Γεγονὸς καὶ σχόλιο: Προσφορά ζωῆς

Πρίν λίγα χρόνια διάβασα στίς Ἐφημερίδες μιά δήλωση ἑνός διάσημου ποδοσφαιριστοῦ (Λονέλ Μέσι) πού περιέγραφε πολύ παραστατικά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἀθλεῖται τόσα χρόνια καί ἔχει αὐτά τά ἐκπληκτικά ἀποτελέσματα. Δήλωσε: «Δέν ἔχω τίποτε νά προσφέρω παρά αἷμα, μόχθο, δάκρυα καί ἱδρῶτα».

Πράγματι, κάθε ἀθλητής καί πρωταθλητής πού ἀναδεικνύεται στό παγκόσμιο ἀθλητικό στερέωμα, καθημερινά ἀθλεῖται καί μάλιστα κατά ὑπερβολικό τρόπο, δηλαδή πολλές ὧρες καί πολλά χρόνια χύνει ἱδρῶτα, καταβάλλει μόχθο, πολλές φορές τραυματίζεται κατά τούς ἀγῶνες καί, βεβαίως, ὅταν δέν ἐπιτυγχάνη τόν στόχο του ἀπογοητεύεται καί χύνει δάκρυα.

Φυσικά, αὐτό συμβαίνει σέ κάθε ἀνθρώπινη προσπάθεια, στήν ἐπιστήμη, στίς τέχνες, στά διάφορα ἔργα. Χωρίς κόπο τίποτε δέν μπορεῖ κανείς νά κατορθώση. Εἶναι κοινός τόπος ὅτι, γιά νά ἀναδειχθῆ κανείς πρωτοπόρος στόν χῶρο του, πρέπει νά ἀσχολῆται μέ τό ἔργο αὐτό περίπου ὀκτώ ὧρες ἡμερησίως.

Διαβάζοντας αὐτόν τόν λόγο, ἀμέσως σκέφθηκα τούς πνευματικούς ἀθλητές πού εἶναι οἱ ἅγιοι, οἱ ὅσιοι καί ἀσκητές, οἱ μάρτυρες, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀγωνίσθηκαν πνευματικά καί σωματικά γιά νά ἐκφράσουν τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό καί νά γίνουν παγκόσμιοι καί οἰκουμενικοί ἄνθρωποι σέ ὅλους τούς αἰῶνες.

Ὅταν διαβάζουμε τό Συναξάριο τῆς Ἐκκλησίας πού περιλαμβάνει τούς βίους τῶν ἁγίων, βλέπουμε ὅτι ἡ ζωή τους ἦταν γεμάτη ἀπό αἷμα, μόχθο, δάκρυα καί ἱδρῶτα. Ὁ ἀγώνας τους δέν ἦταν γιά πρόσκαιρα πράγματα, γιά προσωπικές νίκες, ἀλλά γιά αἰώνιες κατακτήσεις.

Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη ἀσκητική ζωή. Δέν νοεῖται ὀρθόδοξη θεολογία καί ὀρθόδοξη βιοτή, χωρίς ἄσκηση. Οἱ Πατέρες συνιστοῦσαν στούς Χριστιανούς: «Δός αἷμα λάβε πνεῦμα». Πῶς θά γίνη κανείς φίλος τοῦ Χριστοῦ, ἄν δέν λάβη Ἅγιον Πνεῦμα; Καί πῶς θά λάβη τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἄν δέν χύση αἷμα;

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, χρησιμοποιώντας μιά εἰκόνα ἀπό τούς ἀθλητικούς ἀγῶνες τῆς ἐποχῆς του, γράφει: «Πᾶς δέ ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μέν οὖν ἵνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δέ ἄφθαρτον». Καί συνεχίζει: «Ἐγώ τοίνυν οὕτω τρέχω, ὡς οὐκ ἀδήλως, οὕτω πυκτεύω, ὡς οὐκ ἀέρα δέρων, ἀλλ᾿ ὑποπιάζω μου τό σῶμα καί δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτός ἀδόκιμος γένωμαι» (Α΄ Κορ. θ΄, 25-27).

Ἕνας πνευματικός ἀθλητής, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, περιόδευσε σέ ὅλον τόν τότε γνωστό κόσμο, μέ τά πενιχρά μέσα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, καί ἀντιμετώπισε πολλούς πειρασμούς, ἀπό ἀνθρώπους καί ἀπό τά στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἀπό τρικυμίες καί ναυάγια, ἀπό ληστές καί ψευδαδέλφους. Προσέφερε ὅλες τίς ψυχικές καί σωματικές δυνάμεις του στόν Χριστό καί στό τέλος μαρτύρησε διά ἀποκεφαλισμοῦ.

Ἔτσι, οἱ ἅγιοι μᾶς δίδαξαν ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πρ. ιδ΄, 22) καί «ἕκαστος δέ τόν ἴδιον μισθόν λήψεται κατά τόν ἴδιον κόπον» (Α΄ Κορ. γ΄, 8).

Συνήθως, ἔχουμε πολλές καί μερικές φορές παράλογες ἀπαιτήσεις ἀπό τόν Θεό, τήν Παναγία, τούς Ἁγίους, χωρίς ἐμεῖς νά θυσιάζουμε κάτι, χωρίς νά ἐκδηλώνουμε τήν διάθεσή μας, χωρίς νά χύνουμε δάκρυα, ἱδρῶτα καί αἷμα. Πῶς, ὅμως, θά ἀποδειχθοῦμε καλοί πνευματικοί ἀθλητές;

Ν. Ι.