Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ἐφηβεία διαρκείας

Μέ τόν τίτλο «ἐφηβεία διαρκείας» ἡ Θεοδώρα Τσώλη δημοσίευσε στό «Βῆμα» (Science Kυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018) ἐνδιαφέρον κείμενο τοῦ ὁποίου κομβικό σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ περίοδος τῆς ἐφηβείας στήν σύγχρονη ἐποχή ἔχει μεγαλύτερη διάρκεια, ἀφοῦ «ἀρχίζει νωρίτερα καί τελειώνει ἀργότερα ἡ περίοδος πού τά νεαρά ἄτομα χρειάζονται τήν φροντίδα τῶν γονέων καί τῆς πολιτείας».

Γιά τήν συγγραφή αὐτοῦ τοῦ κειμένου, πού στήν πραγματικότητα εἶναι ἔρευνα χρησιμοποιήθηκαν ἐπιστημονικά κείμενα πού δημοσιεύθηκαν τελευταῖα, ἡ συντάκτρια δέ τῶν κειμένων εἶχε συζήτηση μέ τήν εἰδική καθηγήτρια Ἐφηβικῆς Ὑγείας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μελβούρνης Αὐστραλίας καί πρόεδρο τῆς Διεθνοῦς Ἑνώσεως γιά τήν Ἐφηβική ὑγεία Σούζαν Σόγερ.

Συμπέρασμα τῆς ἔρευνας αὐτῆς εἶναι ὅτι πολλά συνετέλεσαν ὥστε νά δημιουργηθῆ μιά σύγχρονη ἀνάγκη, δηλαδή «νά ἀλλάξει ὁ ὁρισμός τῆς ἐφηβείας». Ἐνῶ μέχρι τήν ἐποχή μας Διεθνεῖς Ὀργανισμοί ὅριζαν ὅτι περίοδος τῆς ἐφηβείας κάλυπτε τά ἔτη 10-19, τώρα προτείνεται «νά ἐπιμηκυνθεῖ κατά μερικά ἔτη καλύπτοντας τίς ἡλικίες ἀπό 10 ὡς 24 ἐτῶν». Ἄν σκεφθῆ κανείς ὅτι ἡ περίοδος τῆς ἐφηβείας εἶναι ὄντως ἐπαναστατική σημαίνει ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νά «διαχειρισθοῦν μικρούς ἐπαναστάτες (χωρίς αἰτία) ἔφηβους», γιά διαφορετικούς σοβαρούς λόγους περισσότερα χρόνια.

Αὐτή ἡ ἐπιμήκυνση τῆς ἐφηβείας ὀφείλεται σέ βιολογικούς, σωματικούς καί κοινωνικούς λόγους. Οἱ βιολογικοί λόγοι συνδέονται μέ τήν ἐνεργοποίηση τοῦ νευροενδοκρινικοῦ ἄξονα, οἱ σωματικοί λόγοι συνδέονται μέ τήν ἀργή ὡρίμανση τοῦ ἐγκεφάλου, ἀφοῦ γίνονται ἀλλαγές ὡς πρός τήν δομή καί τήν λειτουργία του ἀκόμη καί στήν τρίτη ἡλικία, καί οἱ κοινωνικοί λόγοι συνδέονται μέ τήν ἐπιμήκυνση τοῦ χρόνου κοινωνικῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ σήμερα οἱ νέοι χρειάζονται πολλά χρόνια γιά νά ἀποκατασταθοῦν ἐπαγγελματικά καί οἰκογενειακά.

Ἄν σκεφθῆ κανείς ὅτι οἱ γονεῖς γνωρίζουν ὅτι κουράζονται περισσότερο ἀπό τίς ἐφηβικές ἐπαναστάσεις παρά ἀπό προβλήματα πού παρατηροῦνται ἀπό τήν γέννηση μέχρι τήν ἡλικία τῶν 10 ἐτῶν τῶν παιδιῶν τους, τότε καταλαβαίνει τό μεγάλο πρόβλημα πού ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν.

Πέρα ἀπό τήν ἐφηβεία ἀπό πλευρᾶς βιολογίας καί κοινωνικῶν συνθηκῶν, σήμερα ὑπάρχει ἔντονα τό φαινόμενο νά παρατείνεται ἡ συναισθηματική ἐφηβεία, ἀφοῦ βλέπουμε ὥριμους ἀνθρώπους, ἀπό πλευρᾶς ἡλικίας καί κοινωνίας, νά εἶναι συναισθηματικά ἀνώριμοι ἤ νά εἶναι καταπιεσμένοι συναισθηματικά μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλοῦν προβλήματα στόν οἰκογενειακό καί κοινωνικό χῶρο, περισσότερο δέ στό ἴδιο τόν ἑαυτό τους.

Οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες προτείνουν διάφορα μέτρα πού πρέπει νά ληφθοῦν ἀπό τήν κοινωνία καί τήν οἰκογένεια γιά τήν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ προβλήματος, δηλαδή τῆς ἐπιμήκυνσης τῆς ἐφηβείας.

Νομίζω, ὅμως, ὅτι τά προβλήματα αὐτά δέν ἀντιμετωπίζονται μόνον κοινωνικά καί οἰκογενειακά, ἀλλά κυρίως ὑπαρξιακά καί πνευματικά. Ὅταν ὁ νέος δέν ἱκανοποιῆ τίς πνευματικές του ἀνάγκες, ὅταν τοῦ λείπη τό ὑψηλό νόημα τῆς ζωῆς, ὁ Θεός, δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθῆ ὁλοκληρωμένα. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο κύτταρα, νευροκύτταρα, γονίδια, ὁρμόνες καί συναίσθημα, ἀλλά εἶναι ἕνα ὄν πού χρειάζεται τόν δημιουργό του, τόν Θεό, τόσο ἁπλά, ἀλλά καί τόσο βαθειά!

Ν. Ι.