Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ἡ οἰκονομική κρίση καί τό δημογραφικό πρόβλημα

Τά βασικά θέματα πού ἀπασχολοῦν τήν πατρίδα μας εἶναι ἡ διατήρηση τῆς πολιτιστικῆς καί ἐθνικῆς ταυτότητάς της, ἡ προσφορά τῆς ἀληθινῆς παιδείας στούς νέους καί ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος. Τά ἄλλα θέματα πού ἔρχονται κατά καιρούς στήν ἐπιφάνεια μποροῦν νά ἀντιμετωπισθοῦν μέ μεγαλύτερη εὐκολία. Τά τρία αὐτά εἶναι σημαντικά καί σέ αὐτά πρέπει νά ἑστιασθῆ ἡ προσοχή μας.

Σέ πρόσφατο δημοσίευμα (Τά ΝΕΑ, 7-12-2018) παρουσιάσθηκαν τά στοιχεῖα πού ἀνακοίνωσε ὁ Σ.Ε.Β. (Σύνδεσμος Ἐπιχειρήσεων καί Βιομηχανιῶν), σύμφωνα μέ τά ὁποῖα στήν οἰκονομική κρίση στήν Ἑλλάδα τήν περίοδο 2009-2017 μειώθηκε ὁ ἀριθμός τῶν γεννήσεων παιδιῶν κατά 29.380. Συγχρόνως, τονίζεται ὅτι ὁ ἴδιος περίπου ἀριθμός γεννήσεων, δηλαδή 30.000, εἶχαν μειωθῆ τήν δεκαετία τοῦ 1940, τότε πού ἡ πατρίδα μας ἀντιμετώπιζε τόν ἑλληνοϊταλικό πόλεμο, τήν κατοχή στούς Γερμανούς καί τόν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἔτσι, γίνεται ἕνας παραλληλισμός τῆς δεκαετίας τοῦ 1940-1950 μέ τήν περίοδο 2009-2017. Ἀλλά τήν πρώτη περίοδο ὑπῆρχαν διαμάχες, πόλεμοι, κατοχή, πείνα, ἀνεργία καί πολλά ἄλλα, ἐνῶ στήν δεύτερη περίοδο ὑπάρχει ἕνας οἰκονομικός πόλεμος, μέ ἀποτέλεσμα νά παρατηρῆται μείωση τοῦ εἰσοδήματος, ἀλλά καί ἡ ἐπιθυμία γιά βίωση τῆς εὐδαιμονίας, μέ τήν πρόκληση τῆς κατανάλωσης.

Νομίζω ὅτι στίς παρατηρήσεις γιά τήν μείωση τῶν γεννήσεων στίς δύο αὐτές περιόδους δέν λαμβάνεται ὑπ’ ὄψη ἡ ὀρθόδοξη καί πολιτιστική παράδοση τῆς πλειονότητας τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Τήν δεκαετία 1940-1950 ἀκόμη ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν παρέμεναν στήν παράδοση τοῦ τόπου μας, ἀφοῦ οἱ ἀριθμοί λόγῳ τῶν πολέμων καί τῶν κρίσεων θά μποροῦσαν νά ἦταν χειρότεροι. Τοὐλάχιστον ἀπό τήν δική μου οἰκογενειακή κατάσταση γνωρίζω ὅτι οἱ γονεῖς μου αὐτήν τήν περίοδο μέ τίς πολλές δυσκολίες παντρεύτηκαν καί μεγάλωσαν τέσσερα παιδιά. Ἀντίθετα, στήν ἐποχή μας ὁ γάμος καί οἱ οἰκογένειες ἔχουν δεχθῆ πολλές ξένες ἐπιδράσεις, πού προσβάλλουν τήν ἐθνική καί πολιτιστική μας ταυτότητα.

Αὐτό σημαίνει ὅτι, ὅταν μελετᾶται τό φαινόμενο τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος, δέν πρέπει νά παραθεωρῆται ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων στόν Θεό, τήν Ἐκκλησία καί τίς παραδόσεις τοῦ τόπου μας.

Ὁ Σ.Ε.Β., πέρα τῶν στοιχείων πού παραθέτει, προσδιορίζει καί τά στοιχεῖα πού θά παίξουν ρόλο στήν δημογραφική ἀνάκαμψη τῆς χώρας, πού εἶναι: «ἡ μείωση τοῦ μή μισθολογικοῦ κόστους καί τοῦ φορολογικοῦ βάρους τῶν οἰκογενειῶν, βελτιώσεις στήν προστασία τῆς ἀπασχόλησης τῶν γυναικῶν κατά τή διάρκεια τῆς μητρότητας, ἡ διευκόλυνση τῆς ἀπασχόλησης τῶν γυναικῶν, μέσω τῆς παροχῆς καθολικῆς βρεφονηπιακῆς φροντίδας, τά φορολογικά κίνητρα γιά ἐπιστροφή τῶν Ἑλλήνων ἀπό τό ἐξωτερικό καί μιά στοχευμένη πολιτική προσέλκυσης μεταναστῶν μέ εἰδικές δεξιότητες γιά τίς ἀνάγκες κλάδων τῆς οἰκονομίας πού βρίσκονται σέ δυναμική τροχιά ἀνάπτυξης».

Εἶναι ὠφέλιμες αὐτές οἱ ἐπισημάνσεις. Ἀλλά, νομίζω, ἄν δέν στηριχθοῦν οἱ ἀνοσολογικές δυνάμεις τοῦ τόπου μας, πού εἶναι ἡ πίστη στόν Θεό, στήν Ἐκκλησία καί στίς παραδόσεις μας, τότε ὄχι μόνον δέν θά ἀντιμετωπισθῆ τό δημογραφικό πρόβλημα, ἀλλά καί τά παιδιά πού θά γεννηθοῦν δέν θά ἀναπτυχθοῦν μέ τήν κατάλληλη παιδεία, μέ ἀποτέλεσμα νά αὐξάνεται ἡ ἐγκληματικότητα καί οἱ παραβατικές συμπεριφορές.

Ν. Ι.