Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Μαμά καί Γιαγιά

Σέ ἄρθρο τῆς Λίνας Γιάνναρου στήν Ἐφημερίδα «Καθημερινή», μέ τίτλο «Οἱ γιαγιάδες σώζουν ἀκόμα τήν οἰκογένεια», γίνεται ἀναφορά στήν βοήθεια τῶν γιαγιάδων καί τῶν παππούδων στήν οἰκονομική βοήθεια τῶν οἰκογενειῶν τῶν παιδιῶν τους.

Μεταξύ ἄλλων γράφεται ὅτι «τό νά εἶσαι μαμά, λένε, εἶναι ἡ ὀμορφότερη καί ταυτόχρονα ἡ δυσκολότερη δουλειά τοῦ κόσμου».

Αὐτό εἶναι μιά μεγάλη ἀλήθεια, ὅταν σκεφθῆ κανείς ὅτι μία γυναίκα περνᾶ ἐννέα μῆνες ἐγκυμοσύνης μέ τίς πολλές δυσκολίες της καί στήν συνέχεια πολύ χρόνο γιά νά μεγαλώση τά παιδιά της καί νά τά προσαρμόση στήν ζωή καί πολλά χρόνια γιά νά ἀποκτήσουν τήν στοιχειώδη γνώση. Εἶναι ὄμορφο νά βλέπη κανείς νά μεγαλώνη τό παιδί του, ἀλλά αὐτό ἀπαιτεῖ πολύ κόπο. Ἄλλωστε, ὅλα τά γεγονότα στήν ζωή ἔχουν τήν ἡδονή καί τήν ὀδύνη. Ἔτσι, ἡ μητρότητα εἶναι «ἡ ὀμορφότερη», ἀλλά καί ἡ «δυσκολότερη δουλειά» στόν κόσμο.

Ὅμως, στήν συνέχεια ἡ ἀρθρογράφος τονίζει ὅτι «τό νά εἶσαι γιαγιά στήν Ἑλλάδα, πάντως, εἶναι κανονικό "ἐπάγγελμα" μέ αὐστηρά ὡράρια καί συγκεκριμένα ρεπό». Καί αὐτό, γιατί φροντίζουν νά ἀναπληρώνουν τά παιδιά τους στήν ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν, ὅταν ἐκεῖνες πρέπει νά ἐργασθοῦν. Ἔτσι, ἀναλαμβάνουν ἕνα καθημερινό ὡράριο ἐργασίας, πολλές φορές ταξιδεύουν σέ ἄλλες πόλεις καί χῶρες γιά νά βοηθήσουν τά ἐγγόνια τους, καί τά ἐγγόνια τους τίς ἀποκαλοῦν μαμάδες, γιατί μπερδεύουν τούς ρόλους μαμᾶς καί γιαγιᾶς.

Ἡ ἀρθρογράφος χρησιμοποιεῖ τά στατιστικά δεδομένα γιά νά ἀποδείξη τήν προσφορά τῶν γιαγιάδων στίς οἰκογένειες τῶν παιδιῶν τους, ἐπειδή στήν Ἑλλάδα ὑπάρχει ἔλλειψη κρατικῶν δομῶν, δηλαδή βρεφονηπιακῶν καί παιδικῶν σταθμῶν, ἀλλά ὑπάρχει καί «οἰκονομική στενότητα πού περιορίζει τήν πρόσβαση σέ ἰδιωτικές ὑπηρεσίες φύλαξης καί φροντίδας».

Τό γεγονός εἶναι ὅτι ἀπό στατιστικούς προσδιορισμούς στήν Ἑλλάδα περίπου τό 13% τῶν παιδιῶν κάτω τῶν τριῶν ἐτῶν πηγαίνουν σέ δημόσιους ἤ ἰδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, τό 37% τῶν παιδιῶν αὐτῶν παρακολουθοῦνται ἀποκλειστικά ἀπό τούς γονεῖς, καί τά ὑπόλοιπα παιδιά, περίπου τό 50% φροντίζονται ἀπό ἄλλους ἀνθρώπους, κυρίως ἀπό τίς γιαγιάδες τους.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στούς βρεφονηπιακούς σταθμούς προσφέρεται φροντίδα καί ἀγωγή μέ ἐπιστημονικό τρόπο καί σύγχρονη γνώση, ἀλλά οἱ γιαγιάδες μεταδίδουν ἀγάπη, στοργή, κυρίως παράδοση. Πόσοι ἄνθρωποι δέν ὀφείλουν τά πάντα στίς γιαγιάδες τους, οἱ ὁποῖες ἔχουν πείρα, ὑπομονή, ἀγάπη, κατά τόν λόγο τοῦ λαοῦ: «τῶν παιδιῶν μου τά παιδιά εἶναι δυό φορές παιδιά μου», ἀλλά καί πίστη στόν Θεό καί ἀγάπη στήν Ἐκκλησία. Τούς μαθαίνουν νά κάνουν τόν σταυρό τους, νά ἀσπάζονται τίς εἰκόνες, νά λένε προσευχές καί ἄλλα.

Εἶναι ἡ «ὀμορφότερη», ἀλλά καί «δυσκολότερη» δουλειά στόν κόσμο νά εἶναι κάποια γυναίκα μητέρα, ἀλλά σπουδαιότερο νά εἶναι κάποια γυναίκα γιαγιά. Ἔτσι, ἡ οἰκονομική κρίση ἔχει καί τά θετικά σημεῖα, ἀφοῦ ἐνεργοποιεῖται ὁ πολιτιστικός καί πνευματικός συναγερμός τῆς παρουσίας τῶν γιαγιάδων, πού καί αὐτές κουράζονται, ἀλλά τελικά μέ αὐτές ἐνεργοποιεῖται ἡ δυναμικότητα τῆς παραδόσεως.

Εἶναι γνωστόν ὅτι στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν δέν συντελοῦν μόνον οἱ γονεῖς καί οἱ δάσκαλοι, ἀλλά ἕνας ὁλόκληρος περίγυρος, ἡ γειτονιά, τό συγγενικό περιβάλλον, ἡ πόλη, ἡ κοινωνία, κυρίως οἱ γιαγιάδες καί οἱ παπποῦδες. Τούς ἀξίζει ὁ σεβασμός καί ἡ τιμή.

Ν.Ι.