Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἐκπλήξεις καλοπροαίρετων - Στοιχειώδης συνέπεια

Ἐκπλήξεις καλοπροαίρετων

Ἡ χαρά τοῦ καλοκαιριοῦ, οἱ διακοπές, οἱ ἄδειες ἀπό τήν ἐργασία, συνδέονται γιά πολλούς μέ τήν συμμετοχή σέ τελετές καί Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ τούς καλοκαιρινούς μῆνες ἐπιλέγουν οἱ περισσότεροι γιά νά τελέσουν τόν Γάμο τους ἤ τήν Βάπτιση τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ τους. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ γεγονότος αὐτό τό διάστημα γίνεται ἐντονότερη ἡ δυσαρμονία μεταξύ τῆς νοοτροπίας τοῦ κόσμου καί τῶν Κανόνων καί τῶν Τυπικῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπό τήν μεριά της ἡ Ἐκκλησία, προκειμένου νά κρατήση ἔστω σέ κάποια χαλαρή σχέση τά καλοπροαίρετα, ἀλλά ἐκκοσμικευμένα μέλη της, ἔχει κάνει πολλές «οἰκονομίες», οἱ ὁποῖες ὅμως, δυστυχῶς, ἀπό ἐξαιρέσεις μετατρέπονται σταδιακά σέ κανόνες.

Θά ἐπισημάνουμε μιά κατάσταση ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ ἰδιαίτερη ποιμαντική μέριμνα καί συνέργεια ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καί γονέων.

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μιά ἠθική δεοντολογία. Εἶναι Μυστήριο πού ἀνακαινίζει τόν ἄνθρωπο, δίνοντάς του γεύσεις τῆς νέας ζωῆς πού ἔφερε στόν πεπτωκότα κόσμο ὁ Χριστός. Ἡ ζωή μέσα σ’ Αὐτήν εἶναι μετοχή στό θεανθρώπινο Μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά κάνουμε τό καλό, ὅπως τό ἀντιλαμβάνεται ὁ κάθε ἄνθρωπος. Οἱ ἄνθρωποι, δυστυχῶς, ἔχουμε μιά ἀντίληψη γιά τό τί εἶναι καλό ἀνάλογη μέ τίς ἐξαρτήσεις καί τά πάθη μας. Γι’ αὐτό χρειάζεται νά μαθητεύουμε μέ συνέπεια στά κείμενα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων, δεχόμενοι καθοδήγηση ἀπό Πνευματικό Πατέρα.

Γιά αἰτίες πού χρειάζονται εὐρύτατη ἀνάλυση, στίς συνειδήσεις πολλῶν (κατά οἰκογενειακή παράδοση) Χριστιανῶν ἔχει ἀτονήσει ἡ αἴσθηση τοῦ μυστηριακοῦ χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει νά κάνουμε τό καλό, γενικά καί ἀόριστα, χωρίς νά θεωρῆται ἀπαραίτητη ἡ σύνδεση μέ τά Μυστήριά της, οὔτε φυσικά γίνεται λόγος γιά τίς προϋποθέσεις πού ἀπαιτοῦνται γιά τήν σωτήρια συμμετοχή στά Μυστήρια αὐτά. Οἱ τελετές τῶν Μυστηρίων εἶναι κάτι πού μᾶς ἔρχεται ἀπό παλιά καί ἔχει περισσότερο συναισθηματικό χαρακτήρα, σάν σύνδεση μέ τήν παράδοση τῶν προγόνων.

Ἀπό αὐτές τίς ἀντιλήψεις δημιουργοῦνται «ἐκπλήξεις» καί προβλήματα, μέ ἐνδεχόμενες ἀχρείαστες ἐντάσεις, στήν προετοιμασία γιά τήν τέλεση τῶν Μυστηρίων, κυρίως τῆς Βαπτίσεως καί τοῦ Γάμου.

Στοιχειώδης συνέπεια

Ἕνα σύγχρονο φαινόμενο, μέ ποιμαντικό ἐνδιαφέρον, εἶναι ἡ ἀντίληψη κάποιων καλοπροαίρετων νέων ἀνθρώπων, ὅτι τό σύμφωνο συμβίωσης καί ὁ πολιτικός γάμος εἶναι δεκτά καί ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς ἰσόκυρα μέ τόν Ἐκκλησιαστικό Γάμο. Συγχέουν τό τί δέχεται ἡ Πολιτεία μέ τό τί ἐπευλογεῖ καί δέχεται ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι ἐκπλήσσονται, ὅταν διαπιστώνουν ὅτι δέν μποροῦν νά εἶναι π.χ. ἀνάδοχοι σέ Βάπτιση.

Ἡ Πολιτεία μέσα στό οἰκογενειακό δίκαιο δέχεται καί τίς τρεῖς μορφές συμβίωσης ὡς ἰσόκυρες, ἀφοῦ καί μέ τό σύμφωνο συμβίωσης μποροῦν οἱ συμβαλλόμενοι νά ἀνοίξουν στόν δῆμο οἰκογενειακή μερίδα, δέν εἶναι ὅμως ἰσόκυροι γιά τήν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία γιά τά μέλη της ἔχει Μυστήριο, δέν κάνει μιά συμβολαιογραφική πράξη, «ἁρμόζει»-συνδέει τά παιδιά της μέ τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐντάσσοντας τήν σχέση τους μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Γι’ αὐτό ὅσοι δέν ἐπιλέγουν τόν Ἐκκλησιαστικό Γάμο, ἀλλά τόν πολιτικό ἤ τό σύμφωνο συμβίωσης, δέν μποροῦν νά εἶναι μάρτυρες ἤ ἀνάδοχοι σέ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό (ἐκτός ἀπό τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας) τό ἀπαιτεῖ ἡ στοιχειώδης συνέπεια πρός τίς ἐπιλογές τους.

π. Θ. Α. Β