Skip to main content

Κύριο θέμα: Στήν ἑορτή τῶν Ἀθωνιτῶν Πατέρων - Ἀγρυπνία στὸ Ἡσυχαστήριο τῶν Δανιηλαίων

Στην εορτή των Αθωνιτών Πατέρων - Ἀγρυπνία στὸ Ἡσυχαστήριο τῶν Δανιηλαίων“Χαίρε Ἅγιον Ὄρος καί θεοβάδιστον...”. Ὁ ὕμνος αὐτός ἀναφέρεται στήν Παναγία, ἀλλά αὐθορμήτως ἔρχεται στήν μνήμη μου μόλις ἀντικρύζω τήν κορυφή τοῦ Ἄθωνος, μέσα ἀπό τό καραβάκι πού ταξιδεύει τούς προσκυνητές ἀπό τήν Οὐρανούπολη πρός τήν Οὐράνια Πόλη. “Στο Ἅγιον Ὄρος πρέπει νά πᾶς μέ τήν πρόθεσι νά ὠφεληθῆς μέ τήν σιωπή. Ἄν ξέρης νά διδάσκεσαι ἔτσι, τότε ὅλα θά σού μιλήσουν. Οἱ σιωπηλές μορφές τῶν μοναχῶν, τά σπήλαια τῶν ἐρημιτῶν, τά κατανυκτικά μοναστήρια, ἡ φύσι καί τά ἄψυχα ἀντικείμενα θά σού ποῦν πολλές ἱστορίες καί θά σού μεταγγίσουν ὑπέροχες διδασκαλίες. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁλόκληρό το Ἅγιον Ὄρος διαλέγεται ἐν σιωπή...”.

Αὐτά γράφει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας στό βιβλίο τοῦ “Μιά βραδυά στήν ἔρημό του Ἁγίου Ὄρους”. Τῆς σιωπῆς αὐτῆς ἐπιθυμητές καί τῆς ἀφώνου διδασκαλίας ἀκροατές προσπαθήσαμε νά γίνουμε στό ταξίδι μᾶς αὐτό στό Ἅγιον Ὄρος. Ἀξιωθήκαμε νά πατήσουμε καί ἐμεῖς τά μέρη γιά τά ὁποῖα ὁ Σεβασμιώτατος σέ ἄρθρο του γιά τόν π. Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη (Παρέμβαση, τεῦχος 27) ἔγραφε: “Ὅταν ἐπισκέπτομαι τό Ἅγιον Ὄρος αἰσθάνομαι βαθύτατη κατάνυξη καί συντριβή. Αἰσθάνομαι τό Ἅγιον Ὄρος ὡς ἕναν τόπο μυστηρίου. Σέβομαι τά πάντα, ἀκόμη καί τό μικρό χορταράκι. Διότι ὅλη ἡ κτίση ἐξαγιάζεται ἀπό τήν ὕπαρξη τῶν θεουμένων ἁγίων πού ζοῦν ἐκεῖ, καί αἰσθάνονται ἀναλογικά τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἴτε καθαρτικά εἴτε φωτιστικά εἴτε θεωτικᾶ. Σέβομαι ἀπεριόριστά τα Μοναστήρια καί τά ταπεινά κελιά, σέβομαι τό χῶμα πού πατῶ, γιατί κάτω ἀπό αὐτό κρύβονται, εἶναι θαμμένα σώματα ἁγίων, ὅπως τοῦ πάπα-Ἐφραίμ. Πόσες ἐξαγιασμένες μορφές δέν πέρασαν ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, πάνω ἀπό χίλια χρόνια, πού ἔφθασαν ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωση, πού εἶδαν τόν Θεό καί λαμπρύνθηκαν ἀπό τό θεῖο Φῶς Του!” Ἀξιωθήκαμε νά προσκυνήσουμε, καί ὁ Σεβασμιώτατος νά διαβάση “Τρισάγιο”, στόν τάφο τοῦ π. Ἐφραίμ, ἀλλά καί τῶν ἄλλων Πατέρων πού ἀναπαύονται στόν Ἄθωνα, μεταξύ των ὁποίων: τοῦ π. Δανιήλ, τοῦ Γέροντος Γερασίμου καί τοῦ Γέροντος Διονυσίου τῶν Μικραγιαννανιτῶν, τοῦ Γέροντος Γαβριήλ τοῦ Διονυσιάτου.
Στην εορτή των Αθωνιτών Πατέρων - Ἀγρυπνία στὸ Ἡσυχαστήριο τῶν Δανιηλαίων

Ἀφορμή τοῦ προσκυνήματος αὐτοῦ ἦταν ἡ πρόσκληση πού ἔλαβε ὁ Σεβασμιώτατος γιά νά προστῆ τῆς πανηγύρεως τῶν Ἀθωνιτῶν Πατέρων στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τῶν Δανιηλαίων. Τόν Σεβασμιώτατο συνόδεψε στό Ἅγιον Ὄρος ὁ Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Ἀντώνιος Βαζούρας καί μερικοί λαϊκοί.

Τήν Παρασκευή 19 Ἰουνίου φθάσαμε στήν Ἱερὰ Μονή Γρηγορίου. Στήν πύλη τῆς Μονῆς ὑποδέχθηκε τόν Σεβασμιώτατο ὁ Καθηγούμενος π. Γεώργιος Καψάνης καί ὅλη ἡ ἀδελφότητα. Ὁ π. Γεώργιος στήν προσφώνησή του ἐξέφρασε τήν χαρά του γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Σεβασμιωτάτου στό Μοναστήρι, καί διότι “γνωρίζουμε τήν χάρη τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος καί ὅτι οἱ δεχόμενοι τούς Ἐπισκόπους της Ἐκκλησίας μᾶς ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον καί εἰκονίζουν ἐν τῇ Ἁγία Ἐκκλησία, πολύ λαμβάνουν τήν χάρη καί τήν εὐλογία”, ἀλλά καί διότι “ὑποδεχόμεθα Ἐπίσκοπον ἀνατεθραμμένον ταῖς ἁγιορειτικαῖς παραδόσεσι”, “μαθητή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμά”, ἕναν Ἐπίσκοπο, τόν ὁποῖο ἡ ἀδελφότητα τόν αἰσθάνεται δικό της, καί ὁ ὁποῖος προβάλλει τίς παραδόσεις αὐτές σ’ ὅλον τόν κόσμο μέ τόν λόγο του καί τά βιβλία του, τά ὁποῖα, ὅπως σημείωσε ἀργότερα ὁ Σεβασμιώτατος, ὁμιλοῦν γιά τόν ὀρθόδοξο, ἡσυχαστικό μοναχισμό ὁ ὁποῖος ἀντιπαρατίθεται στόν φράγκικο μοναχισμό. Ὁ π. Γεώργιος ἐξέφρασε ἐπίσης τήν ἀγωνία του γιά τά θέματα τῆς πίστεως, γιά τούς Διαλόγους μέ τίς ἄλλες Ὁμολογίες, γιά τό ὅτι ἡ πίστη τῶν Πατέρων μας πῶς δέν ὑπάρχει σωτηρία ἐκτός της Ἐκκλησίας ἔχει ἀντικατασταθεῖ μέ τήν πίστη ὅτι ἔξω ἀπό τήν θρησκεία (τήν κάθε θρησκεία) δέν ὑπάρχει σωτηρία. Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη “ἐν πατερικῶ φρονήματι νά ὁμολογηθῆ ἡ ὀρθόδοξη πίστις μέ διάκριση ἀλλά καί μέ τέτοιον τρόπο, ὥστε νά ἀρθῆ ἡ σύγχυσις καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ νά πληροφορηθῆ τήν ἀλήθεια”. Τέλος ὁ π. Γεώργιος χάρισε στόν Σεβασμιώτατο ἕνα ἐγκόλπιο εἰς ἀνάμνηση τῆς ἐπισκέψεώς του.

Στήν ἀντιφώνησή του ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε τόν ἅγιο Καθηγούμενο γιά τήν τιμή πού τοῦ ἀπέδωσε, ἡ ὁποία ἀναβαίνει εἰς τό πρωτότυπο. Ἀναφέρθηκε στήν ζωντανή σχέση του μέ τήν Ἱερά Μονή τοῦ Γρηγορίου, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπό πολύ παλιά, καί ἰδιαίτερα στήν σχέση του μέ τόν Καθηγούμενο, τόν ὁποῖο τόν ἤξερε ἀπό λαϊκό, καί τόν παρακολουθοῦσε πού μέ ἀγωνία καί ζῆλο προσπαθοῦσε νά ἐκφέρη ὀρθό λόγο μέσα στήν θεολογική βαβυλωνία τῆς ἐποχῆς. Ἐξέφρασε, ἐπίσης, τό αἴσθημα εὐθύνης ἀπέναντι στούς Χριστιανούς, ἀλλά κυρίως ἀπέναντι στόν Θεό. Ζήτησε τέλος τίς προσευχές τῶν Μοναχῶν ὥστε νά ὁμολογῆ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τά ὀρθόδοξα δόγματα, νά ποιμαίνη ὀρθόδοξα τό ἐνεπιστευθέν αὐτῶ Ποίμνιο καί νά προσφέρη γνήσιο θεολογικό λόγο στόν λαό, λόγο καθαρό, ἐλεύθερο ἀπό φιλοσοφικές καί κοινωνιολογικές προσμείξεις.
Τό ἴδιο βράδυ ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε σέ σύναξη τῶν μοναχῶν, ἀναπτύσσοντας, ἐρωτώμενος, θέματα πνευματικῆς, ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Τό Σάββατο τό πρωί τελέσθηκε Ἀρχιερατική θ. Λειτουργία στό καθολικό της Ι. Μονῆς.

Ὁ κύριος σκοπός ὅπως εἴπαμε τοῦ προσκυνήματος ἦταν ἡ τέλεση τῆς ἀγρυπνίας στό Ι. Ἡσυχαστήριο τῶν Δανιηλαίων, στό ὁποῖο φθάσαμε ἄλλοι μέν ὁδοιπορικῶς, ἄλλοι δέ... ἠμιονικῶς, ἀναρριχώμενοι, μᾶλλον, στόν ἀπότομο βράχο τῶν Κατουνακίων, τόν στολισμένο μέ τά μύρια ἑλληνικά ἀμάραντα, τόν ζωγραφισμένο μέ τά γλυκά χρώματα πού ὁ καλοκαιριάτικος ἥλιος ἀποδίδει πάνω στούς θαλασσόβρεχτους βράχους τοῦ Αἰγαίου, τόν “πυρπολούμενο ἀπό τίς προσευχές τῶν ἐρημητών”.

Στήν Καλύβη ἔγινε ὑποδοχή τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀπό τήν ἀδελφότητα τῶν ὁσίων μοναχῶν. Ἐκ μέρους τοῦ ἀσθενοῦς Γέροντος π. Μοδέστου, προσφώνησε τόν Σεβασμιώτατο ὁ π. Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος καί τόν εὐχαρίστησε γιά τήν ἀνταπόκριση στήν πρόσκληση τῆς ἀδελφότητος, ἀναφέρθηκε στήν κλήση καί ἐκλογή τοῦ Σεβασμιωτάτου στό ὕψιστο ἀξίωμα ἐν τῇ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εὐχήθηκε ὑγεία καί θεία ἐνίσχυση ὥστε, ὡς καλός οἰακιστής, νά ὁδηγῆ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας “εἰς εὔδιον λιμένα”.

Ὁ Σεβαμιώτατος εὐχαρίστησε γιά τήν τιμή πού τοῦ ἔγινε ὥστε νά ἀξιωθῆ νά ἀγρυπνήση καί νά λειτουργήση ὡς Ἀρχιερεύς στό “Ἱερό Βήμα” τοῦ Ἁγίου Ὅρους, πού εἶναι τά Κατουνάκια καί ἡ ἔρημος. Ἡ ἀνταπόκρισή του στήν πρόσκληση τῶν Δανιηλαίων, ἀποτελεῖ ἕνα “ἀντίδωρο τοῦ ἁγιορείτικου ὀρθόδοξου πνευματικοῦ ψωμιού” πού γεύτηκε στό παρελθόν στήν Καλύβη τους. Ἀναφέρθηκε στόν μεγάλο Γέροντα, κτήτορα τῆς Καλύβης, τόν π. Δανιήλ, “ἕναν μεγάλο σύγχρονο Πατέρα”, πού εἶχε νηφαλιότητα, σύνεση, γνώση, διάκριση, καθώς καί στόν ἱλαρό Γέροντα Γερόντιο. Σ’ αὐτούς τούς μεγάλους Γέροντες, σ’ αὐτήν τήν ἀδελφότητα ὀφείλεται ἐν πολλοῖς καί ἡ ἐπάνδρωση τῶν Μοναστηριῶν στίς ἡμέρες μας, ἐφ’ ὅσον ἀπ’ τήν Καλύβη αὐτή περνοῦσαν ὅλοι ὅσοι ἔρχονταν, γεμάτοι πνευματικές ἀναζητήσεις, στό Ἅγιον Ὄρος. Ἀπό αὐτούς τούς πνευματικούς προγόνους τούς πῆραν καί οἱ σημερινοί Δανιηλαῖοι τήν ἀρχοντική ἀγάπη καί τήν ἁπλότητα, τήν ὁποία αἰσθάνεται κανείς ὅταν ταπεινός προσκυνητής φθάνει στήν Καλύβη τους.

Μετά ἀπό παράκληση τῶν Μοναχῶν ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε κατά τήν διάρκεια τῆς ἀγρυπνίας στό σημεῖο ὅπου διαβάζεται τό πανηγυρικό ἀνάγνωσμα, μετά τήν Λιτή. Ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας αὐτῆς δημοσιεύουμε στήν σελίδα 2 τῆς Παρέμβασης.

Δέν χρειάζεται βεβαίως νά γράψουμε γιά τήν ὑπέροχη ψαλμωδία πού πλημμύρισε τήν Καλύβη. Ψαλμωδία κατανυκτική, καλογερική, προσευχητική, ψαλμωδία πού “δημιουργήθηκε μέσα στίς ἀγρυπνίες”, ἀπό μοναχούς προσευχόμενους, γιά τήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ, ψαλμωδία ἁγιορείτικη. Ἔψαλαν μοναχοί Σιμωνοπετρίτες, Βατοπαιδινοί, Θωμάδες, Νεοσκητιῶτες καί, φυσικά, Δανιηλαῖοι. Ἔψαλαν μαζί τους, ἄφωνα, μυστικά, καί ὅλα ἐκεῖνα τά “ἐρημοπούλια”, οἱ “πελεκάνοι οἱ ἐρημικοί”, πού ἀπό τίς διάφορες καλύβες καί τά ἀσκηταριά τῶν Κατουνακίων συγκεντρώθηκαν γιά τήν πανήγυρη τῶν Πατέρων τους.

Δύο μέρες ἀπολαύσαμε τήν ἀρχοντική φιλοξενία τῶν Δανιηλαίων. Τήν Δευτέρα 22 Ἰουνίου ἐπισκεφθήκαμε τήν Καλύβη τοῦ ἀειμνήστου ἁγίου Γέροντος π. Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτη. Ἐκεῖ, ὁ Σεβασμιώτατος εἶχε τήν εὐλογία νά εἶναι ὁ πρῶτος Μητροπολίτης πού ἔκανε τρισάγιο στόν τάφο τοῦ Πάπα-Ἐφραίμ, μέ τόν ὁποῖον εἶχαν πνευματικούς δεσμούς, τούς ὁποίους σκιαγραφεῖ ὁ Σεβασμιώτατος στό ἄνωθεν ἀναφερόμενο ἄρθρο του.

Τελευταῖος σταθμός τοῦ προσκυνήματος ἦταν ἡ Ι. Μονή Διονυσίου. Ἐκεῖ, μᾶς ὑποδέχθηκε ὁ Ἡγούμενος τῆς Ι. Μονῆς π. Πέτρος καί μοναχοί οἱ ὁποῖοι συνδέονταν μέ τόν Σεβασμιώτατο ἀπό πολλά χρόνια. Ἐπισκεφθήκαμε τούς νέους χώρους πού ἔχει δημιουργήση ὁ νέος Καθηγούμενος τῆς Μονῆς ὅπου φυλάσσονται μοναδικά κειμήλια.

Τέλος, ἐπισκεφθήκαμε στό ἀσκητήριό του τόν Ὀσιολογιώτατον Μοναχόν π. Θεοκλητόν Διονυσιάτη, τήν “ἀσκητική καί θεολογική προσωπικότητα στήν ὁποία ὀφείλει πολλά ἡ σύγχρονη ἄνθιση τοῦ Ἁγίου Ὄρους”, τό καύχημα τῆς Ναυπάκτου.

Κτυπήσαμε τήν πόρτα τῆς καλύβης του. Ἕνα αὐστηρῶς ἱλαρό πρόσωπο ἐμφανίσθηκε ἀπό τό ἀκανόνιστο γεωμετρικά ὑπέρθυρο: “Ποιός; Ποιός;”. Μόλις ἀντελήφθηκε τόν ἐπισκέπτη, ἄρχισε γεμάτος χαρά νά τόν καλωσορίζη, λέγοντας πλεῖστα ὅσα ἁγιογραφικά καί ἀρχαιοελληνικά χωρία πού ταίριαζαν στήν περίπτωση. Καθίσαμε γιά λίγο στό φτωχικό κελλί του. Αἰσθανόμουν ὅμως μεγαλύτερο δέος καί σεβασμό, ἀπ’ ὅτι ὅταν μπαίνω στό γραφεῖο τῶν Καθηγητῶν Πανεπιστημίου, ἔστω καί ἄν πρόκειται νά μέ ἐξετάσουν σέ κάποιο μάθημα. Ὁ π. Θεοκλητός ἦταν λαλίστατος. Στά λόγια τοῦ ἦταν ἀποτυπωμένες οἱ ἀρετές πού τόν κοσμοῦν, καί περισσότερο ἀπ’ ὅλες ἡ καλογερική ταπείνωσή του καί τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα.

Τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι ὁμολογουμένως ἡ κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἔχει τεράστια σημασία γιά τόν κόσμο ὅλο, γιατί διασώζει τήν μέθοδο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου, γιατί ὑπάρχουν ἐκεῖ μοναχοί πού γνωρίζουν νά προσεύχωνται, ἀκριβῶς ἐπειδή γνωρίζουν νά ὑπακούουν καί νά ταπεινώνονται, γιατί γνωρίζουν νά λέν μέ τήν καρδιά τούς “εὐλόγησον”, γιατί γνωρίζουν νά λένε, ἐν Πνεύματι Ἁγίω, “Κύριος Ἰησούς”. Γι’ αὐτό γνωρίζουν νά θεολογοῦν, νά καθοδηγοῦν καί νά παρακαλοῦν τούς ἀνθρώπους.

Ν.Γ.

 

 

ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ

  • Προβολές: 3624