Ἱερεύς Ἀντώνιος Λαδιᾶς

Γεννήθηκε τόν Φεβρουάριο τοῦ 1941 στή Στύλια Ναυπακτίας. Ἦταν τό δεύτερο ἀπό τά ἕξι παιδιά τοῦ Ἀριστείδη καί τῆς Λαμπρινῆς Λαδιᾶ, ὅλα γεννημένα τή δεκαετία 1940, στά μαῦρα χρόνια τοῦ πολέμου καί τῆς πείνας. Οἱ στερήσεις πολλές. Οἱ συμμαθητές του τόν κορόϊδευαν «παπα-Ἀντώνη», ἐπειδή ἔλεγε ἀπέξω ποιήματα, τραγούδια, μαθήματα καί εὐαγγελικές περικοπές.

Ὁ δάσκαλος τοῦ χωριοῦ, ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης Γεωργακόπουλος, παρακάλεσε τόν πατέρα του νά στείλει ὁπωσδήποτε τόν Ἀντώνη στό Γυμνάσιο. Αὐτό ἔγινε μέ πολλές δυσκολίες, καθώς ὁ Ἀντώνης γράφτηκε στό Γυμνάσιο Ἀρρένων Ναυπάκτου, ἀλλά ἕμενε στήν οἰκογένεια μιᾶς θείας του, στά Μαλάματα Φωκίδας. Καθημερινά ξυπνοῦσε νωρίς, περνοῦσε τόν Μόρνο, ἔφτανε μέ τά πόδια στή Ναύπακτο καί, ὅταν ἐπέστρεφε, ἐργαζόταν γιά ἀνταπόδοση τῆς φιλοξενίας πού τοῦ παρεῖχαν. Ὅσο κι ἂν ἤθελε, δέν μπόρεσε νά τελειώσει τό Γυμνάσιο. Ἀφοῦ διέκοψε, συνέχισε νά ἐργάζεται μέχρι νά πάει φαντάρος.

Ὑπηρέτησε τή στρατιωτική του θητεία καί ἔφυγε γιά τήν Ἑλβετία. Ἡ μετανάστευση ἦταν ὁ μόνος δρόμος, γιά νά ἀντιμετωπιστεῖ ἡ φτώχεια τῆς οἰκογένειάς του καί τοῦ χωριοῦ του, πού εἶχε ἤδη χτυπηθεῖ ἀπό τό θανατηφόρο ἀτύχημα μέ τά κόλλυβα. Τόν ἴδιο δρόμο πῆραν καί τά περισσότερα ἀδέρφια του. Στίς 20 Ἀπριλίου 1969 νυμφεύθηκε τήν Παρασκευή Βέργου ἀπό τήν Κάτω Χώρα Ναυπακτίας, ἡ ὁποία τόν ἀκολούθησε στήν Ἑλβετία. Ἐκεῖ ἀπέκτησαν τά δυό πρῶτα παιδιά τους, τόν Ἀριστείδη καί τόν Παναγιώτη, καί ἀποφάσισαν τήν ἐπιστροφή στήν πατρίδα. Ἤθελαν τά παιδιά τους νά γίνουν Ἑλληνόπουλα. Ἐδῶ τό 1973 θά γεννηθεῖ ὁ τρίτος γιός, ὁ Θωμᾶς καί μετά ἀπό ἑπτά χρόνια ἡ κόρη τους ἡ Λαμπρινή.

Ἐπί Δαμασκηνοῦ Κοτζιά θέλησε νά μπεῖ στό χῶρο τῆς ἱερωσύνης, ἀλλά ὑποχώρησε, καθώς δέν συναινοῦσε ἡ σύζυγος. Αὐτή ἡ συναίνεση ἦρθε μετά ἀπό μιά δεκαετία καί ἔτσι χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἀλέξανδρο, σέ ἡλικία 45 χρονῶν. Τά παιδιά του μεγάλωσαν, σπούδασαν, πῆραν τό δρόμο τους στή ζωή καί ὁ πατήρ Ἀντώνιος ἀπό τό 2002 ἔγινε παππούς καί ἀπέκτησε συνολικά ὀκτώ ἐγγόνια.

Συνδύασε μέ ἐπιτυχία τό ρόλο τοῦ οἰκογενειάρχη μέ τό ρόλο τοῦ ἱερέα ὀρεινῶν χωριῶν. Ἦταν εὐχαριστημένος ἀπό τή διαδρομή του καί πάντα δόξαζε τόν Θεό. Ἀκόμα καί γιά τά δυσάρεστα. Ἀντιμετώπισε τήν ἀρρώστια καί τόν θάνατο τῆς παπαδιᾶς του μέ ὑπομονή καί πάλεψε μέ τά πολλά προβλήματα ὑγείας του, πού τόν ὁδήγησαν πρίν δυό χρόνια σέ ἀκρωτηριασμό ποδιοῦ. Ἀκόμα καί σέ αὐτό τό τελευταῖο διάστημα ἦταν ὑπομονετικός, γαλήνιος καί περίμενε τό τέλος μέ θάρρος καί πίστη στόν Θεό.