Τό ὄνειρο τοῦ Ὑπουργοῦ (Θεατρικὸ)

Θεατρικό σὲ 7 σκηνὲς πού παρουσιάσθηκε στήν Χριστουγεννιάτικη Γιορτή Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Παρακολουθεῖστε σὲ video τὴν Χριστουγεννιάτικη γιορτὴ ἀπὸ τὸ κανάλι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παρέμβασης

Εἰσαγωγὴ

Μιά φορά καί ἕναν καιρό, κάπου, στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, ἕνα παιδί, μεγαλώνει μέ τήν φροντίδα τῆς πιστῆς-καλῆς-παραδοσιακῆς γιαγιᾶς του. Τό παιδί τό λένε Νικήτα. Τήν γιαγιά του τήνε λένε Ἀγάπη.

Ὅταν ὁ Νικήτας μπαίνει στήν ἐφηβεία, ἀρχίζει ἡ σύγκρουση τῆς ἁπλῆς πίστης του, πού τόν ἔτρεφε ὅσο ἦταν μικρός, μέ τίς ἰδέες τῶν διαφόρων κοσμοθεωριῶν, τίς ὁποῖες ἀσπάζονται οἱ συνομήλικοί του. Τά κίνητρά του ἀγαθά: Ἡ ἰσότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη.  Ἡ γιαγιά του, ἡ Ἀγάπη, τοῦ δείχνει, τί ἄλλο; ἀγάπη! Τό παιδί, ὁ ἐγγονός, κάνει τόν ἀγώνα του.

Τό παιδί μεγαλώνει, σπουδάζει, πηγαίνει στό Ἐξωτερικό. Ἐκεῖ ἐμπλουτίζει τίς ἰδέες του περί προόδου. Ἔρχεται στήν Ἑλλάδα καί ἀσχολεῖται μέ τήν πολιτική. Ἀνεβαίνει τίς βαθμίδες καί μιά ἡμέρα γίνεται ὑπουργός Παιδείας. Ἡ γιαγιά του, ἡ Ἀγάπη, ἔχει, ἐν τῷ μεταξύ, κοιμηθεῖ καί ἔχει προστεθεῖ στούς προγόνους της, στόν οὐρανό.

Ὡς Ὑπουργός, ὁ Νικήτας, συντάσσεται μέ τήν τάση ὁρισμένων γιά ἀλλαγές, γενικά, καί εἰδικότερα στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Τά κίνητρά του θαρρεῖ καί λέει πῶς εἶναι: ἡ πρόοδος, ἔτσι γενικά, τά ἴσα δικαιώματα τῶν παιδιῶν, ὁ ἀγώνας κατά τῆς ἀδικίας, ἡ ἐξάλειψη τοῦ φανατισμοῦ.

Μιά μέρα, μάλιστα, συναντᾶται μέ ὁμάδα ἐπιστημόνων. Λαμβάνει τίς σχετικές ἀποφάσεις μέ τήν πεποίθηση ὅτι προσφέρει ὑπηρεσία στήν Πατρίδα.

Οἱ ἀλλαγές φθάνουν στούς καθηγητές, οἱ ὁποῖοι συζητοῦν πῶς θά ἀνταποκριθοῦν.

Ὁ Ὑπουργός, ἐν τῷ μεταξύ, στό τέλος τῆς σημαντικῆς ἡμέρας γυρίζει κουρασμένος στό σπίτι του. Ἐκεῖ ἡ σύζυγός του τοῦ γνωστοποιεῖ τίς πρῶτες ἀντιδράσεις, τίς σφυγμομετρήσεις, τά σχόλια. Στήν θαλπωρή τοῦ σπιτιοῦ χαλαρώνει καί τόν παίρνει ὁ ὕπνος.

Στόν ὕπνο του ἔρχεται ἡ γιαγιά του, ἡ Ἀγάπη, ἡ ὁποία τοῦ δείχνει κάποιες ἀπό τίς ἱστορίες πού τοῦ διηγεῖτο, ὅταν ἦταν μικρός.
Ὁ Ὑπουργός ξυπνᾶ ταραγμένος. Δέν εἶναι πλέον ὁ ἴδιος...

*

1η Σκηνή

Ἡ γιαγιά μαθαίνει στόν ἐγγονό νά κάνει τόν σταυρό του, καί τόν κοιμίζει στό κρεββάτι, συζητώντας μαζί του. Ὁ ἐγγονός βλέπει σέ ὄνειρο ὅσα τοῦ διηγεῖτο ἡ γιαγιά του.   

ΠΡΟΣΩΠΑ: Γιαγιά Ἀγάπη - ἐγγονός Νικήτας, μικρῆς ἡλικίας

–ΓΙΑΓΙΑ: Ἔλα, Νικήτα μου, ἄλλη μιά φορά:
–ΓΙΑΓΙΑ καί ΕΓΓΟΝΟΣ μαζί: Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.
–ΕΓΓΟΝΟΣ: Τό ‘κανα καλά τό χέρι μου, γιαγιά;
–Μιά χαρά τό ἔκανες. Ἔλα, ξάπλωσε τώρα νά κοιμηθῆς.
–Δέν θά περιμένω τόν μπαμπά καί τήν μαμά;
–Θά ἀργήσουν λίγο σήμερα. Ἔχουν πολύ δουλειά.
–Ὅταν ἔρθουν θά μέ ξυπνήσης.
–Θά προσπαθήσω. Ἄν κοιμηθῆς ἐλαφριά.

(Ὁ ἐγγονός ξαπλώνει καί ἡ γιαγιά τόν σκεπάζει)
–Καί γιατί ἑνώνουμε τά τρία δάκτυλα ὅταν κάνουμε τόν σταυρό μας, γιαγιά;
–Τά ἑνώνουμε γιά νά δηλώσουμε τήν πίστη μας στήν Ἁγία Τριάδα, στόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.
–Καί τά ἄλλα δύο;
–Μέ τά ἄλλα δύο δηλώνουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό, ὅτι εἶναι ἀληθινός Θεός καί ἀληθινός ἄνθρωπος.
–Θεός καί ἄνθρωπος! Δηλαδή, εἶναι σούπερμαν, γιαγιά;
–Ὄχι σούπερμαν, Νικήτα μου! Εἶναι Θεάνθρωπος. Δέν εἶναι ἄνθρωπος πού ἔγινε Θεός ἤ πού νόμιζε ὅτι θά γίνη Θεός, ἀλλά εἶναι Θεός πού ταπεινώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος.
–Καί τούς νικοῦσε ὅλους τούς ἐχθρούς του!
–Ὅλους, ἀλλά μέ τήν δικαιοσύνη Του, τήν ταπείνωσή Του καί τήν ἀγάπη Του!
–Μέ τήν ἀγάπη Του; Γι’ αὐτό σέ λένε καί σένα Ἀγάπη, γιαγιά;
–Ἄχ, νά σέ χαρῶ!  (τόν φιλάει) Ἀγάπη εἶναι καί τό ὄνομα μιᾶς ἁγίας πού μαρτύρησε γιά τόν Χριστό.
–Καί γιατί μαρτύρησε γιά τόν Χριστό;
–Γιατί τόν ἀγαποῦσε.
–Ἡ μητέρα της δέν τήν ἐμπόδισε;
–Μά καί ἡ μητέρα της μαρτύρησε γιά τόν Χριστό! Τήν ἔλεγαν Σοφία.
–Καί αὐτή Τόν ἀγαποῦσε;
–Καί αὐτή! Καί ὅλοι ὅσοι γνωρίζουν τόν Χριστό, Τόν ἀγαποῦνε, γιατί καί ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη!
–Καί ὁ Χριστός γιατί γεννήθηκε σέ φάτνη;
–Σέ φάτνη, γιατί  δέν ὑπῆρχε τόπος γιά νά μείνουν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Μητέρα Του, ἡ Παναγία μας.
–Καί γιατί πῆγε στήν Αἴγυπτο;
–Γιατί τόν κυνηγοῦσε ὁ Ἡρώδης νά Τόν σκοτώσει.
–Μποροῦσε νά Τόν σκοτώσει ὁ Ἡρώδης;
–Ἄν Τόν ἔπιανε...
–Καί ὁ Στέφανος πού γιορτάζει αὔριον καί ἔφτιαξες πρόσφορο καί θά πᾶμε Ἐκκλησία, ποιός εἶναι; Ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ;
–Ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦν τόν Χριστό καί ἐφαρμόζουν τίς ἐντολές Του εἶναι ἀδέλφια Του. Ὁ Στέφανος ἦταν ὁ πρῶτος διάκονος καί ὁ πρῶτος μάρτυρας, πού μαρτύρησε γιά τόν Χριστό.
–Μαρτύρησε γιά τόν Χριστό; Ὅπως καί ἡ ἁγία Ἀγάπη πού ἔχεις τό ὄνομά της;
–Ναί, παιδί μου, ὅπως καί ἡ ἁγία Ἀγάπη. Ὅπως καί ὅλοι οἱ μάρτυρες μαρτύρησαν γιά τήν Ἀγάπη καί μέ ἀγάπη.
–Πῶς μαρτύρησε γιά τόν Χριστό ὁ Στέφανος;
–Ἐπειδή πίστευε στόν Χριστό, τοῦ ἔριξαν πέτρες, πολλές πέτρες, καί τόν ἔθαψαν κάτω ἀπό τίς πέτρες...
–Τόν καϋμένο! Τί ἀδικία!
–Αὐτός ὅμως ἔβλεπε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί ἦταν γαλήνιος καί προσευχόταν γονατιστός γιά ὅσους τόν κτυποῦσαν καί ἔλεγε «μήν ὑπολογίσης, Θεέ μου, τήν ἁμαρτία τους αὐτή»!
–Καί οἱ Μάγοι; Τί ἦταν οἱ Μάγοι;
–Κοιμήσου, τώρα παιδί μου, καί θά τά ποῦμε ὅλα μέ τό φῶς τῆς ἡμέρας.  
–Ἐντάξει, γιαγιά.
–Καί μή ξεχνᾶς ...
–Χωρίς Θεό οὔτε μέχρι τήν πόρτα!

Ὁ ἐγγονός κοιμᾶται καί βλέπει σέ ὄνειρο ὅσα τοῦ διηγεῖτο ἡ γιαγιά του, τήν φάτνη, τήν φυγή στήν Αἴγυπτο, τόν λιθοβολισμό τοῦ Στεφάνου μέ τό λαμπερό πρόσωπο (προβολή)

*

2η Σκηνή

Στό ἴδιο σχεδόν σκηνικό, ἡ γιαγιά κάθεται σέ μιά πολυθρόνα καί πλέκει, μπαίνει φουριόζος ὁ ἐγγονός της ὁ Νικήτας, τώρα σέ ἡλικία ἐφηβική.

ΠΡΟΣΩΠΑ: Γιαγιά - ἐγγονός, ἡλικίας Γυμνασίου

–ΕΓΓΟΝΟΣ: Γιαγιά,  γιαγιά, νικήσαμε!
–ΓΙΑΓΙΑ: Τί ἔγινε παιδί μου, ποιόν νικήσατε;
–Μέ ἐξέλεξαν στό Δεκαπενταμελές Πρόεδρο!
–Μπράβο παιδί μου! Νά σέ φιλήσω!
–Ποῦ νά δῆς τά μοῦτρα τους! Περίμεναν νά ἐκλεγῆ ἄλλος, ἀλλά δέν τούς βγῆκε. Νά δῆς τώρα τί ἀλλαγές θά κάνουμε στό σχολεῖο!
–Μπράβο, παιδί μου. Θά εἶσαι, βέβαια, συγκαταβατικός καί ἑνωτικός. Δέν θά ἀποκλείης τούς συμμαθητές σου καί θά σέβεσαι τούς καθηγητές σου.
–Ἔλα, τώρα, γιαγιά, ὄρεξη γιά συμβουλές ἔχεις; Τώρα ἔχω ἐξουσία καί θά βάλω τά πράγματα στήν θέση τους.
–Γιατί δέν εἶναι στήν θέση τους;
–Ὄχι δέν εἶναι. Ὅλα εἶναι ἄδικα. Ὅλα ἐλέγχονται ἀπό τό κατεστημένο. Ὅλα τά ἐλέγχουν οἱ δυνατοί.
–Δηλαδή, ἄν γίνετε ἴσα καί ὅμοια μέ τούς καθηγητές σου, τότε θά μποῦν τά πράγματα στήν  θέση τους;
–Ἔλα τώρα γιαγιά μέ τίς ἀγκυλώσεις σου! Τώρα εἶναι ὥρα δράσης! Εἶναι εὐκαιρία νά ἀγωνισθοῦμε γιά τά δικαιώματα τῶν μαθητῶν, γιά ἕνα καλύτερο σχολεῖο.
–Ἐγώ σέ καμαρώνω πού ἔγινες πρόεδρος τῶν μαθητῶν. Καί ἄν μέ φωνάξεις σέ καμμιά ἐκδήλωσή σας, θά ἔρθω, ἄς εἶμαι καί γριά γυναίκα.
–Μιά χαρά εἶσαι!
–Ἀλλά σοῦ λέω νά προσέξεις μή πάρουν τά μυαλά σου ἀέρα. Γιατί πολλοί ἔγιναν πρόεδροι καί ἀρχηγοί, ἀλλά μέ αὐτά καί αὐτά πού ἔκαναν ὕστερα, καλύτερα νά μή γινόντουσαν!
–Ἐγώ θά πολεμήσω τήν ἀδικία! Καί τώρα πού εἶμαι μαθητής καί αὔριον ὅταν ἀνοιχτῶ στήν κοινωνία! Δέν ἀνέχομαι νά ἐκμεταλλεύονται τά παιδιά. Δέν ἀνέχομαι νά δημιουργοῦν πρόσφυγες μέ ἄδικους πολέμους. Δέν ἀνέχομαι τόν φανατισμό!
–Μπράβο! Μπράβο σου! Ἀλλά νά θυμᾶσαι, τό κακό δέν πολεμιέται μέ τό κακό. Οὔτε ὁ φανατισμός μέ τόν φανατισμό!
–Τήν ἀδικία πρέπει νά τήν πολεμήσουμε μέ κάθε μέσο.
–Μέ κάθε δίκαιο μέσο, ὄχι μέ ὅ,τι μέσο βροῦμε μπροστά μας...
–Ἐντάξει, ἐντάξει, γιαγιά. Αὐτό ἀκούγεται σωστό, ἀλλά στό τέλος μεταβάλλεται σέ ἀπραξία. Καί γι’ αὐτό μᾶς κατηγοροῦν ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, ὅτι εἴμαστε ἀδρανεῖς καί κάνουμε λέει πλάτες στό κατεστημένο.
–Ὁ καθένας λέει ὅ,τι θέλει. Οἱ Χριστιανοί εἶναι πάντα ἀγωνιστές, ἐναντίον τῶν παθῶν καί ἐναντίον τῆς ἀδικίας. Ὅλα τά πρότυπά μας ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τῆς ἀδικίας, ἀλλά καί ἐναντίον τῶν παθῶν. Ὁ Χριστιανός πρῶτα νικάει τήν ἀδικία μέσα του.
–Νά, αὐτά δέν τά πολυδέχονται οἱ νέοι. Οἱ φίλοι μου μοῦ λένε ὅτι πρέπει νά δράσουμε, νά ἐπηρεάσουμε τούς ἄλλους, νά σκεφθοῦμε καί νά δράσουμε κοινωνικά, γιά νά ἀλλάξει καί ἡ κοινωνία.
–Ἕνας ἄδικος ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά φέρει τήν δικαιοσύνη. Ἕνας φιλάργυρος δέν μπορεῖ νά φέρει τήν ἰσότητα. Καί ἕνας ἐμπαθής ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά φέρει τήν ὁμόνοια. «Γιατρέ, θεράπευσε πρῶτα τόν ἑαυτό σου» λέει ὁ ἀρχαῖος μας λαός.
–Ὅμως, μοῦ λένε, γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν πουλάει τήν περιουσία της νά τήν δώσει στούς πτωχούς;
–Αὐτό ὅμως δέν εἶναι ἀλήθεια. Τό ξέρεις ἐσύ πού μεγάλωσες μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὑπάρχουν Χριστιανοί πού δέν ἔχουν καθόλου χρήματα δικά τους, ἀλλά ὅλα τά δίνουν, ὅλα τά μοιράζουν.
–Καλά, δέν τό κάνουν ὅλοι αὐτό. Αὐτό τό κάνουν λίγοι, σάν τόν ἅγιο Παΐσιο!
–Δέν εἶναι μόνον ὁ ἅγιος Παΐσιος, οὔτε εἶναι λίγοι. Ὑπάρχουν πολλοί. Καί ἄν ἡ Ἐκκλησία ὡς ὀργανισμός ἔχει μιά περιουσία, τήν χρησιμοποιεῖ γιά νά ζήσει, νά λειτουργοῦν οἱ Ναοί της, τά Ἱδρύματά της καί νά δίνει στούς πτωχούς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μεγαλύτερος φιλανθρωπικός ὀργανισμός στήν Πατρίδα μας. Κάνει τήν καλύτερη διαχείριση, γιατί τά χρήματα πού δίνει ὁ λαός στήν Ἐκκλησία τά θεωροῦμε ἱερά καί πρέπει μέ φόβο Θεοῦ νά τά διαχειριζόμαστε.
–Καί γιατί ὁ Θεός, μοῦ λένε, ἐπιτρέπει τήν ἀδικία καί τήν σκληρότητα στόν κόσμο. Πῶς εἶναι καλός Θεός, ὅταν ἐπιτρέπει τόση βαρβαρότητα στόν κόσμο καί τόση κακία καί μάλιστα μέ θύματα τά παιδιά;
–Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Τά πάθη τῶν ἀνθρώπων εἶναι βάρβαρα. Καί ὅμως πολλοί ἄνθρωποι μέ τήν ἐλευθερία τους προτιμοῦν τήν βαρβαρότητα ἀπό τήν ἀγάπη.
–Ὁ Θεός κατοικεῖ στούς οὐρανούς, ἐνῶ ἡ γῆ μας εἶναι γεμάτη προβλήματα.
–Ὁ δικός μας ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος καί κατοίκησε ἀνάμεσά μας. Καί ἐνῶ ἦταν ἀναμάρτητος ἀνέβηκε στόν Σταυρό. Ὑπάρχει πιό βάρβαρος τόπος ἀπό τόν Σταυρό; Ὑπάρχει μέρος μέ περισσότερα προβλήματα ἀπό τόν Σταυρό;
–Ὅμως, καί ἄν σταυρώθηκε δέν κατάφερε νά νικήσει τήν ἀδικία πού ὑπάρχει στόν κόσμο.
–Ὅποιος συσταυρώνεται μέ τόν Χριστό, ὅποιος ἀδικεῖται χωρίς νά χάσει τήν ἀγάπη, αὐτός νικᾶ τήν ἀδικία. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος πού μᾶς ἔδειξε ὁ Χριστός.
–Οἱ φίλοι μου μοῦ λένε ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι ὄπιο τοῦ λαοῦ.
–Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι θρησκεία.
–Ἡ Ἐκκλησία, λένε, εἶναι ἐκτός ἐποχῆς.
–Ἡ δικαιοσύνη, ἡ προσευχή, ἡ ἐλευθερία, ἡ ἀθανασία, ἡ ἀγάπη, πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἐκτός ἐποχῆς;
(ὁ Νικήτας πέφτει στήν ἀγκαλία τῆς γιαγιᾶς του)
–Συγχώρεσέ με, γιαγιάκα μου, σοῦ εἶπα τόσα λόγια πικρά. Ἀλλά ἀκούω καί ἐγώ τόσα πολλά. Τό μυαλό μου εἶναι ὅλο ἀντίδραση, καί ὅσα ἀκούω μέ κλονίζουν. Αἰσθάνομαι καί τόση δύναμη μέσα μου, δύναμη νά ἀλλάξω τόν κόσμο.
–Ἡ ἀγάπη θά ἀλλάξει τόν κόσμο.
–Καί τί εἶναι ἀγάπη; Ἐσύ, γιαγιά Ἀγάπη;
–Ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη! Προσευχήσου σέ Αὐτόν, γιά νά μάθης τί εἶναι ἀγάπη.
(πετάγεται ἀπό τήν ἀγκαλιά της)
–Φεύγω! Πάω νά σχεδιάσουμε τίς δράσεις μας.
–Στό καλό, Νικήτα μου! Καί ὅπως εἴπαμε: Χωρίς Θεό ...
–... οὔτε μέχρι τήν πόρτα.

*

3η Σκηνή

Ὁ Νικήτας μεγάλωσε. Πῆγε Πανεπιστήμιο. Πῆγε στό ἐξωτερικό. Γνώρισε πολλούς ἀνθρώπους, ἐπηρεάσθηκε ἀπό διάφορες ἰδέες καί νοοτροπίες εὐρωπαϊκές.

Μετά ἦρθε στήν Ἑλλάδα. Ἡ γιαγιά του, βέβαια, εἶχε κοιμηθεῖ καί εἶχε προστεθεῖ στούς προγόνους της. Ὁ Νικήτας στήν Ἑλλάδα ἐργάσθηκε, πολιτεύθηκε, στό τέλος ἔγινε Ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων.

Ἕνα ἀπό τά πρῶτα μελήματά του ἦταν νά ἀλλάξει τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Νά τό κάνει πιό «δημοκρατικό», δηλαδή νά ἀναφέρεται σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, χωρίς διάκριση, ὡς ἕνα κοινό παγκόσμιο φαινόμενο μέ διάφορες ἀποχρώσεις. Εἶχε μάθει πολλά στήν ἑσπερία καί ἤθελε νά πρωτοτυπήσει.
Ἡ προετοιμασία τῶν ἀλλαγῶν εἶχε γίνει, καί οἱ ἐπιστήμονες πού ἀποτελοῦσαν τήν ὁμάδα ἐργασίας, ἦρθαν στό γραφεῖο του νά τοῦ παρουσιάσουν τήν τελευταία πρότασή τους.

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ὑπουργός, ὁ Γραμματέας τοῦ Ὑπουργοῦ (Γιάννος), παραδοσιακός πού ἐκφράζει τήν φωνή τῆς ἀλήθειας, τρεῖς ἐπιστήμονες μέλη τῆς ὁμάδας ἐμπειρογνωμόνων, τεχνοκράτες.

–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιάννο μου, σήμερα εἶναι σημαντική ἡμέρα. Περιμένω τήν Ἐπιτροπή Ἐμπειρογνωμόνων Καθηγητῶν πού ἔχουν ἐπιφορτιστεῖ τίς ἀλλαγές πού προωθῶ στήν Παιδεία.
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (ΓΙΑΝΝΟΣ): Καλῶς νά τούς δεχθεῖτε, κ. Ὑπουργέ. Νά σᾶς ἐνημερώσω ὅμως, ἄν καί τό γνωρίζετε καλύτερα ἀπό μένα, ὅτι πολλοί ψίθυροι ἀλλά καί πολλές φωνές ἀκούγονται γιά τό ἔργο τους.
–Δηλαδή, τί λένε, παιδί μου;
–Νά, ὅτι προβαίνουν σέ ἀλλαγές, χωρίς νά λαμβάνουν ὑπ' ὄψη τήν ἰδιοπροσωπεία τοῦ λαοῦ μας, οὔτε τήν ἱστορία του, οὔτε τήν θεολογία του... Πῶς νά τό πῶ, σάν νά ἔρχονται ἀπό ἀλλοῦ, δηλαδή, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί.
–Ἄ! Αὐτά τά λένε ὅσοι ἀντιδροῦν στήν πρόοδο καί στήν ἀνάπτυξη.
–κ. Ὑπουργέ, συγγνώμη, τά ξέρετε καλύτερα ἀπό μένα, ἀλλά τά λένε καί ἄνθρωποι μέ ἐπιστημονική ἐπάρκεια καί δίκαιη γνώμη.
–Ἄ, νά μοῦ ἔχεις ἐμπιστοσύνη. Ἔχω καί ἐγώ καί γνώση καί πείρα καί ἄποψη καί στό κάτω-κάτω ...πιστεύω, δέν εἶμαι ἄπιστος.
–Ναί, κ. Ὑπουργέ, ἀλλά ὅπως ξέρετε καί ἡ Πατρίδα μας ἔχει καί πείρα καί γνώση καί πίστη! Μήν τῆς τήν ἀλλάξουμε!
–Γιάννο μου, σέ παρακαλῶ, μή μέ στενοχωρεῖς, ἔχω κατασταλάξει.  Σέ λίγο ἔρχονται οἱ ἐμπειρογνώμονες...

(εἰσέρχονται οἱ τρεῖς ἐμπειρογνώμονες)

–Καλημέρα, κ. Ὑπουργέ!
–Καλημέρα στούς συνεργάτες μου! Νοιώθω περήφανος πού συνεργάζομαι μέ καταξιωμένους ἐπιστήμονες γιά τό καλό τῆς Παιδείας καί τοῦ τόπου μας.
–Καί ἐμεῖς, κ. Ὑπουργέ, αἰσθανόμαστε τυχεροί πού βρέθηκε ἕνας ἄνθρωπος μέ ἀνοικτό μυαλό γιά νά ἐκτιμήσει τίς ἰδέες μας καί νά συμμεριστεῖ τήν ἀγωνία μας γιά ἀλλαγές στήν Παιδεία.  
–Ἐπί τέλους, θά προχωρήσουν οἱ ἀλλαγές πού καί οἱ προκάτοχοί σας μελετοῦσαν, ἀλλά ἐσεῖς ἀξιώνεστε νά τίς πραγματοποιήσετε.
–Σήμερα εἶναι σημαντική ἡμέρα, κ. Ὑπουργέ.
–Τήν περιμένω πῶς καί πῶς. Θά ἀποφασίσουμε ριζικές ἀλλαγές. Ἀλλαγές πού θά ἀλλάξουν τήν χώρα μας, θά τήν ἐκσυχρονίσουν, θά τήν κάνουν πιό δυτική, πιό δυνατή.
–Ἐμεῖς, κ. Ὑπουργέ, ἐργαστήκαμε ὁμαδικά, μέ βάση τίς νέες ἀρχές τῆς φιλοσοφίας τῆς παιδείας, τῆς συγκριτικῆς θρησκειολογίας, τῆς σύγχρονης παιδαγωγικῆς, καί παρουσιάζουμε ἕνα μοντέλο μαθήματος, πού νομίζουμε ὅτι ἀνταποκρίνεται πλήρως στίς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν καί μάλιστα τῆς μετανεωτερικῆς κοινωνίας μας.
–Σᾶς συγχαίρω! Ἀδημονῶ νά δῶ τό ἀποτέλεσμα! Περατώθηκε ἡ διαβούλευση, δηλαδή ἡ συζήτηση μέ ὅλους τούς ἐνδιαφερομένους.
–Χμ, χμ, ναί... Δηλαδή... Κατά τίς ὁδηγίες σας, δηλαδή... Στά πλαίσια πού εἴπαμε...   (μέ νόημα)
–(Προσπαθεῖ νά θυμηθεῖ): Στά πλαίσια πού εἴπαμε; ...
–(Χαμηλόφωνα): Ἔ, νά, δέν χρειάζεται νά εἶναι καί ὅλοι ἐνδιαφερόμενοι!
–Άααα!...  ἐντάξει, ἐντάξει, κατάλαβα, κατάλαβα. Περατώθηκε, περατώθηκε ἡ διαβούλευση! Ἄς προχωρήσουμε λοιπόν στίς ἀνακοινώσεις μας.  
–Λοιπόν, κ. Ὑπουργέ, τό πρῶτο ἁπτό ἀποτέλεσμα εἶναι τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
–Πολύ ὡραῖα. Ἀρχίζουμε λοιπόν ἀπό τά Θρησκευτικά.
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ἄχ, ἐκ Θεοῦ ἄρξασθε, ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι. Ἐμεῖς τό μετατρέψαμε σέ: ἐκ Θεοῦ σβήσατε...
–Τί εἶπες, Γιάννο;
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τίποτε σημαντικό, κ. Ὑπουργέ, κάτι ἀρχαῖα ρητά ἀπό τό σχολεῖο μου θυμήθηκα ὁ ταλαίπωρος. Μήν ἐνοχλεῖσθε.
–Λοιπόν, τί περιλαμβάνει τό νέο πρόγραμμα. Τί ἔχετε νά μοῦ δείξετε;
–Κατ’ ἀρχάς ἀπό «διδασκαλία τῆς θρησκείας» καί ἀπό μάθημα «μαθαίνοντας γιά τήν θρησκεία», δηλαδή ἀπό μάθημα ὁμολογιακό καί θρησκειολογικό, τό μετατρέψαμε σέ μάθημα «μαθαί¬νοντας ἀπό τήν θρησκεία», δηλαδή διαθρησκειακό. Ἔτσι, οἱ μαθητές δέν θά μαθαίνουν μιά θρησκεία ἤ πολλές θρησκεῖες, ἀλλά θά ἀντιμετωπίζουν κριτικά τό θρησκευτικό φαινόμενο ὡς ἑνιαῖο.
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ναί, ἀλλά στόν κόσμο ἄλλα λέτε, ὅτι τό μάθημα εἶναι ὁμολογιακό καί θέλετε νά τό κάνετε θρησκειολογικό. Ἐδῶ, «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», ἄλλα μᾶς λέτε.
–Συγγνώμη, δέν σᾶς γνωρίζω, κύριε...
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ὁ Γραμματέας μου εἶναι, μή δίνετε σημασία... Γιάννο, μή ἀνακατέβεσαι στήν συζήτησή μας...
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ:  Μά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πού ἐσεῖς θέλετε νά τό ἀλλάξετε δέν ἔχει κατηχητικό καί ὁμολογιακό χαρακτήρα. Εἶναι μέν ἐγκεντρισμένο στήν Ὀρθόδοξη παράδοση ἀλλά μέ γνωσιακό, μορφωτικό καί παιδαγωγικό χαρακτήρα.  Ἡ δέ θρησκευτική ὕλη προσεγγίζεται μέ πνεῦμα διαλόγου, ἐλευθερίας καί καταλλαγῆς, χωρίς φανατισμό ἤ μισαλλοδοξία...
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιάννο!....
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ἀκόμη, μέ τό μάθημα πού ἐσεῖς θέλετε νά τό ἀλλάξετε, στιγματίζεται ἡ κοινωνική ἀδικία, ἡ βία, ὁ ρατσισμός καί ὁ θρησκευτικός φανατισμός  καί ἐνισχύονται ἡ ἀδελφοσύνη καί ἡ ἀλληλεγγύη πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους...
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιάννο! Σέ παρακαλῶ! Ἐσένα θά ἀκοῦμε τώρα ἤ τούς κ. καθηγητές;
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δέν εἶναι δικά μου λόγια. Εἶναι λόγια τῶν ἐπιστημόνων τῆς ἄλλης πλευρᾶς. (μέ νόημα:) Αὐτῶν πού δέν σᾶς φάνηκαν πολύ ...ἐνδιαφερόμενοι. Καταλάβατε;
¬–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καί τώρα, ποιόν θά ἀκούσουμε;
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Θέλετε νά σᾶς ἀπαντήσω εἰλικρινά;
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιάννο, πρόσεξε, γιατί περιμένουν καί ἄλλοι στήν σειρά νά πάρουν τήν θέση σου... Κατάλαβες;
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Κατάλαβα. Μῶκο!   (καί μονολογώντας): Οὔφ, τά ‘πα καί ξαλάφρωσα!
–ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ: Λοιπόν, κ. Ὑπουργέ, μέσα ἀπό αὐτή τήν προοπτική δίνουμε σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ἴσο χῶρο καί ἴση ἀντιμετώπιση...
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Βάλατε κάτι παραπάνω γιά τήν Ὀρθοδοξία, νά μήν ἔχουμε τίποτε ἀντιδράσεις;
–Βάλαμε, βάλαμε κάτι παραπάνω, κ. Ὑπουργέ...
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ἕνα κιλό μουσουλμανισμό, ἕνα κιλό βουδισμό, ἕνα κιλό προτεσταντισμό, ἕνα κιλό καθολικισμό, καί ἑνάμιση κιλό ὀρθοδοξία, σᾶς φθάνει;
–Τί εἴπατε πάλι, κύριε Γραμματέα;
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τίποτε, τίποτε, θυμήθηκα τόν θεῖο μου τόν μπακάλη, θιός σχωρέστονε, τόν μακαρίτη.
–Δηλαδή, γιά δῶστε μου ἕνα παράδειγμα.
–Νά, κ. Ὑπουργέ, γιά παράδειγμα: Στό θέμα «τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ», λέμε στό ἴδιο μάθημα τί λέει ὁ Χριστός, τί λέει ὁ Μωάμεθ, τί λέει ὁ Βούδας, τί λέει ὁ Κομφούκιος...
–Ὁ ποιός;
–Ὁ Κο-μφου-κι-ος!
–Αααα...
 –...καί οὕτω καθ’ ἑξῆς.
–Πολύ ὡραῖα!
–Ἄλλο παράδειγμα: Στό μάθημα «Πρόσφυγες», μελετᾶμε τό φαινόμενο καί πῶς τό ἀντιμετωπίζουν ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὁ χριστιανισμός, ὁ ταοϊσμός, ὁ κομφουκιανισμός...
–Ποιός;
–Ὁ Κο-μφου-κι-α-νι-σμός!
–Άαααα, θά ἔχει σχέση μέ τόν προηγούμενο αὐτός...
–...καί οὕτω καθ’ ἑξῆς.
–Τέλεια, τέλεια!
–Στό μάθημα γιά τήν προσευχή. Μαθαίνουν τά παιδιά πῶς προσεύχεται ὁ Χριστιανός, πῶς προσεύχεται ὁ μουσουλμάνος, πῶς προσεύχεται ὁ ἰνδουϊστής, πῶς προσεύχεται ὁ ὀπαδός τοῦ Τζελαλαντίν Ρουμί...
–Ποιανοῦ;
–Τοῦ Τζελαλαντίν Ρουμί.
–Ζαλατίν;
–Τζε-λα-λα-ντίν!
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ἄχ, ποῦ ‘σαι παππούλη μου; Νά φτιάξεις μιά εἰκόνα τοῦ Τζελαλαλαλαλαντίν καί μία τοῦ Βούδα, νά τίς βάλεις δίπλα στόν ἅγιο Πέτρο καί στόν ἅγιο Χαραλάμπη!
–Τί εἶπες, Γιάννο;
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τίποτε, τίποτε, ἕνα τρισάγιο ἔκανα γιά τόν παππούλη μου τόν μακαρίτη, νά τόν ἔχει καλά ὁ ἅγιος Πέτρος.
–Καί σέ ποιά ἡλικία θά μαθαίνουν γιά τόν ...Ζαλαντίν;
–Τζελαλαντίν. Ἔ, ἀπό τό Δημοτικό.
–Μήπως τά δυσκολέψουμε, τά παιδάκια; Μήπως μπερδευτοῦν;
–Μήν ἀνησυχεῖτε, κ. Ὑπουργέ. Πάνω ἀπό ὅλα πρέπει νά καλλιεργήσουμε στά παιδιά τήν δημιουργική φαντασία.
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δημιουργική ἀσάφεια, δηλαδή.
–Πῶς;
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Μήν ἐνοχλεῖστε!
–Ἄλλο μάθημα: Οἱ μάρτυρες τῶν θρησκειῶν. Ὅτι δηλαδή κάθε θρησκεία ἔχει τούς μάρτυρές της.
–Μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ, μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά, μάρτυρες τῶν μουσουλμάνων. Τά παρουσιάζουμε μέ τέτοιον τρόπο, ὥστε νά ἀποφεύγουν τά παιδιά τόν φανατισμό!
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Φανατισμό, ποιόν φανατισμό; ...
–Τόν φανατισμό ἀπό κάθε πλευρά;
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ:... Δηλαδή, σταυρωτές καί σταυρωμένοι εἶν' κι οἱ δυό φανατισμένοι;
–Δέν ξέρω τί ἐννοεῖτε, ἀλλά πρέπει νά ἀποφεύγουμε τίς συγκρούσεις!
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δηλαδή, ἄν ὁ λύκος φάει τό πρόβατο, ἔχουμε σύγκρουση;
–Γιάννο, δέν σοῦ πέφτει λόγος! Μή χάσω τήν ὑπομονή μου...
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Πρίν χάσετε τήν ὑπομονή σας, μιά πρόταση: Γιατί, κ. Ὑπουργέ, δέν ἀκοῦτε αὐτούς πού σᾶς λένε νά κρατήσετε τά παλιά Θρησκευτικά καί ἐκεῖ πάνω νά προσθέσετε ὅ,τι καλό βρῆκαν οἱ συνεργάτες σας; Δηλαδή, γιά νά μή φθάσουν τά παιδιά νά μπερδεύουν τόν Ἀπόστολο Παῦλο μέ τόν Ἀλή;
–Γιάννο μου ἄργησες. Τώρα πρέπει νά βιαστοῦμε. Τώρα μένει νά δώσουμε ἕνα καλό ὄνομα στό νέο πρόγραμμα καί νά τό παρουσιάσουμε στά Μέσα Ἐνημέρωσης.
–κ. Ὑπουργέ, σᾶς ἀκοῦμε.
–Τί θά λέγατε νά τό ποῦμε... Στρογγυλό τραπέζι θρησκειῶν;
–Πολύ ὡραῖο, θαυμάσιο! Ὅλες οἱ θρησκεῖες ἴσες, ὅλοι οἱ θρησκευτικοί ἀρχηγοί σέ ἕνα τραπέζι γιά νά λύσουν τά προβλήματά τους!
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τί ἄλλο θά ἀκούσουμε! Ὁ Θεός ἔχει προβλήματα ἤ οἱ ἄνθρωποι;
–Στρογγυλό τραπέζι... εἶναι ἀνάγκη νά ἔχει τήν λέξη τραπέζι. Λίγο πεζό μοῦ φαίνεται.
–Χμ. Τί θά λέγατε νά τό ποῦμε: Στόν βωμό τῆς εἰρήνης!
–Θαυμάσιο! Πῶς τό σκεφθήκατε κ. Ὑπουργέ. Μοναδικό!
–Χμ. Μήπως θυμίσει σέ ὁρισμένους τήν εἰδωλολατρεία; Καλύτερα νά μήν βάλουμε τήν λέξη βωμός.
–Λοιπόν, ἐντάξει:  Στόν ἄγνωστο Θεό!
–Ἀρχαιοπρεπής ἔκφραση!
–Εἶναι ἔκφραση τῆς Καινῆς Διαθήκης. Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κεφάλαιο 17ο. Ἔχω κάνει ψάλτης!
–Μήπως μᾶς κατηγορήσουν οἱ φανατικοί γιά ἀγνωστικισμό;
–Τί εἶναι πάλι τοῦτο;
–Ἀγνωστικισμός: Φιλοσοφικο-θεολογική διδασκαλία πού πρεσβεύει ὅτι ὁ Θεός ὑπάρχει καί δημιούργησε τόν κόσμο, ἀλλά δέν μποροῦμε νά Τόν γνωρίσουμε...
–Ἔ, καί δέν εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν μποροῦμε νά Τόν γνωρίσουμε...
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Κύριε ἐλέησον! «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ!»
–Ἄ, πά, πά. Ἐδῶ θά συμφωνήσω μέ τόν γραμματέα σας. Αὐτό θά σᾶς δημιουργήσει προβλήματα κ. Ὑπουργέ. Εἶναι ἀπό τίς πρῶτες αἱρέσεις. Ἄς τό ἀφήσουμε καλύτερα...
–Ἔ, τότε, σειρά σας νά κάνετε πρόταση γιά μιά ὀνομασία.
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ρώσικη σαλάτα.
–Τί εἶπες, Γιάννο; Σαλάτα;
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ὄχι, ὄχι. Νά ἦρθε μεσημέρι καί πείνασα ὁ καϋμένος καί εἶπα νά φάω καμμιά σαλατούλα...
–Χμ, εἶπα καί ἐγώ...
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Παρακαλῶ μήν ἐνοχλεῖστε. Συνεχῆστε τήν σαλ.... ἐ, τήν συζήτησή σας, δηλαδή.
–Κύριε Ὑπουργέ, νά τό ποῦμε ἁπλά καί ὡραῖα: Νέα Θρησκευτικά!
–Αὐτό εἶναι: Νέα Θρησκευτικά. Μοῦ ἀρέσει ἡ ἔκφραση Νέα. Πρέπει νά κυτᾶμε μπροστά. Ἄς ἀφήσουμε τίς παλαιές προκαταλήψεις καί ἄς ἀνοιχτοῦμε στό μέλλον. Ἄς φτιάξουμε τά δικά μας θρησκευτικά.  
–Νοιώθουμε βαθειά ἱκανοποιημένοι πού μπορέσαμε νά σᾶς βοηθήσουμε, κ. Ὑπουργέ.
–Ἐγώ σᾶς εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν συνεργασία.
–κ. Ὑπουργέ, μιά τελευταία ἐρώτηση: Καί ἄν, λέμε ἄν, δέν ἀρέσουν οἱ ἀλλαγές στούς θεολόγους; Ἄν δέν τίς ἐφαρμόσουν; Τί θά κάνετε;
–Ἄ, τότε θά προχωρήσουμε πιό πέρα. Ἡ Παιδεία μπορεῖ νά λειτουργήσει καί χωρίς θρησκευτικά!
–ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ἐσεῖς ξέρετε, κ. Ὑπουργέ, ἀλλά ἐγώ αὐτό πού ἔμαθα εἶναι «Χωρίς Θεό...
–«...οὔτε ὡς τήν πόρτα». Κάτι μοῦ θυμίζει, τώρα πού μοῦ τό λές. Ἀλλά φθάνουν τά λόγια. Παρακαλῶ νά προχωρήσουμε στίς ἐπίσημες ἀνακοινώσεις. Γιάννο, γράψε...
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : Τί νά γράψω, κ. Ὑπουργέ;
–Μιά Ἐγκύκλιο πρός τούς Καθηγητές.
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : Γράφω κ. Ὑπουργέ: Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος...
–Σούς! Τί εἶναι αὐτά πού λές! Ποῦ βρίσκεσαι, παιδί μου;
– ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : Ἔλα, ντέ, ποῦ βρίσκομαι, κ. Ὑπουργέ; Μήπως βρίσκομαι στήν Ἑλλάδα;

*

4η Σκηνή

Ἡ ὕλη τῶν νέων θρησκευτικῶν ἔχει μοιραστεῖ στούς καθηγητές, οἱ ὁποῖοι τήν σχολιάζουν.

ΠΡΟΣΩΠΑ: 3-4 Καθηγητές Θεολόγοι

–Ἔλαβες τήν ὕλη γιά τό μάθημα τῶν νέων Θρησκευτικῶν;
–Ἔ, νόμισα ὅτι τήν ἔλαβα, ἀλλά τελικά ἔκανα λάθος.
–Δηλαδή;
–Νά, ἦρθε ἕνας ψηφιακός δίσκος πού ἔγραφε Ὕλη τῶν Νέων Θρησκευτικῶν, ἀλλά μᾶλλον ἔγινε λάθος, θά πρέπει νά ἦταν ἡ ὕλη τῶν νέων μουσικῶν, γιατί μέσα εἶχε τραγούδια καί βίντεο.
–Ἄχ, ἀγαθέ μου!  Αὐτό εἶναι τό cd  γιά τά νέα Θρησκευτικά!
–Σίγουρα κάνεις λάθος;
–Τί νά πῶ!  Μακάρι νά ἔκανα λάθος, ἀλλά καί μακάρι νά εἶχε μόνον τραγούδια!  
–Δηλαδή, τί ἄλλο ἔχει;
–Τί ἔχει; Ὅ,τι θές.
–Νά: Στήν Γ΄ Τάξη τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου γίνεται λόγος γιά τίς γιορτές τῶν Χριστιανῶν, τίς γιορτές τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, ὅπως τῶν Ἑβραίων καί τῶν Μουσουλμάνων. Γιά τά σύμβολα καί τά ὀνόματα τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν Χριστιανισμό, τόν Ἰουδαϊσμό, τόν Μουσουλμανισμό, τόν Ἰνδουϊσμό, τόν Ταοϊσμό καί τόν Βουδισμό.
–Δηλαδή, ἀπό τήν Γ΄Τάξη τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου γίνεται λόγος γιά ἕξι Θρησκεῖες καί ἄν προσθέσουμε καί τίς Ὁμολογίες, γίνονται ἐννιά Θρησκεῖες καί Ὁμολογίες;
–Ἔτσι εἶναι. Ἀλλοῦ προτείνεται νά βρίσκουν τά παιδιά τούς πολιούχους ἁγίους τῶν ἑλληνικῶν πόλεων, τά σύμβολα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, νά ἐπιλέγουν ἕνα ἀπό αὐτά, νά τά χρωματίζουν ὅπως θέλουν, μέ ἀνάλογη μουσική ὑπόκρουση. Καί στήν συνέχεια νά ἐκφράζουν τά συναισθήματα καί τίς σκέψεις τους! Καί αὐτά θά γίνονται στήν ἡλικία τῶν 9-10 ἐτῶν!
–Τό ἴδιο γίνεται καί στήν Α΄Γυμνασίου. Στίς πρῶτες ἑνότητες γίνεται ἀναφορά στήν Ἐκκλησία, τήν συνάντηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τόν Χριστιανισμό, τήν πρόταση τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας μπροστά στά ἐρωτήματα γιά τήν ζωή. Καί ἀμέσως μετά μαθαίνουν γιά τίς μονοθεϊστικές θρησκεῖες Ἰουδαϊσμό καί Ἰσλάμ, καί μετά γιά τίς θρησκευτικές ἀναζητήσεις τῆς μακρινῆς Ἀνατολῆς.  
–Ἡ ἴδια τακτική ἐφαρμόζεται καί στό Λύκειο, ἀλλά μέ τήν διερευνητική καί κυρίως τήν «βιωματική» μέθοδο.
–Μεταξύ τῶν προβλημάτων πού βλέπω ἐγώ εἶναι ἡ θολή ἐννοιολόγηση τῆς θρησκείας, ἡ ἐπιφανειακή καί πρόχειρη διασύνδεση τῶν ἐννοιῶν στίς διάφορες θρησκεῖες. Αὐτό κατά τήν γνώμη μου ὁδηγεῖ σέ ἕναν θρησκευτικό συγκρητισμό.
–Ἐμένα μοῦ φαίνεται ὅτι δημιουργεῖ  σύγχυση, ἕνα «θολό τοπίο» καί ταυτόχρονα δημιουργεῖ μιά «ἀτομική θρησκεία», ὅπου ὁ καθένας ἐπιλέγει ἀπό κάθε θρησκεία ὅ,τι θέλει καί δημιουργεῖ τή δική του θρησκεία.
–Δηλαδή, θρησκεία ἀλά κάρτ;
–Ὅπως τό εἶπες.
–Καί ἐγώ προβλέπω: α) ἐννοιολογική σύγχυση ἀπό τήν σύγκριση ταυτοχρόνως πολλαπλῶν ἰδεολογιῶν, θρησκειῶν, φιλοσοφικῶν ρευμάτων, β) διδακτικό αὐτοσχεδιασμό, γ) ἀντικατάσταση ἐπιστημονικῶν ἀπόψεων γιά τά θρησκευτικά φαινόμενα ἀπό τά ὑποκειμενικά βιώματα κάθε παιδιοῦ, καί δ) κατάργηση τῆς ἱστορικῆς λογικῆς μέ τήν μεταφορά ἀπό τό ἕνα θέμα στό ἄλλο, ἀπό τόν ἕνα αἰῶνα στόν ἄλλο.
–Ὡραῖα, ὅλα αὐτά. Καί τώρα τί κάνουμε;
–Ἐγώ θά τυπώσω τήν ὕλη ἀπό τό διαδίκτυο καί θά τήν μοιράσω στά παιδιά καί ἀπό ἐκεῖ θά τά ἐξετάσω...
–Πολύ φιλόδοξο σχέδιο, φίλε μου! Ἐδῶ δέν ἔχουμε χαρτί γιά χαρτοπετσέτες, ποῦ θά τό βρεῖς τόσο χαρτί γιά φωτοτυπίες;
–Ἔ, ἐδῶ πού τά λέμε, δέν τήν εἶχα σκεφθεῖ αὐτήν τήν παράμετρο...
–Ἐγώ θά τό παλέψω. Θά ψάξω τά καλά στοιχεῖα του καί θά δουλέψω πάνω σέ αὐτά.  
–Ἐγώ ἔχω κρίση συνειδήσεως. Δέν μπορῶ νά ἐξισώσω τόν Χριστό μέ τούς ἀνθρώπους-ἱδρυτές θρησκειῶν.
–Ἐγώ θά μάθω στά παιδιά πρῶτα τήν θρησκεία καί τόν πολιτισμό τῆς Πατρίδας μας. Ἄ, ὅλα κι ὅλα!
–Ἐγώ σκέφτομαι νά μιμηθῶ τούς μοναχούς.
–Δηλαδή;
–Προσευχή, νά φωτίσει ὁ Θεός καί ἐμένα καί τούς ἁρμοδίους νά μᾶς βγοῦνε ὅλα σέ καλό.
–Ἄχ, πάλι μέ ὄνειρα θά ζοῦμε;
–Ποῦ ξέρεις; Μπορεῖ νά βγοῦνε ἀληθινά!

*

5η Σκηνή

Ὁ Ὑπουργός εἶναι στό σπίτι του καί ἡ σύζυγός του τόν ἐνημερώνει γιά τίς εἰδήσεις τῆς ἡμέρας καί γιά τό τί ἐντυπώσεις ἄφησαν οἱ ἀνακοινώσεις του.

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ὑπουργός καί ἡ σύζυγός του

–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κουραστική ἡμέρα, Μαίρη μου. Πές μου τί λέει ὁ Τύπος σήμερα καί μετά νά πᾶς νά ξεκουραστεῖς καί σύ νά ξεκουραστῶ καί ἐγώ.
–ΣΥΖΥΓΟΣ: Λοιπόν, τά νέα εἶναι ἀνάμεικτα. Ἄλλοι σέ ἐπαινοῦν, ἄλλοι ζητοῦν τήν παραίτησή σου.
–Παραίτηση; Χά, χά! Κούνια πού τούς κούναγε!  Τό σημαντικό εἶναι, ὅτι κινήσαμε τά στάσιμα νερά. Κάναμε θόρυβο, ἔγινε πρῶτο θέμα συζήτησης. Στό τέλος τά ὀφέλη θά εἶναι γιά μᾶς.
–Ἔτσι, εἶναι. Ὅταν γίνεται μιά ἀλλαγή, ὅλοι ἀναστατώνονται, ἀλλά στό τέλος ἀκολουθοῦν. Ἐσύ, Νικήτα μου, πρέπει νά πᾶς μπροστά.
–Τί λένε οἱ σφυγμομετρήσεις;
–Λοιπόν, μέσα στό κόμμα σου ἀνέβηκες στό 90%!
–Ὡραῖα! Ἄψογα!
–Μερικοί πού ἦταν ἀπογοητευμένοι ἐκτός τοῦ κόμματος γύρισαν πίσω...
–Ἀκόμη πιό ὡραῖα, ἐπιτεύχθηκε καί αὐτός ὁ στόχος!
–Ἄλλοι ὅμως ψηφοφόροι σου λένε «ἄς μοῦ κοβόταν τό χέρι πού τόν ψήφισα!»
–Βαρβαρότης. Ἐμεῖς ὅμως ψυχραιμία. Αὐτά ἔχει ἡ πολιτική. Στό τέλος θά εἶμαι κερδισμένος.  
–Μήπως θέλεις καί σχόλια ἀπό τά κοινωνικά δίκτυα;
–Χμ, μέ βάζεις σέ πειρασμό...
–Λοιπόν, διαβάζω: -Ψωμί, ἰσότης, ἀ-θρησκεία! -Ὅλοι οἱ θεοί εἶναι τό ἴδιο!  -Οἱ δώδεκα θεοί ἔγιναν τριανταδύο!  -Τούς ἔκοψε τό λιβάνι! -Ἐπιτέλους ἀλλαγή. ...
–Αὐτά ἦταν τά καλά;
–Νά διαβάσω λίγα καί ἀπό τά ἄλλα: –Ὁ Ὑπουργός Θρησκευμάτων δέν ἔχει τόν Θεό του. –Ὑπουργός Παιδείας καί Ἀ-θρησκείας. –Ποῦ ‘σαι Κολοκοτρώνη! –Βόηθα Άϊ-Νικόλα. ...
–Ἀρκετά, ἀρκετά!  Ἄσε με νά κοιμηθῶ. Κουράστηκα.
–Καληνύχτα, Νικήτα μου, καί ὄνειρα γλυκά!
–Γιατί νά μήν ἔχω ὄνειρα γλυκά; Τό καθῆκον μου τό ἔκανα. Ἔκανα ἕνα μεγάλο βῆμα πρός τήν ὁμόνοια τῶν θρησκειῶν, πρός τήν ἰσότητά τους, πρός τήν ἐξάλειψη τῶν διακρίσεων, πρός τήν λησμόνηση τοῦ παρελθόντος, πρός ἕνα στρογγυλό τραπέζι ὅπου ὅλοι οἱ ἀρχηγοί τῶν θρησκειῶν θά καθίσουν νά τά ποῦνε. Ἄς ξεχάσουν τά περασμένα. Ὅλοι τό ἴδιο εἶναι.... Ἄχ, νύσταξα.  Νά ἀντιμετωπίσουμε μαζί τά κοινωνικά ζητήματα νά ἀποφύγουμε τίς κοινωνικές ἀδικίες, τόν φανατισμό, νά γίνουμε ὅλοι ἕνα, .... ἄχ, κουράστηκα. Ἄς ξαπλώσω λιγάκι.
–Κοιμήσου, Νικήτα μου. Θά πάω ἐγώ νά τακτοποιήσω μερικές δουλειές ἀκόμη, καί ἔρχομαι καί ἐγώ. Καληνύκτα.
–Καληνύχτα, Μαίρη μου.

*

6η Σκηνή

Ὁ κ. Ὑπουργός κοιμᾶται. Ἐμφανίζεται –ὄνειρο βεβαίως– ἡ μακαρίτισσα ἡ γιαγιά του Ἀγάπη. Τόν ξυπνάει –πάντα στό ὄνειρό του– τόν μαλώνει καί τοῦ δείχνει τρεῖς σκηνές ἀπό τίς ἑορτές τῶν ἡμερῶν.  Ἀφοροῦν τόν Χριστό στήν φτωχική φάτνη. Τόν Χριστό πρόσφυγα στήν Αἴγυπτο. Καί τόν ἅγιο Στέφανο. Ὁ Ὑπουργός ξυπνάει στό τέλος ἀναστατωμένος καί μετανοημένος.

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ὑπουργός, Γιαγιά Ἀγάπη, ἅγιος Στέφανος ...

–ΓΙΑΓΙΑ: Ἔ, Νικήτα, ξύπνα, τί κοιμᾶσαι.
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ἔ, τί εἶναι; Ποιός εἶναι;
–ΓΙΑΓΙΑ: Ἡ γιαγιά σου, ἡ Ἀγάπη!
– Ἄ!  Ἡ γιαγιά ἡ Ἀγάπη! Ἄ, καί ἐγώ νόμιζα ὅτι εἶχες... εἶχες... εἶχες... ἀναπαυθεῖ!
–Πῶς νά ἀναπαυθῶ, Νικήτα μου, μέ αὐτά πού κάνεις; Πῶς νά ἀναπαυθῶ ἡ καϋμένη;
–Δηλαδή, τί... τί... κάνω; Σέ στενοχώρησα;
–Νικήτα μου, πρόδωσες τήν Ἀγάπη.
–Πρόδωσα τήν ...Ἀγάπη. Δηλαδή, ἐσένα πρόδωσα, γιαγιά;
–Μακάρι νά πρόδιδες ἐμένα. Ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος. Δέν μέ ‘νοιαζε. Ἀλλά πρόδωσες τήν Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη!
–Δέν, δέν καταλαβαίνω.... Μή μέ κάνεις καί τρέμω, γιαγιούλα μου...
–Σήκω, παιδί μου, νά δεῖς.
–Νά δῶ; Τί νά δῶ;
–Νά δεῖς, αὐτά πού σοῦ ἔλεγα ὅταν ἤσουν παιδί...

Σηκώνεται ἀπό τό κρεββάτι καί προχωρεῖ λίγο πιό πέρα. Στό ἄλλο μισό τῆς σκηνῆς, ἤ σέ προβολή, παρουσιάζονται τρεῖς σκηνές-ὄνειρα:

Ὁ Χριστός μέσα στήν Φάτνη, δίπλα Του ἡ Παναγία καί πιό πέρα ὁ Ἰωσήφ.
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ἄ, κύτα νά δεῖς!  Ἕνα παιδί μέσα σέ ἕνα παχνί. Χωρίς φροντίδα, χωρίς ζεστασιά, χωρίς περίθαλψη. Ἄ!  Γι’ αὐτό ἐγώ ἀγωνίζομαι. Γιά τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν!
–ΦΩΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥ: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με». «Τοῦτο ἐστι τό θέλημα τοῦ Πατρός, ἵνα γινώσκωσί σε, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν»
–Χριστούλη μου!
–ΓΙΑΓΙΑ: Τό δικαίωμα τῶν παιδιῶν εἶναι νά γνωρίσουν τόν Θεό τῆς Ἀγάπης, τόν Θεό πού εἶναι Ἀγάπη, τόν Θεό πού ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό Ἀγάπη. Τό δικαίωμα τῶν παιδιῶν εἶναι νά μοιάσουν μέ τόν Χριστό. Ποιός ἄραγε νοιάζεται γιά τά δικαιώματα αὐτά τῶν παιδιῶν; Ὅλοι τούς τά στεροῦνε. Τά καϋμένα τά παιδιά τοῦ κόσμου. Τά γεμίζουν ἕνα σωρό μάταιες γνώσεις, ἀλλά δέν γνωρίζουν τόν δημιουργό τους. Δέν γνωρίζουν τόν Θεό τῆς Ἀγάπης!  
–Πά! Πά! Δέν τό εἶχα σκεφθεῖ ποτέ ἔτσι!
–Ἔλα, πάμε παρά πέρα.

Ἐμφανίζεται ἡ φυγή στήν Αἴγυπτο (εἴτε θεατρικά εἴτε σέ προβολή)

–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κύτα, πάλι! Πρόσφυγες! Καί ἔχουν καί ἕνα παιδί μαζί τους. Τί θλιβερό!  
–ΦΩΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥ: «Οὐδείς ἀναβέβηκεν εἰς τόν οὐρανόν εἰ μή ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου»
–ΓΙΑΓΙΑ: Στήν πραγματικότητα κανείς ἄνθρωπος δέν εἶναι πρόσφυγας. Γιατί ὅλοι βρισκόμαστε πάνω στήν γῆ, πού εἶναι ἡ πατρίδα ὅλων μας. Μόνον ὁ Χριστός ἔγινε πρόσφυγας ἀπό τόν Οὐρανό στήν γῆ. Ἀλλά καί ὅταν γεννήθηκε πάνω στήν ξένη πατρίδα, οἱ ἄνθρωποι δέν τόν δέχθηκαν στήν ἐπίγεια πατρίδα τους καί τόν ἔδιωξαν σέ ἄλλο μέρος τῆς γῆς. Καί ἔγινε πρόσφυγας καί γιά τά ἀνθρώπινα.
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ὁ Θεός πρόσφυγας!
–ΓΙΑΓΙΑ: Ἀπό τόν οὐρανό στήν γῆ μέ τήν θέλησή Του. Ἀλλά Τόν διώχνουμε καί ἐμεῖς ἀπό τήν Πατρίδα μας καί Τόν κάνουμε δύο φορές πρόσφυγα μέ τήν δική μας θέληση!  
–Χριστέ καί Παναγιά!
–Ἔλα, πᾶμε πιό κάτω.

ἀναπαράσταση: ὁ ἅγιος Στέφανος στήν μέση γονατιστός προσεύχεται, ἐνῶ 4-5 παιδιά τούς πετοῦν πέτρες

–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πώ, πώ, τί βαρβαρότητα! Κύτα, χτυποῦν ἕνα παιδί! Ἄ, οἱ ἄτιμοι. Θά τούς σταματήσω! ... Μά κάτι μοῦ θυμίζει αὐτό!
–ΓΙΑΓΙΑ: Εἶναι τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Στεφάνου. Κάθε χρόνο τέτοιες ἡμέρες σέ πήγαινα στήν Ἐκκλησούλα του. Θυμᾶσαι;
–Ναί, ναί, ὁ ἅγιος Στέφανος! «Μαρτύρων Πρωτόαθλος...», ναί, θυμήθηκα!
–ΓΙΑΓΙΑ: Κύτα τό λαμπερό του πρόσωπο! Κύτα πῶς μοιάζει μέ τόν δάσκαλό του καί μεγάλο του Ἀδελφό, τόν Χριστό μας. Κύτα τήν ἀνεξικακία του, τήν χάρη του, τήν ἀγάπη του, τήν συγχωρητικότητά του. Κύτα πῶς εἶναι πληγωμένος ἀπό τίς πέτρες τοῦ φανατισμοῦ, ὅμως αὐτός δέν ἔχει ἴχνος ἀποστροφῆς καί πικρίας.
–ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ: «Νά, βλέπω τούς οὐρανούς ἀνοιγμένους καί τόν υἱό τοῦ ἀνθρώπου νά στέκει στά δεξιά τοῦ Θεοῦ». «Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τήν ψυχή μου». «Κύριε, μή τούς καταλογίσεις αὐτήν τήν ἁμαρτία».
–Ναί, ναί!  Ὁ ἅγιος Στέφανος!
ὁ ἅγ. Στέφανος σηκώνεται καί προχωρᾶ πρός τό μέρος τοῦ Ὑπουργοῦ:
–ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Γιατί δέν δίνετε στά παιδιά τά δικαιώματά τους: νά γνωρίσουν τόν ἀληθινό Θεό τῆς ἀγάπης; Γιατί ἀποστρέφεσθε, τόν μόνον πραγματικό πρόσφυγα, καί τόν διώχνετε ἀπό τίς κοινωνίες σας; Γιατί ἐξισώνετε τήν ἀγάπη τοῦ μάρτυρα μέ τό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας;
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: ααααααα!
–ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Ὁ Χριστός προσέφερε τήν θεία Του ζωή σέ αὐτούς πού εἶναι πλασμένοι κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσή Του, ἀλλά ἔλαβε ὡς ἀπάντηση τό μίσος. Σήμερα, μετά ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια ὁ σύγχρονος κόσμος χάνει ὅλο καί περισσότερο τόν Χριστό, τήν ζωή τήν αἰώνια. Τό βαθύ σκοτάδι τῶν παθῶν, τό μίσος, ἡ καταδυνάστευση, οἱ πόλεμοι ὅλων τῶν εἰδῶν, διαμορφώνουν τήν γήϊνη ὕπαρξή μας. Ὅμως ὁ Χριστός δίνει σέ αὐτούς πού Τόν ἀκολουθοῦν τήν ἐντολή: «Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας». Γιατί ὁ κόσμος φοβᾶται ἕναν τέτοιον Θεό; Μπορεῖ κανείς νά βρεῖ καλύτερη ἐντολή ἀπό αὐτή: «Εὐλογεῖτε αὐτούς πού σᾶς καταριοῦνται, ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας»;

Ὁ ἅγιος Στέφανος ὀπισθοχωρεῖ καί ἀπομακρύνεται

–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ααααααα!......
–ΓΙΑΓΙΑ: Καληνύχτα, Νικήτα μου. Σέ ἀφήνω καί ἐγώ.
–Γιαγιά, γιαγιά ποῦ πᾶς; Μή μέ ἀφήνεις τώρα. Ἔλα νά μέ παρηγορήσεις, νά μοῦ τά ἐξηγήσεις...
–ΓΙΑΓΙΑ: Ἐγώ δέν ἔχω νά κάνω τίποτε. Ὅ,τι ἦταν νά κάνω τό ἔκανα ὅσο ζοῦσα. Εἶναι σειρά σου νά δώσεις ἐξετάσεις... Καί νά ξέρεις ὅτι βαθμολογητής εἶναι ἡ Ἀγάπη... Σέ ἀφήνω. Ἀλλά μή ξεχνᾶς: Χωρίς Θεό...
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: (φωνάζει) Οὔτε μέχρι τήν πόρτα!
–ΣΥΖΥΓΟΣ: (ἐκείνη τήν ὥρα μπαίνει μέσα) Νικήτα μου, τί ἔπαθες; Πόρτα, ποιά πόρτα; Παραμιλᾶς;
–Στήν πόρτα!  Εἶναι ὁ ἅγιος Στέφανος!
–Νικήτα μου! Μοῦ φαίνεται κουράστηκες πολύ αὐτές τίς ἡμέρες. Ποιός ἅγιος Στέφανος. Σέ λίγο θά κτυπήσουν τήν πόρτα τά παιδιά γιά τά κάλαντα.
–Χωρίς Χριστό, οὔτε μέχρι τήν πόρτα......

*

7η Σκηνή:  

Μιά ὁμάδα παιδιῶν, πού ἔχει δασκαλευθεῖ ἀπό τούς ἁρμόδιους, ἑτοιμάζεται νά πεῖ εἰδικά κάλαντα στόν Ὑπουργό. Ὁ ‘Υπουργός τά ἀκούει, ἀλλά ἀντιδρᾶ σέ ὅσα οἱ συνεργάτες του εἶχαν σκηνοθετήσει, γιά νά προβληθοῦν καί ἀπό τήν τηλεόραση στόν ἀπόηχο τῶν ἀλλαγῶν. Ὁ Ὑπουργός ἐκφράζει τήν ὀρθόδοξη ἄποψη γιά τά Χριστούγεννα, ψάλλει τά κάλαντα καί ἀνακοινώνει ὅτι δέν ὑπογράφει τήν ἐγκύκλιο γιά τήν ἀλλαγή στά Θρησκευτικά, ἀλλά θά παραμείνει στά παλαιά μέ ἀλλαγές πρός τόν ἐκσυχρονισμό τῆς προσφορᾶς καί ὄχι τῆς οὐσίας τους.

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ὑπουργός, ὑπεύθυνος ὑποδοχῆς, παιδιά, Γραμματέας-Γιάννος

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ: κ. Γραμματέα, βάλε σέ τάξη τά παιδιά.
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δέν μπορῶ. Δέν ἔχω ὄρεξη. Εἶμαι ἀδιάθετος. Θά κάτσω ἐδῶ στήν γωνιά μου.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ: Λοιπόν, παιδιά εἶστε ἕτοιμοι;
ΠΑΙΔΙΑ: Ἕτοιμοιοιοιοιοιοι...!!!
–Γιά νά δοῦμε ἄν τά θυμᾶστε:
–Καλήν ἡμέραν ἄρχοντες, ἄν εἶναι ὁρισμός σας
τά κάλαντα τῆς ἐποχῆς νά πῶ στό ἀρχοντικό σας.
Ἦρθε ἡ νέα ἐποχή, καί ὁ κόσμος μας ἀλλάζει
ὅλου τοῦ κόσμου τά παιδιά ἕνας Θεός σκεπάζει.
Καί ἡ θρησκεία τοῦ λαοῦ παντοῦ νά εἶναι μία
γιά νά διδάσκεται εὔκολα σέ ὅλα τά σχολεῖα.
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ἔμ, τέτοια ἀκούω καί ἀρρώστησα!
–Μπράβο, καλά τά μάθατε. Λοιπόν, σέ λίγο θά ἔρθη ὁ Ὑπουργός μας. Ἄν σᾶς ρωτήσει...
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μπά, μπά, καλῶς τα τά καλά παιδιά. Τί ὡραῖες στολές. Τί χαρούμενα πρόσωπα. Καμαρώνουμε τά νέα ἑλληνόπουλα.
–ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ: Α, ἤρθατε κιόλας, κ. Ὑπουργέ!
–Καλημέρα, καλημέρα, νά τά ποῦμε;
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καί βέβαια νά τά πεῖτε! Γι' αὐτό δέν ἤρθατε. Ἔχω καιρό νά ἀκούσω κάλαντα, νά θυμηθῶ καί ἐγώ τά δικά μου.
–ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ: Μιά στιγμή, κ. Ὑπουργε, συγγνώμη, ἀλλά δέν ἦρθαν ἀκόμη τά κανάλια...
–Ἄς ξεκινήσουν τά παιδιά. Δέν μποροῦμε νά περιμένουμε. Παιδιά σᾶς ἀκούω:
– Καλήν ἡμέραν ἄρχοντες, ἄν εἶναι ὁρισμός σας
τά κάλαντα τῆς ἐποχῆς νά πῶ στό ἀρχοντικό σας.
Ἦρθε ἡ νέα ἐποχή, καί ὁ κόσμος μας ἀλλάζει
ὅλου τοῦ κόσμου τά παιδιά ἕνας Θεός σκεπάζει.
Καί ἡ θρησκεία τοῦ λαοῦ παντοῦ νά εἶναι μία
γιά νά διδάσκεται εὔκολα σέ ὅλα τά σχολεῖα.
–Ἔπ!  Τί εἶναι αὐτά; Ποῦ τά βρήκατε, παιδιά μου αὐτά; Κάλαντα εἶναι;
–Μάλιστα κ. Ὑπουργέ!
–Καί ποῦ τά μάθατε, νά ἔχουμε ἔτσι καλό ἐρώτημα;
–Τά γράφουν τά νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν μας!
–Κύριε, ἐλέησον!
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τά βλέπεις, κ. Ὑπουργέ, πού σᾶς τά 'λεγα; Γιά τό καλό σας τά ἔλεγα ἐγώ, ἀλλά ποιός ἀκούει τόν Γιάννο...

(ἐν τῷ μεταξύ ἔχουν ἔρθει τά κανάλια)

–ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ: Καί γι' αὐτό δέν ἤρθατε στόν κ. Ὑπουργό, παιδιά; Γιά νά τόν εὐχαριστήσετε γιά τά πολύ ὡραῖα Νέα Θρησκευτικά πού σᾶς χάρισε;
–Ναί, γι' αὐτό. Θέλουμε νά σᾶς εὐχαριστήσουμε γιά ...
–Τί; Τέτοια κάλαντα ἔχουν τά νέα θρησκευτικά; Καλά, δέν λένε τίποτε γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ;
–ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ: Γκχ! έεεε..., κ. Ὑπουργέ, εἶναι ἡ νέα διάσταση πού λέγαμε τῶν Θρησκευτικῶν.
–Τί νέα διάσταση;
–Νά, νά ἀποφεύγουμε τίς διακρίσεις, νά μποροῦν νά τά τραγουδοῦν καί παιδιά ἄλλων θρησκειῶν... Ἔτσι δέν εἶναι παιδιά;
–Ἔτσι, ἔτσι...
–ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δέν τά καταλαβαίνω ἐγώ αὐτά. Κάλαντα χωρίς Χριστό. Κάλαντα χωρίς Χριστούγεννα!  Ἀ-πα-ρά-δε-κτο!
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ (χαμηλόφωνα): κ. Ὑπουργέ, οἱ κάμερες...
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ἀκοῦστε νά σᾶς πῶ, παιδιά: Τά Χριστούγεννα γιορτάζουμε τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι Ἀγάπη. Μίλησε γιά τήν ἀγάπη. Κήρυξε τήν ἀγάπη. Σταυρώθηκε γιά τήν ἀγάπη. Καί δίδαξε τήν ἀγάπη καί πάνω ἀπό τόν Σταυρό. Τήν γέννηση τῆς ἀγάπης, λοιπόν, γιορτάζουμε. Ἐδῶ, στήν Πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα μας. Ἐδῶ, στήν χώρα πού δίδαξε καί τήν δημοκρατία, καί τήν ἀνεκτικότητα, καί τήν ἀνεξιθρησκεία, καί τήν ἀγάπη. Ἐδῶ ζήσανε τόσες γενιές ἀνθρώπων πού μεταφέρουν ἀπό γενιά σέ γενιά καί τήν ἀγάπη καί τήν δικαιοσύνη καί τήν ἀλήθεια. Γι' αὐτό οἱ Πατεράδες μας, οἱ Μανάδες μας, οἱ Παπποῦδες καί οἱ Γιαγιάδες μας –νά 'ναι ἀναπαυμένη ἡ γιαγιά μου ἡ Ἀγάπη– δέν ἐντρέπονταν γιά τήν θρησκεία τους, γιατί ἡ θρησκεία μας διδάσκει «ἀγάπα τούς ἐχθρούς», «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», «γνώσασθε τήν ἀλήθεια καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» καί τόσα ἄλλα κοινωνικά καί θεωτικά. Καταλάβατε;
–ΠΑΙΔΙΑ: Αὐτά τά καταλάβαμε, κ. Ὑπουργέ, γιατί αὐτά μᾶς λένε καί μᾶς οἱ γονεῖς μας. Κάτι ἄλλα πού μᾶς εἴπανε νά ποῦμε δέν τά πολυκαταλάβαμε.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ: Κύριε Ὑπουργέ, οἱ κάμερες γράφουν...!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Λοιπόν, ἀφοῦ οἱ κάμερες γράφουν: Σᾶς ἀνακοινώνω ὅτι τήν Ἐγκύκλιο γιά τήν ἀλλαγή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν δέν τήν ὑπέγραψα! Καί δέν θά τήν ὑπογράψω, ἀλλά θά στείλω πίσω τό νέο Πρόγραμμα Θρησκευτικῶν. Θά γίνουν οἱ ἀλλαγές πρός ἐκσυγχρονισμό τῆς διδακτικῆς τοῦ μαθήματος, ὄχι ὅμως στήν ἀλλαγή τῆς οὐσίας τοῦ μαθήματος! Γιατί ζοῦμε στήν Ἑλλάδα καί χωρίς Θεό οὔτε μέχρι τήν πόρτα! Τό κατάλαβαν αὐτό οἱ κάμερες;
ΚΑΜΕΡΑΜΑΝ: Πώ, πώ εἴδηση ...ὄν κάμερα! Θά σπάσει ἀκροαματικότητα!
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: (σταυροκοπιέται) Ἅη-Νικόλα, τί θαῦμα ἔκανες πάλι!
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καί ἀφοῦ τά καλά παιδιά μας κατάλαβαν αὐτά πού τούς εἶπα, ἀβάντι τά κάλαντα τά παραδοσιακά!  Ποῦ 'σαι γιαγιά-Ἀγάπη νά μέ ἀκούσεις!   
ΠΑΙΔΙΑ-ΥΠΟΥΡΓΟΣ-ΓΙΑΝΝΟΣ:

(τραγουδοῦν 2-3 στίχους ἀπό τά  παραδοσιακά κάλαντα καί καταλήγουν: )

–Δῶστε μας καί τόν κόπο μας νά πᾶμε σέ ἄλλη πόρτα...
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καί ὅπως εἴπαμε: Χωρίς Θεό...
ΠΑΙΔΙΑ: ...οὔτε μέχρι τήν πόρτααααα!!!.....

ΤΕΛΟΣ

Ι.Κ.Γ.