Τά ἐκκλησιαστικά χαρίσματα καί ἡ δαιμονοποίησή τους

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Κήρυγμα, ἀπομαγνητοφωνημένο, κατά τήν θεία Λειτουργία τῆς Ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στήν Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Βομβοκοῦς Ναυπάκτου, 29 Αὐγούστου 2020

Θεῖο κήρυγμα

Χθές, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἑσπερινοῦ εἶχα τήν δυνατότητα, ἐδῶ στήν Ἱερά αὐτή Μονή, νά ἀναφερθῶ στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί κυρίως στόν Προφήτη Πρόδρομο, γιατί ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἦταν Προφήτης, καί ἀναφέρθηκα στό τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ προφητεία καί ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν Προφητῶν σέ σχέση μέ τούς ψευδοπροφῆτες. Καί αὐτό ἔχει πολύ μεγάλη σημασία γιά τήν ἐποχή μας.

Σήμερα θά ἤθελα νά συνεχίσω τό θέμα αὐτό καί νά ἀναφερθῶ σέ ἕνα ζήτημα τό ὁποῖο ἔχει σχέση μέ τήν προφητεία καί αὐτό εἶναι τά χαρίσματα τά ὁποῖα ὑπάρχουν μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχουν πολλά χαρίσματα, ἕνα ἀπό τά χαρίσματα αὐτά εἶναι καί τό χάρισμα τῆς προφητείας.

1. Ἀτομικά καί ἐκκλησιαστικά χαρίσματα

Ὁ καθένας ἀπό μᾶς ἔχει διάφορα σωματικά καί ψυχικά χαρίσματα. Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἔχει χάρισμα, δηλαδή χάρισμα σημαίνει εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ πού δίνει στόν ἄνθρωπο. Εἶναι τά σωματικά χαρίσματα, εἶναι τά διανοητικά χαρίσματα, εἶναι τά ψυχικά χαρίσματα, ὥστε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά πῆ: «Τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες; εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών;» (Α΄ Κορ. δ΄, 7). Ἄνθρωπε, τί ἔχεις τό ὁποῖο δέν ἔχεις λάβει ἀπό τό Θεό; Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δίνει δῶρα σέ ὅλον τόν κόσμο, δίνει δῶρο καί σέ κάθε ἄνθρωπο. Τί ἔχεις τό ὁποῖο δέν ἔχεις πάρει ἀπό τόν Θεό ὡς δῶρο; Καί ἐφ' ὅσον εἶναι χάρισμα καί δῶρο τοῦ Θεοῦ γιατί καυχᾶσαι ὡσάν νά εἶναι δικά σου τά χαρίσματα καί δέν εἶναι τοῦ Θεοῦ; Ἔτσι, λοιπόν, ὑπάρχουν τά λεγόμενα σωματικά, διανοητικά καί ψυχικά χαρίσματα καί ὁ καθένας ἔχει τά διάφορα χαρίσματα καί πρέπει νά χαίρεται γι' αὐτό καί νά δοξάζη τόν Θεό γιά τά χαρίσματα τά ὁποῖα διαθέτει.

Ὅμως ὑπάρχουν καί διάφορα ἐκκλησιαστικά χαρίσματα. Δηλαδή ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας δίνει στόν ἄνθρωπο τά ἰδιαίτερα χαρίσματα γιά νά οἰκοδομῆται ἡ Ἐκκλησία. Ὅπως γιά παράδειγμα εἶναι τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης. Μέγα χάρισμα νά εἶναι κάνεις Διάκονος, Πρεσβύτερος καί κυρίως Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος εἶναι διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί εἰς τύπον καί τόπον τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μεγάλο χάρισμα τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, νά μπορεῖ κανείς νά εἰσέρχεται μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, στό Ἱερό Βῆμα, νά τελῆ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τό ὑπερφυές αὐτό μυστήριο καί βεβαίως καί ὅλα τά ἄλλα μυστήρια τά ὁποῖα ὑπάρχουν μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Εἶναι τό χάρισμα τῆς διδασκαλίας, νά διδάσκη κανείς τόν λαό. Καί φυσικά αὐτό συνδέεται καί μέ τήν προφητεία. Εἶναι τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας, δηλαδή νά δίνη ὁ Θεός αὐτό τό χάρισμα σέ ἕναν ἄνθρωπο νά τελῆ θαύματα, ὄχι ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἀνθρώπου.

Χαρίσματα πολλά δίνει ὁ Θεός μέσα στήν Ἐκκλησία καί βεβαίως ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα, τό μεγαλύτερο χάρισμα, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ συγγραφεύς τῆς Κλίμακος, εἶναι τό χάρισμα τῆς θεολογίας. Καί φυσικά, ὅταν μιλᾶμε γιά θεολογία, δέν ἐννοοῦμε τήν ἀκαδημαϊκή θεολογία, δέν ἐννοοῦμε τήν γυμναστική τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας μέ γνώσεις, δέν ἐννοοῦμε τό νά διαβάζη κανείς διάφορα κείμενα καί στήν συνέχεια νά τά μεταφέρη στόν λαό, δέν ἐννοοῦμε μία θεολογία πού κάνει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, πού πολλές φορές εἶναι «δαιμονική θεολογία». Γιατί λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος Ὁμολογητής ὅτι «δαιμόνων θεολογία ἤ δίχα πράξεως γνῶσις». Μία γνώση πού δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πράξεως εἶναι θεολογία δαιμονική.

Πράξη σημαίνει, ὅταν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἀνθρώπου καθαρίση τά πάθη καί στήν συνέχεια ἀκολουθεῖ ἡ θεωρία. Εἶναι πρῶτον ἡ νοερά προσευχή καί δεύτερον ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἡ μέθεξη τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ἑπομένως, εἶναι χάρισμα αὐτό τό χάρισμα τῆς θεολογίας πού εἶναι ἐμπειρία, πού εἶναι ἐμπειρικό γεγονός. Βλέπει κανείς τόν Θεό, μετέχει τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί μεταφέρει αὐτήν τήν ἐμπειρία τήν ὁποία ἔχει στόν λαό.

Ἑπομένως, ὑπάρχουν διάφορα χαρίσματα. Ἐκτός ἀπό τά σωματικά καί τά διανοητικά καί τά ψυχικά χαρίσματα, ὑπάρχουν χαρίσματα τά ὁποῖα ἐνεργοῦν μέσα στήν Ἐκκλησία, τά δίνει ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας στούς ἀνθρώπους, ὥστε νά λειτουργῆ σωστά ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

2. Τά πνευματικά χαρίσματα στήν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου

Σήμερα ἐμεῖς δέν ἔχουμε τόσο πολύ αἴσθηση μερικῶν χαρισμάτων, γιατί ἴσως λειτουργοῦν μυστικά, ἴσως οἱ περισσότεροι δέν ἔχουν τέτοια πνευματικά χαρίσματα, δηλαδή ἀσχολοῦνται καί μένουν σέ ἕνα ἐπίπεδο ἐντελῶς κατώτερο, δέν προχωροῦν στήν πνευματική ζωή καί, ἐπομένως, ζοῦν ἁπλῶς ἴσως τήν βάση αὐτή, πού λέμε τήν πράξη, τόν ἀγώνα τόν ὁποῖο κάνουν, τήν ὑπομονή γιά νά καθαρίσουν τόν ἑαυτό τους, στήν οὐσία νά μεταμορφώσουν τίς ψυχικές δυνάμεις.

Ἀλλά στήν πρώτη Ἐκκλησία τά χαρίσματα αὐτά ἦταν διάχυτα, ὅλοι εἶχαν χαρίσματα. Δέν ἐννοῶ τά σωματικά χαρίσματα πού ἔχει ὁ καθένας, ἀλλά τά χαρίσματα τά πνευματικά. Ὑπῆρχε ποικιλία χαρισμάτων. Καί αὐτό τό βλέπουμε στήν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου, ὅπως καταγράφει αὐτό τό γεγονός ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή. Ὑπῆρχαν πολλά χαρίσματα, οἱ Χριστιανοί εἶχαν πολλά πνευματικά χαρίσματα, τόσα πολλά πού δέν ἤξεραν ποιό εἶναι τό καλύτερο χάρισμα καί ὑπῆρχε μεταξύ τους μία ζήλεια, γιά τό ποιός ἔχει τό καλύτερο χάρισμα καί πῶς πρέπει νά λειτουργοῦν τά χαρίσματα μέσα στήν Ἐκκλησία.

Καί ἔρχεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή καί βάζει ἕνα τυπικό χαρισμάτων, πῶς θά λειτουργοῦν τά πολλά χαρίσματα γιά νά μήν ἐκδηλώνονται ὅλα μαζί, ἀλλά ἕνα-ἕνα. Σήμερα στήν Ἐκκλησία μας προκειμένου νά κάνουμε τήν λατρεία ὑπάρχει μία τάξη, ὑπάρχει τό Τυπικό καί λέει τί πρέπει νά κάνη αὐτήν τήν ὥρα ὁ Ἱερεύς, τί νά κάνη ὁ ψάλτης, ὁ δεξιός, ὁ ἀριστερός, ὑπάρχει ἕνα Τυπικό Ἀκολουθιῶν. Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, ὅπως φαίνεται στήν Κόρινθο, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καθορίζει ἕνα τυπικό χαρισμάτων.

Τί εὐλογημένη αὐτή ἡ περίοδος! Τί εὐλογημένη αὐτή ἡ ἐποχή! Νά ὑπάρχη πληθώρα χαρισμάτων καί νά ἔρχεται κάποιος Ἀπόστολος γιά νά βάλη τάξη στό πῶς θά λειτουργοῦν τά χαρίσματα αὐτά.

3. Τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς καί τό χάρισμα τῆς προφητείας

Στό δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τῆς πρώτης πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, γίνεται λόγος περί τῶν χαρισμάτων καί βεβαίως ἀναφέρονται πολλά ἐκεῖ, ἀλλά ἐγώ θά σᾶς παρουσιάσω μόνο ἕνα σημεῖο πού δείχνει ἀκριβῶς τί εἶναι αὐτά τά χαρίσματα, καί κυρίως δύο χαρίσματα τά ὁποῖα λειτουργοῦν μέσα στήν Ἐκκλησία.

Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν ἀρχή τοῦ δέκατου τέταρτου κεφαλαίου αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς: «Ζηλοῦτε δέ τά πνευματικά», νά ζηλεύετε ὄχι τά σωματικά καί τά διανοητικά πού ἔχει ὁ καθένας, νά ζηλεύετε τά πνευματικά χαρίσματα. Καί προχωρεῖ γιά νά πῆ: «Μᾶλλον δὲ ἵνα προφητεύητε ὁ γὰρ λαλῶν γλώσσῃ οὐκ ἀνθρώποις λαλεῖ, ἀλλὰ τῷ Θεῷ· οὐδεὶς γὰρ ἀκούει, πνεύματι δὲ λαλεῖ μυστήρια· ὁ δὲ προφητεύων ἀνθρώποις λαλεῖ οἰκοδομὴν καὶ παράκλησιν καὶ παραμυθίαν. ὁ λαλῶν γλώσσῃ ἑαυτόν οἰκοδομεῖ, ὁ δὲ προφητεύων ἐκκλησίαν οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. ιδ΄, 1-4).

Αὐτό εἶναι ἕνα χωρίο, τό ὁποῖο εἶναι πολύ σημαντικό καί θά ἤθελα τρία σημεῖα ἀπό αὐτό νά ἀναλύσω μέ τήν ἀφορμή τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ, πού εἶχε τό χάρισμα τῆς προφητείας, νά εἶναι Προφήτης, νά γνωρίση τόν Χριστό καί νά ὁδηγῆ τούς ἄλλους πρός τήν γνώση καί κοινωνία μέ τόν Χριστό.

Τό πρῶτο σημεῖο πού φαίνεται στό κείμενο αὐτό εἶναι ὅτι ὑπάρχουν τά λεγόμενα πνευματικά χαρίσματα. «Ζηλοῦτε δέ, ἀδελφοί μου, λέγει, τά πνευματικά» καί πιό κάτω θά πῆ, πολλά χαρίσματα ἔχετε, ἀλλά πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ ἀγάπη. «Διώκετε τήν ἀγάπην», ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα χαρίσματα πού ἔχει σχέση μέ τήν θεολογία. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρχη θεολογία χωρίς τήν πραγματική ἀγάπη καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρχη ἀγάπη χωρίς τήν θεολογία. «Ζηλοῦτε δέ, ἀδελφοί μου, λέγει, τά χαρίσματα τά πνευματικά».

Τό πρῶτο σημεῖο εἶναι νά ἐπιδιώκουμε νά ἔχουμε χαρίσματα πνευματικά. Ὁ Θεός τά δίνει, «πλούσιος ἐν ἐλέει καί ἐν ἀγάπῃ», στούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά τά λάβουν. Ὅλα μέσα στήν Ἐκκλησία γίνονται μέ συνέργεια. Ὁ Θεός ἐνεργεῖ καί ὁ ἄνθρωπος συνεργεῖ. Ἄρα, νά ζηλεύετε, ἀδελφοί, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τά χαρίσματα τά πνευματικά.

Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ὁρίζει ἐδῶ δύο χαρίσματα πού ὑπῆρχαν στήν Κόρινθο. Τό πρῶτο ἦταν τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς, τό νά μιλοῦν γλῶσσες καί τό ἄλλο χάρισμα ἦταν τό χάρισμα τῆς προφητείας, πού συνδέεται μέ τήν διδασκαλία καί τήν θεολογία. Εἶπα προηγουμένως ὅτι ἡ θεολογία εἶναι τό μεγαλύτερο χάρισμα, πού εἶναι πραγματικά τό χάρισμα τῆς προφητείας.

Δέν ξέρουμε ἀκριβῶς σήμερα, γιατί δέν λειτουργεῖ καλά αὐτό τό χάρισμα, δέν ξέρουμε ἀκριβῶς τί ἦταν αὐτό τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς, τό «λαλεῖν γλώσσαις» (Α΄ Κορ. ιδ΄). Στό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων φαίνεται ὅτι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὅταν ἔλαβαν οἱ Ἀπόστολοι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τότε λέει «ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις» (Πράξ. β΄, 4). Πιό κάτω λέγεται ὅτι ἤκουε ὁ καθένας αὐτά πού ἔλεγαν οἱ Ἀπόστολοι «τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ» (Πράξ. β΄, 6). Ἦταν ἕνα χάρισμα πού δέν ὑπάρχει σήμερα στόν λαό, ἀλλά στά κείμενα τῶν Πατέρων, καί τῶν παλαιῶν καί τῶν νέων, βλέπουμε πῶς λειτουργοῦσε περίπου αὐτό τό χάρισμα.

Ὅταν διαβάζουμε τόν βίο τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, γιά παράδειγμα, ἤ τοῦ ἁγίου Παϊσίου, βλέπουμε περιπτώσεις πού πῆγαν ξένοι, Ἄγγλοι, Γερμανοί κλπ, γιά νά συναντήσουν τόν ἅγιο Πορφύριο καί τόν ἅγιο Παΐσιο καί μιλοῦσε ὁ Ἅγιος τήν ἑλληνική γλώσσα, δέν ἤξερε ξένη γλώσσα, καί ὁ ἄλλος καταλάβαινε στήν δική του γλώσσα. Μιλοῦσε ὁ ἄλλος τήν δική του γλώσσα καί ὁ ἅγιος Παΐσιος ἤ ὁ ἅγιος Πορφύριος ἐγνώριζε τί λέει, γιατί φαίνεται τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦταν ἐκεῖνο πού μετέφερε, ἄν ὄχι τήν γλώσσα, ἀλλά τό νόημα τοῦ τί ἔλεγε ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλον, καί καταλάβαιναν καί γινόταν συζήτηση, ἐνῶ δέν γνώριζε ὁ Ἅγιος αὐτός τήν γλώσσα τοῦ ἄλλου.

Ἀλλά στό κείμενο ἐδῶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς, φαίνεται ὅτι συνδέεται μέ τήν γλώσσα τῆς καρδιᾶς, συνδέεται μέ τήν νοερά προσευχή, συνδέεται μέ τήν προσευχή πού γίνεται μέσα στήν καρδία, συνδέεται μέ τήν προσευχή τήν νοερά. Αὐτό εἶναι τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὅπως τό ἑρμηνεύει στήν συγκεκριμένη αὐτήν περίπτωση. Εἶναι ἡ γλώσσα τῆς καρδιᾶς καί νά ἀκούη κανείς τήν γλώσσα τῶν Ἀγγέλων. Αὐτό ἔχει πολύ μεγάλη σημασία. Νά μπορεῖ κανείς νά ἀκούη μέσα στήν καρδιά του τήν γλώσσα τοῦ Θεοῦ, νά τοῦ μιλάη ὁ Θεός μέσα στήν καρδιά του, πού σημαίνει ἡ καρδιά νά εἶναι καθαρή ἀπό τά πάθη. Καί ὁ Θεός δέν ἔχει δική Του γλώσσα, ἀλλά ἀποκαλύπτει στόν ἄνθρωπο ἕνα πνευματικό νόημα καί ἐκεῖνος τό διατυπώνει μέ τήν δική του γλώσσα.

Καί ἐγώ, λέει Ἀπόστολος Παῦλος, τό ἔχω αὐτό, ἀλλά προτιμῶ περισσότερο τό χάρισμα τῆς προφητείας.

Ἀκοῦστε πῶς τό λέει, ὅπως τό εἶπα προηγουμένως. Μᾶλλον νά ζηλεύετε τά πνευματικά ἵνα προφητεύητε. Ἡ προφητεία ἔχει τήν ἔννοια τό νά διδάσκη κανείς ἀνοθεύτως τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά θεολογῆ. Γιατί «ὁ λαλῶν γλώσσῃ οὐκ ἀνθρώποις λαλεῖ, ἀλλά τῷ Θεῶ». Ἐδῶ, λοιπόν, φαίνεται ὅτι ὑπάρχει ἕνα χάρισμα γλωσσολαλιᾶς, μέ τό ὁποῖο δέν μιλάει στούς ἀνθρώπους, ἀλλά μιλάει στόν Θεό. Εἶναι ἡ γλώσσα ἡ ἐσωτερική, ὁ ἐνδιάθετος λόγος ἐν τῇ καρδίᾳ, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί ὁμιλεῖ κανείς πρός τόν Θεό. Ἀκριβῶς αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ὁ λαλῶν γλώσσῃ οὐκ ἀνθρώποις λαλεῖ, ἀλλά τῷ Θεῶ. οὐδείς γάρ ἀκούει». Ἄρα, λοιπόν, εἶναι τό χάρισμα τό ἐσωτερικό τῆς καρδιακῆς προσευχῆς πού εἶναι καί οἱ ἄλλοι δίπλα του καί δέν ἀκοῦνε, ἀλλά μόνο ὁ ἄνθρωπος μιλάει στόν Θεό καί ὁ Θεός μιλάει στόν ἄνθρωπο χωρίς οἱ ἄλλοι νά ἀκοῦνε. Ὁπότε «οὐδείς γάρ ἀκούει, πνεύματι δέ λαλεῖ μυστήρια». Νά αὐτό πού ἔλεγα. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, λέει, λαλεῖ μυστήρια, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα στήν καρδιά λαλεῖ μυστήρια. Εἶναι ἡ μυστική αὐτή σχέση καί ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ἔτσι ἐνεργεῖ χάρισμα τῆς γλώσσης, τῆς γλωσσολαλιᾶς.

Πῶς, ὅμως, λειτουργεῖ τό χάρισμα τῆς προφητείας; «Ὁ δέ προφητεύων ἀνθρώποις λαλεῖ οἰκοδομήν καί παράκλησιν καί παραμυθίαν». Τό χάρισμα τῆς προφητείας εἶναι νά ὁμιλῆ κανείς πρός τούς ἀνθρώπους καί νά τούς λέη αὐτόν τόν λόγο τόν ὁποῖο ἔχει πάρει ἀπό τόν Θεό, ὁ ὁποῖος δημιουργεῖ οἰκοδομή, παράκληση καί παραμυθία, δηλαδή οἰκοδομεῖ, παρακαλεῖ καί παρηγορεῖ τόν ἄνθρωπο, δίνει παραμυθίαν.

Τό τρίτο σημεῖο εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ὁ λαλῶν γλώσσῃ ἑαυτόν οἰκοδομεῖ». Ἀλλά ἐκεῖνος πού λαλεῖ αὐτήν τήν γλώσσα, ἔχει τήν νοερά προσευχή, προσευχή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί λαλεῖ μυστήρια καί ἐπικοινωνεῖ μέ τόν Θεό, στόν ἑαυτό του τό κάνει, «ὁ δέ προφητεύων ἐκκλησίαν οἰκοδομεῖ». Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος προφητεύει οἰκοδομεῖ τήν Ἐκκλησία.

Νά, λοιπόν, αὐτό τό σημεῖο πού εἶναι πολύ σημαντικό. Ὅτι καί ἡ προφητεία, ἡ διδασκαλία δηλαδή, πρέπει νά οἰκοδομῆ τήν Ἐκκλησία καί νά στηρίζη τήν Ἐκκλησία καί νά οἰκοδομῆ τούς πιστούς καί ὄχι νά ἀποσαθρώνη τήν Ἐκκλησία καί τούς πιστούς.

Ἄρα ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει τό χάρισμα τῆς προφητείας καί ὁποιοδήποτε χάρισμα, εἴτε διανοητικό εἴτε σωματικό εἴτε ψυχικό εἴτε ἐκκλησιαστικό, πρέπει νά τό χρησιμοποιῆ πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας.

4. Ἡ δαιμονοποίηση τῶν χαρισμάτων

Ὁ Θεός δίνει χαρίσματα γιά νά τά προσφέρουμε στόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, γιά νά οἰκοδομῆται ἡ Ἐκκλησία. Ἐάν δέν οἰκοδομῆται ἡ Ἐκκλησία, τότε αὐτό τό χάρισμα γίνεται δαιμονικό, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐκκλησιαστικό.

Καί τό βλέπουμε συνέχεια σέ ὅλους τούς αἰῶνες καί στήν ἐποχή μας, ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἔχουν χαρίσματα νά ὁμιλοῦν ὡραῖα, νά ἐκφράζονται ὡραῖα, νά ἔχουν αὐτό πού λέει σήμερα ἡ ψυχολογία, τήν ἐνσυναίσθηση, νά καταλαβαίνουν τήν ψυχή τοῦ ἄλλου καί νά ἀγγίζουν τήν ψυχή του, ἄνθρωποι πού εἶναι Ἱερεῖς, Κληρικοί, λειτουργοῦν, διδάσκουν, ἄνθρωποι πού θεολογοῦν.

Ὑπάρχουν πολλά χαρίσματα. Δέν εἶναι ἕνα τό χάρισμα. Μπορεῖ νά εἶναι κάποιος ἀγράμματος, νά μήν ἔχη τελειώσει κάποια σχολή ἀκαδημαϊκή, κι ὅμως ὡς ἁπλός Ἱερεύς νά λειτουργῆ καί νά μεταδίδη αὐτήν τήν Χάρη τήν ὁποίαν ἔχει ἡ Ἐκκλησία, πού τοῦ τήν δίνει ὁ Θεός καί νά τήν μεταδίδη στόν λαό. Πολλά εἶναι τά χαρίσματα. Εἶναι πλούσια ἡ Μητέρα μας ἡ Ἐκκλησία.

Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα πρέπει νά προσφέρονται πρός δόξαν Θεοῦ, ὄχι γιά τήν δική μας δόξα. Μόνο ὁ Θεός νά δοξάζεται δι’ ἡμῶν. Ἐμεῖς εἴμαστε σκουλήκια, μηδέν, τιποτένιοι. Ἐάν δέν δοξάζεται δι’ ἡμῶν ὁ Θεός, τότε ἐμεῖς δέν ἔχουμε καμμία ἀξία. Ὁ Θεός μᾶς δίνει αὐτήν τήν διακονία μέσα στήν Ἐκκλησία καί δέν πρέπει τό χάρισμα αὐτό νά τό ἰδιοποιοῦμε, νά τό κάνουμε δικό μας, οὔτε νά τό ἐκμεταλλευόμαστε χάριν πλουτισμοῦ, χάριν φιλοδοξίας, χάριν φιληδονίας καί γιά ἄλλους λόγους.

Τά χαρίσματα δίνονται ἀπό τόν Θεό γιά τήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι γιά τήν ἀποσάθρωση τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας. «Ὅλον συγκροτεῖ (τό Ἅγιον Πνεῦμα) τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» καί ὅποιος στρέφεται ἐναντίον τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας πού τό Ἅγιον Πνεῦμα συγκροτεῖ, αὐτός ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀντίπαλος πρός τόν Θεό. Ὁπότε τό χάρισμά του αὐτό γίνεται δαιμονικό. Ὁ Θεός τό δίνει καί ἐμεῖς τό ἐκμεταλλευόμαστε καί ἀντί νά γίνη πρός οἰκοδομήν τῆς Ἐκκλησίας γίνεται πρός δαιμονική κατάσταση καί δαιμονοποιεῖται αὐτό τό χάρισμα.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὅλοι ἔχουμε χαρίσματα. Ὁ καθένας ἔχει τά δικά του χαρίσματα καί τά σωματικά καί τά διανοητικά καί τά ψυχικά καί τά ἐκκλησιαστικά. Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μποροῦμε νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, μποροῦμε νά ἀκοῦμε τήν θεία διδασκαλία, ἄλλοι εἶναι μοναχοί καί ἔχουν δοθῆ καί ἀφιερωθῆ στόν Θεό, ἄλλοι εἶναι Κληρικοί, ἄλλοι εἶναι θεολόγοι, ὑπάρχουν πολλά χαρίσματα.  Ὅλα αὐτά πρέπει νά γίνονται πρός δόξαν Θεοῦ καί οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας, γιατί διαφορετικά θά δώσουμε λόγο στόν Θεό.

Γνωρίζετε τίς παραβολές τῶν ταλάντων πού εἶπε ὁ Χριστός. Ὅταν κανείς κρατᾶ γιά τόν ἑαυτό του τό τάλαντο, τότε θά δώση λόγο στόν Θεό, γιατί δαιμονοποιεῖται αὐτή ἡ κατάσταση καί ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά γίνη ὄργανο τοῦ Θεοῦ γίνεται ὄργανο τοῦ διαβόλου, ὄργανο τοῦ σατανᾶ.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ Προφήτης καί Βαπτιστής αὐτό ἔκανε. Εἶχε χαρίσματα πολλά, τά προσέφερε ὅλα στόν Θεό καί ὅταν ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός καί ἄρχισε τό ἔργο Του, ἐκεῖνος ἀποσύρθηκε.
Ἔτσι νά κάνουμε καί ἐμεῖς, γιά νά δοξάζεται ὁ Θεός καί Αὐτός νά μᾶς δοξάση κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του.–