Γεγονὸς καὶ σχόλιο: Οἱ «ὀρθόδοξοι Πάπες»

Ὁ Πάπας σύμφωνα μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Βατικανῆς Συνόδου ἔχει καθορισθῆ ὡς «ἀλάθητος» ὅταν ὁμιλῆ «ἐκ καθέδρας», εἶναι ἀνώτερος ἀπό τίς Συνόδους καί μάλιστα τίς Οἰκουμενικές, ἀφοῦ αὐτός κρίνει κατά πόσον μιά Σύνοδος ἀποφασίζει σωστά ἤ ὄχι.

Ἐναντίον αὐτῆς τῆς νοοτροπίας πού δημιούργησε πολλά δεινά στόν δυτικό Χριστιανισμό, ἐμφανίσθηκαν οἱ Μεταρρυθμιστές Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἀμφισβήτησαν τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ἀλλά κατέληξαν στό σημεῖο καθένας νά γίνη ἕνας πάπας, πού κρίνει ὅλους τούς ἄλλους.

Δυστυχῶς, αὐτή ἡ νοοτροπία εἰσήχθη καί μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό Κληρικούς καί θεολόγους, καί ἐκφράζεται ὡς ἕνας «ὀρθόδοξος παπισμός», ὅταν ὁ κάθε θεολόγος ἐκφράζη παπικές νοοτροπίες, ἀφοῦ, μάλιστα, ἀρνοῦνται καί τόν συνοδικό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι, κατά καιρούς, ὅπως καί στίς ἡμέρες μας ἐμφανίζονται κάποιοι πού ἔχουν καταρτίσει ἕνα ἰδεολογικό σύστημα καί βάσει αὐτοῦ κρίνουν τούς πάντες καί τά πάντα, δημιουργώντας ἕνα ἀσφυκτικό κλίμα στούς γύρω τους, πού δέν ἀφήνουν κανέναν νά ἀναπνεύση, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄλλοι θεωροῦνται αἱρετικοί.

Οἱ «παπίζοντες ὀρθόδοξοι» ὅταν συναντήσουν κάποιον πού συμφωνεῖ ἀπολύτως μέ τίς ἀπόψεις τους, τόν ἐπαινοῦν μέχρι «τρίτου οὐρανοῦ» ὅτι εἶναι «παραδοσιακός» καί ὀρθόδοξος θεολόγος, ὅτι ὑπερασπίζεται τήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια, ὅτι στηρίζει πνευματικά τούς πιστούς κ.ἄ. Καί ὅταν αὐτός ὁ ἴδιος «παραδοσιακός» θεολόγος σέ κάποια στιγμή ἐκφράση μιά ἄποψη πού εἶναι ἀντίθετη μέ τίς δικές τους «παπικές» ἀντιλήψεις, τότε τόν κατηγοροῦν ὅτι «μεταλλάχθηκε», ὅτι «ἔπληξε τό θεολογικό του κῦρος» κ.ἄ.

Ἔχουμε, λοιπόν, τό φαινόμενο, πού κάποιος τήν μιά ἡμέρα διαβάζει τά βιβλία ἑνός συγγραφέως καί τήν ἄλλη ἡμέρα τά θέτη κατά κυριολεξία στήν πυρά, τά καίει, διότι καί αὐτά τά βιβλία τά ἔγραψε τότε πού ἦταν, κατά τήν γνώμη τους, «παραδοσιακός» καί ἐκφραστής τῶν πατερικῶν διδασκαλιῶν, τώρα ὅμως καί αὐτά εἶναι τοῦ ἀντιχρίστου καί γι’ αὐτό πρέπει νά καοῦν.

Λυπᾶται κανείς γι’ αὐτήν τήν νοοτροπία συγχρόνων «ὀρθοδόξων παπῶν», οἱ ὁποῖοι ἀνάγονται σέ κριτές τῶν πάντων, τούς «ἀνεβάζουν» καί τούς «κατεβάζουν» μέ τό δικό τους «ἀσανσέρ».

Πρόκειται γιά μιά παθογένεια, γιά μιά σχιζοφρενική συμπεριφορά, γιά μιά παράνοια, γιά ἕνα «διπολικό σύνδρομο».

Νοσταλγῶ τήν ἐπικοινωνία μέ ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ξέρουν νά ἀγαποῦν τούς ἄλλους μέ τόν ἰδιαίτερο χαρακτήρα τους, ξέρουν νά ἐκτιμοῦν ἤ ἀκόμη νά κρίνουν «ἀγαπητικά», ξέρουν νά δημιουργοῦν κοντά τους μιά ἀτμόσφαιρα καλῶς νοουμένης ἐλευθερίας.

Πάντως, εἶναι φοβερό καί τελικά διαβολικό νά πολεμᾶ κανείς τούς ἄλλους μέ «παπική» νοοτροπία, πού ἐκφράζεται ὡς «ὀρθόδοξη ὁμολογία». Εἶναι ὄντως φοβερό καί δαιμονικό!

Ν.Ι.