Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ἐπαρχία καί Ἔθνος

Σέ κάθε Κράτος ὑπάρχει ἡ ἐπαρχία καί οἱ πόλεις, τά χωριά καί τά ἄστη. Θά πρέπει νά ὑπάρχη συνύπαρξη μεταξύ τους, διότι τά χωριά εἶναι οἱ δυναμικές μικρές κοινωνίες μέ τήν ζωντάνια καί τήν στενότητα τοῦ χώρου καί τῶν ὁραμάτων, καί τό ἄστυ-πόλη εἶναι ὁ εὐρύχωρος χῶρος μέ τήν ἀνωνυμία, ἀλλά καί τήν οἰκουμενικότητα. Κάθε χῶρος ἔχει τά πλεονεκτήματα καί τά ἐλαττώματ(ά του). Εὐτύχημα θά ἦταν νά ὑπάρχη ὤσμωση μεταξύ αὐτῶν τῶν δύο τρόπων ζωῆς.

Πάντως, ἡ ἐπαρχία μεταγγίζει αἷμα στίς ἀστικές κοινωνίες καί τίς ἀναζωογονεῖ, καί ἡ πόλη ἀναβαθμίζει τό ἐπίπεδο τῆς ἐπαρχίας, ὅπως φαίνεται τούς καλοκαιρινούς μῆνες πού γεμίζουν τά χωριά μας ἀπό ἀστούς.

Ὅμως, σήμερα ἔχουν ἀλλάξει οἱ συνθῆκες πού ἐπικρατοῦσαν παλαιότερα στίς ἐπαρχίες μας. Γράφει ὁ Κώστας Γεωργουσόπουλος: «Παλαιότερα ἡ ἁγία τριάδα τῆς ἑλληνικῆς ἐπαρχίας κυρίως ἦταν ὁ παπάς, ὁ δάσκαλος καί ὁ γιατρός, ἀντίστοιχα γιά τήν ψυχή, τόν νοῦ καί τό σῶμα» (Τά Νέα 4-4-2019).

Πράγματι, ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα, καί ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν δύο εἶναι τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἐγκέφαλός του, ὅπου συναντᾶται ἡ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς μέ τίς βιολογικές λειτουργίες τοῦ σώματος. Ἔτσι ἀναπτύσσεται ἁρμονικά ὁ ἄνθρωπος, ἤτοι γιά τήν ψυχή εἶναι ὁ παπάς-Ἐκκλησία, γιά τίς διανοητικές λειτουργίες εἶναι ὁ δάσκαλος-Σχολεῖο, γιά τά σώματα εἶναι ὁ γιατρός. Βέβαια, αὐτό δέν μποροῦν νά τό νιώθουν ξεχωριστά, ἀφοῦ ὑπάρχει ἀρραγής ἑνότητα μεταξύ τους.

Σήμερα, ὅμως, σέ πολλά χωριά τῆς ἐπαρχίας δέν ὑπάρχει δάσκαλος, ἀφοῦ δέν ὑπάρχουν παιδιά, κατά ἀραιά διαστήματα παρουσιάζεται ὁ γιατρός, κυρίως, ὅμως, ὑπάρχει ἤ μεταβαίνει ὁ παπάς νά λειτουργήση καί νά κρατήση μέ σταθερότητα τήν ὑπομονή, τήν ἐλπίδα. Ἡ ἐγκατάλειψη ἤ ἡ πλημμελής ἐνασχόληση τοῦ Κράτους μέ τήν ἐπαρχία δημιουργεῖ μεγάλα προβλήματα, ἀφοῦ ὁ ἀστικός πληθυσμός δέν τροφοδοτεῖται ἀπό καθαρό καί ζωογονημένο αἷμα.

Ἡ κ. Ἑλένη Γλύκατζη-Ἀρβελέρ ἔδωσε κάποια ἄλλη ἑρμηνεία τοῦ σύγχρονου «ἐθνικοῦ δράματος» πού ἔχει πολλά στοιχεῖα ἀληθινότητας. Ὅπως γράφει σέ μιά συνέντευξή της μιλώντας κάποτε μέ τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ τοῦ εἶχε πεῖ «ὅτι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σέ πολιτική παρακμή». Καί ἐκεῖνος ἀγριεμένος τήν ρώτησε νά μάθη τόν λόγο. Καί αὐτή ἀπάντησε: «Ἐπειδή τά ἐθνικά θέματα γίνονται πολιτικά, τά πολιτικά κομματικά καί τά κομματικά προσωπικά. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅμως χάνεται τό ἐθνικό ὅραμα. Καί μέχρι σήμερα αὐτό δέν ἔχει ἀλλάξει» (Στήν Τασούλα Ἑπτακοίλη, Καθημερινή 2 Ἰουνίου 2019).

Τελικά χρειαζόμαστε τήν ἐπαρχία, πρέπει νά τήν κρατήσουμε ὄρθια καί νά τήν ἐμπλουτίσουμε μέ τόν παπά, τόν δάσκαλο καί τόν γιατρό, γιατί ἔτσι ἀναπτύσουμε ὁλοκληρωμένους ἀνθρώπους, πού βλέπουν τά πράγματα πιό ὥριμα, χωρίς τά ἐθνικά θέματα νά γίνωνται πολιτικά, κομματικά καί προσωπικά μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται.

Ν.Ι.
Ὀκτώβριος 2019