Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ὁ Πατρο-Κοσμᾶς, 24 Αυγούστου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ὁ Πατρο-Κοσμᾶς, 24 ΑυγούστουΕἶναι γνωστή ἡ Παλαιοδιαθηκική ἱστορία μέ τόν πύργο τῆς Βαβέλ, καθώς καί ἡ σύγχυση καί ἡ ἀσυνεννοησία πού ἐπικράτησαν ἕνεκα τῆς ἀλαζονείας καί τῆς ὑπεροψίας. Τό ἀντίθετό του περιστατικοῦ αὐτοῦ συνέβη στήν Καινή Διαθήκη καί συγκεκριμένα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἐκεῖ μέ τόν διαμερισμό τόν πυρίνων γλωσσῶν σέ κάθε ἕνα ἀπό τούς μαθητᾶς ἐξαφανίστηκε ἡ σύγχυση, ὁ φόβος καί ἡ ὅποια διαφωνία καί ὑπῆρξε ὑποδειγματική ἑνότητα καί συμφωνία. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀντιπαραθέτοντας τά δύο περιστατικά θά μᾶς πῆ: “Ὄτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος, ὄτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμε εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν καί συμφώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεύμα”. Δηλαδή, τότε πού κτιζόταν ὁ πύργος τῆς Βαβέλ ὁ Θεός ἐπέφερε σύγχυση στίς γλῶσσες καί ἐχώρισε τούς ἀνθρώπους σέ ἔθνη, τώρα μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐκάλεσε ὅλους σέ ἑνότητα. Ἡ ἀλαζονεία διχάζει καί χωρίζει τούς ἀνθρώπους, ἐνῶ ἡ ταπείνωση ἑλκύει τό ἅγιο Πνεῦμα πού ἑνώνει καί ἀδελφοποιεῖ τά ἔθνη καί τούς λαούς. Ἡ ἑνότητα χωρίς τήν θεία Χάρη θά παραμένη πάντοτε ὄνειρο ἀνεκπλήρωτο.

Ὁ Πατροκοσμᾶς ἐβίωσε, ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοι, τήν προσωπική του Πεντηκοστή καί γι’ αὐτό ἦταν ἄνθρωπος ἑνοποιημένος καί ὁλοκληρωμένος καί ἑπομένως σέ θέση νά διακονήση καί νά θεραπεύση τούς ἀνθρώπους καί νά τούς ὁδηγήση στήν ἑνότητα. Στήν ἀληθινή “ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος”. Ὅταν ἔρχεται ἡ ἄκτιστη θεία Χάρη στήν καρδιά, ὁ ἄνθρωπος καίγεται ἀπό τήν ἀγάπη γιά τούς ἄλλους. Τόν τρώει τό σκουλίκι, τό σαράκι, ὅπως ἔτρωγε τόν Ἱερομόναχο Κοσμᾶ. Ἔμαθε τήν μία καί μοναδική γλώσσα, αὐτήν τῆς ἀγάπης, καί ἤθελε νά τήν γνωρίση καί στούς ἄλλους, γιά νά μποροῦν νά συνεννοοῦνται μεταξύ τους καί νά μήν ἀλληλοσπαράσσονται καί νά σκοτώνη ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ τήν συκοφαντία, τήν ἀδικία καί τό ψέμα. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη, ὡς καρπός θεοκοινωνίας, προσφέρει στόν ἄνθρωπο ἐσωτερική πληρότητα καί ἔτσι γίνεται πόλος ἕλξης καί πηγή ἑνότητας. Ἀντίθετά τα πάθη, ὅπως ὁ φθόνος, ἡ ἀλαζονεία κ.λ.π. δημιουργοῦν προβλήματα καί ὅποιος διακατέχεται ἀπό αὐτά γίνεται στόν χῶρο τοῦ πηγή ἀνωμαλίας. Διαταράσσει τήν ἑνότητα, σχίζει τόν ἄρραφο χιτώνα τοῦ Χριστοῦ δημιουργώντας φατρίες καί κλίμα πόλωσης. Ὅσες γλῶσσες καί νά ὁμιλῆ κανείς, ἄν δέν γνωρίζη αὐτήν τῆς ἀγάπης, εἶναι, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, “κύμβαλον ἀλαλάζον”, δηλαδή ἕνας ἄδειος ντενεκές πού ἁπλῶς δημιουργεῖ θόρυβο. Ἡ φωτεινή καί ἁγιασμένη μορφή τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ σκορποῦσε εἰρήνη καί δημιουργοῦσε κλίμα ἑνότητας. Στήν συνέχεια θά τονισθοῦν τρία σημεῖα πού χαρακτηρίζουν τήν σεμνή, ἀλλά καί ἐκρηκτική καί μεγαλειώδη προσωπικότητά του καί ἀποδεικνύουν τήν ἀλήθεια τῶν ὅσων ἀναφέρθηκαν πιό πάνω: Πρώτον, εἶχε φρόνημα ἐκκλησιαστικό. Δέν περιφρονοῦσε τούς ἀνωτέρους του, ἀντίθετά τους σεβόταν καί ζητοῦσε τήν γνώμη καί τήν εὐλογία τους. Ξεκίνησε τήν ἱεραποστολική του πορεία μετά ἀπό εὐλογία μεγάλων Γερόντων τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀλλά καί μέ τήν εὐλογία καί ἔγκριση τοῦ Πατριάρχη, ὅπως καί τῶν κατά τόπους Ἐπισκόπων ἀπό ὅπου περνοῦσε. Δέν ἔκανε ἀτομικό ἔργο, δέν δίχαζε, ἀντίθετα δημιουργοῦσε προϋποθέσεις σωστῆς ἐπικοινωνίας. Δεύτερον, γνώριζε πάρα πολύ καλά, ὡς ἀληθινός θεολόγος, δηλαδή ὡς θεοπτης, ὅτι ἡ πολυμορφία τῶν γλωσσῶν εἶναι φαινόμενο μεταπτωτικό καί ἑδράζεται στά πάθη. Τά πάθη εἶναι ἐκεῖνα πού ἐμποδίζουν τήν συνεννόηση.

Πολλές φορές μποροῦν καί συνεννοοῦνται ἄνθρωποι ἀλλοεθνεῖς μέ διαφορετική γλώσσα καί κουλτούρα καί δέν μποροῦν νά τό κάνουν κάποιοι ἄλλοι πού φαινομενικά τουλάχιστον ὁμιλοῦν τήν ἴδια γλώσσα. Εἶναι φανερό ὅτι αὐτό πού ἐμποδίζει τήν συνεννόηση εἶναι τά πάθη πού δημιουργοῦν ἕνα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Πῶς μποροῦν π. χ. νά συνεννοηθοῦν δύο ἄνθρωποι, ὅταν ὁ ἕνας ὁμιλῆ τήν γλώσσα τῆς λογικῆς καί ὁ ἄλλος καταλαβαίνει μόνο τήν γλώσσα τοῦ συμφέροντος; Ὅταν ὁ Ἅγιος παρακαλῆ τούς Ἕλληνες νά πάψουν νά ὁμιλοῦν ἀρβανίτικα καί νά μάθουν ἑλληνικά καί ἄν τό κάνουν, παίρνει πάνω του ὅλες τίς ἁμαρτίες τους, ἀσφαλῶς δέν τό κάνει ἀπό ρατσισμό ἤ ἐθνικισμό, ἀλλά γιά νά τούς δώση τήν δυνατότητα νά μελετοῦν τήν Ἁγία Γραφή καί νά διδαχθοῦν τήν γλώσσα τῆς ἀγάπης. Τρίτο, ἀπό ὅπου περνάει, στήνει Σταυρό καί ἕνα μικρό βάθρο. Ἀνεβαίνει σέ αὐτό καί κηρύττει κάτω ἀπό τήν σκιά τοῦ Σταυροῦ. Καί αὐτό δέν εἶναι ἁπλῶς μιά συνήθεια χωρίς βαθύτερο νόημα. Ὁ Σταυρός εἶναι τό σύμβολο τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου, ἀλλά καί τό μυστήριο τῆς ἀγάπης. Χωρίς τήν ἀγάπη ὁ Σταυρός θά ἦταν οὐτοπία. Ὁ μεγάλος Ἱεραπόστολος ἦταν σταυρωμένος καί ἀναστημένος καί γι’ αὐτό δέν δίστασε νά τά βάλη μέ τήν ἀδικία, τήν ἐκμετάλλευση, τήν ἀμάθεια καί τό ψέμα, παρ’ ὅλο πού γνώριζε ὅτι ὁ δρόμος αὐτός ὁδηγεῖ στό Μαρτύριο. Ὁ Σταυρός πού ἔστηνε ἦταν σύμβολο τοῦ ἄλλου, τοῦ προσωπικοῦ του Σταυροῦ, πού βίωνε καί γι’ αὐτό δέν φοβόταν νά πεθάνη. Ὁ θάνατος δέν τόν τρόμαζε, ἀφοῦ τόν εἶχε νικήση στά ὅρια τῆς προσωπικῆς του ζωῆς. Μόνον ἕνας πεθαμένος καί ἀναστημένος μπορεῖ νά βιώνη καί νά κηρύττη τήν ἀληθινή ἀγάπη, πού ὁδηγεῖ στήν θεοκοινωνία, στήν ἑνότητα καί τόν ἀλληλοσεβασμό μεταξύ των ἀνθρώπων.

Ἡ κοινωνία μας, αὐτή ἡ σύγχρονη Βαβέλ, χρειάζεται μεγάλες ἁγιοπατερικές Μορφές σάν τοῦ Πατροκοσμᾶ, πού βιώνουν καί ἐκφράζουν καθημερινά στήν ζωή τούς τό μυστήριο τῆς Πεντηκοστῆς καί “λαλούν” τήν μοναδική γλώσσα τῆς ἀγάπης.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 3229