Λόγος χειροτονητήριος Μητροπολίτου Καστορίας Καλλινίκου (video)

Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός Ἀθηνῶν, 10 Ὀκτωβρίου 2021

Χειροτονοτήριος λόγος

«...Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; ... βόσκε τὰ πρόβατά μου. ... ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου ... τοῦτο δὲ εἶπε σημαίνων ποίῳ θανάτῳ δοξάσει τόν Θεόν» (Ἰω. κα΄).

Μακαριώτατε πάτερ καί Δέσποτα κ.κ. Ἱερώνυμε
Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἰδού στέκομαι, πτωχός καί πένης, ἐνώπιόν Σας, ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, μέ φόβο, ἐμπιστοσύνη, εὐχαριστία καί ἱκεσία.

Ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, ὁ κατά τήν τάξη Μελχισεδέκ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνοντας στόν ἑαυτό Του τόν παλαιό Ἀδάμ, τήν ἀνθρωπότητα, κατά τίς ἡμέρες τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του «δεήσεις τε καὶ ἱκετηρίας πρός τόν δυνάμενον σῴζειν αὐτόν ἐκ θανάτου μετὰ κραυγῆς ἰσχυρᾶς καὶ δακρύων προσενέγκας», πρίν ἤ ἀναληφθῆ εἰς τούς οὐρανούς μετέδωκε στούς Μαθητές Του καί Ἀποστόλους Του τήν Σταυρική Του Ἱερωσύνη, δίνοντάς τους ἐντολή νά βαπτίζουν καί νά διδάσκουν πάντα τά ἔθνη καί ζητώντας τους ὡς ἔνδειξη μεγίστης ἀγάπης νά ποιμαίνουν τά προβατά Του καί νά βόσκουν τά ἀρνία Του, οὐ μήν ἀλλά καί νά λαμβάνουν ὡς στέφανον τήν ἐξομοίωση μέ Αὐτόν, τόν Ἐσταυρωμένον, ἤτοι τήν ἔκταση τῶν χειρῶν τους, ἤτοι τήν δική τους σταύρωση καί τόν ἔνδοξο θάνατο, πού ἀποτελεῖ τήν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες πού διαδέχθηκαν τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί ἀποτελοῦν τήν ἁγιόλεκτο ἁλυσίδα τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως καί διαδοχῆς, ἔχοντας καρδίαν καθαράν καί νοῦν διαυγῆ, ὁρῶντες πρός τό τῆς Ἀρχιερωσύνης ὑψηλόν καί μετέωρον καταλαμβάνονταν ἀπό φόβο καί τρόμο, εἰλικρινῆ καί πηγαῖο.

Τό αὐτό σέ πολλαπλάσιο βαθμό ἔπρεπε, τότε, νά πάθω καί ἐγώ, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ὑπολείπομαι ἀσυγκρίτως ἀπό τούς Πατέρας καί τούς πρό ἐμοῦ Κληρικούς, ὄχι μόνον ἔχω διαβάσει τούς φρικτούς περί Ἱερωσύνης λόγους τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά καί ἔχω δεῖ στά πρόσωπα Ἐπισκόπων τῆς ἐποχῆς μας, τήν σταυρική Ἱερωσύνη.

Παρακολούθησα, δηλαδή, ἐκ τοῦ σύνεγγυς τό πῶς, κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, ὁ Ἐπίσκοπός μου ἀντέκρουσε τούς τρεῖς μεγάλους πειρασμούς, παρομοίους αὐτῶν πού ἀντιμετώπισε ὁ Κύριός μας στήν ἔρημο ἀπό τόν πειράζοντα μετά τήν βάπτισή Του καί τήν τεσσαρακονθήμερο νηστεία Του, καί πῶς ὁ Ἐπίσκοπός μου τήρησε τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τόν νόμον τῆς ἀγάπης, βιώνοντας ὁ ἴδιος τήν μαρτυρική καί σταυρική, γι' αὐτό καί ἀναστάσιμη, Ἱερωσύνη.

Καί ἄν πάντοτε ἡ Ἱερωσύνη ἦταν καί εἶναι σταυρική, σέ καιρούς χαλεπούς γενικευμένης ἀποστασίας γίνεται βαρύτερη. Σέ καιρούς κατά τούς ὁποίους τά παιδιά τοῦ Θεοῦ –γιατί κάθε ἄνθρωπος πού γεννιέται, εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ– συνθλίβονται μεταξύ τῶν ἀδυσώπητων συμπληγάδων: ἀθεΐας καί δεισιδαιμονίας, ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς καί μεταφυσικῆς, ἀμοραλισμοῦ καί φανατισμοῦ, ἀκτιβισμοῦ καί ἀνίας, ὑποδούλωσης σέ ἰδεολογίες καί ἀποθέωσης τοῦ γνωμικοῦ θελήματος, πολλαπλότητος τῶν σχέσεων καί ὑπαρξιακῆς μοναξιᾶς, ἐπιθετικότητος καί φόβου, πλησμονῆς καί στερήσεως κ.ο.κ.

Πόσο βαρεία γίνεται ἡ Ἱερωσύνη, σέ καιρούς κατά τούς ὁποίους ἡ ἐμπειρική θεολογία ἀγνοεῖται, ἡ ἀλήθεια θεωρεῖται ὡς μιά ἁπλή σύμβαση καί ὁ ἄνθρωπος κρύβεται στήν ἰδιωτικότητά του; Ὅταν τό ζητούμενο, πού εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, θεωρεῖται δεδομένο καί ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη ἀντικαθίσταται ἀπό τό συναίσθημα καί τήν βιολογική ἕλξη; Ὅταν ἡ αὐτομεμψία, τό κλειδί τοῦ παραδείσου, ἀντικαθίσταται ἀπό τό κλειδί τῆς κολάσεως, τήν αὐτοδικαίωση, καί τό θεῖο δῶρο, τό καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀντικαθίσταται ἀπό τήν φοβερά κατάρα, τήν αὐτοθέωση;

Σήμερα καλοῦμαι καί ἐγώ ἀπό τήν Ἐκκλησία σέ αὐτή τήν ὑψηλή καί βαρύτατη διακονία, σέ καιρούς ἐλλείψεως διακρίσεως, ἐμπιστοσύνης, προσευχῆς καί ἀγάπης.

Ἐμπιστεύομαι, ὅμως, τήν θεία Πρόνοια, ἡ ὁποία διά τῶν ἀγαθῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μέ ἐκάλεσε σέ αὐτή τήν μακρά ὁδό, διότι ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ὁδός, πού βαδίζεται ἤδη μέ τά παιδικά βήματα τοῦ ἀνθρώπου καί διαρκεῖ ἐφ' ὅρου ζωῆς, καί οὐδέποτε ἀποτελεῖ συνδρομή τυχαίων περιστάσεων, ἀλλά καρπό αὐτοπροαίρετης ἐπιμονῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἐξομολογοῦμαι ὅτι μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Γέροντός μου Μητροπολίτου Ναυπάκτου δέν ἐκβίασα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί ὅσο μοι δύναμις καί διά τῆς συνδρομῆς τῆς μετανοίας προσπαθῶ νά τηρῶ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, καί γι' αὐτό τρέφω ἐλπίδες ἀγαθές ὅτι διά τῶν ἁγίων εὐχῶν τῆς Ἐκκλησίας, δέν θά ἀπορριφθῶ ὡς ἀδέσποτη ὕπαρξη καί ἀσύνετος θεληματίας μακράν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στό αἰώνιο σκοτάδι τῆς αὐτονομίας.

Αὐτή τήν ἱερά ὥρα, ζητῶ τήν εὐλογία τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Ἐσταυρωμένου Προέδρου τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ζητῶ τίς θεοπειθεῖς εὐχές τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος καί Προέδρου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας, κ.κ. Ἱερωνύμου, τοῦ συνετοῦ καί σοφοῦ οἰακοστρόφου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, χωρίς τήν εὐλογία καί τήν ἀγάπη καί τήν μέριμνα τοῦ Ὁποίου δέν θά ἦταν δυνατόν νά ἵσταμαι ἐπί τόπου ὑψηλοῦ σήμερα ἐνώπιόν σας. Γνωρίζω καλῶς ὅλες τίς εὐεργεσίες πού μοῦ ἔχει προσφέρει ἀπροσωπολήπτως. Καί ὄχι μόνον εἰς ἐμέ, τόν πένητα καί πτωχό, ἀλλά σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία.

Ἐνθυμοῦμαι δέ, διά νά ἐνθυμίσω ἐνδεικτικῶς καί στό ἐκκλησίασμα, τήν στοργή καί ἀγάπη Του γιά τούς μοναχούς, γιά τήν ὁποία μαρτυροῦσε μέχρι τήν κοίμησή της ἡ εὐλογημένη Γερόντισσα Φωτεινή, ἡ προκάτοχος τῆς νῦν Γερόντισσας Σιλουανῆς, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου - Πελαγίας, ὅταν ἀντιμετώπιζε δυσκολίες. Μοῦ ἔλεγε: «Πάτερ μου, δέν φοβόμαστε! Ἔχουμε μεγάλη ἀσφάλεια, διότι μᾶς φυλᾶνε τά δύο ἰώτα», ἐννοώντας τόν τότε Μητροπολίτη Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Ἱερώνυμον, Ἐσᾶς Μακαριώτατε, καί τόν Πνευματικό τῆς Μονῆς τότε πατέρα Ἱερόθεο.

Θά προσπαθήσω, Μακαριώτατε, νά ἀνταποδώσω ἔστω καί ἕνα μικρό τμῆμα τῆς εὐεργεσίας Σας πρός ἐμέ, καί νά συνδράμω ὅση μοι δύναμις στόν ἀγώνα Σας γιά τήν εὔκλεια τῆς Ἐκκλησίας.

Ζητῶ τίς θεοπειθεῖς εὐχές, τίς συμβουλές καί τήν πείρα τῶν Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού μέ ἀξίωσαν τῆς μετ' αὐτῶν καθέδρας. Τούς εὐχαριστῶ καί τούς εὐγνωμονῶ.

Ζητῶ τίς εὐχές τοῦ Γέροντός μου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, ὁ ὁποῖος σάν σήμερα, Κυριακή 10 Ὀκτωβρίου, πρίν ἀπό πενήντα χρόνια ἀκριβῶς, τό 1971, δέχθηκε τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης ἀπό τόν ἅγιο Καλλίνικο Ἐδέσσης, ὥστε νά φανῶ καί ἐγώ καλός διάκονος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό τόν Σεβασμιώτατο κ. Ἱερόθεο διδάχθηκα τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα, τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό πρός τούς κατά καιρούς Ἀρχιεπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν σεβασμό στό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, καί στόν ὁποῖον χρωστῶ τά πάντα, ἀπό τό ἄλφα ἕως τό ὠμέγα τῆς ζωῆς μου.

Καί ὅσες καί ὅποιες εὐχαριστίες καί σέ ὅποιους καί ὅποτε καί ἄν προσφέρω, τήν δυνατότητα αὐτήν, νά εὐχαριστῶ, μοῦ τήν ἐχάρισε διά τῆς ποιμαντικῆς του ἐπιστήμης ἐξολοκλήρου ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος· νοῦς θεολογικός, καρδία πλατεία καί ἀνήρ κατ' ἐξοχήν ἐκκλησιαστικός. Θεωρῶ δέ ὅτι καί, ἐάν ἀκόμη ἐπικέντρωνα τόν λόγο μου ἀποκλειστικά καί μόνον στήν πρός αὐτόν εὐχαριστία, δέν θά ἐξέκλινα τοῦ σκοποῦ μου καί θά ἦταν δίκαιον καί ἱκανόν διά τήν ἱερά αὐτή περίσταση, διότι ἡ πρός αὐτόν εὐχαριστία ἀνάγεται στήν Ἐκκλησία, ἡ δέ Ἐκκλησία ἐμπεριέχει τό πᾶν· εἶναι Σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς.

Ζητῶ οὐρανόθεν τίς εὐχές τοῦ πνευματικοῦ μου παπποῦ, ἁγίου Καλλινίκου Ἐδέσσης, τόν ὁποῖον παιδιόθεν γνώρισα καί μέ εὐλόγησε καί τοῦ ὁποίου τό ὄνομα μέ τήν ἀνοχή τοῦ Θεοῦ φέρω, τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ ὁποίου ἡ δόξα θά αὐξάνη μέρα μέ τήν ἡμέρα, καθόσον ἀποτελεῖ σημεῖον ἀναφορᾶς γιά τήν γνήσια ἐκκλησιαστική ζωή καί κανόνα διακρίσεως.

Ζητῶ τήν εὐχή τοῦ ἔστω ἐπ' ὀλίγον Πνευματικοῦ μου ἰατροῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Πέτρας Νεκταρίου, διά ὅσον καί δι' ὅ,τι μέ εὐεργέτησε.

Ζητῶ τήν εὐχή τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Καστορίας κυροῦ Σεραφείμ, τοῦ ὁποίου τό ἔργον καλοῦμαι νά συνεχίσω.

Ζητῶ καί τίς εὐχές ἀπό τόν οὐρανό ὅλων τῶν κατά σάρκα προγόνων μου, ἰδιαιτέρως τοῦ πατρός μου Εὐαγγέλου καί τῶν ἀναδόχων μου Ἐμμανουήλ καί Αἰκατερίνας.

Ζητῶ τίς εὐχές καί τίς προσευχές ὅλων τῶν κατά πνεῦμα καί κατά σάρκα συγγενῶν, τῆς Μητρός μου Μαρίας, τοῦ ἀδελφοῦ μου π. Γεωργίου καί τῆς πρεσβυτέρας του καί τῆς ἀδελφῆς μου Ἀναστασίας, καί τῶν συγγενῶν, διδασκάλων, συμμαθητῶν, μαθητῶν, πνευματικῶν ἀδελφῶν καί πνευματικῶν τέκνων, φίλων, συνεργατῶν, ὅσων καί ἀπ' ὅπου καί ὅσο ἔζησα καί ἐργάσθηκα.

Ἰδιαιτέρως ζητῶ τίς εὐχές τῶν ἀδελφῶν μου Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου, τοῦ συνασκητοῦ Διακόνου Παϊσίου, τῶν συνεργατῶν καί εὐεργετῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί ἐμοῦ, τῶν μοναχῶν τῶν Ἱερῶν Μονῶν της, ἰδιαιτέρως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀμπελακιωτίσσης, καί τῶν ἀγαπητῶν Ναυπακτίων συμπολιτῶν μου, μέ πρῶτον τόν Δήμαρχο τους κ. Βασίλειο Γκίζα, καθότι στήν Ναύπακτο καί στό γραφικό της λιμάνι, ἀλλά καί στά ἐλατοσκεπῆ βουνά της, ἔζησα καί ἐργάσθηκα ἐκκλησιαστικά ἐπί εἴκοσι ἕξι συναπτά ἔτη.

Περαίνων τόν πτωχόν μου λόγον, παρακαλῶ καί ἱκετεύω:

Σᾶς ἱκετεύω, Κυρία Μητέρα Ἐκκλησία, κρατήσατέ με μέχρι τέλους στήν σωτήρια ἀγκάλη σας, ὅπου παιδιόθεν μέ ἔθεσε ἡ θεία Πρόνοια. Φυλάξατέ με ὁμοῦ μετά τῶν παιδιῶν τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καστορίας, τά ὁποῖα ἐμπιστεύεστε, Μητέρα Ἐκκλησία, ἀπό σήμερον εἰς ἐμέ.

Συνδράμετέ μοι, διά τῆς σοφίας τῶν Πατέρων, τῆς γνώσεως τῶν διδασκάλων, τῆς ἰατρείας τῶν πνευματικῶν, τῆς δικαιοσύνης τῶν δυνάμεων, τῆς ἐπιστήμης τῶν Ἱεραρχῶν, τῆς μεθόδου τῶν ἡσυχαστῶν, τῆς ἀποτομίας τοῦ πνευματικοῦ νόμου, τῆς ἀγάπης τοῦ Ἐσταυρωμένου, συνδράμετέ μοι στήν ὁδόν πρός τήν εὐλογημένη συσταύρωση καί τήν μετά τοῦ Ἀναστάντος Ἀνάσταση.

Καί ἀσφαλίσατέ με ὑπό τήν ἐσθῆτα Σας, Μητέρα Ἐκκλησία, ὁμοῦ μετά τῶν τέκνων Σας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καστορίας, καί τώρα ἀλλά καί κατά τήν φοβερά ἐκείνη ἡμέρα τῆς κρίσεως, κατά τήν ὁποίαν «θά φρίξουν τά σύμπαντα», κατά τόν λόγο παλαιῶν ἁγιορειτῶν Γερόντων, καθότι καί φοβᾶμαι καί ἐντρέπομαι νά παρασταθῶ ἀκάλυπτος Πατρικῶν εὐχῶν, ἀσυνόδευτος τέκνων πνευματικῶν καί γυμνός Χάριτος ἐνώπιον τοῦ ἀδεκάστου βήματος τῆς ἀληθινῆς καί δικαίας ἀγάπης τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Σᾶς ἱκετεύω, Κυρία Μητέρα Ἐκκλησία.
Μακαριώτατε, ἅγιοι Ἱεράρχες, παρακαλῶ εὐλογήσατέ με.–

Xειροτονοτήριος λόγος