Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἀπόστολος Σίμων ὁ Ζηλωτής, 10 Μαΐου

Ὁ Ἀπόστολος Σίμων ὁ Ζηλωτής ἀνῆκε στόν χορό τῶν δώδεκα Ἀποστόλων. Καταγόταν ἀπό τήν Κανά τῆς Γαλιλαίας, γι’ αὐτό καί ἔλαβε τήν προσωνυμία Κανανίτης. Ἦταν ζηλωτής καί πυρίπνους, καί μετά τήν Πεντηκοστή κήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν Περσία καί σέ περιοχές τῆς Ἀφρικῆς, ἀπό τήν Αἴγυπτο ὡς τήν Μαυριτανία. Στήν Ἀφρική εἶχε μαρτυρικό τέλος, καί μάλιστα ἀξιώθηκε νά ὑποστῆ σταυρικό θάνατο, ὅπως ὁ Κύριος καί Διδάσκαλός του.

Ὁ ἱερός Ὑμνογράφος, στό Ἀπολυτίκιο, συμπεριέλαβε συνοπτικά ὅλο τόν βίο καί τήν πολιτεία τοῦ ζηλωτοῦ αὐτοῦ Ἀποστόλου. Γράφει: «Ζῆλος ἔνθεος, καταλαβών σε, τοῦ γνωσθέντος σοι, σαρκός ἐν εἴδει, ζηλωτήν ἐν Ἀποστόλοις ἀνέδειξε· καί τοῦ Δεσπότου ζηλώσας τόν θάνατον, διά Σταυροῦ πρός αὐτόν ἐξεδήμησας· Σίμων ἔνδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος».

Πρῶτον. «Ζῆλος ἔνθεος, καταβαλών σε, τοῦ γνωσθέντος σοι, σαρκός ἐν εἴδει, ζηλωτήν ἐν Ἀποστόλοις ἀνέδειξε».

Ἡ λέξη ζῆλος ἐτυμολογικά σημαίνει τήν εὐγενική ἅμιλλα, τόν εὐγενῆ πόθο πρός ὑπερτέρηση σέ κάποιο πράγμα, τήν ἔντονη προθυμία γιά ἐκτέλεση κάποιου ἔργου. Ἑπομένως ζηλωτής εἶναι αὐτός πού εἶναι πλήρης ζήλου. Καί αὐτός πού ἀγαπᾶ πολύ τόν Θεό εἶναι πλήρης θείου ζήλου.

Ἐκτός, ὅμως, ἀπό τόν ὑγιῆ ζῆλο, τόν ὁποῖο ἔχουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου», ὑπάρχει καί ὁ ἀρρωστημένος ζῆλος, ἀπό τόν ὁποῖο ἐμφοροῦνται ὅσοι ἐλαύνονται ἀπό τό πονηρό πνεῦμα, ἤτοι ἀπό τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ πατέρας τοῦ μίσους καί τῆς κακίας. Καί ἐνῶ ὁ ὑγιής ζῆλος χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη, ὁ ἀρρωστημένος ζῆλος, πού εἶναι συνώνυμος μέ τόν φανατισμό, εἶναι ἀναμεμειγμένος μέ τό μίσος καί τόν φθόνο. Ὁ πρῶτος ζῆλος εἶναι ἀπαύγασμα τῆς καθαρῆς καρδιᾶς, ἐλέγχεται ἀπό τήν λογική τοῦ ἀνθρώπου, καί ὀνομάζεται ζῆλος κατ’ ἐπίγνωση. Ἐνῶ ὁ δεύτερος ζῆλος πηγάζει ἀπό ἐμπαθῆ καρδιά, δέν ὑπόκειται στόν ἔλεγχο τῆς λογικῆς, καί γι’ αὐτό εἶναι ἀνεξέλεγκτος  καί χωρίς ἐπίγνωση.

Ὁ ζῆλος τοῦ Ἀποστόλου Σίμωνος ἦταν κατ’ ἐπίγνωση ζῆλος, ἀφοῦ πήγαζε ἀπό μιά καρδιά γεμάτη ἀγάπη γιά τόν Χριστό, τόν ὁποῖο ἐγνώρισε προσωπικά, ἀγάπησε καί ἀκολούθησε. Τόν ἄκουσε νά ὁμιλῆ, τόν εἶδε νά θαυματουργῆ, νά ὑφίσταται τό πάθος καί τόν σταυρικό θάνατο. Τόν εἶδε Ἀναστημένο καί ἦταν παρών καί στήν Ἀνάληψή Του. Ἔλαβε τό Ἅγιον Πνεῦμα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, καί στήν συνέχεια πορεύθηκε στά ἔθνη καί ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο μέ αὐταπάρνηση καί θερμό πόθο, ἀκολουθώντας τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος μετά τήν Ἀνάστασή Του εἶπε στούς μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη΄, 19-20).  

Δεύτερον. «καί τοῦ Δεσπότου ζηλώσας τον θάνατον, διά Σταυροῦ πρός αὐτόν ἐξεδήμησας».

Ὁ Ἀπόστολος Σίμων ὑπῆρξε ζηλωτής σέ ὅλα, καί στήν ζωή καί στόν θάνατο, ἀφοῦ ἀγάπησε ὄχι μόνον τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τόν Σταυρό Του. Μιμήθηκε τόν τρόπο τῆς ζωῆς Του, ἀλλά ἀξιώθηκε νά μιμηθῆ καί τόν τρόπο τοῦ θανάτου Του, καί «ὑπέστη τόν διά σταυροῦ μαρτυρικόν θάνατον». Καί ἀσφαλῶς, ἦταν γι’ αὐτόν μεγάλη τιμή καί εὐλογία τό νά τελειώση τόν ἐπίγειο βίο του μέ σταυρικό θάνατο, ὅπως ὁ Κύριος καί Διδάσκαλός του.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος γράφει στήν Ἀποκάλυψη ὅτι, ὅσοι ἔδωσαν τήν μαρτυρία τους γιά τόν Χριστό καί τήν ἐσφράγισαν μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους, αὐτοί ἀξιώθηκαν τῆς μεγάλης τιμῆς νά παρίστανται μπροστά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί νά Τόν λατρεύουν «ἡμέρας καί νυκτός ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ». Αὐτοί εἶναι ἐνδεδυμένοι μέ λευκές στολές, τίς ὁποῖες ἔπλυναν μέ τό αἷμα τοῦ ἁρνίου, ἤτοι τοῦ Χριστοῦ. Μαρτυρικό, ὅμως, τέλος εἶχαν καί οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι, μηδενός ἐξαιρουμένου, οὔτε τοῦ Εὐγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ  Θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἐβίωσε τό μαρτύριο στόν Γολγοθᾶ, ὅπου ἀκολούθησε τόν Χριστό μαζί μέ τήν Παναγία. Γράφεται, λοιπόν, στήν Ἀποκάλυψη γιά ἐκείνους πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τόν Χριστό: «Καί ἀπεκρίθη εἷς ἐκ τῶν πρεσβυτέρων λέγων μοι· οὗτοι οἱ περιβεβλημένοι τάς στολάς τάς λευκάς τίνες εἰσί καί πόθεν ἦλθον; καί εἴρηκα αὐτῷ· κύριέ μου, σύ οἶδας. καί εἶπέ μοι· οὗτοί εἰσιν οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, καί ἔπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου. διά τοῦτό εἰσιν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καί νυκτός ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ». Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἐκοπίασαν, ἐπόνεσαν, ὑπέμειναν «τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας καί τόν παγετόν τῆς νυκτός», ἀλλά «οὐ πεινάσουσιν ἔτι οὐδέ διψήσουσιν ἔτι, οὐδ᾿ οὐ μή πέσῃ ἐπ᾿ αὐτούς ὁ ἥλιος οὐδέ πᾶν καῦμα, ὅτι τό ἀρνίον τό ἀνά μέσον τοῦ θρόνου ποιμανεῖ αὐτούς, καί ὁδηγήσει αὐτούς ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων, καί ἐξαλείψει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὁφθαλμῶν αὐτῶν» (Ἀπ. ζ΄. 13-17).

Ὁ μαρτυρικός θάνατος εἶναι ὁ κλῆρος ὅλων τῶν Ἁγίων. Ἀκόμη καί ὅσοι δέν ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τόν Χριστό, ὅμως καί αὐτοί ἐβίωσαν τό μαρτύριο, γιατί ἡ Χριστιανική ζωή εἶναι ἀπό τήν φύση της μαρτυρική ζωή. Ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις, στίς δοκιμασίες καί στίς ἀσθένειες πού γίνεται χωρίς γογγυσμό, ἀλλά μέ προσευχή καί δοξολογική διάθεση εἶναι -σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τήν ἐκφράζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες- μαρτύριο, καί ὅποιος τό ὑφίσταται λαμβάνει Χάρη μάρτυρος. Θά ἀναφερθῆ ἕνα μόνο παράδειγμα ἀπό τήν ζωή ἑνός συγχρόνου μας ἁγίου, τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος, ἐκτός τοῦ ὅτι ζοῦσε συνεχῶς μέ μεγάλη ἄσκηση, στερήσεις καί πόνο, τίς τελευταῖες στιγμές τοῦ ἐπιγείου βίου του τίς πέρασε μέσα σέ μεγάλο πόνο, πού ἦταν, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος, πραγματικό μαρτύριο. Γράφεται στόν βίο του: «Πέρασε τήν τελευταία νύχτα μαρτυρική. Ἐπικαλεῖτο τήν Παναγία μέσα στούς ἀφόρητους πόνους του. "Γλυκειά μου Παναγία..." ἔλεγε, καί γιά δύο ὧρες ἔχασε τίς αἰσθήσεις του. Ὅταν συνῆλθε μέ σβησμένη φωνή εἶπε: "Μαρτύριο, πραγματικό μαρτύριο" κι ἔπειτα κοιμήθηκε εἰρηνικά».

Ὅσοι διακατέχονται ἀπό τόν χωρίς ἐπίγνωση ζῆλο, αὐτοί δηλητηριάζουν τούς ἀνθρώπους καί τούς ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια, γι’ αὐτό καί θά δώσουν λόγο στόν Θεό. Ἀντίθετα, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐμφοροῦνται ἀπό τόν κατ’ ἐπίγνωση ζῆλο, τούς εὐεργετοῦν, ἀφοῦ τούς ὁδηγοῦν στήν ὁδό τῆς Θεοκοινωνίας.