Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἄνθρωποι-ἡγέτες μέ ἀρχές - Νικοῦσε μέ τήν προσευχή

Ἄνθρωποι-ἡγέτες μέ ἀρχές

Μιά ἀπό τίς τάσεις πού κυριάρχησε στόν 20ο αἰώνα, καί συνεχίζει νά ἐπικρατῆ, εἶναι ἡ δημιουργία κομμάτων μέ ἀρχές, στίς ὁποῖες ὑποτάσσονται ὅλα τά στελέχη τους. Δέν εἶναι ὁ ἀρχηγός τοῦ κόμματος ἡ ἀρχή καί τό τέλος του. Οἱ ἀτομικές του ἀπόψεις δέν ἀποτελοῦν τό «καταστατικό» του. Ὁ ἀρχηγός ἔχει ἐνστερνιστῆ τίς ἀρχές τοῦ κόμματος στό ὁποῖο τόν ἐξέλεξαν νά ἡγεῖται. Τό «καταστατικό» εἶναι ἀποτέλεσμα συλλογικῆς ἐργασίας καί ἔχει ψηφισθῆ τουλάχιστον ἀπό τά ἱδρυτικά στελέχη τοῦ κόμματος.  Ἐπειδή τά σύγχρονα κόμματα ἐπιδιώκουν νά εἶναι κόμματα ἀρχῶν γι’ αὐτό χαρακτηρίζονται δεξιά, ἀριστερά, κεντρῶα καί μέ ὅλες τίς ἄλλες ἐνδιάμεσες πολιτικές ἀποχρώσεις. Αὐτά τά κόμματα ἀρχῶν ἀποτελοῦν τά βασικά δομικά στοιχεῖα τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας, πού θεωρεῖται ὡς τό πλέον δημοκρατικό πολίτευμα.  Ἀποδεικνύεται ὅμως ἀπό τά πράγματα ὅτι μέσα στό δεσμευτικό πλέγμα τῶν κομματικῶν ἀρχῶν δέν μποροῦν νά ἐξαφανισθοῦν τά ἰδιαίτερα χαρίσματα, ἀλλά καί οἱ ἀτομικές ἀπόψεις τῶν ἀρχηγῶν τους.

Σημειώσαμε τά παραπάνω γιά δύο λόγους. Πρῶτον, εἴδαμε ἕνα ἄρθρο σέ πολιτική ἐφημερίδα μέ τόν χαρακτηριστικό τίτλο: «Τά κόμματα πέθαναν, ζήτω οἱ ἀρχηγοί!» (τοῦ Μ. Μητσοῦ, Τά Νέα, 14-15-Μαΐου 2022). Δεύτερον, λόγῳ τῆς μνήμης τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου, θυμηθήκαμε τόν διορατικό ἡγέτη, τόν γενάρχη τῆς Ρωμηοσύνης, ἀλλά καί τόν μεγάλο ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας· τόν «ἐν βασιλεῦσιν ἀπόστολον» τοῦ Κυρίου. Αὐτά ἀποτέλεσαν δυό ἀφορμές γιά νά θυμηθοῦμε τό πόσο μεγάλη σημασία ἔχει τό πρόσωπο ἑνός ἡγέτη, ὁ ὁποῖος, βέβαια, ὀφείλει νά κινῆται μέσα σέ πλαίσια ἀρχῶν, ὑπακούοντας σέ νόμους, πού ἀποτρέπουν τήν αὐθαιρεσία τῶν πολιτικά ἤ οἰκονομικά ἰσχυρῶν.

Στό παραπάνω ἄρθρο διαβάζουμε: Στήν Γαλλία «ὁ γνωστός κοινωνιολόγος Πιέρ Ροζανβαλόν διαφωνεῖ μέ τήν ἐκτίμηση ὅτι στίς τελευταῖες προεδρικές ἐκλογές ἀποτυπώθηκαν τρία στρατόπεδα: ἡ οἰκολογική καί λαϊκιστική Ἀριστερά, τό φιλελεύθερο καί εὐρωπαϊκό Κέντρο καί ἡ ἐθνικιστική Δεξιά. Αὐτό πού κυριάρχησε [...] εἶναι τρεῖς προσωπικότητες. Πρόκειται φυσικά γιά τόν Ἐμανουέλ Μακρόν, τήν Μαρίν Λεπέν καί τόν Ζακ-Πιέρ Μελανσόν». Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν φύση του αὐτεξούσιος καί λογικός, δέν μπορεῖ νά ὑποταχθῆ σέ ἀπρόσωπες ἀρχές. Μπορεῖ νά ἀκολουθήση ἀνθρώπους-ἡγέτες μέ ἀρχές.

Νικοῦσε μέ τήν προσευχή

Ὁ ὅσιος Θεοφάνης στήν Χρονογραφία του περιγράφει τόν Μέγα Κωνσταντίνο μέ τούς ἑξῆς συνοπτικούς, ἀλλά πολύ χαρακτηριστικούς λόγους:

«Ἤτανε ὁ ἄνδρας σέ ὅλα λαμπρός, μέ ἀνδρεία ψυχῆς, μέ ὀξύτητα νοός, μέ εὐχέρεια λόγου, πραγματικά δίκαιος, ἕτοιμος γιά κάθε καλοσύνη, μέ ὄψη ἀρχοντική, μέ ἡρωισμό καί ἐπιτυχία στούς πολέμους, μέγας στήν διευθέτηση τῶν βαρβαρικῶν ζητημάτων, ἀνίκητος στά ἐμφύλια πράγματα, στήν πίστη στερεός καί ἀσάλευτος. Γι’ αὐτό καί νικοῦσε μέ τήν προσευχή ὅλους τούς ἐχθρούς».

Ἡ σύνθεση ὅλων τῶν ἀρετῶν πού ἀναφέρει ὁ ὅσιος Θεοφάνης χαρακτηρίζουν τόν μεγάλο ἡγέτη. Ἀνδρεία ψυχῆς, ὀξύτητα νοός, εὐχέρεια λόγου, πραγματικά δίκαιος, ἕτοιμος γιά κάθε καλοσύνη κ.λπ., ὁ ὁποῖος ὅμως εἶχε τήν βαθειά αἴσθηση ὅτι νικοῦσε μέ τήν προσευχή ὅλους τούς ἐχθρούς καί ὄχι μέ τόν ἡρωισμό του καί τήν ἐξυπνάδα του στήν διευθέτηση τῶν θεμάτων τῆς ἐξωτερικῆς καί τῆς ἐσωτερικῆς πολιτικῆς τοῦ κράτους του.

Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς δέν μπορεῖ νά περιληφθῆ μέσα σέ καταστατικές ἀρχές· εἶναι δύναμη πού χαρίζεται στόν εἰλικρινά προσευχόμενο ἄνθρωπο, τόν στερεό στήν πίστη ἡγέτη ἤ ἁπλό ὑπήκοο.

π.Θ.Α.Β.