Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἅγιος Εὐβίωτος, 18 Δεκεμβρίου

Ὁ ἅγιος Εὐβίωτος καταγόταν ἀπό τά μέρη τῆς Κυζίκου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καί ἔζησε στά τέλη τοῦ 3ου καί τίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. Ἦταν φημισμένος ἀσκητής καί Ὁμολογητής. Συνελήφθη ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί ὑπέμεινε μέ μεγάλη ἀνδρεία τά φρικτά βασανιστήρια, ἀπό τά ὁποῖα, μέ τρόπον θαυμαστό, ἔμεινε ἀβλαβής. Ἐξ αἰτίας τῶν θαυμάτων πού ἔλαβαν χώρα κατά τήν διάρκεια τοῦ μαρτυρίου του πολλοί καλοπροαίρετοι εἰδωλολάτρες ἐπίστευσαν στόν Χριστό καί ἔγιναν Ὁμολογητές καί Μάρτυρες. Ὅταν ὁ Μαξιμιανός εἶδε ὅτι ὁ Ἅγιος ἔμεινε ἀβλαβής ἀπό τά φρικτά βασανιστήρια, πρόσταξε τούς δημίους νά τόν ἀποκεφαλίσουν. Ἐκεῖνοι, ὅμως, ἐπειδή ξαφνικά ἔγινε σκοτάδι, κατέσφαξαν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος ἔμεινε καί πάλι ἀβλαβής, γι’ αὐτό καί ρίχθηκε στήν φυλακή, ὅπου παρέμεινε εἴκοσι δύο ἡμέρες. Κατόπιν ἐλευθερώθηκε, μετά ἀπό προσταγή τοῦ Μαξιμιανοῦ, ὅταν ἐκεῖνος πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνεβαίνει ἀπό τά δυτικά μέρη τῆς Εὐρώπης στά ἀνατολικά. Ἔζησε ἄλλα πέντε χρόνια μέ ἄσκηση καί προσευχή. Στό ἀσκητήριό του ἔτρεχαν πολλοί, κυρίως ἄνθρωποι πονεμένοι, τούς ὁποίους δεχόταν μέ πολλή ἀγάπη καί τούς στήριζε, τούς ἐνίσχυε καί τούς παρηγοροῦσε μέ τόν θεόπνευστο καί παρακλητικό λόγο του, ἀλλά καί μέ τίς θαυμαστές θεραπεῖες ἀπό ἀνίατες ἀσθένειες, πού γίνονταν μέ τίς θεοπειθεῖς προσευχές του.

Λίγο πρίν τήν κοίμησή του, κατά θεία οἰκονομία, συναντήθηκε μέ τόν ἅγιο Φιλεταῖρο, ὁ ὁποῖος καί αὐτός εἶχε συλληφθῆ, καί μετά τά βασανιστήρια ἀφέθηκε ἐλεύθερος γιά τόν ἴδιο λόγο. Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του, περνώντας ἀπό τήν Κύζικο, ἄκουσε γιά τόν ἅγιο Εὐβίωτο καί θέλησε νά τόν συναντήση. Ἡ ἐπικοινωνία αὐτή πραγματοποιήθηκε μέ θαυμαστόν τρόπο, ἀφοῦ ἄγγελος Κυρίου πληροφόρησε τόν ἅγιο Εὐβίωτο καί τόν ὁδήγησε σέ αὐτήν τήν συνάντηση. Ἀφοῦ ἔμειναν οἱ Ἅγιοι μαζί ἑπτά ἡμέρες καί παρηγόρησε καί ἐνίσχυσε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὁ Φιλεταῖρος ἔφυγε πρός τόν ποθούμενο Χριστό. Ὁ Εὐβίωτος τόν ἐνταφίασε κοντά στό κελλί του καί μετά ἀπό λίγο χρονικό διάστημα ἐκοιμήθη καί ἐκεῖνος.

Ὁ βίος του καί ἡ πολιτεία του μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Ἡ ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἶναι σημαντικό γεγονός, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ὡς κοινωνικό ὄν συμβιώνει καί συναναστρέφεται μέ τούς συνανθρώπους του καί ἑπομένως θά πρέπει νά μάθη νά ἐπικοινωνῆ μαζί τους. Καί λέγεται αὐτό, ἐπειδή ἄλλο εἶναι ἡ συμβίωση καί ἡ συναναστροφή τῶν ἀνθρώπων καί ἄλλο ἡ μεταξύ τους ἐπικοινωνία. Αὐτό σημαίνει ὅτι κάποιοι ἄνθρωποι μπορεῖ νά συναντῶνται καθημερινά, νά χαιρετῶνται, νά συνομιλοῦν, νά συναλλάσονται καί, ὅμως, νά μή ἔχουν καμμιά ἐπικοινωνία. Δηλαδή, συναντῶνται γιά διαφόρους λόγους, ἴσως ἐπειδή εἶναι γείτονες, συνάδελφοι, συνεργάτες ἤ ἀκόμη καί ἀνδρόγυνο, ἀλλά ζοῦν σάν ξένοι, ἀποκομμένοι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Δέν καταλαβαίνει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ὑπάρχη σημεῖο ἐπαφῆς, νά μήν ὑπάρχη κοινωνία ἀγάπης, γιατί κοινωνία ἀγάπης εἶναι ἡ ἐπικοινωνία στήν αὐθεντική της διάσταση. Μάλιστα, κάποιες φορές, ὄχι μόνο δέν ἐπικοινωνοῦν, ἀλλά παρά τήν καθημερινή συναναστροφή τους, συμβαίνει νά ἐχθρεύεται, νά φθονῆ, νά ζηλεύη καί νά ὑπονομεύη ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἀλλά ὑπάρχουν καί οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους δέν συναντῶνται συχνά καί δέν βλέπει ὁ ἕνας τόν ἄλλον πρόσωπο πρός πρόσωπο, καί ὅμως ἔχουν ἐπικοινωνία. Καί αὐτό συμβαίνει ἐπειδή, ὅπως ἐλέχθη, ἡ ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων προϋποθέτει ἀλληλοκατανόηση καί ἀγάπη.

Μέ ἄλλα λόγια μποροῦν νά ἔχουν ἐπικοινωνία ὅσοι εἶναι συντονισμένοι στήν ἴδια συχνότητα, ἐναρμονισμένοι στόν ἴδιο «πομπό» καί «ἐκπέμπουν στό ἴδιο μῆκος κύματος». Δηλαδή, ὅσοι συντονίζονται στό «μῆκος κύματος» πού ἐκπέμπει ὁ Τριαδικός Θεός, καί αὐτό «τό μῆκος κύματος», κατά τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, εἶναι ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη. Διαφορετικά, θά παρεμβάλλονται μεταξύ τους διάφορα «παράσιτα», ἐξ αἰτίας τῶν παθῶν τους, καί τότε ἡ ἐπικοινωνία τους θά εἶναι ἀπό προβληματική ἕως ἀδύνατη, ἐπειδή αὐτό πού θέτει φραγμό στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καί ἐμποδίζει τήν μεταξύ τους ἐπικοινωνία εἶναι τά πάθη. Γιατί πῶς μπορεῖς νά ἔχης ἐπικοινωνία, ἤτοι κοινωνία ἀγάπης μέ τόν ἄλλον, ὅταν μέσα σου τρέφης γι’ αὐτόν ζήλεια, ἀντιπάθεια, ἀποστροφή, καθώς καί παράπονα, ἐπειδή δέν σοῦ ἱκανοποιῆ τίς παράλογες ἐπιθυμίες σου; Τά πάθη πηγάζουν ἀπό τήν φιλαυτία, ἡ ὁποία, κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, εἶναι ἡ «ἄλογη ἀγάπη πρός τό σῶμα». Ἑπομένως, ὅσο εἴμαστε δοῦλοι τῶν παθῶν, ἤτοι τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας, τῆς κενοδοξίας, τῆς μνησικακίας κλπ., εἶναι ἀδύνατον νά κατανοήσουμε, νά ἀγαπήσουμε καί νά ἐπικοινωνήσουμε μέ τούς ἄλλους.

Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τά πάθη καί ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, ἡ ὁποία «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», κατορθώνεται μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν προσωπικό ἀγώνα τοῦ καθενός καί ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τήν ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη δέν γνωρίζει σύνορα, ἀλλά καταργεῖ τίς ἀποστάσεις καί φέρνει τούς ἀνθρώπους τόν ἕναν κοντά στόν ἄλλον μέ ἕναν τρόπο ἐσωτερικό, ἄγνωστο καί ἀκατανόητο γιά ὅλους ἐκείνους πού δέν πιστεύουν στόν ἀληθινό Θεό καί δέν προσεύχονται.

Ἑπομένως, μέ ὅσα ἐλέχθησαν ἐξάγεται τό συμπέρασμα ὅτι ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων μπορεῖ νά ὑπάρξη μόνον ὅταν αὐτοί εἶναι ἀπαλλαγμένοι ἀπό πάθη, προκαταλήψεις, φανατισμούς, ἀλλά καί ὅταν εἶναι διατεθειμένοι νά καταλάβουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, χωρίς νά προσπαθοῦν νά ἐπιβάλλουν αὐταρχικά τήν γνώμη τους.

Πρότυπο ἐπικοινωνίας ἀποτελοῦν οἱ Ἅγιοι, καθώς ἐπίσης καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται νά νικήσουν τά πάθη τους καί νά ἐπιτύχουν τόν προσωπικό τους ἁγιασμό. Αὐτοί μέ τήν δύναμη τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἀγκαλιάζει φίλους καί ἐχθρούς, ὑπερβαίνουν ὅλα τά ἐμπόδια, τίς δυσκολίες καί τίς ἀποστάσεις πού τυχόν ὑπάρχουν, καί ἀναπτύσσεται μεταξύ τους ἐπικοινωνία, ἤτοι κοινωνία ἀγάπης. Ὅταν, μάλιστα, κάποτε εὐδοκήση ὁ Θεός νά συναντηθοῦν καί νά τά ποῦν «διά ζώσης», τότε αὐτή ἡ συνάντησή τους γίνεται πηγή εὐλογίας, εἰρήνης, χαρᾶς καί πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως. Μέ τόν γνήσιο, εἰλικρινῆ καί παραμυθητικό λόγο τους παρηγοροῦν καί στηρίζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί δέχονται τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος, ἐπειδή εἶναι συνηγμένοι στό ὄνομά Του, εὑρίσκεται μαζί τους, ἀλλά καί μέσα τους, ὅπως τό διεκήρυξε ὁ Ἴδιος, ἀπευθύνοντας σέ ὅλους μας τήν προτροπή: «Μείνατε ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν».

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν πνευματικό του ἀγώνα, κυριαρχῆ στά πάθη του καί ἑνοποιεῖται ὁ ἴδιος ἐσωτερικά, τότε ἀποκτᾶ τήν δυνατότητα νά ἐπικοινωνῆ καί μέ ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν παράλληλο βίο καί «ἐκπέμπουν στό ἴδιο μῆκος κύματος».