Ὁ σεβασμός τῶν ἱερῶν καί ὁσίων

Ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, ἦταν πολύ εὐαίσθητοι σέ ὅ,τι ἦταν γιά τούς ἄλλους ἱερό. Τό σέβονταν, γιατί δέν ἔχει τό δικαίωμα κανείς νά κλονίζη ἤ νά γελοιοποιῆ τά θεμέλια πάνω στά ὁποῖα στηρίζει τήν ζωή τοῦ κάποιος ἄλλος. Ὁ μακαριστός γέροντας Παΐσιος μᾶς διηγεῖτο, ὅτι κάποτε, ὅταν ἦταν στήν ἔρημό του Σινᾶ, εἶδε ἀπό μακριά στό δρόμο τοῦ μιά μουσουλμάνα πού προσευχόταν. Προσπάθησε, λοιπόν, νά περάση ἀπαρατήρητος ἀπό τό σημεῖο ἐκεῖνο τοῦ δρόμου, ὥστε νά μή τήν ἐνοχλήση στήν προσευχή της. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δεχόταν τόν θεό της, ἀλλά ὅτι σεβόταν τήν εὐλάβειά της.

Αὐτά τά σημειώνουμε σέ ἀντιδιαστολή πρός τήν διακωμώδηση ἱερῶν μας συμβόλων κατά τόν καρνάβαλο πού ὀργανώθηκε στή Ναύπακτο τό Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 1998.

Ἡ κίνηση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, μέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις της, εἶναι ἱερή καί ἀπαραβίαστη, γι’ αὐτό χρειάζεται τόν σεβασμό ὅλων των ἐκφάνσεών της. Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὁ Σταυρός, τά λειτουργικά σκεύη, τό σχῆμα τῶν Ἱερέων καί τῶν Μοναχῶν ἀποτελοῦν βασικά στοιχεῖα τῆς λατρευτικῆς ζωῆς μας, ἔχουν μάλιστα περάσει ἀπό τήν ἐκκλησιαστική καί στήν ἐθνική μας παράδοση περιβεβλημένα μέ τήν εὐλάβεια τοῦ λαοῦ. Γι’ αὐτό τόν λόγο ἡ διακωμώδηση αὐτῶν τῶν ἱερῶν μας συμβόλων, μέσα στό πνεῦμα τῆς καρναβαλιστικῆς σάτυρας, δηλώνει ἔλλειψη πνευματικῆς εὐαισθησίας. Εἶναι μιά πράξη πού δέν σέβεται τήν συνείδηση καί τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων πού ἐλπίζουν στόν Θεό καί μετέχουν στά μυστήρια πού τελοῦνται μέ τήν χάρη τῆς ἱερωσύνης καί τόν τύπο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐκτός αὐτῶν ἡ διακωμώδηση τῶν ἱερῶν καί ὁσίων ἔχει σαφῶς ἀντιεκκλησιαστικές συνέπειες στό πολύ πλῆθος• τό ἐθίζει νά μήν εὐλαβεῖται τά σύμβολα τῆς σωτηρίας του. Κάνει μιά ἀντικατήχηση. Ἀφαιρεῖ τόν σεβασμό καί εἰσάγει τήν θρασύτητα καί τήν αὐθάδεια. Ἔτσι ἡ σάτυρα, ὅταν εἰσβάλει στόν εὐαίσθητο χῶρο τῆς πίστεως, ὁδηγεῖ σέ ἕναν ἐκβαρβαρισμό τοῦ ἤθους. Εἶναι ἴσως δύσκολο σέ κάποιους νά τό κατανοήσουν, ὅμως ἡ κριτική ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καί προβλημάτων δέν μπορεῖ ποτέ νά ἔχη τήν μορφή τῆς σάτυρας, ἄν φυσικά θέλουμε νά λέμε ὅτι μᾶς ἐνδιαφέρει τό πολιτιστικό ἐπίπεδό του λαοῦ. Ἡ κριτική ἀπαιτεῖ ἀγάπη καί σεβασμό. Ἡ ἀναξιότητα, γιά παράδειγμα, ἑνός Κληρικοῦ δέν μᾶς νομιμοποιεῖ νά διασύρουμε τό σχῆμα του, αὐτό πού ὑποτίθεται ὅτι θέλουμε νά ὑπερασπισθοῦμε ἀπό τόν ἀνάξιο φορέα του. Ἄν τό κάνουμε αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχουμε πρόβλημα μέ τό σχῆμα, ὁπότε εἴμαστε ἀνειλικρινεῖς, ὅταν διατεινόμαστε ὅτι ὡς Χριστιανοί κρίνουμε ὁρισμένα κακῶς κείμενα.

Ὁ πολιτισμός πάντως δέν προχωρεῖ μπροστά μέ ἐκδηλώσεις πού γίνονται γιά νά νομιμοποιοῦνται οἱ ἐκτροπές. Ὁ πολιτισμός ἀπαιτεῖ διανοητικούς, πνευματικούς καί σωματικούς ἱδρῶτες γιά νά προχωρήση. Καί πρό παντός ἀπαιτεῖ ἀπό τόν πολιτιστικό φορέα νά εἶναι εὐαίσθητος ἀπένατι σέ ὅ,τι γιά κάποιους ἀνθρώπους εἶναι ἱερό.

π. Θ.Α.Β.