Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ ὑγιής ἐκκλησιαστική ἀτμόσφαιρα - Δύο αἰτίες προσέγγισης στήν Ἐκκλησία

Ἡ ὑγιής ἐκκλησιαστική ἀτμόσφαιρα

Ἡ σταδιακή ἀποχριστιανοποίηση τῆς παιδείας, ἀλλά πρίν ἀπό αὐτήν ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἀγωγῆς πού δέχονται πολλά παιδιά ἀπό τό σπίτι τους, ἀπό τούς γονεῖς καί οἰκείους τους, τά ἀφήνει ἐκτεθειμένα σέ πολλούς πνευματικούς κινδύνους, τά ἀφήνει ἀθωράκιστα σέ ἐπιρροές «πνευμάτων πλάνης» καί σέ «διδασκαλίες δαιμονίων».

Εἴμαστε μιά κοινωνία πολύ περίεργη, λαός ἐν ἀπορίᾳ καί ἀναβρασμῷ. Ἀποστρεφόμαστε αὐτά πού μᾶς συμφέρουν. Ἐπιλέγουμε αὐτά πού κακοποιοῦν τήν ψυχή μας.

Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι, ὅταν στό σπίτι ὑπάρχη ὑγιής ἐκκλησιαστική ἀτμόσφαιρα, ὅταν ἡ οἰκογένεια ζῆ συντονισμένη στό τυπικό τῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς γιορτές, τίς νηστεῖες, τίς καταλύσεις, τίς ἀκολουθίες στόν Ναό, τόν Ἁγιασμό ἤ τό Εὐχέλαιο στό σπίτι, τήν προσευχή πρίν καί μετά ἀπό τό φαγητό, τήν προσευχή μετά τήν ἔγερση ἀπό τόν ὕπνο τό πρωΐ καί πρίν ἀπό τόν ὕπνο τό βράδυ, τά παιδιά μαθαίνουν νά συνδέουν τήν καθημερινότητα μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τό κάθε πρόβλημα σχέσης μέ τήν λύση πού ὑπαγορεύει ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀνιδιοτέλεια καί ὄχι τό ἀτομικό συμφέρον, τό «ἴδιον θέλημα», πού δέν σκέφτεται τούς ἄλλους. Ἐπίσης οἱ ἀπρόοπτες δυσκολίες, οἱ ξαφνικές ἀνατροπές τῆς ζωῆς, τά ἀπροσδόκητα ἀδιέξοδα βρίσκουν διέξοδο καί ἐλπιδοφόρο παρηγοριά στήν ἀταλάντευτη πίστη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, στήν ἀνύστακτη μέριμνα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, τοῦ Παντοκράτορος, πού μᾶς ἀγαπᾶ πιό πολύ ἀπ’ ὅ,τι ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας.

Μέσα σ’ αὐτό τό πνευματικό κλίμα ὁ ἄνθρωπος, διερχόμενος ἀπό βρέφος τίς φυσικές μεθηλικιώσεις του, γίνεται εὐαίσθητος στόν ἀνθρώπινο πόνο, συμπονᾶ, καί ὅταν ὁ ἴδιος πονᾶ, ὁ πόνος του δέν τόν καταβυθίζει στήν ἀπόγνωση.

Ὅμως, τό πιό σημαντικό εἶναι ὅτι μαθαίνει ἀπό νέος νά μή δυναστεύεται ἀπό καταπιεστικούς ἤ τρομοκράτες λογισμούς καί νά μήν ὑποτάσση τήν ἐλευθερία του σέ δυνάμεις, ἰδεολογίες, παραθρησκευτικές κάστες ἤ ἀδιάκριτες παρέες πού κακοποιοῦν τήν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ὕπαρξή του.

Δύο αἰτίες προσέγγισης στήν Ἐκκλησία

Τά παραπάνω σημειώθηκαν, γιατί εἶναι συχνό τό φαινόμενο νέοι ἄνθρωποι νά πλησιάζουν στήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ πρῶτα βασανίστηκε ἡ ψυχή τους, κυρίως ἀπό δύο αἴτια.

Τό πρῶτο εἶναι ἡ προδοσία ἀπό μιά σχέση. Ἐπένδυσαν σ’ αὐτήν, ἐγκαταλείφθηκαν καί αἰσθάνονται προδομένοι. Εἶναι στό κενό. Δέν ἔχουν ἄλλα στηρίγματα. Αἰσθάνονται ὀργισμένοι ἤ ἀπογοητευμένοι καί σκέφτηκαν νά καταφύγουν σέ κάποιο «μεταφυσικό» ἀποκούμπι.
Κάποιοι μέ αὐτήν τήν ἀφορμή ὡριμάζουν συναισθηματικά καί ξυπνοῦν πνευματικά. Μαθαίνουν τήν προσευχή. Καταλαβαίνουν ὅτι δέν πρέπει νά ξαφνιαζόμαστε ἀπό τίποτε. Ὅλα εἶναι πιθανά. Ἡ ἐμπάθεια τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀπρόβλεπτη, ἀλλά καί πίσω ἀπό τήν ἐμπάθεια μπορεῖ νά ἀναδυθῆ  ἐπίσης ἀπρόβλεπτη ἀγαθότητα.

Τό δεύτερο αἴτιο εἶναι ἡ ἐμπλοκή τους σέ σατανιστικά, πνευματιστικά περίεργα φαινόμενα. Ὁ τρόμος ἀπό φαινόμενα πού τούς ἔκαναν νά καταλάβουν ὅτι κινδύνευε, ὄχι ἁπλῶς καί μόνο ἡ ἐλευθερία τους, ἀλλά ὅλη τους ἡ ψυχοσωματική συγκρότηση, μέ ἐπιρροές πού τούς ἔκαναν νά ἀμφιβάλουν ἄν σέ κάποιες στιγμές ἦταν ὁ ἑαυτός τους ἤ ἔγιναν κάποιος ἄλλος, ἄγριος, τραχύς καί δυναστικός ἄνθρωπος.

Ὁ φόβος κάποιους τούς ὁδηγεῖ στήν Ἐκκλησία. Κάποιους τούς βυθίζει βαθύτερα στά σκοτάδια τοῦ ἐχθροῦ.

Ὅλα αὐτά εἶναι δεῖκτες θρησκευτικῆς ἀγωγῆς καί ἐκκλησιαστικῆς παιδείας. Ὅσο θά ἀποχριστιανίζεται ἡ οἰκογενειακή ἤ ἡ κρατική παιδεία, τόσο οἱ νέοι ἄνθρωποι θά γίνονται πιό εὐάλωτοι στούς ὁρατούς κάι ἀόρατους ἐπίβουλους τῆς ζωῆς μας.

π.Θ.Α.Β.