Γεγονότα καὶ Σχόλια: Πειρασμός γιά ἡσυχαστική ἐπανεκκίνηση - Ἡ ἐντός μελανή ὀπή

Πειρασμός γιά ἡσυχαστική ἐπανεκκίνηση

Οἱ δύσκολες περιστάσεις φέρνουν στήν ἐπιφάνεια πολλά ἀπό τά «ὑποκείμενα» προβλήματά μας.

Ὅταν γιά παράδειγμα ἡ τύρβη τῆς καθημερινότητας ἀναγκαστικά (ὅπως στίς μέρες μας) σταματᾶ, κάποιοι (συνήθως δραστήριοι καί πολυάσχολοι) βρίσκονται σέ κενό ἤ ἀδιέξοδο. Δέν ἔχουν τίς ἀσχολίες πού μεθοῦν τήν διάθεσή τους. Δέν παίρνουν τίς δόσεις τους ἀπό τίς «ψυχότροπες» δραστηριότητές τους. Καταθλίβονται. Ἀναγκάζονται νά έπικοινωνήσουν μέ τούς διπλανούς τους καί νά βρεθοῦν, εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι, μέ τόν ἑαυτό τους.

Τόν τελευταῖο καιρό, μέ τό «Μένουμε σπίτι», ὅλα αὐτά ἔχουν περιγραφῆ καί ἀναλυθῆ ἀπό πολλούς καί ἀπό πολλές πλευρές. Τά ἀναφέρουμε μετά ἀπό δική μας «τετριμμένη» διαπίστωση, πού μᾶς ἐπιτρέπει ὅμως νά ἐπισημάνουμε ἀφ’ ἑνός μέν «ὑποκείμενα νοσήματα» ψυχικῆς καί πνευματικῆς τάξεως, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὑγεία ἀπρόσβλητη ἀπό νοσογόνους φόβους.

Εἴδαμε ἀνθρώπους ἤρεμους καί χαρούμενους, ἀπαλλαγμένους ἀπό ἀνιαρές ὑποχρεώσεις, ἐλεύθερους νά ἀσχοληθοῦν μέ πράγματα πού ἀγαπᾶνε, νά ὀργανώνουν ποικίλες δημιουργικές δραστηριότητες, τηρώντας τά μέτρα προσταστίας ἀπό τόν κορωνοϊό καί κάποιους νά χαίρονται πού μποροῦσαν νά μελετήσουν, νά προσευχηθοῦν καί νά δοῦν καθαρτικά καί φωτιστικά τόν ἑαυτό τους, χωρίς μέριμνες πού θολώνουν τήν ψυχή.

Εἴδαμε ἀνθρώπους μέ φυσική ἀγωνία γιά τήν οἰκονομική τους κατάσταση καί τήν οἰκονομία γενικότερα καί ἄλλους νά διακατέχονται ἀπό τήν ἔνταση τοῦ φυλακισμένου ἤ νά φυλακίζονται σέ μιά παράλογη ἀγωνία ἀπό τόν φόβο τοῦ κορωνοϊοῦ. Ὁ μετρημένος φόβος εἶναι προστατευτικός. Μᾶς χρειάζεται. Ὁ παράλογος ὅμως εἶναι καταστροφικός.

Συμπερασματικά: Ὅσοι ἀντιμετώπισαν τόν ἐγκλεισμό στό σπίτι ὡς γόνιμο πειρασμό γιά ἡσυχαστική ἐπανεκκίνηση τοῦ ἑαυτοῦ τους, αὐτοί μποροῦσαν καί χαίρονταν μέσα στίς ἀντικειμενικά δύσκολες συνθῆκες, πού μᾶς δοκιμάζουν. Οἱ ὑπόλοιποι προκαλοῦνται νά δοῦν θετικά τήν φιλοκαλική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ ἐντός μελανή ὀπή

Οἱ «μελανές ὀπές» τοῦ διαστήματος, εἶναι σημεῖα τοῦ χωροχρόνου, στά ὁποῖα οἱ βαρυτικὲς δυνάμεις εἶναι δυσθεώρητα μεγάλες καί τίποτε –οὔτε τὸ φῶς– δέν μπορεῖ νὰ ξεφεύγη ἀπὸ αὐτές. Καί τό φῶς πού τίς πλησιάζει ἀπορροφᾶται καί μένει μιά σκοτεινή ὀπή.

Καμμιά φορά ὅμως καί ἡ ψυχή, μέ τίς διαρκεῖς ἀπωθήσεις τῶν τύψεων, τῶν νύξεων τῆς συνείδησης γιά μετάνοια, φορτώνεται μέ πολλά βάρη καί γίνεται μιά «μελανή ὀπή», μέ «βαρυτικές δυνάμεις» πού καταβροχθίζουν κάθε φῶς πού τήν πλησιάζει εἴτε μέ λόγο πνευματικό, εἴτε μέ γεγονός ἀφυπνιστικό.

Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση κάτι πού γράφει ὁ Ἀϊστάιν σέ μιά ἐπιστολή του πρός τήν Βασίλισσα Ἐλισάβετ τοῦ Βελγίου, μέ ἡμερομηνία 20 Νοεμβρίου 1933, δηλαδή στήν ὡριμότητά του. Ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα τό βασιλικό ζεῦγος τοῦ Βελγίου καί εἶχε μαζί του συχνή ἀλληλογραφία. Γράφει λοιπόν:

«Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς προτιμοῦμε νά κοιτάζουμε μᾶλλον ἔξω παρά μέσα στούς ἑαυτούς μας· διότι, στήν δεύτερη αὐτή περίπτωση, δέν βλέπουμε παρά μιά τρύπα σκοτεινή, πού σημαίνει: τίποτα ἀπολύτως» (J. Berhstein, Ἀϊστάιν, σ. 15).

Τήν ἐντός του «σκοτεινή τρύπα» τήν θεωρεῖ «τίποτα ἀπολύτως». Ὁ κύριος θεμελιωτής τῆς σύγχρονης Φυσικῆς διαπιστώνει τήν μονομερή ἐξωστρέφεια τῶν περισσοτέρων, ἀλλά μέσα του δέν βλέπει τίποτα.

Αὐτή εἶναι μιά τραγική ἐξομολόγηση (χωρίς μετάνοια) τοῦ σύγχρονου δυτικοῦ πολιτισμοῦ, πού θανάτωσε καί ἔθαψε σέ «ἐντός μελανή ὀπή» τόν «κρυπτό τῆς καρδίας ἄνθρωπο», δηλαδή τήν πολυτέλεια τῆς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κατασκευῆς μας.

π.Θ.Α.Β.