Ἐπικήδειος στόν Σπύρο Καρέλη: Πόνος καί προσευχή

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένος ἐπικήδειος στόν Σπύρο Καρέλη (11-2-2021)

Συνήλθαμε στόν Ἱερό αὐτό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιά νά τελέσουμε ἕνα πολύ θλιβερό καί τραγικό καθῆκον, γιά νά τελέσουμε τήν ἐξόδιο ἀκολουθία στόν ἀδελφό μας Σπυρίδωνα. Καί τό λέω αὐτό, ὅτι εἶναι θλιβερό καί τραγικό καθῆκον πού εἴμαστε ὑποχρεωμένοι ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά τό κάνουμε διότι καί ὁ ἀγαπητός Σπυρίδων ἦταν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, βαπτισμένος Χριστιανός καί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι, ἔχουμε τό καθῆκον νά προσευχηθούμε γιά τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς του ἀπό τό σῶμα.

Ἀλλά, βεβαίως, γνωρίζουμε ὅτι τό καθῆκον αὐτό ὅπως εἶπα προηγουμένως εἶναι καί θλιβερό καί τραγικό. Καί δέν εἶναι μόνο ἡ παροῦσα περίπτωση. Κάθε περίπτωση, κάθε θάνατος εἶναι θλιβερός καί τραγικός. Διότι ὁ ἄνθρωπος δέν πλάστηκε γιά νά πεθαίνη, πλάστηκε γιά νά εἶναι ἀθάνατος. Καί ὁ θάνατος εἶναι ἕνα τραγικό γεγονός στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀκριβῶς γιατί χωρίζει τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἀγαπιοῦνται μεταξύ τους. Καί μέ αὐτήν, λοιπόν, τήν ἔννοια εἶναι ἕνα τραγικό καθῆκον. Πολύ περισσότερο στήν παροῦσα περίπτωση εἶναι τραγικό γιατί ἦταν τραγικός ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ἔφυγε ὁ ἀδελφός μας Σπυρίδων ἀπό τόν κόσμο αὐτόν.

Θά μοῦ πῆτε μόνο αὐτός ὁ τρόπος εἶναι τραγικός; Καί ὅλοι οἱ ἄλλοι τρόποι μέ τούς ὁποίους φεύγει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν ζωή αὐτή ἔχουν μέσα τό τραγικό στοιχεῖο. Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι καί ἕνας μικρός ἰός πού εἰσέρχεται μέσα στόν ἄνθρωπο εἶναι σάν μιά μαχαιριά μέσα στόν ὀργανισμό του. Καί γενικότερα, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά φύγη ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, φεύγει μέ ἕνα γεγονός πού εἶναι τραγικό. Πολύ περισσότερο βέβαια ἐδῶ, ἕνας νέος ἄνθρωπος στήν ἡλικία μέ ὅραμα στή ζωή του νά φεύγη μέ ἕναν τέτοιο τραγικό τρόπο, πού πραγματικά μᾶς συγκλόνισε ὅλους.

Ἐγώ ἦρθα στήν ἐξόδιο αὐτή ἀκολουθία καί γιά νά προσευχηθῶ γιά τήν ψυχή τοῦ ἀδερφοῦ μας Σπυρίδωνος, ἀλλά καί γιά νά ἐκφράσω καί τόν δικό μου πόνο πού αἰσθάνθηκα, ὅταν ἄκουσα ἀπό τήν ἀρχή τό περιστατικό αὐτό, ἀλλά νά ἐκφράσω καί τόν πόνο τῆς μητέρας του, τῶν συγγενῶν καί τῶν φίλων του, οἱ ὁποῖοι πόνεσαν πολύ. Γιατί δέν εἶναι εὔκολο μιά μητέρα μέ δύσκολες συνθῆκες καί δύσκολα περιστατικά νά μεγαλώνη ἕνα παιδί καί νά ἔχη ὅραμα νά τό δῆ, ὅπως θέλει νά τό δῆ, καί στήν συνέχεια ἐκεῖνο νά φεύγη μέ ἕναν τέτοιο τραγικό τρόπο.

Ἐκφράζω, λοιπόν, αὐτόν τόν πόνο τῆς μητέρας του, πού δέν μπορεῖ κανείς νά τήν καταλάβη τόσο πολύ, τόν πόνο τῶν συγγενῶν καί τῶν φίλων του. Καί φυσικά ἀφοῦ ὁ Θεός ὁ Ὁποῖος εἶναι παρηγορητής, παράκλητος καί ὅπως προσευχόμαστε στήν προσευχή «Βασιλεῦ, οὐράνιε, παράκλητε», δηλαδή παρηγορητή, καί ὁ Χριστός εἶναι ὁ παρηγορητής, εὐχόμαστε νά παρηγορήση μέ τόν χρόνο τήν ψυχή τῆς μητέρας του, ἄν καί δέν εἶναι τόσο εὔκολο νά ξεχάση κανείς αὐτό τό γεγονός.

Ἀλλά ἦρθα γιά νά ἐκφράσω καί νά διατυπώσω καί τόν πόνο ὅλης αὐτῆς τῆς πόλεως, τῆς περιοχῆς μας, τῆς Ναυπάκτου, πού ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἔζησαν σάν δικό τους πόνο αὐτό τό γεγονός. Καί ἐπειδή βρίσκομαι ἐδῶ συνεχῶς στήν πόλη αὐτή καί, βεβαίως, ἔχω πολύ μεγάλη ἐπικοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους, ἀπό τότε πού ἔγινε αὐτό τό γεγονός συνεχῶς μοῦ τηλεφωνοῦσαν καί μοῦ ἔλεγαν διάφοροι ἄνθρωποι νά προσευχηθῶ καί κατ’ ἰδίαν καί στή θεία Λειτουργία γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του. Καί τό ἔκανα.

Ἀλλά καί τό ὅτι εἶμαι στό κέντρο αὐτῆς τῆς πόλεως, στό λιμάνι, καί βλέπω καί παρατηρῶ τά πάντα, πέρα ἀπό τά τηλεφωνήματα καί τήν ἐπικοινωνία πού ἔχω μέ ἀνθρώπους, παρατηρῶ καί βλέπω καί γνωρίζω τί ἀκριβῶς συμβαίνει καί τί γίνεται καί ὅλες τίς τραγικότητες πού ὑπάρχουν στή ζωή. Γι’ αὐτό πάντοτε, θά ἔλεγα, ὅτι εἶμαι ἕνας ἀνοιχτός ὀφθαλμός καί ἀκοίμητος ὀφθαλμός πού βλέπω καί προσεύχομαι. Ἕνας ὀφθαλμός πού βλέπει καί παρατηρεῖ τά πάντα καί μία καρδιά πού προσεύχεται. Καί θέλω νά τό ξέρετε αὐτό, ὅτι προσεύχομαι γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα γίνονται στήν πόλη, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα αἰσθάνομαι, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα βλέπω. Καί μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική προσευχήθηκα ἀπό τήν πρώτη στιγμή καί συνεχῶς προσευχόμουν γιά τόν ἀδελφό μας Σπυρίδωνα.

Ἀλλά τά πράγματα ἐξελίχθηκαν ἔτσι πού κανείς δέν θά ἤθελε, διότι καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔχει μεγάλες δυνατότητες καί ἡ ἰατρική ἐπιστήμη δέν ἔχει πολύ μεγάλες δυνατότητες, μέχρις ἑνός ὁρίου καί τό σῶμα ἀντέχει, μέχρι ἑνός ὁρίου καί ἡ ἰατρική ἐπιστήμη βοηθάει τόν ἄνθρωπο.

Θέλω νά ἐκφράσω τόν πόνο καί τήν θλίψη καί τῶν ἀνθρώπων πού εἶναι μέσα σέ αὐτόν τόν Ἱερό Ναό, καί τῶν ἀνθρώπων πού εἶναι ἐκτός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί συνῆλθαν καί παραμένουν καί παρακολουθοῦν αὐτήν τήν ἐξόδιο ἀκολουθία μέ συντριβή καρδίας, ἀλλά καί τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι δέν ἦρθαν, ἀλλά συνετρίβησαν ἀπό αὐτό τό γεγονός.

Καί συγκεντρώνοντας ὅλον αὐτόν τόν πόνο τῶν συγγενῶν, τῆς μητέρας, τῶν ἀνθρώπων, τόν δικό μου, τῶν Ἱερέων, τοῦ κόσμου θέλω αὐτόν τόν πόνο νά τό μετατρέψω καί νά τόν κάνω προσευχή στόν Θεό. Προσευχή γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ μας Σπυρίδωνος καί προσευχή γιά τήν παρηγοριά τῆς μητέρας του, τῶν συγγενῶν του, τῶν φίλων καί ὅσων τόν γνώρισαν, ὥστε ἔτσι κατά κάποιον τρόπο λίγο νά μαλακώση ἡ καρδιά μας ἀπό αὐτά τά τραγικά τά ὁποῖα συνέβησαν.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε καί ἀείμνηστε ἀδερφέ ἡμῶν!