Γερόντισσας Γαλακτίας:  Τί εἶναι ὁ Θεός;

ποίημα Γερόντισσας Γαλακτίας, 2012

Θεέ μου, Πατέρα καί Δημιουργέ,
Κυβερνήτη καί Πανσθενουργέ,
ὅλοι μιλοῦν γιά σένα, ὅλοι σέ ψάχνουν.

Ἄλλοι σέ φαντάσθηκαν ἀπό τήν κεφαλή τους
καί δημιούργησαν τήν μορφή Σου
ὅπως ἐβόλευε τήν ζωή τους.
Εἶναι τά εἴδωλα τά σιχαμερά,
δαιμόνων φαντάσματα καί μιαρά,
πού θανατώνουν τήν ψυχή τους.

Κι ἀπ' αὐτούς πού βαπτίσθηκαν Χριστιανοί
καί μπήκανε μέσα στό σπίτι Σου
καί στήν καρδιά Σου,
ποτέ δέν Σέ γνώρισαν πραγματικά,
γιατί ἀγνόησαν τά λόγια Σου
καί τό πανάγιο θέλημά Σου.

Ἄλλοι σέ φαντάσθηκαν σάν γέρο
πωγωνᾶτο καί λευκό
σέ θρόνο νά κάθεσαι ὑψηλό,
πάνω στά νέφη.

Ἄλλοι περιστεράκι θεώρησαν τό πνεῦμα Σου
νά φτερουγίζει στά κεφαλάκια τους
καί μέ χαρά νά τούς γνέφει.

Μόνο τόν Γιό Σου δέν φαντάσθηκαν
γιατί μᾶς ἔχει φανερωθεῖ,
ἄν καί πολλοί τοῦ κρυφτήκαμε
καί δέν τόν ἀφήσαμε λυτρωτικά
νά μᾶς καθοδηγεῖ.

Μόνο πού Ἐσύ εἶσαι φῶς!
Φῶς ἄπλετον καί ἐκθαμβωτικόν!
Ἄσκι'αστον καί νοερόν!
Ἄναρχον καί ὁμιλητικόν.
Ἀπερινόητον καί ὑπαρκτόν!
Τρίφωτον καί μοναδικόν (Μονάς ἤ Τριάς)!
Ἐσωκαρδίως ἐκχεόμενον
καί σέ διαστάσεις μή γνωριζόμενον!

Εἶσαι ὁ Πατέρας
πού στοργικά ἀγκαλιάζει
πού πάντα ὑπομονεύεται
κι ὅταν πρέπει διορθωτικά δοκιμάζει.

Εἶσαι ἡ ἀκλόνητη σιγουριά
σέ ὅσους ξέρουν τήν πρόνοιά Σου,
τό γεμάτο ταμεῖο
σέ ὅσους προσβλέπουνε
στά ἀνεξάντλητα ἀγαθά Σου.

Σέ λυπεῖ ἡ ἁμαρτία μας,
γιατί μᾶς διώχνει μακριά Σου,
σέ χαρήνει ἡ μετάνοια,
γιατί μᾶς φέρνει καί πάλι κοντά Σου.

Τά λόγια τοῦ Γιοῦ Σου φάρμακο,
ὁ θάνατός Του ζωή,
ὁ Τάφος Του Ἀνάσταση καί χαρμονή.

Ὁ Ἅδης τύψεις δικές μας,
παρέα μέ τούς δαίμονες
καί τούς ἐχθρούς σου,
κάψιμο ἀφόρητο
ἀπό τούς φωτεινούς ποταμούς σου...

Τό Πνεῦμα Σου φῶς,
ὁμιλεῖ καί σκέφτεται καί ἀγαπᾶ,
φωτίζει, καθαρίζει καί μεριμνᾶ.
Ὑπέρτατο Ὄν ὅπως κι οἱ Τρεῖς Σας.
Μέ κρότο κινεῖται στόν κόσμο αὐτό,
κρότο ἀθόρυβο στά αὐτιά,
δυνατότατο στήν καρδιά.
Τήν ἁμαρτία σιχαίνεται,
στήν μετάνοια ἀφήνεται,

Αὐτό στόν Γιό Σου μᾶς ὁδηγεῖ
καί ὁ Γιός Σου σ' Ἐσένα!
Καί γινόμαστε ὅλοι ἕνα!
Μέσα στήν βασιλεία Σου
τήν περίλαμπρη καί ποθητή!
πού μπαίνουμε χωρίς νά ξέρουμε τό πρόσωπό Σου
(ἐνν. τό ἀμέθεκτο τῆς θείας οὐσίας)
ἀλλά χαιρόμαστε παντοτινά
τόν γλυκύτατο δοξασμό σου.

Ἐκεῖ δέξου με τήν ἐλεεινή
πού δέν ἔκαμα τίποτα στήν ζωή μου
γιά νά σ' εὐχαριστήσω,
ἀλλά καί δέν μπορῶ μακριά σου νά ζήσω.
Γιατί σέ ἀγαπῶ...
Ἀμήν! Ἀμήν! Ἀμήν!