάζεται καί ἀνακαινίζεται. Δέν ἁγιάζονται, ὅμως, τά ἁμαρτωλά ἔργα τῶν ἀνθρώπων, οὔτε οἱ ἄνθρωποι πού ἐπιμένουν στήν διαφθορά τῆς «καλῆς λίαν» φύσεώς τους μέ ἁμαρτωλές ἐπιλογές τῆς προαιρέσεώς τους.

Δέν ἁγιάζεται ἡ ἁμαρτία καί τά ὁποιαδήποτε παράγωγά της. Ἀπό αὐτήν καί ἀπό αὐτά νηστεύουμε.

π.Θ.Α.Β.