Γεγονότα καὶ Σχόλια: Δημιουργική ἐκκρεμότητα - Μετάνοια γιά τήν ἱστορία μας

Δημιουργική ἐκκρεμότητα

Τί μᾶς πίεζε καί θά ἔπρεπε νά κλείσῃ τό θέμα μας μέ τά Σκόπια; Σέ τί μᾶς ἐνοχλοῦσε ἡ ἐκκρεμότητα ὡς πρός τό ὀνοματολογικό τῶν Σκοπίων; Γιατί νά φθάσουμε σέ μιά λύση, ἁπλά καί μόνον γιατί ἔπρεπε (σύμφωνα μέ τήν ἄποψη ὁρισμένων) νά δοθῇ λύση, ἐνῶ θά μπορούσαμε νά συζητᾶμε γιά πολλά ἀκόμη χρόνια γιά τήν καλύτερη δυνατή (καί γιά τίς δυό πλευρές) διευθέτηση αὐτῆς τῆς ἐκκρεμότητας;

Σέ τηλεοπτική συζήτηση διατυπώθηκε ὁ ἰσχυρισμός (ἀπό εἰδήμονα), ὅτι οἱ ἐκκρεμότητες στίς διεθνεῖς σχέσεις μας δέν εἶναι πάντα κακές. Τό ἀντίθετο μάλιστα, εἶναι σχεδόν πάντα ἐπωφελέστερες ἀπό τίς λύσεις.

Μιλᾶμε βέβαια γιά περιπτώσεις (ὅπως τό σκοπιανό) ὅπου οἱ συνομιλητές μας δέν ἔχουν τρόπους νά μᾶς πιέζουν πέρα ἀπό τίς δυνάμεις πού διαθέτουμε.

Στήν μή ἐπιλογή τῆς διατήρησης στίς διεθνεῖς σχέσεις μας τῆς «δημιουργικῆς ἐκκρεμότητας», ὑπεισέρχεται, θεωροῦμε, ἕνα θέμα ψυχολογικῆς τάξεως. Δέν ἀντέχουμε τήν εὔκολη κριτική τῶν ξένων. Δέν ἀντέχουμε νά ἔχουμε ἄποψη στήν ὁποία νά εἴμαστε μόνοι. Δέν ἔχουμε γερά θεμέλια πάνω στόν στέρεο βράχο τῆς ἱστορίας μας. Θέλουμε μέ κάθε κόστος διεθνῆ ἀναγνώριση, τόν καλό λόγο τῶν ξένων. Ὄχι ὡς ἔθνος. Ὡς ἄτομα. Τό ἔθνος ἄς χάνει, ἐμεῖς νά κερδίζουμε εὔφημες μνεῖες ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ρωμηοσύνης.

Ὅμως, ὅπως δέν πάει πνευματικά μπροστά κανείς, ἄν δίνη σημασία στό τί λέει ὁ κόσμος καί ὄχι στό τί λέει ἡ συνείδησή του καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ἕνας λαός δέν πάει ποτέ μπροστά, ἄν θέλη νά ἀκούῃ μόνον καλά λόγια ἀπό ὅλους τούς λαούς πού βρίσκονται γύρω του ἤ καί μακράν του. Ἰσχύει κατά ἀναλογία καί γι’ αὐτόν τό «οὐαί» πού εἶπε ὁ Χριστός:
«Οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι· κατὰ τὰ αὐτὰ γὰρ ἐποίουν τοῖς ψευδοπροφήταις οἱ πατέρες αὐτῶν.»(Λουκ. 6, 26).

Μετάνοια γιά τήν ἱστορία μας

Μέ τήν μετάνοια μᾶς χαρίζεται ἀπό τόν Θεό δύναμη, πού μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τήν δυσμενῆ ἐπιρροή τοῦ ἁμαρτωλοῦ παρελθόντος μας, ὥστε στό παρόν καί στό μέλλον νά πορευόμαστε μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ. Τό παρελθόν δέν ἀλλάζει. Δέν μποροῦμε νά ἐπέμβουμε διορθωτικά σ’ αὐτό. Παύει ὅμως μέ τήν μετάνοια νά ἐπηρεάζη τήν ζωή μας.

Οἱ ἱστορίες τῶν Ἁγίων μᾶς ἐμπνέουν σ’ αὐτήν τήν ἀποστροφή τῶν κακῶν τοῦ παρελθόντος καί στήν στροφή πρός τό ἀγαθό, εὐάρεστο καί τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτά ἰσχύουν στό πεδίο τῆς πνευματικῆς ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Τό ἴδιο θά ἔπρεπε νά ἰσχύῃ καί στό πεδίο τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου. Ἡ μετάνοια γιά τά ἁμαρτήματα τοῦ παρελθόντος νά διορθώνῃ τήν πορεία μας μέσα στό παρόν καί τό μέλλον. Ὅμως δείχνουμε ὅτι μᾶλλον κάνουμε τό ἀντίστροφο. Δείχνουμε ὅτι ἀποστρεφόμαστε τίς ἱστορίες (καί τίς εύαισθησίες) τῶν ἡρώων μας καί στρεφόμαστε σέ ὅ,τι κακό ὑπάρχει στό παρελθόν μας, γιά νά στηρίξουμε μέ αὐτό τίς ἐπιλογές μας γιά τό παρόν καί τό μέλλον τῆς πατρίδας μας.

Δέν μετανοοῦμε γιά τό κακό. Τό ἐπαναλαμβάνουμε καί τό τεκμηριώνουμε ἱστορικά. Δείχνουμε σάν νά μετανοοῦμε μόνο γιά τό ἔνδοξο παρελθόν μας. Σάν νά θέλουμε νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τίς ἐπιρροές του· ἀπό τίς εὐθύνες πού μᾶς φορτώνει.

π.Θ.Α.Β.