Γεγονότα καί Σχόλια: Ἑνότητα καί ἐλευθερία - Πολιτισμικός ρατσισμός

Ἑνότητα καί ἐλευθερία

Ἔχει εἰπωθῆ ὅτι ἡ Ἐκκλησία κάνει τίς πρακτικές ἐφαρμογές τῆς μέσα στό σῶμα της. Δέν εἶναι δύναμη καταστολῆς τοῦ κακοῦ ἔξω ἀπό τόν χῶρο της, οὔτε ἐπιβολῆς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτούς πού τήν ἀρνοῦνται. Προϋπόθεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἐλευθερία καί ἡ ἀγάπη. Ἄλλωστε χωρίς ἐλευθερία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη ἀγάπη. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀγαπήση ἀναγκαστικά, πιεζόμενος.

Μέ ὅλα αὐτά θέλουμε νά τονίσουμε - μέ ἀφορμή τήν μεγάλη γιορτή τῆς Πεντηκοστῆς - ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ χῶρος πού διασώζει τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί τήν ἐλευθερία τοῦ καθενός ἀνθρωπίνου προσώπου. Πολλές φορές ἀκούγονται καί γράφονται πολλά, πού δημιουργοῦν διαφορετικές ἐντυπώσεις. Ἡ ἀλήθεια ὅμως ἐκφράζεται ἐπιγραμματικά στό κοντάκιο τῆς Πεντηκοστῆς, ὅπου μέ ἔμφαση περιγράφεται ἡ δημιουργία, ἀλλά καί ἡ κατάργηση τῶν ἐθνῶν καί τῶν παρεπόμενων ἐθνικισμῶν καί ρατσισμῶν. “Ότε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος• ὄτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε• καί συμφώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεύμα”.

Ὅταν διένειμε τίς πύρινες γλῶσσες, κάλεσε σέ ἑνότητα. “Κάλεσε”, δέν ἐπέβαλε ἑνότητα. Σ’ αὐτούς πού ἀνταποκρίνονται στό κάλεσμα ἡ πολυφωνία τῶν διαφόρων δοξασιῶν καί ἀντιλήψεων γίνεται συμφωνία. “Συμφώνως” δοξάζουν τό πανάγιο Πνεῦμα, “δί’ οὐ Πατήρ γνωρίζεται καί Υἱός δοξάζεται”. Αὐτή ἡ ἐμπειρία τούς καθιστά ἱκανούς νά κατανοοῦν τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, πού ταλαιπωρεῖται μέσα στίς ποικίλες διαιρέσεις τοῦ πεπτωκότος κόσμου. Ἔτσι, μέ τήν γνώση τῆς ἀγάπης γίνονται ἀκουστοί ἀπ’ ὅλα τα “ἐτερόγλωσσα” ἔθνη.

Πολιτισμικός ρατσισμός

Ὑπάρχει μιά μερίδα Ἑλλήνων πού αἰσθάνεται ὡς προσβολή τῆς ἑλληνικότητάς της τόν ἐκχριστιανισμό τοῦ ἑλληνισμοῦ. Αἰσθάνονται τόν Χριστιανισμό ὡς μιά θρησκεία πού δέν ἁρμόζει στούς Ἕλληνες. Μιά θρησκεία πού εἶναι ξένη πρός τό φῶς τῆς αἰσθητικῆς ὀμορφιᾶς τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κόσμου. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί - νεοπαγανιστές - αἰσθάνονται ξένοι μέσα στήν πατρίδα τους. Κάποιος ἀπό αὐτούς, κατά τήν ἄποψη τῶν φίλων του (πρόκειται γιά τόν καθηγητή Δ. Λιαντίνη) διαμαρτυρήθηκε πραγματοποιώντας “ἔξοδο ἀπό τήν ζωή”, μέ ἕνα τρόπο πού θέλει νά ὑποβάλη τήν ἐντύπωση τῆς ἐπανεμφανίσεως ἡμιθέων, οἱ ὁποῖοι ἑνώνονται μέ τό φῶς ἀνεβαίνοντας στό ἱερό βουνό τους, τῶν ὁποίων τά σώματα δέν βρίσκονται μετά τόν θάνατο.

Αὐτά, ἐπαναλαμβάνουμε, κατά τήν ἄποψη κάποιων φίλων του, πού βγῆκαν στά τηλεοπτικά παράθυρα γιά νά δώσουν νόημα πολιτισμικῆς διαμαρτυρίας στήν πράξη τοῦ καθηγητῆ, οἱ ἀπόψεις τοῦ ὁποίου γιά τόν “συμπαντάρχη” θάνατο ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν βασική πίστη τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων, στήν πίστη τῆς ἐν Χριστῷ καταργήσεως τοῦ θανάτου. Θυμίζουν κάπως τίς ἀπόψεις τοῦ Ἠγησία, ἀρχαίου φιλοσόφου της κυρηναϊκῆς σχολῆς, τοῦ ὀνομαζομένου Πεισιθάνατου, πού παρώθησε πολλούς ἀκροατές του στήν Ἀλεξάνδρεια νά αὐτοκτονήσουν, ἤ κομψότερα νά “ἐπιχειρήσουν ἔξοδο ἀπό τήν ζωή”. Δέν μιλοῦν γιά τήν ὑπέρβαση τοῦ ἐχθροῦ - θανάτου, ἀλλά γιά τήν ἀποδοχή τῆς κυριαρχίας του.

Πάντως, κάποιοι Ἕλληνες, πού δέν θέλουν νά αἰσθάνονται ἐκχριστιανισμένοι, βρῆκαν τήν εὐκαιρία νά ἐκφράσουν τίς ἀπόψεις τους, πού ὄζουν “πολιτισμικό ρατσισμό”, προβάλλοντας τόν καθηγητή Δ. Λιαντίνη ὡς Ἕλληνα πού δέν ἄντεχε νά βλέπη τόν τόπο του μέ ἄλλη θρησκεία, μέ ἄλλο πολιτισμό.

π.Θ.Α.Β.