Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἁγία Μάρθα, 4 Ἰουλίου

Μητέρα τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει

Ἡ ἁγία Μάρθα, ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ ἐν τῷ Θαυματῷ Ὄρει, ἔζησε τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. στήν Ἀντιόχεια. Ἦταν ἄνθρωπος πολλῆς προσευχῆς καί θυσιαστικῆς ἀγάπης. Ἔντυνε γυμνούς, ἔτρεφε πεινασμένους καί γενικά συμπαραστεκόταν σέ ὅλους ὅσοι εἶχαν ἀνάγκη. Εἶχε μεγάλη εὐλάβεια στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία τήν ἀξίωσε, ἀπό τόν παρόντα βίο νά γευθῆ τά οὐράνια ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καθώς, ἐπίσης, νά προγνωρίση τό τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου της, τρεῖς μῆνες πρίν. Γι’ αὐτό καί πῆγε νά ἀποχαιρετήση τόν υἱό της Συμεών, ὁ ὁποῖος τήν περίμενε, ἀφοῦ καί ἐκεῖνος προγνώρισε τήν κοίμηση τῆς μητέρας του καί ἐπιθυμοῦσε νά τήν συναντήση. Ἡ συνάντηση αὐτή ὑπῆρξε συγκινητική καί ἀξιοθαύμαστη. Ἡ ἁγία Μάρθα εἶπε στόν υἱό της ὅτι πρίν ἀναχωρήση γιά τά οὐράνια σκηνώματα ἦλθε νά τόν συναντήση καί νά λάβη τήν εὐχή του, καί ἐκεῖνος τήν παρακάλεσε νά τοῦ δώση αὐτή τήν εὐχή της, πρίν τήν ἀναχώρησή της.

Ποιός μπορεῖ νά μείνη ἀσυγκίνητος μπροστά σέ αὐτήν τήν συνάντηση καί συνομιλία, καί νά μή θαυμάση τήν πνευματική σχέση μεταξύ ἁγίας μητέρας καί ἁγίου παιδιοῦ! Καί ἀφοῦ συνομίλησαν καί εὐχήθηκαν ὁ ἕνας στόν ἄλλον, καί δοκίμασαν πνευματική χαρά καί οὐράνια εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση χωρίσθηκαν, γιά νά ἀνταμώσουν καί πάλι στόν Οὐρανό.

Ἐτελειώθη ἐν εἰρήνῃ. Στόν τάφο της προσέτρεχαν πολλοί ἀσθενεῖς καί θεραπεύονταν ἀπό ἀνίατες ἀσθένειες. Μάλιστα, παρουσιάσθηκε σέ προσκυνητές τοῦ τάφου της γιά νά τούς πῆ ὅτι, μέ τίς εὐχές τοῦ υἱοῦ της, βρίσκεται μέσα σέ Φῶς καί δοκιμάζει τόσο μεγάλη χαρά, πού ἀδυνατεῖ νά τήν ἐκφράση μέ λόγια.

Ὁ βίος της καί ἡ πολιτεία της μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Τό νά προγνωρίση κανείς τόν θάνατό του εἶναι πολύ σημαντικό, ἐπειδή ἔτσι τοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά προετοιμασθῆ κατάλληλα, μέ τόν καλύτερο δυνατόν τρόπο γιά τό μεγάλο αὐτό ταξίδι, καί ἔτσι νά μπορέση νά φύγη ὄχι ἁπλῶς ἕτοιμος, ἀλλά πανέτοιμος. Ἔλεγε σύγχρονος ἅγιος, ὅτι «ἄλλο εἶναι τό νά εἶναι κανείς ἕτοιμος, καί ἄλλο τό νά εἶναι πανέτοιμος», δηλαδή νά εἶναι τελείως καθαρός καί ἀπό τά μικρότερα ἁμαρτήματα. Οἱ ἅγιοι ἔχουν αὐτήν τήν εὐλογία ἀπό τόν Θεό νά προγνωρίζουν τήν ὥρα τῆς ἐξόδου τους καί γι’ αὐτό εἶναι πανέτοιμοι γιά τήν συνάντησή τους μέ τόν Χριστό, τόν δίκαιο Κριτή. Ὁ Θεός, ὅμως, ὁ Ὁποῖος ἐργάζεται συνεχῶς γιά τήν σωτηρία τοῦ κάθε ἀνθρώπου ξεχωριστά καί φροντίζει ὅλους χωρίς διακρίσεις, δίνει στόν καθένα τήν δυνατότητα, ἀνάλογα μέ τήν δύναμη καί τήν προαίρεσή του, καί μέ ποικίλους τρόπους, νά ἀντιληφθῆ ὅτι πλησιάζει τό τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου του, γιά νά φροντίση νά ἑτοιμασθῆ κατάλληλα. Γι’ αὐτό καί εἶναι ὄντως μεγάλη εὐλογία τό νά καταλάβη κανείς, γιά κάποιον λόγο, -ἴσως ἐξ αἰτίας σοβαρῆς ἀσθένειας- ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς ἐξόδου του ἀπό τόν παρόντα πρόσκαιρο βίο. Ἡ Ἐκκλησία μας ἀπεύχεται τόν αἰφνίδιο θάνατο καί μᾶς διδάσκει νά προσευχόμαστε καί νά παρακαλᾶμε τόν Θεό νά μᾶς φυλάξη ἀπό αὐτόν. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ θάνατος εἶναι κάτι πού ἀργά ἤ γρήγορα θά ἔλθη, ἀπό κάποια αἰτία, στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, καί ἐπειδή δέν γνωρίζουμε τό πότε θά συμβῆ αὐτό, γι’ αὐτό θά πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε νά εἴμαστε ἕτοιμοι ἀνά πᾶσαν στιγμή. Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά προσπαθοῦμε νά εἴμαστε προσεκτικοί στήν ζωή μας καί νά φροντίζουμε νά ἔχουμε τακτοποιημένους τούς «λογαριασμούς» μας μέ τόν Θεό καί μέ τούς συνανθρώπους μας. Δηλαδή, νά μετανοοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας, νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους καί νά συγχωρᾶμε ἐκείνους πού γίνονται αἰτία νά στενοχωρούμαστε, γιά νά μᾶς συγχωρῆ καί ἐμᾶς ὁ Θεός, ὅπως μᾶς τό δίδαξε Ἴδιος ὁ Χριστός στήν «Κυριακή Προσευχή».

Μέ ἄλλα λόγια, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι ὁ παρών βίος εἶναι πρόσκαιρος καί ὅτι δέν εἴμαστε μόνιμοι κάτοικοι τῆς γῆς, ἀλλά περαστικοί διαβάτες καί ὅτι ἡ ἀληθινή πατρίδα μας εἶναι ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτό θά μᾶς βοηθήση στό νά ἔχουμε νήψη-ἐγρήγορση, νά ἀποφεύγουμε νά πράττουμε ἐνσυνείδητα τήν ἁμαρτία, ἀλλά καί στό νά μάθουμε τήν τέχνη τοῦ πνευματικοῦ πολέμου, καθώς καί τόν τρόπο θεραπείας μας, ἀπό τά ψυχικά καί σωματικά πάθη, ἐπειδή ἡ πνευματική ζωή εἶναι πολεμική τέχνη, ἀλλά καί θεραπευτική ἐπιστήμη. Καί εἶναι πολεμική τέχνη, ἐπειδή μᾶς ὑποδεικνύει τά ὅπλα, ἀλλά καί τόν τρόπο τοῦ πολέμου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, τοῦ προαιωνίου ἐχθροῦ τῆς σωτηρίας μας, καθώς ἐπίσης καί τό πῶς θά ἀποφεύγουμε τίς παγίδες καί τά θανατηφόρα βέλη του, μέ τά ὁποῖα προσπαθεῖ νά μᾶς προξενῆ συνεχῶς πόνο, ταραχή, δειλία, ἀπόγνωση, καί τελικά νά μᾶς ὁδηγήση τήν αἰώνια ἀπώλεια. Αὐτά τά ὅπλα εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ μετάνοια, ἡ ἄσκηση, ἡ προσευχή, ἡ μυστηριακή ζωή, καί κυρίως ἡ Μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μέ τίς κατάλληλες προϋποθέσεις. Εἶναι δέ καί θεραπευτική ἐπιστήμη, ἐπειδή τά πνευματικά αὐτά ὅπλα εἶναι ταυτόχρονα καί θεραπευτικά φάρμακα πού θεραπεύουν τήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τίς πληγές πού τοῦ προξενοῦν οἱ πονηροί λογισμοί, οἱ ἁμαρτίες, τά πάθη καί ὁ διάβολος, καί τόν ὁδηγοῦν στήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία μαζί Του.

Δεύτερον. Οἱ ἅγιοι, ἀλλά καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν πνευματικό τους ἀγώνα, νά ἐπιτύχουν τόν προσωπικό τους ἁγιασμό, ζοῦν στήν γῆ, ἀλλά πολιτεύονται στόν Οὐρανό. Ὁ βίος τους καί ἡ πολιτεία τους τούς κάνει νά ὁμοιάζουν μέ τούς ἀγγέλους, καί γι’ αὐτό στά Συναξάρια καί τήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας ἀποκαλοῦνται «ἐπίγειοι ἄγγελοι καί οὐράνιοι ἄνθρωποι». Καί ὅταν οἱ ἁγιασμένοι αὐτοί ἄνθρωποι συναντῶνται μεταξύ τους, τότε ἡ συνάντησή τους αὐτή δέν εἶναι κάτι τό συνηθισμένο, ἀλλά εἶναι ἕνα μεγαλειῶδες γεγονός, ἕνα προφητικό γεγονός. Μέσα στήν καρδιά τους ἐνοικεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἀνάμεσά τους βρίσκεται ὁ Χριστός, ἀφοῦ εἶναι «συνηγμένοι» στό ὄνομά Του, καί ἐπειδή ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐκεῖ εἶναι καί ὁ Πατήρ, ἑπομένως ἔχουμε φανέρωση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ λόγος τῶν ἁγίων μεταδίδει τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἐνοικεῖ μέσα στήν ὕπαρξή τους, γι’ αὐτό καί ἀγγίζει τίς καρδιές καί τίς ἀλλοιώνει. Ἡ ἐπικοινωνία μέ τούς ἁγίους δημιουργεῖ ἔμπνευση, ἀφύπνιση καί ὤθηση γιά τόν πνευματικό ἀγώνα καί τόν προσωπικό ἁγιασμό.