Ἀναμνήσεις ἀπό τόν ἅγιο Καλλίνικο, Μητροπολίτη Ἐδέσσης καί κείμενα ἁγιοκατάταξης

Νέο Βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου

Στό παρόν βιβλίο δημοσιεύονται ἀναμνήσεις Κληρικῶν, Μοναχῶν καί λαϊκῶν πού γνώρισαν τόν ἅγιο Καλλίνικο, Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας.

Πρόκειται γιά ἀναμνήσεις πού δέν εἶναι ἀπόρροια σκέψεων, ἐπιστημονικῶν ἀναλύσεων καί φαντασίας, ἀλλά αὐθεντικές καταγραφές. Ὅσα παρουσιάζονται στό βιβλίο περιγράφουν, σκιαγραφοῦν καί ἁγιογραφοῦν τόν βίο καί τήν πολιτεία ἑνός ἁγίου Μητροπολίτου τῆς ἐποχῆς μας.

Ἀκόμη δημοσιεύονται τά κείμενα καί οἱ ἀποφάσεις γιά τήν ἁγιοκατάταξή του ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὅπως καί τά κηρύγματα στόν πρῶτο ἑορτασμό τῆς μνήμης του καί τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων του.
Δημοσιεύουμε τήν εἰσαγωγή τοῦ βιβλίου:

***

Μέσα στόν ἄνθρωπο γίνεται μιά «μάχη» μεταξύ «μνήμης» καί «λήθης». Τά ὅσα βλέπουμε, ἀκοῦμε καί μαθαίνουμε, τά ὅσα γεγονότα ζοῦμε παραμένουν γιά λίγο στήν μνήμη, καί ὕστερα ἀπό ἕνα διάστημα τά περισσότερα περνᾶνε στήν λήθη, παραμένει, ὅμως, μιά αἴσθηση τῶν πραγμάτων καί ἔτσι ἀναπτύσσεται ἡ πείρα πού ἀποκτοῦμε.

Ἡ ἱστορία ἀποτελεῖται ἀπό περιστατικά πού παραμένουν στήν μνήμη τῶν ἀνθρώπων, ἡ δέ ἑρμηνεία τῆς ἱστορίας θά εἶχε ἀξία ἄν τά γεγονότα ἀπό τήν λήθη ἔρχονταν μέ τήν ἀνάμνηση στήν μνήμη.

Ὅταν προσέξουμε τήν ζωή μας θά δοῦμε ὅτι ἡ πείρα πού ἔχουμε συγκροτεῖται ἀπό πολλές μνῆμες καί ἀναμνήσεις, ἀνθρώπων, γεγονότων καί καταστάσεων. Αὐτά ἐν πολλοῖς καθορίζουν τήν ζωή μας.

Στό παρόν βιβλίο δημοσιεύονται δικές μου ἀναμνήσεις ἀπό τήν σχέση μου μέ τόν ἅγιο Καλλίνικο, τόν Γέροντά μου, οἱ ἀναμνήσεις ἀπό τήν σχέση τοῦ ἁγίου Καλλινίκου μέ τόν Ἀρχιμ. π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τόν πιό στενό ἀδελφικό του φίλο, καθώς ἐπίσης οἱ ἀναμνήσεις τοῦ ὁδηγοῦ τοῦ αὐτοκινήτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δήμου Παπαντωνίου καί πολλῶν Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν τοῦ ποιμνίου του.

Οἱ ἀναμνήσεις αὐτές ἐγράφησαν λίγο χρονικό διάστημα μετά τήν κοίμησή του καί κατ’ αὐτόν τόν τρόπο διασώθηκαν λεπτομέρειες ἀπό τήν ἐπισκοπική διακονία τοῦ ἁγίου Καλλινίκου. Στήν προκειμένη περίπτωση ἡ πάλη μεταξύ μνήμης καί λήθης ἔκλινε πρός τήν μνήμη. Ἄν δέν γράφονταν ἐγκαίρως τά περιστατικά αὐτά, ἴσως τά περισσότερα νά εἶχαν παρασυρθῆ ἀπό τόν «πανδαμάτορα χρόνο» στήν λήθη, ἐνῶ τώρα διασώθηκαν καί ἱστοροῦν τήν μνήμη ἑνός ἁγίου ἀνθρώπου καί Ἐπισκόπου, καί αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.

Οἱ ἀναμνήσεις αὐτές δέν εἶναι ἀπόρροια σκέψεων, ἐπιστημονικῶν ἀναλύσεων καί φαντασίας, ἀλλά αὐθεντικές καταγραφές. Γι’ αὐτό ὅσα παρουσιάζονται ἐδῶ εἶναι αὐθεντικά, αὐθόρμητα, κατ’ ἐξοχήν ζωντανά. Περιγράφουν, καί θά ἔλεγα σκιαγραφοῦν καί ἁγιογραφοῦν τόν «βίο καί τήν πολιτεία» ἑνός ἁγίου Μητροπολίτου, τοῦ Ἐπισκόπου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Καλλινίκου.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἕνας αὐθόρμητος ἄνθρωπος, ἐνθουσιώδης, εὐφυής, καί γεμάτος ἀπό ἀγάπη πρός τόν Χριστό, τήν Παναγία, καί τούς ἁγίους, ἀλλά καί πρός τό ποίμνιο πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας. Γνώριζε πολύ καλά τήν ἀποστολή τοῦ Κληρικοῦ καί ἰδιαιτέρως τοῦ Ἐπισκόπου καί ἦταν ὁλόκληρος μιά φλόγα, ἕνα φῶς, καί μιά φωτιά.

Στόν χειροτονητήριό του λόγο σέ Ἐπίσκοπο ἐξέφραζε αὐτόν τόν πόθο του, γι’ αὐτό εἶπε:

«Δεήθητε, Σεβασμιώτατε, μετά τῶν συνιερουργούντων Ἁγίων Ἀρχιερέων, ἵνα τό πῦρ τοῦ Παναγίου Πνεύματος μέ καθάρῃ καί ἀνάψῃ ἐντός μου πυρκαϊάν ἀγάπης πρός τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν Χριστόν καί τήν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν. Δεήθητε, ἵνα ὡς λαμπάς καῶ διά τήν δόξαν τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὅστις τόσον μέ ἠγάπησε καί τόσον μέ ἐτίμησεν. Δεήθητε, ἵνα ἔχω καλήν ἀπολογίαν ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως καί ἀξιωθῶ μετά τῶν λογικῶν προβάτων νά εἰσέλθω εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου, εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν καί νά ἀναπέμπω τόν Τρισάγιον Ὕμνον εἰς τήν Ὑπερούσιον Τριάδα, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».

Αὐτά τά ἴδια τά διετύπωσε καί στόν ἐνθρονιστήριο λόγο του στήν ἕδρα τῆς Μητροπόλεώς του τήν Ἔδεσσα, ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε:

«Ἤδη ἵσταμαι ἐπί ὄρους ὑψηλοῦ. Καλοῦμαι νά ἀγρυπνῶ, νά ἐποπτεύω, νά ἐπισκοπῶ, νά παρατηρῶ, νά παρακολουθῶ τά λογικά πρόβατα. Ἤδη μοι ἀνέθεσεν ὁ Θησαυρός τῶν ἀγαθῶν νά ἀσφαλίσω θησαυρούς ἀνυπολογίστου ἀξίας, νά διαφυλάξω ψυχάς, "ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν" (Α΄ Κορ. η΄, 11). Δύσκολον τό ἔργον, βαρεῖα ἡ ἀποστολή.  Ἀκούω τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διδάσκοντος∙ "δεῖ τόν Ἐπίσκοπον ἀνεπίληπτον εἶναι, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν" (Α΄ Τιμ. γ΄, 2). Ἀκούω τοῦ Κυρίου λαλοῦντος∙ "ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων" (Ἰω. ι΄, 11). Βλέπω Ἀποστόλους, νά ἔχουν παραδώσει τά ψυχάς αὐτῶν ὑπέρ τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (Πράξ. ιε΄, 26), νά ἐκδαπανῶνται ὑπέρ τοῦ Ποιμνίου καί νά ὑφίστανται μαρτυρικόν θάνατον. Βλέπω τούς Ἁγίους Πατέρας νά θηριομαχοῦν ὑπέρ τῆς Πίστεως, καί νά δέχωνται διωγμούς πρωτοφανεῖς. Βλέπω Ἐπισκόπους νά ἀπαγχονίζωνται καί ἀποκεφαλίζωνται χάριν τοῦ Ποιμνίου των. Τί λέγω; Βλέπω Αὐτόν τοῦτον τόν Ἀρχηγόν τῆς Πίστεώς μας Ἐσταυρωμένον.

Λοιπόν, ὁ κλῆρος τοῦ Ἐπισκόπου δέν εἶναι θρόνος, ἀλλά σταυρός. Ὁ Ἐπίσκοπος ἀναβαίνει πρῶτον εἰς τόν Γολγοθᾶν. Σταυρός εἶναι τό σύμβολον παντός Χριστιανοῦ καί μάλιστα τοῦ Ἀρχιερέως. " Ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου οὐκ ἔστι μου ἄξιος" (Ματθ. ι΄, 38). Ἑπομένως, εἶμαι ὑποχρεωμένος νά λάβω ἀπόφασιν, "ὅτι οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι" (Μάρκ. ι΄, 45). Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία μέ ἔστειλεν ἐνταῦθα οὐχί νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω∙ οὐχί νά διευκολυνθῶ, ἀλλά νά διευκολύνω∙ οὐχί νά λάβω, ἀλλά νά δώσω∙ οὐχί νά ζητήσω, ἀλλά νά μεταδώσω. Ἡ θυσία πρέπει νά διακρίνῃ τήν Ἀρχιερατικήν μου ζωήν.

Τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου θά καταβάλω πᾶσαν προσπάθειαν διά τήν πνευματική καλλιέργειαν τοῦ ἐμπεπιστευμένου μοι Ποιμνίου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καθορίζων τά καθήκοντα τοῦ Ποιμένος λέγει: "Ἔδωκεν (ὁ Θεός) τούς Ποιμένας καί Διδασκάλους πρός τόν καταρτισμόν τῶν Ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ" (Ἐφεσ. δ΄, 12).  Τάς πτωχάς μου δυνάμεις, σύν Θεῷ Ἁγίῳ, θά διαθέσω εἰς τήν Ἱεράν ταύτην Μητρόπολιν. Ἐν τῷ κόσμῳ οὐδέν ἄλλο ἐπιζητῶ. Μέ ἠξίωσεν ὁ Κύριος τῆς ὑψίστης δωρεᾶς νά γίνω, τρέμω ὅταν τό σκέπτωμαι, διάδοχος... τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων... Τί ἄλλο νά θέλω! Ἀπέναντι αὐτῆς τῆς δωρεᾶς οἱαδήποτε θυσία ἐκ μέρους μου εἶναι ἀναξία λόγου.

Ἤδη τελευτῶν τόν λόγον σκέπτομαι τήν μεγάλην ἡμέραν καί ἐπιφανῆ. Σκέπτομαι τήν ἡμέραν ἐκείνην, καθ’ ἥν ὁ Ἀρχιποίμην Κύριος θά ζητήση τάς ψυχάς τοῦ Ποιμνίου μου. Σκέπτομαι, ὅτι τρέμων καί γυμνός θά παρασταθῶ πρό τοῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κριτοῦ τῆς Οἰκουμένης. Παρακαλῶ τόν Ἅγιον Θεόν, ὅπως διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὧν τήν μνήμην ἐπιτελοῦμεν, ἀξιώσῃ Ποιμένα καί ποιμενομένους, εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν Του».

Ἀλλά καί στήν Διαθήκη του τήν ὁποία ὑπαγόρευσε λίγο πρίν τό ταξείδι του στό Λονδίνο γιά ἐγχείριση στόν ἐγκέφαλο, καί ἑπτά μῆνες πρό τῆς κοιμήσεώς του, ἐξέφρασε αὐτό τό ὅραμα πού τόν διακατεῖχε σέ ὅλη τήν ἐπισκοπική του διακονία. Ἔλεγε:

«Τέλος, ἐκφράζω ἐκ τῶν μυχίων τῆς καρδίας μου τήν ἄπειρον εὐγνωμοσύνην μου πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν ἡμῶν, διότι εἶμαι Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἐκ γονέων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί διότι μέ ἐτίμησε διά τῆς ὑψίστης τιμῆς τῆς ἀρχιερατικῆς Χάριτος καί ἀνέθεσεν εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου τήν διαποίμανσιν λαοῦ ἐκλεκτοῦ καί εὐσεβοῦς. Παρακαλῶ καί ἱκετεύω τούς συνεπισκόπους μου νά στείλουν ἐκεῖ εἰς διαδοχήν μου ἄνδρα "πλήρη πίστεως καί Πνεύματος Ἁγίου", ὥστε νά διορθώσῃ οὗτος τά εἰς ἐμέ ἐλλείποντα, καταστήσῃ δέ τήν Ἐπισκοπήν τμῆμα τοῦ Παραδείσου. Ἀμήν. Τό ἔλεος τοῦ Κυρίου ἄς μέ συνοδεύῃ κατά τήν ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου ἐκδημίαν μου».

Αὐτό ἦταν τό ὅραμα τῆς ἐπισκοπικῆς του διακονίας, ἀλλά καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο τήν ἐξασκοῦσε. Μπροστά του πάντοτε εἶχε τό «ἀφεντικό» του, ὅπως ἔλεγε, τόν Χριστό, ἀλλά καί τήν ἀπολογία πού θά δώση καί μετά τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ἀλλά καί κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μέσα στά πλαίσια αὐτά πλησίαζε τούς ἀνθρώπους καί ἐξασκοῦσε τήν ἐπισκοπική-ποιμαντική του διακονία, ὄχι μέ συστήματα ἀνθρώπινα, ἀλλά μέ τήν σταυροαναστάσιμη προοπτική τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀναγνώστης τοῦ βιβλίου αὐτοῦ θά δῆ ἕναν Ἐπίσκοπο τοῦ ὁποίου ἡ καρδιά φλεγόταν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί σπαρταροῦσε γιά τήν σωτηρία τῶν «προβάτων» καί τῶν «ἀρνίων τοῦ Χριστοῦ» καί θυσιαζόταν ὅλη τήν ἡμέρα καί τήν νύκτα γι’ αὐτά.

Μέ αὐτήν τήν διάθεση λειτουργεῖ καί κηρύττει, περιοδεύει στά χωριά καί μάλιστα στά σύνορα, ἐπισκέπτεται τά Σχολεῖα καί τά Νοσοκομεῖα, εἰσέρχεται στά σπίτια τῶν ἀνθρώπων πού ἔχουν ἀνάγκη, ἐπικοινωνεῖ στόν δρόμο, ὡς «καλός ποιμήν», μέ τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, ἀποδέχεται ὡς ἁπλός Ἱερέας τούς ἀνθρώπους στά Γραφεῖα καί τούς ἐμψυχώνει ἀπό τά διάφορα προβλήματά τους, ἐνδιαφέρεται γιά ὅλα τά προβλήματα τοῦ λογικοῦ ποιμνίου του πού εἶναι ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ.

Τά λόγια του, πού διασώθηκαν στήν μνήμη τῶν ἀνθρώπων, δείχνουν ἕναν ἄνθρωπο μέ δύο μεγάλα χαρίσματα, ἤτοι τήν εὐφυΐα καί τήν ἐσωτερική πνευματική ζωή. Καί τά δύο αὐτά συνδυάζονται ἁρμονικότατα μεταξύ τους. Κατά τόν ἴδιο τρόπο συνδυάζονται στενά ἡ ἀγάπη μέ τήν ἐλευθερία.

Φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἁπλός καί μεγάλος, ταπεινός καί ὑψιπέτης ἀετός, ἕνας ταπεινός Ἱερεύς τοῦ χωριοῦ, ἀλλά καί ἕνα λαμπρός ἀσκητής καί πνευματικός πατέρας ὑψηλῶν προδιαγραφῶν. Δέν εἶχε ἐπάνω του τίποτε εὐσεβιστικό, ἠθικιστικό, ἀλλά ἦταν ἕνας ὀρθόδοξος ποιμένας καί Ἐπίσκοπος.

Ἐκεῖνο πού θά διαπιστώση ὁ ἀναγνώστης ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι ὅτι σέ ὅλες τίς ἐνέργειες τοῦ ἁγίου Καλλινίκου φαίνεται ἡ φωτιά τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης του, ἀλλά κυρίως ἡ φλόγα τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰς τύπον τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τόν περιγράφουν τά ἱερά Εὐαγγέλια καί ἡ ὅλη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί διάδοχος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ὁ τρόπος πού πλησίαζε τούς ἀνθρώπους καί τούς δίδασκε ἤ καί παρηγοροῦσε ἦταν ὁ τρόπος πού πλησίαζε τούς ἀνθρώπους ὁ Χριστός καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σέ ὁμιλία του στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς λέγει ὅτι ὅπως ἀπό μιά ἀναμμένη λαμπάδα μεταδίδεται τό φῶς σέ ἄλλες λαμπάδες διαδοχικά καί παραμένει τό φῶς μόνιμα, ἔτσι καί ἡ Χάρη τοῦ θείου Πνεύματος διά τῆς χειροτονίας τῶν Ἀποστόλων στούς διαδόχους τους, καί ἀπό αὐτούς σέ ἄλλους διαδίδεται καί προχωρεῖ σέ ὅλες τίς γενεές «καί φωτίζει πάντας τούς πειθομένους τοῖς πνευματικοῖς ποιμέσι καί διδασκάλοις».

Στήν συνέχεια λέγει ὅτι «ταύτην οὖν τήν Χάριν καί τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ καί τόν διά τοῦ Εὐαγγελίου φωτισμόν τοῦ θείου Πνεύματος ἔρχεται κομίσων τῇ πόλει τῶν κατά καιρούς ἀρχιερέων ἕκαστος». Δηλαδή, κάθε Ἀρχιερεύς ὡς μιά λαμπάδα μεταφέρει στήν πόλη γιά τήν ὁποία χειροτονήθηκε τόν φωτισμό τοῦ θείου Πνεύματος. Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι ὅσοι ἀπωθοῦν κάποιον ἀπό αὐτούς τούς Ἐπισκόπους, διακόπτεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί διασποῦν τήν θεία διαδοχή καί ἀποχωρίζονται ἀπό τόν Θεό καί παραδίδονται σέ ποικίλες συμφορές.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος πῆγε στήν πόλη τῆς Ἐδέσσης, τῆς ἕδρας, καί σέ ὅλη τήν Μητρόπολη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας ὡς μιά λαμπάδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταφέροντας τόν φωτισμό καί τήν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς καί ὅσοι τόν δέχθηκαν καί τόν ἀγάπησαν αἰσθάνθηκαν αὐτήν τήν δύναμη καί τήν φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐκινεῖτο μεταξύ μας, στόν Ναό, τήν θεία Λειτουργία, τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, στούς δρόμους, στά σπίτια, στά Σχολεῖα, στά Ἱδρύματα ὡς ἕνας πυρφόρος ἄνθρωπος, ὡς ἕνας φλογερός Ἐπίσκοπος, ὡς μιά ζωντανή ἀναμμένη λαμπάδα τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἕνας Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ, γεμάτος φῶς καί ζωή, ὡς ἕνας φωτεινός ἄγγελος Κυρίου.

Ζητᾶμε τίς πρεσβεῖες του στόν Χριστό τόν Ὁποῖο ἀγάπησε πολύ γιά μᾶς πού μᾶς ἀγάπησε καί τόν ἀγαπήσαμε.

Ἔγραφα στήν Ναύπακτο στό Μητροπολιτικό Οἴκημα τήν 8η Αὐγούστου 2020, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Μητροπολίτου Ἐδέσσης

† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος

Περιεχόμενα

Α´ Ἀναμνήσεις

1. Ἀναμνήσεις μου

1. Πρώτη γνωριμία μας   2. Ἡ ἐπικοινωνία μου μέ τόν Μητροπολίτη Καλλίνικο   3. Ἡ μετάβασή μου στήν Ἔδεσσα   4. Ἡ κουρά καί οἱ χειροτονίες μου   5. Προσωπικές ἐπιστολές   6. Ἀφιερώσεις   7. Διάφορα περιστατικά   8. Τό «κοινόβιο» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως   9. Γενικές ἐντυπώσεις

2. Ἀναμνήσεις ἀπό τήν σχέση του μέ τόν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τόν καρδιακό του φίλο

1. Ἡ γνωριμία τους   2. Χαρακτηρισμοί   3. Διάφορα περιστατικά   4. Ἡ προσωπική μου σχέση μέ τόν π. Ἐπιφάνιο   5. Δύο ἐπιστολές   6. Ἄρθρο τοῦ π. Ἐπιφανίου γιά τόν ἅγιο Καλλίνικο   Κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας

3. Ἀναμνήσεις τοῦ Δήμου Παπαντωνίου ὁδηγοῦ τοῦ αὐτοκινήτου τῆς Μητροπόλεως

1. Εἰσαγωγικά   2. Δήμου Παπαντωνίου: Μαθήματα ζωῆς δίπλα στόν Ἅγιο Ἱεράρχη

4. Ἀναμνήσεις τοῦ ποιμνίου του

1. Ἐνθρόνιση   2. Προσωπικότητα   3. Χαρίσματα - Ἀρετές   4. Ἀκολουθίες - Περιοδεῖες   5. Κηρύγματα   6. Διακονία στά Γραφεῖα   7. Ἀγάπη πρός τούς Ἱερεῖς   8. Ἀγάπη πρός τό ποίμνιο   9. Διάφορα περιστατικά   10. Λόγοι - Ἀποφθέγματα   11. Ἀσθένεια – Κοίμηση 289

5. Χαρακτηρισμοί πού τοῦ δόθηκαν

6. Ποιήματα

1. Ἀκροστιχίδα ἀγάπης   2. Ὁ Δεσπότης τῆς Ἀγάπης   3. Κυοφορία ζωῆς   4. Φαινόμενα καί μή   5. Τά ψυγεῖα   6. Σταυροαναστάσιμος ὕμνος

Β´ Κείμενα γιά τήν ἁγιοκατάταξη, ἀποφάσεις καί ἐπιστολές

1. Πρόταση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ στήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο γιά τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Καλλινίκου         

1. Οἱ ἐκκλησιαστικές καί κανονικές προϋποθέσεις ἁγιοκατάξεως   2. Συνοπτικός βίος καί πολιτεία τοῦ μακαριστοῦ Καλλινίκου   3. Ἐκδοθέντα βιβλία, ἐκδηλώσεις καί ἐπιδράσεις   4. Ἐνδεικτικές καί ἐνυπόγραφες ἐκκλησιαστικές μαρτυρίες   5. Ἡ θεραπεία δαιμονιζομένων καί ἀσθενῶν   6. Χαρακτηρισμοί πού τοῦ δόθηκαν

2. Εἰσήγηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγ. Βλασίου κ. Ἱεροθέου στήν Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν Ζητημάτων

3. Ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

4. Ἐπιστολές στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ . Βαρθολομαῖο

1. Ἐπιστολές τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου   Ἀπάντηση Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου   2. Ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωήλ

5. Ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου

6. Εὐχαριστήριες Ἐπιστολές            

1. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου   2. Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωήλ   3. Δημάρχου Ἐδέσσης κ. Δημητρίου Γιάννου

Γ´ Συνέντευξη, λόγοι Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

1. «Ἐλάλησεν ὁ οὐρανός»

2. Ἀποστολική καί ἀγγελική ζωή τοῦ ἁγίου Καλλινίκου

1. «Χαῖρε ἰσότιμε τῶν Ἀποστόλων»   2. «Χαῖρε ὁμόηθε τῶν ἀγγέλων»

3. Ὁ νηφάλιος νοῦς

1. «Τό ἀγριολούλουδο» τῆς Ρουμελιώτικης γῆς   2. Οἱ τραγωδίες ἀπό τίς ὁποῖες πέρασε   3. Ὁ νηφάλιος νοῦς   4. Τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα

4. Ἀπό τήν ἱστορία στήν Ἐκκλησιαστική ἱστορία

1. Εὐχαριστίες καί τιμή   2. Τέσσερεις ἐπιστολές του μέ τό «λάθε βιώσας»   3. Ἡ φωτεινή του ἱστορία   4. Ἡ παρρησία του στόν Θεό  

5. Τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τοῦ ἁγίου Καλλινίκου Μητροπολίτου Ἐδέσσης

Δ´ Φωτογραφικό Ὑλικό