Τά μεγαλεῖα στήν ζωή τῆς Παναγίας καί οἱ ἐκπλήξεις στήν ζωή μας

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Κήρυγμα (ἀπομαγνητοφωνημένο) στόν Ἑσπερινό τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου στήν ὁμώνυμη Ἱερά Μονή Ἀκραιφνίου Θηβῶν (7 Σεπτεμβρίου 2020)

Μᾶς ἀξίωσε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Τριαδικός Θεός νά ἑορτάσουμε καί ἐφέτος τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Γεννήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού εἶναι στήν ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Τελειώνουμε τό προηγούμενο ἐκκλησιαστικό ἔτος μέ τήν ἑορτή τῆς Παναγίας μας καί μέ τήν Ἀπόδοση τῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως, καί ἀρχίζουμε τό νέον ἐκκλησιαστικό ἔτος μέ τήν νέα ἑορτή, πάλι ἀφιερωμένη στήν Παναγία μας, πού εἶναι ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου.

Βρίσκομαι σήμερα ἐδῶ στήν Ἱερά Μονή μέ τήν εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου σας, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Γεωργίου, ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε νά μεταφέρω τίς εὐχές καί εὐλογίες καί στήν Γερόντισσα καί στίς μοναχές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς προσκυνητές πού ἔρχονται σήμερα γιά νά ἑορτάσουμε αὐτό τό πανηγύρι τῆς Παναγίας μας. Καί δέν ἀρκέσθηκε μόνον σέ αὐτό, ἀλλά καί ἀπέστειλε καί ἐκπρόσωπό του, τόν ἀγαπητό μας Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Σεραφείμ, Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, μαζί μέ τούς ἄλλους Πατέρες πού ἦρθαν ἀπό τά γύρω χωριά, γιά νά ἑορτάσουμε τό μεγάλο αὐτό γεγονός τῆς Παναγίας μας.

1. Οἱ διαδοχικές πνευματικές ἐκπλήξεις στήν ζωή τῆς Παναγίας

Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου εἶναι μεγάλη Θεομητορική ἑορτή, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας, ἀρχίζει ἡ ἀντίστροφη μέτρηση, σάν νά περίμεναν ὅλοι οἱ αἰῶνες νά γεννηθῆ μιά γυναίκα, ἡ ὁποία θά ἔχη τόσο μεγάλη Χάρη καί εὐλογία ἀπό τήν ὁποία θά ἐγεννᾶτο ὁ Χριστός γιά νά σώση τό ἀνθρώπινο γένος. Καί ἑπομένως εἶναι ἕνα πολύ μεγάλο γεγονός ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου, καί γιά τήν δική της ζωή, ἀφοῦ ἀξιώθηκε νά γίνη ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ, καί, βεβαίως, δι' αὐτῆς νά ἀνακαινισθῆ ὅλος ὁ κόσμος, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Ἀλλά εἶναι σημαντικό γεγονός καί μόνον πού γεννήθηκε ἕνας ἄνθρωπος. Εἶναι πολύ μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό νά γεννιέται ἕνας ἄνθρωπος βιολογικά, νά ἔρχεται στήν ζωή αὐτή, πολλῷ δέ μᾶλλον ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἐπαναλαμβάνω, ἀπό τήν ὁποία προσέλαβε τήν σάρκα, τήν ἀνθρώπινη φύση ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Μεγάλη ἑορτή, μεγάλο γεγονός ἡ Γέννηση τῆς Παναγίας μας. Ἀλλά ἀκολούθησαν καί πολλά ἄλλα μεγάλα γεγονότα. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἄν μελετήσουμε προσεκτικά τήν ζωή τῆς Παναγίας μας, ὅτι ὑπάρχουν διαδοχικές γεννήσεις. Γεννήσεις, ὄχι μέ τήν ἔννοια τῶν βιολογικῶν γεννήσεων, ὄχι ὅτι φεύγει καί ξαναέρχεται μέσα στόν κόσμο μέ ἄλλη μορφή, ἀλλά εἶναι ἐδῶ στόν κόσμο μέ τήν βιολογική της ὕπαρξη, καί βλέπει πολλά θαυμαστά γεγονότα. Αἰσθάνεται καί βλέπει μεγάλες ἐκπλήξεις στήν ζωή της. Μέ αὐτήν τήν ἔννοια λέμε ὅτι ὑπάρχουν καί πολύ μεγαλύτερα θεολογικά γεγονότα ἀπό τήν Γέννηση τῆς Παναγίας μας.

Μετά, δηλαδή, τήν Γέννηση τῆς Θεοτόκου, τρία χρόνια ἀφιερώθηκε στόν Ναό καί εἰσῆλθε μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Αὐτό εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν βιολογική της γέννηση. Διότι ἐδῶ γεννήθηκε κατά Θεόν, διότι μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων ἔφθασε στήν μακαρία κατάσταση τῆς θεώσεως, ἐγνώρισε τόν Χριστό, ἐγνώρισε τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί βεβαίως παρέμεινε μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων δώδεκα χρόνια, σάν νά ἦταν ἕνας Παράδεισος.

Ἀλλά ἀκολούθησε ἄλλο μεγάλο γεγονός, πού εἶναι ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ ἄγγελος τήν ἀπεκάλεσε Κεχαριτωμένη, γιατί εἶχε φθάσει στήν θέωση, τήν κατά Χάρη θέωση. Τώρα πιά στόν Εὐαγγελισμό τῆς Παναγίας μας εἶναι τό μεγάλο γεγονός, συλλαμβάνεται μέσα στήν κοιλία της ὁ ἴδιος ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ κοιλία τῆς Παναγίας μας γίνεται ἐργαστήριο ἑνώσεως τῆς θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως στήν Ὑπόσταση τοῦ Λόγου.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτό τό γεγονός, τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου τόν πανηγυρίζουν, τόν ἑορτάζουν, ψάλλουν γι' αὐτόν πιό πολύ ἀπό τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί; Διότι τότε ἔγινε ἡ σύλληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπό τήν θεία φύση στήν ὑπόσταση τοῦ Λόγου. Καί αὐτό ἦταν μεγάλο γεγονός γιά τήν Παναγία μας. Γιά σκεφθεῖτε, ἐννέα μῆνες νά ἔχη μέσα στήν κοιλία της ὄχι ἁπλῶς ἕνα βρέφος, πράγμα γιά τό ὁποῖο κάθε γυναίκα, κάθε μητέρα ὅταν συλλαμβάνη, ἔχει πολύ μεγάλη χαρά. Ἡ Παναγία εἶχε μέσα στήν κοιλία της τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, καί εἶχε μαζί Του μιά ἑνότητα, κοινωνία.

Εἶχε μιά μυστική θεία Λειτουργία, ἀνώτερη ἀπό κάθε ἄλλη θεία Λειτουργία, εἶχε μιά μυστική θεία Κοινωνία. Φοβερό αὐτό τό γεγονός τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μιά ἄλλη, θά λέγαμε, πνευματική ἐξέλιξη στήν ζωή τῆς Παναγίας μας.  Καί δέν τελείωσε ἐδῶ τό θέμα τῶν διαδοχικῶν ἐκπλήξεων, θά λέγαμε, στήν Παναγία μας. Ἀκολούθησε ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι τότε ἡ Παναγία τό ζοῦσε μυστικά μέσα της. Ἀλλά ὅταν ὁ Χριστός γεννήθηκε, τότε ἡ ἴδια αἰσθάνθηκε ὅλη αὐτή τήν εὐλογία καί τήν Χάρη. Γιατί ἄκουσε τούς ἀγγέλους νά ψάλλουν, εἶδε τούς Ποιμένες, τούς Μάγους. Ἔβλεπε τώρα πιά ὄχι μέσα στήν κοιλία της, ἀλλά στά χέρια της τόν ἴδιο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού ἐκείνη Τοῦ ἔδωσε σάρκα. Νά Τοῦ δίνη τό γάλα της, ὥστε ἕνας ἀρχαῖος συγγραφεύς, ὁ Βασίλειος Σελευκείας, νά ἐκφράση μέ ἕναν παραστατικό τρόπο αὐτό πού γινόταν στήν Παναγία. Τήν ὥρα, λέει, πού κρατοῦσε καί θήλαζε τόν Χριστό τοῦ ἔλεγε: «Μά τί εἶναι αὐτό τό μυστήριο πού συμβαίνει σέ μένα; Γάλα νά σοῦ δώσω ἤ νά σέ παρακαλέσω νά μοῦ δώσης τήν Χάρη σου; Νά σοῦ δίνω γάλα, ἤ νά σέ θυμιατίζω ὡς Θεό;». Μέγα μυστήριο ἔζησε ἡ Παναγία.
Καί δέν τελείωσαν μέχρι ἐδῶ τά μυστήρια τῆς Παναγίας μας. Ἔζησε τόν Χριστό γιά τριάντα χρόνια. Παρέμενε ἕνα μυστήριο: ὁ Θεός μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά ἐκείνη γνώριζε τά πάντα. Τόν εἶχε μέσα στό σπίτι. Τόν μεγάλωνε, καί ἤξερε ὅτι ἔχει μέσα της τόν οὐρανό, ὁλόκληρο τόν Παράδεισο, γιατί ἔχει τόν Θεό.

Ἄλλες ἐκπλήξεις ἀργότερα, ὅταν Τόν ἔβλεπε νά ὁμιλῆ, νά κηρύττη, νά κάνη θαύματα, νά ἑλκύη τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, καί ἐκείνη παρέμενε ὅσο μποροῦσε σέ σιωπή.  Καί καθώς προχωροῦσαν τά γεγονότα, ἄλλες πνευματικές ἀναβάσεις γιά τήν Παναγία, μέ τήν ἔννοια ὅτι πορεύεται συνεχῶς σέ μιά διαφορετική πορεία, αὐξάνεται ἡ ἔκπληξή της ἀπό αὐτά τά ὁποῖα βλέπει.  Ὅταν ἀργότερα ὑπέστη αὐτό τό μεγάλο μαρτύριο πάνω στόν Σταυρό, νά πονέση βλέποντας τόν Υἱόν της καρφωμένο πάνω στόν Σταυρό. Ἀλλά καί νά χαρῆ, ὅταν ὁ Χριστός μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐμφανίσθηκε γιά πρώτη φορά στήν μητέρα Του, στήν Παναγία. Καί, βεβαίως, στήν συνέχεια ἦταν μαζί μέ τούς Ἀποστόλους ὅταν ἔγινε ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ἄλλο μεγάλο μυστήριο. Καί ἦταν μαζί μέ τούς Ἀποστόλους τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Καί τό μεγάλο καί ἀπόρρητο μυστήριο, πού συνέβη κατά τήν διάρκεια τῆς Κοιμήσεώς της, ὅταν ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τίς ἀγγελικές δυνάμεις νά παραλάβη τήν ψυχή της.

Ὅταν μελετήση κανείς τό ἔργο τῆς Παναγίας μας, βλέπει ὅτι δέν ἔχει τελειωμό αὐτή ἡ δόξα τῆς Παναγίας μας. Ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη, ἀπό μεγαλεῖο σέ μεγαλεῖο. Ἡ ἴδια της, στόν ὕμνο τόν ὁποῖον ἀπηύθυνε ὅταν συνάντησε τήν Ἐλισσάβετ, εἶπε: «Ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ δυνατός καί ἅγιον τόν ὄνομα Αὐτοῦ». Προέβλεψε, ὅλα αὐτά τά ὁποῖα θά γίνονταν στήν συνέχεια τῆς ζωῆς της. «Ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ δυνατός. Καί ἅγιον τό ὄνομα αὐτοῦ». Προέβλεψε ἀκόμη: «Ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί».   Δέν σταμάτησε αὐτό τό μεγαλεῖο τῆς Παναγίας μας, πού οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἀπέθανε πῆγαν καί τῆς ἔκαναν ἐξόδιο ἀκολουθία, δέν σταμάτησε ἐκεῖ τό μεγαλεῖο της, ἀλλά στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων τήν πανηγυρίζουν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἅγιοι, οἱ Πατέρες, οἱ ὑμνογράφοι, οἱ ἁγιογράφοι. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν τόν Χριστό, ἀγαποῦν καί τήν Παναγία.  Ὁπότε, ἡ Παναγία πέρασε μέσα ἀπό διαδοχικές ἐκπλήξεις. Θά λέγαμε, ἀπό διαρκεῖς πνευματικές γεννήσεις. Ἡ μία γέννηση ἔφερνε τήν ἄλλη γέννηση.

2. Οἱ δικές μας πνευματικές ἀναβάσεις καί ἐκπλήξεις

Καί αὐτό, θά ἔλεγα, ὅτι ἐν σμικρογραφίᾳ καί σέ μιά ἁπλούστερη μορφή συμβαίνει σέ ὅλους ἐμᾶς. Περνᾶμε συνεχῶς στήν ζωή μας διαδοχικές γεννήσεις. Δέν εἶναι μόνον ἡ βιολογική γέννηση. Καί αὐτή ἔχει πολύ μεγάλη σημασία, διότι γεννιόμαστε καί ἐρχόμαστε σέ αὐτήν τήν ζωή, γιά νά ζήσουμε πολλά πράγματα. Σημασία ἔχει ὅμως καί ἡ ἄλλη γέννηση, ἡ πνευματική γέννηση. Ἔχει πολύ μεγάλη ἀξία τό «εἶναι», ἀλλά μεγαλύτερη ἀξία ἔχει τό «εὖ εἶναι». Καί, φυσικά, πολύ μεγάλη καί ἀνώτερη σημασία ἔχει τό «ἀεί εὖ εἶναι», πού θά γίνη μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γι' αὐτούς πού ζοῦν καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς ζωῆς μέ τό «εὖ εἶναι», δηλαδή μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τά ἅγια Μυστήριά της.  Καί ὅταν ἐξετάσουμε τήν ζωή μας, θά δοῦμε μέ πολύ μεγάλο θαυμασμό τόσες ἐκπλήξεις στήν ζωή μας: Νά μεγαλώνουμε μέ εὐλογίες καί δῶρα τοῦ Θεοῦ, νά σκορπᾶ ἀφειδῶς δῶρα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μᾶς γεμίζει μέ οὐράνιες εὐλογίες. Μικρά παιδάκια, μεγαλώσαμε σέ εὐσεβεῖς οἰκογένειες. Καί ἐνῶ θά μπορούσαμε νά φύγουμε νωρίς ἀπό τήν ζωή αὐτή, παραμένουμε ἔχοντας ὑγεία. Μεγαλώσαμε μέ γνώσεις, σοφία, σπουδές. Γνωρίσαμε πνευματικούς Πατέρες. Γνωρίσαμε ἁγίους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ζοῦν αὐτό πού θέλει ὁ Θεός καί τηροῦν τό θέλημά Του.

Γνωρίσαμε καί ζήσαμε ἐμπειρίες ἐκπληκτικές μέσα στήν Ἐκκλησία. Πορευθήκαμε ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη. Ὅσα χρόνια καί ἄν ζοῦμε καί ὅσα χρόνια καί ἄν ζήσουμε, καί τώρα πού εἴμαστε σέ αὐτή τήν στιγμή καί μέχρι τότε πού θά 'ρθῆ ἡ ὥρα νά φύγουμε ἀπό τόν κόσμον αὐτό, θά δοῦμε καί ἄλλα πολλά, τά ὁποῖα δέν μπορεῖ νά συλλάβη ἡ ἀνθρώπινη λογική.  Λένε οἱ ἐπιστήμονες ὅτι, ὅπως ἔχουμε τήν βιολογική γέννηση, ἔτσι ἔχουμε τήν ψυχολογική γέννηση, ἔτσι ἔχουμε τήν πνευματική γέννηση, ἔτσι ἔχουμε τήν οὐράνια γέννηση. Καί, φυσικά, ὅταν ζῆ κανείς κατά Θεόν, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά φύγη ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, φεύγει καί τότε γίνεται μιά ἄλλη γέννηση. Γι' αὐτό καί ἑορτάζουμε τούς ἁγίους τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ἐκοιμήθηκαν, μαρτύρησαν. Γιατί; Διότι τότε ἐγεννήθηκαν σέ ἕναν ἄλλον κόσμον, στόν οὐράνιο κόσμο.

Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Ὅλη αὐτή ἡ ζωή, πού ζοῦμε σέ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή, μοιάζει σάν μιά μήτρα πού μᾶς φιλοξενεῖ. Εἴμαστε ἔμβρυα μέσα σέ αὐτή, στήν βιολογική ζωή. Καί ὅπως τό ἔμβρυο, καθώς εἶναι μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του ἐπιθυμεῖ πότε θά βγῆ γιά νά δῆ τό φῶς, ἔτσι, λέει ὁ ἱερός Νικόλαος Καβάσιλας, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά φύγη κανείς ἀπό τόν κόσμον αὐτόν, γεννιέται, σάν νά βγαίνη μέσα ἀπό τήν κλειστή μήτρα. Γιατί λένε μερικοί, λόγῳ τοῦ κορωνοϊοῦ κλεινόμαστε στά σπίτια μας, γίνεται λόκ ντάουν κλπ. Μά ἐδῶ εἴμαστε κλεισμένοι μέσα στήν ἴδια τήν βιολογική μας ζωή, εἴμαστε σέ μιά φυλακή, ὅλος ὁ κόσμος εἶναι μιά φυλακή καί περιμένουμε πότε θά βγοῦμε ἀπό αὐτήν.  Καί αὐτό τό βλέπουμε στήν ζωή τῶν Ἁγίων, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ἐπιθυμῶ ἀναλύσαι, καί σύν Χριστῷ εἶναι με» ().

3. Νά ζοῦμε μέ πνευματική ἔμπνευση

Καί ὅμως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί –καί ἐδῶ θέλω νά ἑστιάσω τήν προσοχή σας. Ἐμεῖς ἐδῶ ἀπασχολούμαστε περισσότερο μέ μερικές στιγμές πού νομίζουμε ὅτι εἶναι φοβερές. Ὅτι δῆθεν ἔγινε ἐκεῖνο τό κακό, τό ἄλλο κακό, καί δέν βλέπουμε τά ἀγαθά καί τά δῶρα, τά ὁποῖα μᾶς δίνει ὁ Θεός. Δέν βλέπουμε αὐτές τίς ἐκπλήξεις πού μᾶς προσφέρει ὁ Θεός στήν ζωή μας. Κάθε ἡμέρα εἶναι μιά καινούρια ἡμέρα καί ἄν ἔχουμε μέσα μας μιά ἔμπνευση πνευματική, θά δοῦμε κάτι καινούριο νά γεννιέται. Ἀκοῦμε ἕναν λόγο, πέφτει στά χέρια μας ἕνα βιβλίο, συναντοῦμε ἕναν ἄνθρωπο, ἀναθεωροῦμε μερικά πράγματα στήν ζωή μας καί συνεχῶς προοδεύουμε πνευματικά.

Γιατί, ὅμως, ἐμεῖς ἀνεχόμαστε νά παραμένουμε κλεισμένοι μέσα σέ μερικά ἁπλά πράγματα δυστυχισμένα, ὅπως ἐμεῖς τά θεωροῦμε, καί δέν βλέπουμε τά μεγάλα δῶρα τοῦ Θεοῦ; Ἕνα τέτοιο δῶρο εἶναι ὅτι εἴμαστε σήμερα σέ αὐτόν τόν ἱερό χῶρο καί τιμοῦμε τήν Παναγία μας, μᾶς ἀξιώνει ἡ Παναγία νά τήν πανηγυρίζουμε, νά ἀκοῦμε λόγο, νά ἀκούσουμε τήν ἱερά Ἀκολουθία. Μεγάλο δῶρο καί εὐλογία ἀπό τόν Θεό.

Ἔλεγε ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὁ ἁγιορείτης: «Νά διώχνετε κάθε λογισμό πού σᾶς προκαλεῖ θλίψη καί ἀπελπισία καί νά κρατᾶτε κάθε λογισμό πού σᾶς δίνει ἔμπνευση καί ζωή». Τί ὡραία συμβουλή! Ἐμεῖς θυμόμαστε κάτι πού μᾶς εἶπαν, κάτι πού ἔγινε. Αὐτά εἶναι λεπτομέρειες στήν ζωή μας. Τό ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι, τό ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι, τό ὅτι ἔχουμε τήν δυνατότητα νά κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὅτι μᾶς ἔχει γεμίσει ὁ Θεός μέ πολλά δῶρα, γιατί δέν τά σκεπτόμαστε αὐτά;

Ἕνας παλαιός Ἁγιορείτης, λόγιος Ἁγιορείτης, πού δέν τόν ξέρουν οἱ πολλοί, τόν γνώρισα τήν δεκαετία τοῦ '60, ὁ π. Ἀθανάσιος ὁ Ἰβηρίτης, γιά τόν ὁποῖον ἔχει γράψει ἕνα βιβλίο ὁ π. Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης καί τόν θεωροῦσε Γέροντά του. Ἐγώ τόν γνώρισα τότε, ὅταν ἤμουν φοιτητής στήν δεκαετία τοῦ '60, καί ἐπήγαινα ἐκεῖ στό Ἅγιον Ὄρος, στήν Μονή τῶν Ἰβήρων, ὅπου πῆγα στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ '60, ἐκεῖνος κοιμήθηκε ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ '70, γι' αὐτό καί οἱ νεώτεροι δέν τόν γνωρίζουν, μιά πολύ ἐξαιρετική, μεγάλη μορφή, ζοῦσε μέ μεγάλη μετάνοια, λόγιος μέ γλῶσσες. Ἀλλά ὅταν ἦταν ἔξω στόν κόσμο καί κατάλαβε ὅτι ὑπῆρχε πειρασμός νά χάση τήν ψυχή του, καί ἐπειδή θεωροῦσε ὅτι εἶναι πάνω ἀπ' ὅλα παιδί τοῦ Θεοῦ, κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ καί ὅταν τόν ἐπαινοῦσαν οἱ ἄνθρωποι στόν κόσμο, κατάλαβε ὅτι θά χάση τήν ψυχή του, τά ἐγκατέλειψε ὅλα καί πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος, στήν Μονή τῶν Ἰβήρων. Καί μετά ἀπό λίγο ἀπέθεσε καί τήν Ἱερωσύνη, δέν ἤθελε νά εἶναι Ἱερεύς, ἀλλά ἁπλός μοναχός. Καί καθόταν ἐκεῖ στήν Παναγία τήν Πορταΐτισσα καί ἔκλαιγε μέ δάκρυα καί προσευχόταν στήν Παναγία. Ἔτσι κάνουν οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν πνεῦμα Θεοῦ.

Καί αὐτός εἶπε ἕναν λόγο, πού μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση. Ἔλεγε: «Ἑκάστη στιγμή τοῦ παρόντος βίου αἴρει τό βάρος τῆς αἰωνιότητος». Φοβερός λόγος. Κάθε στιγμή αὐτοῦ τοῦ βίου σηκώνει πάνω της τό βάρος τῆς αἰωνιότητος. Καί θά μποροῦσα νά πῶ, κάθε στιγμή καί κάθε ἡμέρα σηκώνει ἐπάνω της τό βάρος τῆς αἰωνιότητος. Γιατί αὐτή ἡ στιγμή καί αὐτή ἡ ἡμέρα θά περάση στήν αἰωνιότητα. Καί κάποια στιγμή θά εἶναι ἐκείνη πού ἡ ψυχή θά φύγη ἀπό τό σῶμα, καί αὐτή ἡ στιγμή αἴρει τό βάρος τῆς αἰωνιότητος.

Ὅταν σκεφτόμαστε ἔτσι, αὐτό πού ἔλεγαν οἱ Λατίνοι, νά βλέπουμε τά πάντα ὑπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητος, ὄχι ὑπό τό πρίσμα τοῦ παρόντος τούτου κόσμου, θά εἶναι διαφορετική ἡ ζωή μας. Ποῦ τό ξέρουμε, μπορεῖ αὐτό τό βράδυ νά κοιμηθοῦμε καί νά μήν ξυπνήσουμε. Αὐτή ἡ ἡμέρα, λοιπόν, εἶναι πολύ σημαντική. Καί ἡ νύχτα εἶναι πολύ σημαντική, ἔχει τό βάρος τῆς αἰωνιότητος.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἤθελα νά σᾶς μεταδώσω σήμερα, καί δέν γνωρίζω ἄν μπόρεσα νά τό κάνω, εἶναι τό νά ζοῦμε συνεχῶς μέ μιά τέτοια πνευματική ἔμπνευση, γιατί ἔχουμε πολλά χαρίσματα καί θά δώσουμε λόγο στόν Θεό γιά τά χαρίσματα καί τά δῶρα τά ὁποῖα μᾶς ἔδωσε. Καί νά μή σκεφτόμαστε τά ἄσχημα τῆς ζωῆς μας. Νά σκεφτόμαστε τά καλά, τίς εὐλογίες πού μᾶς δίνει ὁ Θεός. Καί ὄχι ἁπλῶς νά τά σκεφτόμαστε «χαζοχαρούμενα» καί ψυχολογικά, ὡσάν νά μή συμβαίνη τίποτε, ἁπλῶς «ὡραῖα περνᾶμε!», ἀλλά νά τά σκεπτόμαστε ὑπό τό βάρος τῆς αἰωνιότητος. Καί ὅταν ἔτσι τό κάνουμε, θά εἴμαστε εὐλογημένοι ἄνθρωποι, εὐλογημένοι Χριστιανοί, παιδιά τῆς Παναγίας.

Ἔλεγε ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης –τόν ὁποῖον ἐμεῖς γνωρίσαμε προσωπικά καί ἀπό τά πολλά του βιβλία– ἔλεγε: «Νά κρατιόμαστε ἀπό τό φουστάνι τῆς Παναγίας». Αὐτό δέν ἦταν δικό του, ἦταν τοῦ π. Ἀθανασίου τοῦ Ἰβηρίτου. Αὐτός ἔγραψε γράμμα στόν π. Θεόκλητο, πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του καί τοῦ ἔλεγε: «Δέν εἶμαι καλά, σέ παρακαλῶ προσευχές κάνε γιά νά κρατηθῶ ἀπό τό φουστάνι τῆς Παναγίας μας». Τί ὡραῖο αὐτό! Ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας μας.
Εὔχομαι ὁ Θεός νά μᾶς εὐλογῆ ὅλους, νά καταλαβαίνουμε κάθε στιγμή καί κάθε μέρα τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, γιατί τότε θά ἔχουμε διαφορετική προοπτική στήν ζωή μας. Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.