Χρυσούλας Σπυρέλη: Mνήμη Οὐρανίας Σπανοῦ (1933- 2017)

Ναύπακτος, Ἱερός Ναός Ἁγίας Παρασκευῆς, 11 Ἰανουαρίου 2017

Ἔφυγε ἀπό τόν ἐπίγειο τοῦτο κόσμο, τέσσερεις  μέρες μετά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ἡ σεβαστή καί πολυαγαπημένη μας Δασκάλα, Οὐρανία Σπανού. Ἐκ μέρους ὅσων μαθητεύσαμε κοντά της, στίς Χριστιανικές ὁμάδες, στίς Κατασκηνώσεις ἢ στό Οἰκοτροφεῖο τῆς Ναυπάκτου, αἰσθανόμεθα τήν ἀνάγκη νά ἀρθρώσουμε δημοσίως δυό λόγια εὐγνωμοσύνης, ἀνέκφραστης καί ἀπέραντης, γιά ὅσα ὑλικά καί πνευματικά ἀγαθά μας παρεῖχε στά δύσκολα χρόνια τῆς ἐφηβείας μας.

Ἀπό τήν Ὀρεινή Ναυπακτία, Ὀρεινή Τριχωνίδα καί Εὐρυτανία, δωδεκάχρονα παιδάκια, ἤλθαμε στό Οἰκοτροφεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης, γιά νά φοιτήσουμε στό Γυμνάσιο Ναυπάκτου. Στήν ὁδό Μεσολογγίου (σήμερα ὁδός Γεωργίου Ἀθάνα) καί συγκεκριμένα στό ἀρχοντικό τοῦ Ἰατροῦ δωρητῆ, Λεωνίδα Τσώνη, μᾶς στέγασε καί μᾶς θέρμανε ἡ Ἀγάπη της.

Ἡ Οὐρανία Σπανού εἶχε ἀναλάβει τήν παιδαγωγική εὐθύνη τοῦ οἰκοτροφείου Θηλέων, πού τῆς ἀνέθεσε ὁ Μητροπολίτης Δαμασκηνός Κοτζιᾶς (1958-1984), στά πλαίσια τοῦ κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Μητροπόλεως Ναυπακτίας καί Εὐρυτανίας. Καθημερινά, μετά τήν ὑπηρεσία της στό σχολεῖο, διέθετε τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ἡμέρας στό οἰκοτροφεῖο. Ἡ Οὐρανία Σπανού ἔφερε εἰς πέρας τό ἔργο της μέ ἀφοσίωση καί αὐταπάρνηση δεκαοχτώ ὁλόκληρα χρόνια (1968-1986). Ὁμαδικές καί ἀτομικές συναντήσεις μαζί μας, συμβουλές καί παροτρύνσεις γιά τήν πρόοδό μας στό Γυμνάσιο, παιδαγωγικά ὅρια γιά τήν ἐνσωμάτωσή μας στό νέο περιβάλλον, ψυχαγωγικά διαλείμματα ἀπό τή μελέτη μας, ἦταν ὁρισμένες ἀπό τίς φροντίδες της, οἱ ὁποῖες μένουν ἀνεξίτηλες στή μνήμη μας. Τό ἴδιο καί ἡ εὐχάριστη  ἀτμόσφαιρα στή βραδινή τραπεζαρία,  μετά τίς συζητήσεις πού ἄνοιγε μέ ἀφορμή τίς δικές μας ἀτελείωτες ἀπορίες.

Πτυχιοῦχος τῆς Ἀρσακείου Ἀκαδημίας Πατρῶν, ἀλλά πρωτίστως ταγμένη καί στό Χριστιανικό της καθῆκον, ἡ «Δεσποινίς Οὐρανία Σπανού», ὅπως τήν προσφωνούσαμε, ἐφάρμοζε προχωρημένες παιδαγωγικές μεθόδους προκειμένου νά ἀγγίξει, μέ ἀπερίγραπτη κατανόηση, τήν ἀναστατωμένη μας ἐφηβεία. Πόσο δύσκολο ἦταν αὐτό τό ἔργο, ὅταν εἶχε κάθε χρόνο μιά εἰκοσαμελῆ καί πλέον «οἰκογένεια» οἰκοτρόφων, ἡλικίας 12-17 ἐτῶν!

Ἀκόμη καί μετά τήν  ἀποφοίτησή  μας  τό ἐνδιαφέρον της ἦταν ἀντίστοιχο μέ ἐκεῖνο τῆς μητέρας.  Λιτή, διακριτική, ἀθόρυβη καί ταπεινή,  ὅταν βγήκαμε στή ζωή, ἡ κάθε μιά μέ τό δικό της καράβι,  εἶχε τήν ἔγνοια ὅλων μας. Τηλεφωνοῦσε ἢ ρωτοῦσε, εὐχόταν καί   προσευχόταν. Κρατοῦσε καθαρογραμμένα τά ὀνόματά μας (σύνολο 130!), σέ ἕνα μπλοκάκι, στό συρτάρι τοῦ γραφείου της. Γιά νά προσεύχεται ὑπέρ τῆς ὑγείας ἡμῶν, ἀλλά καί ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν συνοικοτρόφων μας, Παρασκευῆς Ἀνδρεοπούλου καί Παναγιώτας Κωστή,  πού ἔφυγαν γιά τήν Αἰωνιότητα,  λίγο μετά τά  εἴκοσι  χρόνια τους.

Ἡ Οὐρανία Σπανού ὑπῆρξε μιά σεμνή, «οὐρανία μορφή», παράδειγμα προσφορᾶς καί αὐταπάρνησης, γιά χάρη τῶν παιδιῶν, γιά χάρη τῆς νεολαίας, πού ὑπηρέτησε, πρός Δόξαν Κυρίου. Μέ συγκίνηση βαθύτατη, σκύβουμε εὐλαβικά νά φιλήσουμε τά ἅγια της χεράκια καί νά ψιθυρίσουμε ἕνα ἀκόμη «εὐχαριστῶ».  

Αἰωνία ἡ Μνήμη Της.