Γεγονότα καὶ Σχόλια: Σέ Πολιτεία χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται - Πίστη αὐτοπροαίρετη

Σέ Πολιτεία χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται

Ἡ πίστη στόν Θεό διαμορφώνει τόν ἄνθρωπο. Ἀνάλογα μέ τόν Θεό πού πιστεύει κανείς διαμορφώνεται σέ ἤρεμο καί ἡσύχιο ἤ σέ ἄγριο καί ἀνήσυχο, γίνεται Θεός ἤ δαίμονας. Δέν εἶναι ἀσήμαντο πράγμα ἡ δογματική διδασκαλία στήν ὁποία πιστεύουμε.

Στίς μέρες μας γίνεται πολύς λόγος γιά τήν θρησκευτική οὐδετερότητα, μέ ἀφορμή τήν πρόταση τῆς Κυβέρνησης γιά προσθήκη στό ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος «πρόβλεψης», μέ τήν ὁποία ἡ Πολιτεία θά χαρακτηρίζεται θρησκευτικά οὐδέτερη. Ἡ πρόταση αὐτή δείχνει ὅτι  ἀγνοεῖται ἡ μεγάλη ἐπίδραση τῆς θεολογίας στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἄν οἱ ἀναθεωρητές τοῦ Συντάγματος δέν εὐαρεστοῦνται σέ ἐπειχειρήματα Κληρικῶν καί θεολόγων, γι’ αὐτό καί τά ἀγνοοῦν, νομίζουμε ὅτι ὀφείλουν νά ἀκούσουν τοὐλάχιστον κάποιους κοσμικούς στοχαστές μέ παγκόσμιο κύρος, ἀλλά νά προσέξουν καί κάποια σπαράγματα ἀπό τήν ἱστορία τοῦ κόσμου (ὅπως εἶναι τά αὐθεντικά συναξάρια) στά ὁποῖα λέγονται πολύ σημαντικά πράγματα γι’ αὐτό τό θέμα.

Νομίζουμε ὅτι κανείς δέν ἀγνοεῖ τήν φράση τοῦ Ντοστογιέφσκυ: «Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός ὅλα ἐπιτρέπονται» ἤ «χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται». Μετά ἀπό τήν ἐπεξεργασία τῆς ρήσης αὐτῆς ἀπό τόν ἴδιο τόν Ντοστογιέφσκυ, ἀλλά καί ἀπό τόν Σάρτρ, μιά Πολιτεία δέν μπορεῖ νά βάζῃ μέσα στό Σύνταγμά της διάταξη, πού ἀκυρώνει τήν δυνατότητά της νά ὁρίζῃ μέ νόμους τό τί ἐπιτρέπεται νά κάνουν οἱ πολίτες της καί τό τί ἀπογορεύεται. Σέ μιά Πολιτεία οὐδέτερη θρησκευτικά, δηλαδή χωρίς Θεό, προφανῶς ὅλα ἐπιτρέπονται. Αὐτό, βέβαια, ἐν μέρει τό βλέπουμε σέ νομοθεσίες σχετικές μέ τό οἰκογενειακό δίκαιο, στήν ἐπένδυση, γιά παράδειγμα, μέ νομιμότητα τῆς ἀνομίας ὡς πρός τήν φύση.

Πίστη αὐτοπροαίρετη

Ἄς δοῦμε ὅμως μιά χαρακτηριστική ἱστορία ἀπό τά μέσα τοῦ 3^ου αἰώνα, ὅταν αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ Δέκιος, σφοδρός διώκτης τῶν Χριστιανῶν, καί ἄρχοντας τῆς Ἀνατολῆς κάποιος Ἀκυλῖνος.

Ὁ Ἀκυλῖνος εἶχε στήν Νικομήδεια 370 Χριστιανούς δέσμιους γιά τήν πίστη. Ὁ ἴδιος πιστός εἰδωλάτρης, βαθιά θρησκευόμενος, ἀρρώστησε καί θέλησε νά πάη σέ θερμά λουτρά «παρά τό στόμιον τοῦ Τίγριδος ποταμοῦ» γιά θεραπεία. Ὁ ἀσθενής ἀναπτύσσει πάντα ἰδιαίτερη σχέση μέ τόν Θεό του. Ἐπιδιώκει νά εἶναι συνεπέστερος καί καθαρότερος στήν πίστη του. Προσεύχεται καί ἔχει συχνότερη ἀναφορά σ’ αὐτόν.

Πηγαίνοντας, λοιπόν, στά λουτρά ὁ Ἀκυλῖνος πῆρε μαζί του τούς 370 δέσμιους Χριστιανούς. Φθάνοντας ἐκεῖ πῆγε νά προσφέρῃ θυσία σέ ναό τῆς θεᾶς Ἴσιδος καί ἀπαίτησε ἀπό τούς 370 Χριστιανούς νά κάνουν τό ἴδιο. Νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Ἐπειδή αὐτοί ἀρνήθηκαν, ὁ εὐλαβής στά εἴδωλα τούς θανάτωσε ὅλους.

Βλέποντας κάποιος εὐσεβής, ὀνόματι Παράμονος, νά θανατώνονται ἄσπλαχνα οἱ 370 Χριστιανοί, φώναξε δυνατά χαρακτηρίζοντας ἀσέβεια τήν πράξη τοῦ Ἀκυλίνου, μέ ἀποτέλεσμα κι αὐτός νά ὁδηγηθῇ σέ μαρτυρικό θάνατο.

Γιά τόν Ἀκυλῖνο τό ἔγκλημά του ἦταν ἀποτέλεσμα πίστης. Πίστης σέ ψεύτικους θεούς. Μιᾶς πίστης πού δέν σέβεται τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, γιατί δέν γνωρίζει τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου.

Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (πού εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ ἀνθρώπου) γνωρίζουμε ὅτι ἡ πίστη προϋποθέτει τήν αὐτοπροαίρετη κίνηση τοῦ ἀνθρώπου. Κανείς καταναγκαζόμενος δέν μπορεῖ νά πιστέψῃ εἰλικρινά στόν Θεό. Καί καμμιά καταναγκαστική πίστη δέν μπορεῖ νά γεννήσῃ μέσα στόν ἄνθρωπο ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, ἀνιδιοτέλεια, ὅπως ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

π.Θ.Α.Β.