Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἀνεπαρκής σωματική ἄσκηση - Πίστη, πνευματική δημιουργία

Ἀνεπαρκής σωματική ἄσκηση

Ὁ λόγος γιά τήν ἄσκηση τοῦ σώματος εὔκολα ὁδηγεῖ καί στό μέγα θέμα τῆς ἄσκησης τῆς ψυχῆς.

Διαβάσαμε: «Ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν ἐφήβων δὲν ἀσκεῖται σωματικὰ ὅσο πρέπει. Τό 81% τῶν μαθητῶν 11 ἕως 17 ἐτῶν στὸν κόσμο δὲν φθάνουν τὴ συνιστώμενη τοὐλάχιστον μία ὥρα ἄσκησης μέτριας ἕως μεγάλης ἔντασης κάθε μέρα. [...] Ἡ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα, ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἐπίπεδο σωματικῆς ἄσκησης τῶν ἐφήβων, εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὸ μέσο παγκόσμιο ὅρο καὶ μάλιστα ἐπιδεινώνεται διαχρονικά». Ἐπίσης, «οἱ ἐρευνητὲς ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ ἀνεπαρκὴς καθημερινὴ σωματικὴ δραστηριότητα ὑποσκάπτει τὴν τωρινὴ καὶ τὴ μελλοντικὴ ὑγεία τῶν νέων καὶ τονίζουν ὅτι τὸ θέμα πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ πιὸ ἀποφασιστικά» (Καθημερινή, 22.11.2019).

Τό ἐπίπεδο τῆς σωματικῆς ἄσκησης, κυρίως τῶν νέων, εἶναι δείκτης πολιτιστικῆς στάθμης. Ἄς σημειωθῇ ὅτι σωματική ἄσκηση δέν εἶναι μόνον ἡ γυμναστική στό γήπεδο ἤ τό γυμναστήριο, εἶναι καί ἡ χειρονακτική ἐργασία, μέσα στό σπίτι ἤ στόν κῆπο, ἄν ὑπάρχη. Ἀπό τίς στατιστικές μελέτες φαίνεται πάντως ὅτι βυθιζόμαστε σέ τέλμα ἀδράνειας, σέ καιρό μάλιστα πού ἔπρεπε νά εἴμαστε σωματικά καί διανοητικά δραστήριοι. Πράγματι, αὐτό εἶναι ἕνα θέμα πού πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθῆ ἀποφασιστικά.

Ὅμως, ταυτόχρονα δέν πρέπει νά παραθεωροῦμε καί τήν ἄσκηση τῆς ψυχῆς, μέσα στό πνεῦμα τῆς εὐαγγελικῆς πίστης. Μιά ἄσκηση πού μᾶς κάνει ἱκανούς νά δεχόμαστε μέσα μας τήν καθαρτική καί φωτιστική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Πίστη, πνευματική δημιουργία

Ὁ ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, πού πρόσφατα ἁγιοκατατάχθηκε ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διδάσκει: «Στήν πνευματική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, τίποτε πού προέρχεται ἀπό τόν Θεό ὡς δῶρο δέν ἀφομοιώνεται χωρίς ἀγώνα». Κάθε θεία δωρεά ἀπαιτεῖ ἀσκητικό ἀγώνα, ὥστε νά μήν ὑπάρχη δυσαρμονία ἀνάμεσα στόν δωροδότη, πού κρύβεται μέσα στό δῶρο καί στήν καρδιά τοῦ δωρολήπτη.

Ὁ Ὅσιος παραλληλίζει μάλιστα τήν ἄσκηση τῆς πίστεως μέ τήν καλλιτεχνική δημιουργία. Γράφει: «Στήν καλλιτεχνική δημιουργία διακρίνονται τρεῖς στιγμές: Πρώτη, τό κάλλος πού δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό καί ἐμπνέει τόν καλλιτέχνη· δεύτερη, ἡ πρόσληψη τοῦ κάλλους μέ τό δημιουργικό πνεῦμα τοῦ καλλιτέχνη πού συνθέτει τό ἔργο “του”· Τρίτη, ἡ ἀπαραίτητη καί γιά τόν θεατή καλλιτεχνική διαίσθηση, γιά νά μεταβάλη τόν πίνακα πού βλέπει σέ προσωπικό του αἰσθητικό βίωμα». Καί συνεχίζει:

«Ἡ πίστη μας δέν ὀφείλει καί δέν πρέπει καθόλου νά εἶναι παθητική κατάσταση. Ἡ πίστη μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι πνευματική δημιουργία. Ἡ δημιουργία στήν περίπτωση αὐτή δέν εἶναι πρωτογενής, ἀλλά ὅπως ἐκείνη τοῦ “θεατῆ”, τοῦ ποιητῆ, τοῦ προφήτη. Ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἀποτελεῖ κατά κάποιον τρόπο πρίσμα, μέσῳ τοῦ ὁποίου διαθλῶνται οἱ ἀκτίνες τοῦ Θείου Φωτός· στόν καθένα μας μέ διαφορετικό τρόπο. Τό πρῶτο ἀνήκει στόν Θεό, τό δεύτερο σέ μᾶς. Δέν δημιουργοῦμε ἐμεῖς τόν Θεό, ἀλλά ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται σέ μᾶς».

Τό πόσο καθαρό πρίσμα θά εἴμαστε ἐξαρτᾶται ἀπό τήν πιστότητα καί τήν ἀκρίβεια στήν ἄσκησή μας στίς εὐαγγελικές ἐντολές, ἡ ὁποία ἐνισχύεται ἀπό τήν ἕλξη πού ἀσκεῖ τό πνευματικό κάλλος τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ στόν κάθε εἰλικρινῆ μελετητή τους. Αὐτή ἡ ἄσκηση ἀφορᾶ «τὴν τωρινὴ καὶ τὴν μελλοντικὴ ὑγεία» μας.

π.Θ.Α.Β.