Ὁ Κάρολος Παπούλιας, ὁ γνήσιος Ἠπειρώτης καί φίλος μου

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ὁ Κάρολος Παπούλιας, ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας «ἐπλήρωσεν τό κοινόν καί ἀναπόφευκτον χρέος», ὅπως ἔλεγαν παλιά, καί ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, ἄλλωστε κανείς δέν εἶναι μόνιμος κάτοικος τῆς γῆς.

Μέ τήν ἀποβίωσή του, ὅλος ὁ πολιτικός καί δημοσιογραφικός κόσμος τόν ἐπήνεσε γιά τόν χαρακτήρα του, τήν πολιτική ἐμπειρία του, την σοφία του, τήν μετριοπάθειά του καί τήν ἀριστοτελική ἀρχή τῆς μεσότητας.

Ἐπειδή κατάγομαι ἀπό τά Ἰωάννινα, καί ἐκεῖ πολιτευόταν γιά πολλά χρόνια, γι’ αὐτό μοῦ δόθηκαν πολλές εὐκαιρίες νά τόν συναντήσω καί νά συζητήσω μαζί του διάφορα ἐθνικά, κοινωνικά καί ἐκκλησιαστικά ζητήματα. Εἶχε πάντοτε μιά δροσερότητα στόν λόγο του, ἦταν ὀλιγομίλητος, μειλίχιος, σταματοῦσε νά συζητᾶ, ὅταν ἔβλεπε ὅτι ὁ λόγος πήγαινε σέ ἔνταση, καί τόν μετρίαζε μέ ἕνα χιοῦμορ, μέ ἕνα πλατύ χαμόγελο.

Ὁ χαρακτήρας του, ὅπως παρατήρησε καί ἡ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, εἶχε κάτι ἀπό τήν χαρακτηρολογία τοῦ τόπου στόν ὁποῖο γεννήθηκε καί μεγάλωσε, δηλαδή τήν Ἤπειρο, ἀφοῦ ἦταν εὐφυής, γλυκύς, ἀποφασιστικός καί ἑνωτικός.

Συνεδύαζε κάτι ἀπό τό νησί τῶν Ἰωαννίνων, μέ τήν ἠρεμία τῆς λίμνης, τήν ὑπερηφάνεια τῶν Ἠπειρωτικῶν βουνῶν καί τόν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα τοῦ διαχρονικοῦ Ἠπειρώτη.

Ἡ μακρά ἐπικοινωνία μου μαζί του μοῦ ἔδωσε νά καταλάβω ὅτι ἦταν καλός διπλωμάτης καί πάντοτε ἔφερνε ἰσορροπία στίς συζητήσεις καί τίς ἐπιλογές του.

Στά ἐπιχειρήματά του ξεκινοῦσε ἀπό τό ἁπλό καί συναισθηματικό καί προχωροῦσε στό ὑψηλότερο καί πολυσύνθετο, χρησιμοποιώντας παραδείγματα ἀπό τήν πλούσια πολιτική καί διπλωματική του πείρα. Ἤξερε νά σέβεται τόν συνομιλητή του, ἀλλά δέν τοῦ ἔκρυβε τήν ἀλήθεια. Ἀκόμη καί σέ αὐτούς πού ἀγαποῦσε καί τούς ἐκτιμοῦσε ἔλεγε τά ἀρνητικά τους.

Ἦταν Ἠπειρώτης σέ ὅλη τήν συμπεριφορά του, στό πῶς πλησίαζε τούς ἀνθρώπους, πῶς συμμετεῖχε στά συμπόσιά τους καί τά πανηγύρια τους, πῶς προσλάμβανε τό περιβάλλον στό ὁποῖο μεγάλωσε. Ἦταν ἁπλός καί ἄρχοντας, εὐθύς στήν σκέψη του καί ἀφοπλιστικός στήν ἀντιμετώπιση τῶν θεμάτων μέ τό χιοῦμορ του καί τό γέλιο του.

Κάποτε μοῦ εἶπε: «Στό λέω τελείως καθαρά. Δέν εἶμαι ἀπό τούς ἀνθρώπους πού κάνουν κομπλιμέντα κάνουνε, εἶμαι Ἠπειρώτης, ναί-ναί, ὄχι-ὄχι».

Ταυτόχρονα ἦταν Πατριώτης γνήσιος, ἔβαζε τήν Πατρίδα πάνω ἀπό ὅλα. Κάποτε μοῦ εἶπε: «Ὅταν ἐξυπηρετῆται ἕνα ὑπέρτατο ἀγαθό, ὅπως εἶναι ἡ Πατρίδα μας, τότε ἀξίζει κάθε θυσία: Τό ὑπέρτατο ἀγαθό εἶναι ἡ Πατρίδα μας, τίποτε ἄλλο».

Μιά φορά συζήτησα στήν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας μέ ἐλευθερία σκέψεως καί λόγου γιά ἕνα θέμα προσωπικό, καί ἀνέπτυξε ὅλα τά ἐπιχειρήματά του. Στό τέλος μοῦ εἶπε: «Χάρηκα πού συζήτησα μαζί σου τόσο ἀνοικτά πρώτη φορά γιά ἐθνικά θέματα μετά τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου. Εἶμαι ἄνθρωπος ἐκ φύσεως ἐσωστρεφής, ὀλιγομίλητος, καί λόγῳ τῆς ὑπέυθυνης θέσεώς μου δέν ἐκφράζω ὅλες τίς ἀπόψεις μου, σήμερα ὅμως χάρηκα τήν συζήτηση».

Ἴσως μιά ἄλλη φορά θά δημοσιοποιήσω ἕναν κρίσιμο διάλογο πού εἴχαμε γιά θέμα πού μέ ἀφοροῦσε καί ἐνδιέφερε καί ἐκεῖνον.

Θά θυμᾶμαι τόν Ἠπειρώτη Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Κάποιος πού τόν γνώριζε πολύ περισσότερο καί διαθέτει τό πλούσιο προσωπικό του ἀρχεῖο θά πρέπει νά ἀναδείξη τήν προσφορά του καί τίς ἄγνωστες ἐνέργειές του γιά τήν Πατρίδα. Δέν πρέπει νά χαθοῦν τά ἴχνη τῆς διαβάσεώς του ἀπό τήν πολιτική καί τήν κοινωνία.