Γεγονὸς καὶ σχόλιο: Τό φαινόμενο τῶν ψευδοπροφητῶν

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τήν Ἐγκύκλιό της γιά τούς προφῆτες καί τούς ψευδοπροφῆτες ἔθεσε τόν δάκτυλον στόν τύπο τῶν ἥλων, γι’ αὐτό καί δημιούργησε ἔντονο προβληματισμό καί στό ἐσωτερικό τῆς Ἐκκλησίας καί σέ ὅσους ἀσχολοῦνται δημοσιογραφικά μέ τήν Ἐκκλησία.

Θεωρῶ, ὅμως, ὅτι τό πρόβλημα τῶν ψευδοπροφητῶν δέν πρέπει νά περιορισθῆ σέ μερικές περιπτώσεις καί σέ δυό-τρία γεγονότα, ἀλλά εἶναι ἕνα φαινόμενο πού παρατηρεῖται σέ ὅλες τίς ἐποχές, δηλαδή εἶναι θέμα διαχρονικό. Κάθε θέση ἔχει καί τήν ἀντίθεση, Χριστός - ἀντίχριστος, Προφῆτες - ψευδοπροφῆτες, Ἀπόστολοι - ψευδαπόστολοι κλπ.

Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν σέ τί συνίσταται ὁ ὅρος ψευδοπροφῆτες, μπορεῖ νά χρησιμοποιηθῆ ἕνα παράδειγμα. Ἡ Πολιτεία, κατά τό Σύνταγμα, ἔχει τά ὄργανά της, στήν Βουλή ἐκφράζονται ὅλες οἱ τάσεις τῶν ψηφοφόρων, ἀλλά ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού ἐκφράζονται αὐτόνομα καί ἀναρχικά.

Ἔτσι, ἔχουμε τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι ἕνας ἱερός θεσμός, ἡ ὁποία ἐκφράζεται ἀπό τά θεσμικά ὄργανά της, καί ἔχουμε καί μερικούς Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς πού ἐνεργοῦν αὐτόνομα καί ἀνεξάρτητα καί ἐπηρεάζουν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ, γιά παράδειγμα, ἡ Ἐκκλησία νά καθαιρέση ἕναν Κληρικό καί ἐκεῖνος νά ἐξακολουθῆ νά λειτουργῆ καί νά τελῆ ἀνυπόστατα μυστήρια, παραπλανώντας τόν λαό.

Αὐτό τό φαινόμενο, ἐνῶ παρατηρεῖται σέ ὅλες τίς ἐποχές, ἐκφράσθηκε ἔντονα στήν ἐποχή μας μέ τήν πανδημία. Ἡ Ἐκκλησία μέ τά θεσμικά της ὄργανα ἔλαβε σοβαρές ἀποφάσεις γιά τήν ἀντιμετώπισή της καί γιά νά προφυλάξη τούς ἀνθρώπους, ὅμως οἱ λεγόμενοι ψευδοπροφῆτες αὐτονομοῦνται, ἐνεργοῦν ἀνεξάρτητα, δηλαδή συμπεριφέρονται παρεκκλησιαστικά καί παραθεολογικά. Αὐτό τό κάνουν μέ ψευδεῖς εἰδήσεις, μέ ψευδεῖς προφητεῖες κλπ. Τέτοιοι ψευδοπροφῆτες πού ἐνεργοῦν αὐτόνομα καί ἀναρχικά ὑπάρχουν σχεδόν σέ ὅλες τίς Μητροπόλεις καί σέ ὅλες τίς περιοχές.

Ἡ ἀποδοχή τοῦ συνοδικοῦ καί ἱεραρχικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτό πού ξεχωρίζει τό ποιός εἶναι πραγματικό μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί ποιός εἶναι ψευδοπροφήτης. Νομίζω ὅτι στό βάθος τό πρόβλημα εἶναι ἔλλειψη σοβαρῆς θεολογίας καί ἐκκλησιολογίας.

Δυστυχῶς, στήν ἐποχή μας παρατηροῦνται στόν θεολογικό χῶρο δύο ἀκραῖες καταστάσεις. Ἀπό τήν μιά μεριά λειτουργεῖ ἡ θεολογία ὡς «ἐγκεφαλική σχολική πολυμάθεια» πού δέν θεραπεύει τίς ἀνησυχίες τῶν ἀνθρώπων, καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά λειτουργεῖ ἡ θεολογία ὡς μιά «εὐσεβιστική αὐτοϊκανοποίηση». Σέ αὐτές τίς ἀκραῖες καταστάσεις ἐμφανίζονται τά ἀρρωστημένα ἐκκλησιαστικά καί θεολογικά φαινόμενα.

Ὅπως, ἐπίσης, παρατηρεῖται καί τό φαινόμενο «τῆς θρησκειοποίησης» τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύεται ἀπό μερικούς ὡς μαγεία, δεισιδαιμονία καί μυστικισμός.

Ἑπομένως, ἡ λεγόμενη ψευδοπροφητεία εἶναι ἕνα κίνημα ἀνταρσίας στίς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν κατά τόπους Μητροπολιτῶν, εἶναι ἕνα κίνημα αὐτονομίας ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό θεσμό καί εἶναι μιά παρεκκλησιαστική καί παραθεολογική νοοτροπία. Τό ἀντίδοτο εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, καί τίς τυχόν διαφωνίες μας νά τίς θέτουμε στά ἐκκλησιαστικά ὄργανα πρός περαιτέρω συζήτηση.

Ν. Ι.