Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἅγιος Συμεών ὁ διά Χριστόν σαλός, 21 Ἰουλίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ διά Χριστόν σαλός καταγόταν ἀπό τήν Ἔδεσσα τῆς Συρίας καί ἔζησε τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. Μαζί μέ τόν φίλο του Ἰωάννη ξεκίνησαν, νέοι καί οἱ δύο, γιά νά πᾶνε στά Ἱεροσόλυμα νά προσκυνήσουν. Μαζί τους ἦταν ἡ μητέρα τοῦ Συμεών, ὁ πατέρας τοῦ Ἰωάννη καί ἡ νεαρή σύζυγός του, τήν ὁποία εἶχε νυμφευθῆ πρίν λίγο χρονικό διάστημα. Καθ’ ὁδόν ἄναψε μέσα τους ὁ πόθος νά ἀφιερωθοῦν στό Θεό. Γι’ αὐτό προσευχήθηκαν θερμά καί παρακάλεσαν τόν Θεό νά τούς ὁδηγήση σέ κάποιο Μοναστήρι, τούς δέ οἰκείους τους νά ἀναλάβη ὁ Ἴδιος νά τούς παρηγορήση, ὅπως καί ἔγινε. Ἔτσι πορεύθηκαν καί οἱ δύο στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη καί ἀποφάσισαν νά πᾶνε στό Μοναστήρι ἐκεῖνο πού θά βροῦν τήν πόρτα του ἀνοικτή.

Στό Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Γερασίμου ἦταν τότε ἡγούμενος ἕνας ἁγιασμένος ἄνθρωπος, ὁ π. Νήφων, ὁ ὁποῖος ἔλαβε πληροφορία ἀπό τόν Θεό νά ἀνοίξη τήν κεντρική πύλη τῆς Μονῆς καί νά περιμένη νά ὑποδεχθῆ δύο νέους. Πράγματι, τούς ὑποδέχθηκε μέ ἀγάπη καί μετά ἀπό κάποιο χρονικό διάστημα τούς ἔκειρε μοναχούς καί τούς κατευόδωσε στήν ἔρημο, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Στήν ἔρημο ζοῦσαν μέ ἄσκηση καί προσευχή, καί παράλληλα ἐργαζόντουσαν καί τό ἐργόχειρό τους, γιά νά ἐξοικονομοῦν τά ἀπαραίτητα γιά τήν χρεία τους, ἀλλά καί γιά τήν ἐλεημοσύνη.

Ὁ Συμεών, μετά ἀπό 29 χρόνια, κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά πορευθῆ στήν πόλη γιά νά βοηθήση τούς ἀνθρώπους καί νά τούς ὁδηγήση στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Ἀποχαιρέτησε τόν φίλο του καί συνασκητή του Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος, παρά τίς ἀρχικές ἀντιρρήσεις του, ὑποχώρησε καί ὑποτάχθηκε στό θέλημα του Θεοῦ. Ὁ Ἰωάννης παρέμεινε στήν ἔρημο μέχρι τήν ὁσιακή κοίμησή του.

῎Εφυγε, λοιπόν, ὁ Συμεών ἀπό τήν ἔρημο καί πῆγε νά βοηθήση τούς ἀνθρώπους, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Μέ τά πολλά χαρίσματα μέ τά ὁποῖα τόν στόλισε τό Ἅγιον Πνεῦμα καί μέ τά θαύματα πού ἐπιτελοῦσε ὁδήγησε, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, στήν μετάνοια καί τήν σωτηρία πολλούς καλοπροαιρέτους. Παρίστανε τόν σαλό (τρελό), γιά νά κρύπτη τήν πνευματική του ἐργασία καί νά φυλάττη τήν ταπεινοφροσύνη. Γι’ αὐτό καί εἶναι γνωστός στά Συναξάρια ὡς «Συμεών ὁ διά Χριστόν σαλός». Ὅταν ἀπεδέχθη τό δύσκολο αὐτό ἔργο ἔλαβε τήν ὑπόσχεση ἀπό τόν Θεό ὅτι θά εἶναι συνεχῶς μαζί του, γιά νά τόν προστατεύη, νά τόν παρηγορῆ καί νά τόν ἐνισχύη στίς πολλές δυσκολίες καί στούς ποικίλους πειρασμούς πού θά ἀντιμετώπιζε. Τό χάρισμα τῆς διά Χριστόν σαλότητος, ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια, δέν δίδεται στόν ὁποιονδήποτε, ἀλλά μόνον σέ ἐκεῖνον πού ἔχει τήν δυνατότητα νά τό δεχθῆ -ἀνάλογα μέ τήν πνευματική του κατάσταση, ἀλλά καί τόν χαρακτήρα του- καί νά τό ἀξιοποιήση μέχρι τό τέλος, ὑπομένοντας τίς δυσκολίες, τίς μεγάλες καί ἀνυπέρβλητες μέ τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, πού συνεπάγεται αὐτή ἡ διακονία. Μελετώντας κανείς τόν βίο τοῦ ὁσίου Συμεών διαπιστώνει ὅτι τά κατορθώματά του εἶναι ὑπεράνθρωπα καί ὑπέρλογα, ὄντως ἀκατανόητα γιά τήν κοινή ἀνθρώπινη λογική.

Ἐτελειώθη ἐν εἰρήνῃ.

Δύο ἡμέρες μετά τήν κοίμησή του βρῆκαν τό σῶμα του δύο πιστοί, οἱ ὁποῖοι τό πῆραν γιά νά τό ἐνταφιάσουν, χωρίς, ὅμως, ψαλμωδίες καί τιμές. Ἀλλά τόν τίμησε ὁ Θεός, ἀφοῦ κατά τήν πορεία τοῦ σκηνώματός του πρός τό μνῆμα ἔψαλλαν ἄγγελοι.

Κάποιος Ἑβραῖος, ὁ ὁποῖος ἐξ αἰτίας τοῦ ἁγίου πίστευσε στόν Χριστό καί βαπτίσθηκε, ἄκουσε ξαφνικά ἔξω ἀπό τό σπίτι του γλυκύτατες μελωδίες καί πρόβαλε στό παράθυρο νά δῆ τί συμβαίνει. Τότε ἔκπληκτος εἶδε δύο ἀνθρώπους νά μεταφέρουν σιωπηλοί τό σῶμα τοῦ Ἁγίου. Ἀμέσως κατάλαβε ὅτι πρόκειται γιά ἀγγελική ὑμνωδία καί, δοξολογώντας τόν Θεό, ἔσπευσε νά ἐνταφιάση μέ τίς πρέπουσες τιμές τό σῶμα τοῦ Ἁγίου.

Ὁ βίος του καί ἡ πολιτεία του μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Τά χαρίσματα τά ὁποῖα χορηγεῖ ὁ Θεός σέ κάθε ἄνθρωπο εἶναι πολλά καί ποικίλα καί δίδονται στόν καθένα «κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ». Μερικά ἀπό αὐτά εἶναι ἐμφανῆ, κάποια ἄλλα, ὅμως, ἴσως χρειάζεται νά προσπαθήση νά τά ἀνακαλύψη κανείς καί νά τά ἀξιοποιήση πρός δόξαν Θεοῦ. Ἕνα ἀπό αὐτά τά χαρίσματα πού δίνει ὁ Θεός εἶναι καί τό χάρισμα τῆς σαλότητος, τό ὁποῖο, ὅμως, εἶναι σπάνιο καί δίδεται σέ ἐλαχίστους, ἤτοι σέ ἐκείνους πού ἔχουν φθάσει σέ ὑψηλά μέτρα πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλά ἔχουν καί τήν κατάλληλη ἰδιοσυγκρασία, ὥστε νά μποροῦν νά ὑπομένουν τίς ὕβρεις, τούς ἐμπαιγμούς, τούς χλευασμούς, ἀκόμη καί τήν σωματική βία ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦν νά καταλάβουν τούς ἁγίους. Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἔχουμε συνηθίσει νά μένουμε στήν ἐπιφάνεια καί ἀδυνατοῦμε νά εἰσδύσουμε στό βάθος τῶν γεγονότων καί νά τά ἑρμηνεύσουμε στήν πραγματική τους διάσταση. Ἄλλωστε, τούς ἁγίους τούς καταλαβαίνουν μόνον οἱ ἅγιοι, καθώς καί ὅσοι εὑρίσκονται στήν προοπτική τῆς ἁγιότητος. Αὐτό δέ ἰσχύει περισσότερο γιά τούς κατά Χριστόν σαλούς, οἱ ὁποῖοι κρύπτουν ἐπιμελῶς τήν ἁγιότητά τους κάτω ἀπό τά καμώματα τῆς προσποιητῆς τρέλας τους. Γι’ αὐτό καί τόν ἅγιο Συμεών δέν μπόρεσαν νά τόν καταλάβουν ἀκόμη καί πολλοί ἀπό ἐκείνους πού εὐεργετήθηκαν ἀπό αὐτόν μέ τρόπον θαυμαστό.

Ἔχουμε συνηθίσει νά παραμένουμε στήν ἐπιφάνεια, στά «ἐπίγεια φαινόμενα» καί γι’ αὐτό ἀδυνατοῦμε νά κατανοήσουμε τά «ὑπέρ τούς οὐρανούς νούμενα». Ὅσοι ἔχουν μάθει νά εἰσέρχονται μέ τήν προσευχή μέσα στό περιβόλι τῆς καρδιᾶς τους καί προσπαθοῦν νά τό ξεχερσώσουν, νά τό καθαρίσουν καί νά τό κάνουν, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά καρποφορήση, αὐτοί ὀσφραίνονται τήν εὐωδία τῆς ἁγιότητος, ἔστω καί ἄν οἱ φορεῖς της προσπαθοῦν νά τήν κρύψουν κάτω ἀπό τό «κέλυφος» τῆς ἁπλότητάς τους ἤ τῆς προσποιητῆς τρέλας τους.

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀληθινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού ἐμφοροῦνται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, εἶναι ταπεινοί, ὑπομονετικοί, ὑπάκοοι στήν Ἐκκλησία, γεμάτοι ἀγάπη, καί ὁ λόγος τους γαληνεύει, εἰρηνεύει, προξενεῖ παρηγοριά, ἀγάπη καί ἐσωτερική γλυκύτητα. Κάθε συμπεριφορά πού δέν ἔχει τά παραπάνω γνωρίσματα ἀσφαλῶς δέν προέρχεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλά ἀπό τό πονηρό πνεῦμα, τό ὁποῖο προξενεῖ πόνο, πίκρα, μίσος, σύγχυση καί ταραχή.

Νά μάθουμε νά μή μένουμε στήν ἐπιφάνεια, ἀλλά νά εἰσδύουμε στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας μέ τήν προσευχή, τήν μυστηριακή ζωή καί τήν ἄσκηση, γιά νά μποροῦμε νά ὑπερβαίνουμε τά φαινόμενα, πού συνήθως ἀπατοῦν, καί νά κατανοοῦμε τά «ὑπέρ τούς οὐρανούς» νοούμενα.