Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὴν συνθήκη τοῦ Σέγκεν

Πρός  τόν εὐσεβῆ ὀρθόδοξον ἑλληνικόν λαόν.

Τέκνα ἠμῶν ἐν Κυρίω ἀγαπητά,

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐξ ἀφορμῆς τῆς προσφάτου ἐνάρξεως, ἀπό 8ης Δεκεμβρίου 1997, τῆς μερικῆς ἐφαρμογῆς τῆς Συνθήκης Σένγκεν, γιά τήν Ἑλλάδα, καί ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης ἐνάρξεως καί τῆς συνολικῆς ἐφαρμογῆς της, κατά τήν διάρκεια τοῦ τρέχοντος ἔτους 1998, ἀπευθύνεται πρός ἐσάς, γιά νά σᾶς διαφωτίση καί στηρίξη πνευματικῶς, ἐν σχέσει πρός τίς ἀνησυχίες καί ἀπορίες πολλῶν, πού σχετίζονται μέ τήν ἐφαρμογή της.

Οἱ ἀνησυχίες αὐτές ξεκινοῦν ἀφ’ ἑνός μέν ἀπό τήν ἔλλειψη σαφοῦς καί σφαιρικῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ γιά τήν Συνθήκη αὐτή, τόν σκοπό πού ὑπηρετεῖ καί τά μέσα πού χρησιμοποιεῖ, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπό τήν βάσιμη ὑποψία, ὅτι δί’ αὐτῆς ἐπιχειρεῖται ἡ ἐπιβολή ὁλοκληρωτικοῦ συστήματος ἐλέγχου ἐπί τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς, πού προσβάλλει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Πέραν αὐτῶν, μέ τήν ἐφαρμογή τῆς Συνθήκης αὐτῆς, ἔχουν συνδεθῆ σοβαρότατα πνευματικά ζητήματα, ὡς τό περί τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ χαράγματός του, καθώς καί τοῦ δυσωνύμου ἀριθμοῦ 666, πού προκαλοῦν εὔλογη ἀνησυχία καί πολλαπλά ἐρωτήματα τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἀξιώνει ἀπό τήν πνευματική του ἐκκλησιαστική ἡγεσία αὐθεντικές τοποθετήσεις καί ἀπαντήσεις.

-Α-

1. Ἡ Ἱερά Σύνοδος δέν δύναται νά μήν ἐπισημάνη τήν ἀπουσία εὐρείας δημοσιότητος καί λεπτομεροῦς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ, κατά τήν διαδικασία κυρώσεως ὑπό τῆς Βουλῆς τῆς Συνθήκης Σένγκεν.

2. Σκοπός τῆς Συνθήκης αὐτῆς, ὅπως ὁρίζεται στίς διατάξεις της, εἶναι ἡ ἐξασφάλιση τῆς διακινήσεως ἀνθρώπων καί ἀγαθῶν, μεταξύ των κρατῶν πού συμβάλλονται, μετά τό “ἄνοιγμα τῶν συνόρων” καί τήν κατάργηση τῶν διασυνοριακῶν ἐλέγχων. Ἡ Συνθήκη αὐτή κατά ταῦτα ἀποσκοπεῖ στήν μείωση καί τόν ἔλεγχο τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος καί στήν προστασία τῶν νομοταγῶν πολιτῶν.

3. Παρά τά προσδοκώμενα ὅμως ἀγαθά ἀποτελέσματά της ἡ ἐφαρμογή τῆς Συνθήκης κρίνεται ὅτι στηρίζεται σέ μεθόδους καί μηχανισμούς δυσμενεῖς γιά τίς ἐλευθερίες καί τά δικαιώματα τῶν πολιτῶν. Τό ἠλεκτρονικό Σύστημα Πληροφοριῶν Σένγκεν (Σ.Π.Σ.) ἀποσκοπεῖ στήν συλλογή, καταγραφή, ἐπεξεργασία καί χρησιμοποίηση πληροφοριῶν καί στοιχείων τῆς προσωπικῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν, πού θεωροῦνται ἤ εἶναι ὕποπτοι γιά τήν ἀσφάλεια. Μέ τίς διατάξεις ἐπίσης τῆς Συνθήκης εἰσάγονται νέα δεδομένα στόν χῶρο τοῦ δικαίου, ὡς λ.χ. ἡ μέθοδος τῆς “διακριτικῆς παρακολουθήσεως” ἀτόμων πού θεωροῦνται “ὕποπτα νά διαπράξουν στό μέλλον ἀξιόποινες πράξεις”, ἤ καταρτίζονται κατάλογοι “ἀνεπιθυμήτων προσώπων” πού δέν γίνονται δεκτά στίς χῶρες πού ἐφαρμόζεται ἡ Συνθήκη Σένγκεν, δηλ. τῆς Εὐρώπης, μόνον μέ ὑπόνοιες.

4. Πέραν τῶν σημείων τούτων, τά ὁποῖα ἔχουν σοβαρές ἐπιπτώσεις ἐπί τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί ἐπί τοῦ σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων του, εἰδικώτερα γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες συντρέχουν καί ἄλλοι λόγοι ἀνησυχίας ἀπό τήν ἐφαρμογή τῆς Συνθήκης. Στήν νέα “καθεστηκυία τάξη” πού ἑδραιώνεται, ἡ Ὀρθοδοξία κινδυνεύει νά ἀποβῆ μία ἐλεγχόμενη μειονοψηφία πού θά εἶναι ἕρμαιο ἀντορθοδόξων καί ἀνθελληνικῶν παραγόντων. Τά πρῶτα δείγματα ἄλλωστε τῆς ἐφαρμογῆς αὐτῆς φανερώνουν τόν κίνδυνο τῆς ἀποκοπῆς μας ἀπό τούς ὁμοδόξους λαούς τῶν Βαλκανίων.

5. Γιά τήν μή ἐφαρμογή ἄλλωστε τῆς Συνθήκης Σένγκεν ἔχουν ἐκφρασθῆ πολιτικά κόμματα, κοινωνικοί φορεῖς καί προσωπικότητες τόσο στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί στήν Εὐρώπη. Τό ἴδιο το Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο σέ μιά σειρά Ἐκθέσεών του ἀπό τό 1992 μέχρι τό 1997 στιγματίζει τήν “ἔλλειψη διαφάνειας καί δημοκρατικοῦ ἐλέγχου” στήν ἐφαρμογή τῆς Συνθήκης καί “ζητεῖ τήν λήψη μέτρων πρός ἀποφυγή παρομοίων περιστατικών”.
Κατά συνέπεια ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπιμένει ἐπί παλαιοτέρας τοποθετήσεώς της καί διακηρύσσει καί ὑποστηρίζει τήν ἀνάγκη διασφαλίσεως τῆς προστασίας τῆς προσωπικότητος, τῆς ἰδιωτικῆς καί οἰκογενειακῆς ζωῆς καί τοῦ ἀπορρήτου της ἐπικοινωνίας, τά ὁποῖα πλήττονται ἀπό τήν Συνθήκη Σένγκεν καί ζητεῖ τήν ἄμεση βελτίωση τοῦ Ν. 2472/97.

-Β-

1. Ἡ Συνθήκη ὅμως αὐτή συνδέεται ἄμεσα καί μέ τήν ἔκδοση τῶν νέων ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων καί τήν χρήση σ’ αὐτές τοῦ ἀριθμοῦ 666, πού εἶναι ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου, σύμφωνα μέ τό θεόπνευστο κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως, καί ὄχι ἕνας τυχαῖος ἀριθμός. Ἡ Ἱερά Σύνοδος σέ προηγούμενη Ἐγκύκλιό Της (7-4-1997) εἶχε τονίσει τήν πνευματική σημασία τοῦ ἀριθμοῦ 666 καί ζητοῦσε “νά μή γίνει δεκτός ὡς κωδικός ἀριθμός τῶν κρατικῶν ἠλεκτρονικῶν συστημάτων γιά τήν προστασία τοῦ ἀνθρώπου”. Καί “γιά κανένα λόγο νά μήν ἐφαρμοσθῆ σάν κωδικός ἀριθμός ὁ ἀριθμός 666 στό νέο σύστημα ταυτοτήτων τῆς Χώρας μας καί τό θρήσκευμα νά συμπεριλαμβάνεται ὑποχρεωτικά στά ἀναγραφόμενα στοιχεῖα τῶν νέου τύπου ταυτοτήτων”. Τά πράγματα ἔδειξαν ὅτι δέν εἰσακούσθησαν οἱ ἐκκλήσεις αὐτές τῆς Ἐκκλησίας.

2. Ἐάν ἑπομένως καί ἐφ’ ὅσον οἱ νέες ταυτότητες μέλλουν νά χρησιμοποιήσουν σάν κωδικό ἀριθμό ἀναγνώσεώς τους ἀπό ἠλεκτρονικά μηχανήματα τόν δυσώνυμο καί ἀπαράδεκτο ἀριθμό 666, τότε ἡ Ἱερά Σύνοδος, θεωροῦσα ὅτι παραβιάζεται ἡ θρησκευτική συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, συνιστᾶ στούς πιστούς νά μή δεχθοῦν τίς νέες ταυτότητες. Στήν περίπτωση αὐτή ὀφείλει ἡ Κυβέρνηση νά θεωρήση τούς πιστούς αὐτούς ὡς προβάλλοντας λόγους συνειδήσεως καί νά ρυθμίση μέ ἄλλο τρόπο τήν ἔναντί της Πολιτείας τακτοποίησή τους.

3. Τό ζήτημα ἐξ ἄλλου τοῦ “χαράγματος”, περί τοῦ ὁποίου λέγονται καί γράφονται ἐπ’ ἐσχάτων πολλά καί ποικίλα, πού ἔχουν διαταράξει τήν ψυχική ἠρεμία τῶν πιστῶν καί δημιουργήσει ταραχή, ἀγωνία καί σάλο μεταξύ πολλῶν ὑπευθύνων καί ἀνευθύνων, δέν εἶναι προφανῶς θέμα οὔτε δημοσίων συζητήσεων καί ἀντεγκλήσεων οὔτε πολύ περισσότερο ἀτομικῶν ἤ συλλογικῶν “αὐθεντικών” τοποθετήσεων. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μετά δέους ἅπτονται τῶν ζητημάτων τῆς Ἀποκαλύψεως καί μέ περισσή προσοχή ἀποφαίνονται, συνιστῶντες σέ ὅλους ἐπαγρύπνηση καί νηφαλιότητα πρός ἔγκαιρη, μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διακρίβωση τῆς ταυτότητος τῶν βιουμένων ἱστορικῶν γεγονότων πρός τά προφητικῶς περιγραφόμενα στήν Ἀποκάλυψη. Τό “χάραγμα”, εἴτε αὐτό θά εἶναι τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου, εἴτε ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ὅταν θά ἔλθη ὁ καιρός νά ἐπιβληθῆ στόν ἄνθρωπο, τότε μόνο συνεπάγεται τήν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί τήν σύνταξη μέ τόν Ἀντίχριστο, ἐφ’ ὅσον συντρέχει ἑκουσία ἀποδοχή του ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἑκουσία δέ ἀποδοχή τοῦ “χαράγματος” πού ἀποτελεῖ σαφῆ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, καθιστᾶ τήν Θεία Χάρη ἀνενεργόν, ἐφ’ ὅσον ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος μέ τήν θέλησή του δέν γίνεται συνεργός αὐτῆς τῆς Χάριτος καί ἐπιμένει ἀμετανοήτως στήν ἀπάρνηση αὐτῆς.

Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,

Ἡ ἐποχή μᾶς χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἔκπτωση τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καί τόν κίνδυνο ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἰδιαιτέρως ἀνησυχητικά εἶναι τά φαινόμενα πού παρατηροῦνται στό διεθνές πνευματικό καί κοινωνικό στερέωμα, ὅπου ἡ ἰδέα τῆς “συγκρητιστικής” παγκοσμιοποιήσεως τείνει νά ἐπιβληθῆ χωρίς καμμία διάκριση μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσως, ἀληθείας καί πλάνης, ὑγιοῦς καί νοσηροῦ φρονήματος. Ὁ συνδυασμός ὅλων αὐτῶν, καθώς καί ἡ ἐπιμονή γιά τήν χρησιμοποίηση τοῦ ἀριθμοῦ 666 μᾶς καλοῦν σέ ἀφύπνιση, νήψη, πνευματική ἐγρήγορση καί ἀμετάθετον ἐλπίδα στήν νίκη τοῦ Χριστοῦ. Διό καί πατρικῶς προτρεπόμεθα πάντας μέ τόν ἀποστολικό λόγο “Μή θροεῖσθε” (Β’ Θεσσαλ. 2,2). Νά στηρίζεσθε στήν πίστη καί νά ἐμπιστεύεσθε τόν Θεόν. Στήκετε καί κρατεῖτε τήν πίστη, μέ τήν Χάρη τοῦ Κυρίου. Αὐτοῦ ἡ δύναμις καί τό ἄπειρον ἔλεος εἴη μετά πάντων ὑμῶν.

† Ὁ Ἀθηνῶν ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Πρόεδρος
† Ὁ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
† Ὁ Πατρών ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
† Ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης ΙΕΡΟΘΕΟΣ
† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου ΣΕΡΑΦΕΙΜ
† Ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως ΘΕΟΦΙΛΟΣ
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης ΜΑΞΙΜΟΣ
† Ὁ Μηθύμνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Ἐλευθερουπόλεως ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ
† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΣ
† Ὁ Διδυμοτείχου καί Ὀρεστιάδος ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ