Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ἡ πίστη τοῦ λαοῦ

Ὁ Νοέμβριος μήνας σημαδεύθηκε ἀπό τήν ἔλευση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπό τήν Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου σέ Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι ἀπό τά τιμιώτερα «κειμήλια» τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατί ἀφορᾶ ἕνα μέρος τῶν ἐνδυμάτων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἕνα «θησαύρισμα» πού ἔχει μεγάλη Χάρη, γιατί κατά τήν ὀρθόδοξη θεολογία ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διαπορθμεύεται καί στόν ὑλικό κόσμο, ὅπως καί τά ἱμάτια τοῦ Χριστοῦ στό Ὄρος Θαβώρ ἔγιναν λευκά «ὡς τό φῶς». Αὐτό δέν τό βλέπουμε μέ κοσμική νοοτροπία, ἀλλά μέ θεολογική προοπτική.

Τίς ἡμέρες αὐτές μέ συγκίνησε ἰδιαιτέρως ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων καί ἡ βαθειά ἐκκλησιαστική συνείδησή τους. Παρέμειναν πολλοί ἄνθρωποι ὑπομονετικά γιά πολλές ὧρες, σχηματίζοντας μιά μεγάλη «οὐρά», γιά νά ἀσπασθοῦν τήν ἁγία Ζώνη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ἔχω ὑπ’ ὄψη μου μιά κυρία πού κατέχει μεγάλη θέση στήν κοινωνία, ἡ ὁποία λόγῳ τῆς θέσεώς της ἀσπάσθηκε τήν Τιμία Ζώνη σέ μικρό χρονικό διάστημα, ἀλλά τελικά προτίμησε πάλι νά ἀκολουθήση ὅλη τήν χρονοβόρα διαδικασία τῶν ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ καί παρέμεινε στήν σειρά γιά 2-3 ὧρες στό μέσον τῆς νύκτας, προκειμένου νά ἀσπασθῆ τό εὐλογημένο αὐτό πνευματικό «θησαύρισμα».

Σκέπτομαι ὅτι εἶναι μεγάλη εὐλογία καί θά ἔλεγα καί δῶρο τοῦ Θεοῦ νά παραμένη κανείς πολλές ὧρες στήν «σειρά», γιά νά ἀσπασθῆ ἕνα λείψανο, μιά εἰκόνα, ἕνα ἐκκλησιαστικό «θησαύρισμα». Αὐτό, ἐκτός ἀπό τήν ἐξάσκηση στήν ὑπομονή συγχρόνως γίνεται ἀφορμή γιά ἔκφραση τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης στόν Θεό, τῆς ἀγάπης στούς ἁγίους καί τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἀφορμή προσευχῆς.

Αὐτό τό βλέπει κανείς στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Βορρᾶ, γιά παράδειγμα στήν Ρωσία, πού οἱ ἄνθρωποι πέρασαν ἀπό ἕναν σύγχρονο μεγάλο διωγμό, γιά 70 περίπου χρόνια, ὅταν οἱ τότε ἄρχοντες προσπάθησαν νά σβήσουν τήν πίστη τοῦ λαοῦ. Ὅμως, αὐτή ἡ πίστη εἶναι ἀκατάβλητη καί βλέπουμε σήμερα πῶς ἔχει φουντώσει.

Ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι πολύ βαθειά καί ὅσο τήν κτυποῦν, τόσο καί καρφώνεται βαθύτερα, στό κέντρο τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Δέν μπορεῖ κανείς νά ζήση χωρίς Θεό, πού εἶναι ὁ δημιουργός του, ἡ ἐλπίδα καί ἡ παρηγοριά του. Μπορεῖ κανείς νά ζήση χωρίς ὑλικά ἀγαθά, ὄχι ὅμως χωρίς πίστη στόν Θεό.

Ἄν μποροῦσε κανείς νά συλλάβη τήν κατάσταση τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων πού παραμένουν στήν «σειρά» γιά νά κοινωνήσουν, γιά νά ἀσπασθοῦν ἕνα ἱερό λείψανο, μιά ἱερά εἰκόνα, θά ἔβλεπε ἕναν ἀστείρευτο πνευματικό κόσμο! Τί προσευχές δέ θά κάνη στόν Θεό! Πόσα αἰσθήματα βαθύτατα κατακλύζουν τήν καρδιά! Ἡ πολύωρη παραμονή τοῦ ἀνθρώπου στήν «σειρά» γιά νά ἀσπασθῆ ἕνα λείψανο, μιά εἰκόνα ἐμφανίζει ὅλο τόν πλοῦτο τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου.

Ἐκτός ἀπό τήν Τιμία Ζώνη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού εἶναι ἕνα εὐλογημένο «θησαύρισμα» στήν γῆ, γιά μένα ἔχει βαθειά σημασία ἡ πίστη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, οἱ προσευχές τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἐσωτερική τους κατάσταση, ὁ «ἔσω ἄνθρωπος». Ἔτσι, ἡ ἔλευση τῆς Ζώνης τῆς Παναγίας, ἀπεκάλυψε αὐτόν τόν ἐσωτερικό πλοῦτο τῆς Πατρίδας μας, καί αὐτό ἔχει μεγάλη σημασία.

Εἶδα δέ καί τήν διαφορά μεταξύ τοῦ λαοῦ πού πιστεύει καρδιακά καί τῆς πολιτικῆς καί πνευματικῆς ἐξουσίας πού τόν κυβερνᾶ δεϊστικά ἤ ἀθεϊστικά! Ἀκόμη καί πολλοί Κληρικοί αἰσθάνονται τήν Ἐκκλησία ὡς ἕναν κοινωνικό θεσμό πού φέρνει ἰσορροπία στήν κοινωνία, καί γι’ αὐτό πρέπει νά λειτουργῆ σωστά, καί ὄχι ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τήν «κοινωνία τῆς θεώσεως».

Ὅμως, οἱ ἐκκλησιαστικοί καί πολιτικοί ἡγέτες ἄν δέν βλέπουν αὐτόν τόν πλοῦτο τῆς καρδιᾶς τῶν ἀνθρώπων πού κυβερνοῦν, θά ἀστοχοῦν παταγωδῶς καί θά μείνουν μιά ἁπλῆ ἀνάμνηση στόν λαό ἤ ἀκόμη θά σβησθοῦν τελείως ἀπό τήν μνήμη του.

Ν.Ι.