Skip to main content

Σύλληψη καί γέννηση τοῦ ἀνθρώπου

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένο κήρυγμα, κατά τόν Ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τῆς ἀποτομῆς τῆς Κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, στήν Ἱερά Μονή Βομβοκοῦς Ναυπακτίας.

Σύλληψη καί γέννηση τοῦ ἀνθρώπουἙορτή σήμερα τῆς ἀπoτομῆς τῆς Κεφαλῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ, Τίμιον Πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία, κύριε Δήμαρχε, κύριοι Ἀντιδήμαρχοι, Γερόντισσα τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς, ἀγαπητοί προσκυνητές τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς, καί πανηγυρίζουμε αὐτό τό γεγονός, γιατί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶναι μάρτυς πού ἔδωσε τήν μαρτυρία γιά τόν Χριστό καί ὑπέστη τό μαρτύριο.

1. Ὁ ἔπαινος τοῦ Χριστοῦ

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἦταν πολύ μεγάλη φυσιογνωμία. Ἔχω τήν δυνατότητα κάθε χρόνο αὐτήν τήν ἡμέρα, καί κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἑσπερινοῦ καί κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, νά παρουσιάζω μιά πτυχή τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

Σήμερα θά ἤθελα νά παρουσιάσω καί νά σχολιάσω ἕναν λόγο πού εἶπε ὁ Χριστός γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη. Εἶπε: «Οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ» (Ματθ. ια΄, 11), δηλαδή δέν γέννησε καμμιά γυναίκα ἀπό αὐτές πού γεννᾶνε παιδιά, μεγαλύτερο ἄνθρωπο ἀπό τόν Τίμιο Πρόδρομο. Ποιός τό εἶπε; Ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό καί στό Ἀπολυτίκιο τό ὁποῖο ψάλλουμε λέμε: «Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων», δηλαδή, κάθε μνήμη τοῦ δικαίου ἀνθρώπου γίνεται μέ ἐγκώμια, «σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου, Πρόδρομε», ἐσύ, Πρόδρομε, δέν ἔχεις ἀνάγκη κανένα ἐγκώμιο ἀπό ἐμᾶς, γιατί ἀρκεῖ γιά σένα τό ἐγκώμιο τοῦ Χριστοῦ.

Διά μέσου τῶν αἰώνων Πατέρες, διδάσκαλοι, ἱεροκήρυκες, ρήτορες ὕμνησαν διαφόρους ἁγίους καί εἶπαν γιά τά χαρίσματά τους, ἀλλά γιά τόν Τίμιο Πρόδρομο δέν χρειάζεται νά πῆ κανείς πολλά, διότι τόν μεγαλύτερο ἔπαινο τόν εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὁπότε, ποιός μπορεῖ νά συμπληρώση κάτι πέρα ἀπό αὐτά πού εἶπε ὁ Χριστός; «Οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ».

Ὅλος ὁ βίος τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου εἶναι θαυμαστός∙ ὁ τρόπος τῆς συλλήψεώς του, ὁ τρόπος τῆς κυοφορίας του, ὁ τρόπος τῆς γεννήσεώς του, ὁ τρόπος τῆς ἀναπτύξεώς του, γιατί μετά τήν γέννηση πῆγε στήν ἔρημο καί ἔζησε τριάντα χρόνια σχεδόν στήν ἔρημο• ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀναδείχθηκε στόν Ἰσραήλ, τό κήρυγμα τό ὁποῖο ἔκανε, τό ὅτι βάπτιζε τόν λαό «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», τό ὅτι ἀξιώθηκε νά γίνη ἐκεῖνος πού βάπτισε τόν Χριστό στόν Ἰορδάνη ποταμό, τό ὅτι μετά εἶπε ἐκεῖνον τόν ὑπέροχο λόγο, «ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι» (Ἰω. γ΄, 30), ὅταν τόν ρώτησαν οἱ μαθητές μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, ἐγώ πρέπει νά ἐλαττώνομαι, νά φεύγω, νά πηγαίνω στό περιθώριο, τελείωσα τό ἔργο μου, καί φυσικά τό μαρτύριό του μέ τήν ἀποτομή τῆς τιμίας του Κεφαλῆς. Ὅλος ὁ βίος τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου εἶναι θαυμαστός, ἐξαίσιος. Τόν διαβάζει κανείς καί ἐκπλήττεται.

2. Ὁ τρόπος τῆς συλλήψεώς του καί τῆς κυοφορίας του

Θά ἤθελα, ὅμως, ἀρχίζοντας ἀπό αὐτόν τόν λόγο πού εἶπε ὁ Χριστός, «οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ», νά δοῦμε τόν τρόπο τῆς συλλήψεώς του καί τόν τρόπο τῆς κυοφορίας του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἦταν πάρα πολύ θαυμαστός πρίν ἀκόμη γεννηθεῖ. Συνελήφθη μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του, τῆς Ἐλισάβετ, παρέμεινε ἐννέα μῆνες μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του καί μετά γεννήθηκε. Εἶναι πολύ σημαντικό νά δοῦμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο συνελήφθη καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἦταν ἔμβρυο μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του, ὅταν ἐκυοφορεῖτo.

Οἱ γονεῖς του, ὁ Ζαχαρίας καί ἡ Ἐλισάβετ, ἦταν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι εἶχαν περάσει τήν ἡλικία τους καί δέν μποροῦσαν νά γεννήσουν∙ ἄρα, λοιπόν, τό γενετικό ὑλικό δέν ἦταν δυνατόν νά παράξη καί νά γεννήσουν παιδιά. Βεβαίως, ἐκεῖνο πού ξέρουμε εἶναι ὅτι καί οἱ δύο ἦταν δίκαιοι. «Ἦσαν δέ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» καί τηροῦσαν τά παραγγέλματα καί τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ καί ἦταν ἄμεμπτοι (Λουκ. α΄, 6).

Νά, λοιπόν, τό πρῶτο στοιχεῖο πού εἶναι ὅτι οἱ γονεῖς του ἦταν δίκαιοι, ἄμεμπτοι, τηροῦσαν τά παραγγέλματα τοῦ Θεοῦ καί τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ. Καί μάλιστα ὁ πατέρας του, ὁ Ζαχαρίας, ἦταν ἱερέας τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, στήν Παλαιά Διαθήκη, καί εἰσερχόταν μέσα στόν βωμό τοῦ θυμιάματος γιά νά θυμιάση. Καί ἐνῶ ἦταν μεγάλος στήν ἡλικία, ἐμφανίστηκε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, τήν ὥρα πού εἰσῆλθε μέσα στόν Ναό γιά νά θυμιάση καί ὁ λαός περίμενε ἀπό ἔξω, καί τοῦ εἶπε ὅτι ἡ γυναίκα του ἡ Ἐλισάβετ θά γεννήση υἱό καί θά τόν ὀνομάση Ἰωάννη. Ἄρα ὁ Ζαχαρίας εἶχε ὀπτασία τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε ὅτι θά γεννήση παιδί καί θά γίνη μέγας στόν Ἰσραήλ. Καί ὅταν τοῦ ἔφερε κάποιες ἐπιφυλάξεις, λόγῳ τῆς ἡλικίας τους, ὁ Ἀρχάγγελος εἶπε: «Ἐγώ εἰμι Γαβριήλ ὁ παρεστηκώς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἀπεστάλην λαλῆσαι πρός σέ καί εὐαγγελίσασθαί σοι ταῦτα» (Λουκ. α΄, 19). Σάν νά τοῦ ἔλεγε, γιατί μέ ἀμφισβητεῖς, μέ ποιόν μιλᾶς, ἐγώ εἶμαι ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Ἑπομένως, ὁ Ζαχαρίας εἶχε ὀπτασία ἀγγελική.

Καί, βεβαίως, στήν συνέχεια συνῆλθαν ὡς ἀνδρόγυνο πού ἦταν, δηλαδή ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος δέν συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ὅπως συνέβη στήν Παναγία, ἀλλά συνῆλθαν οἱ γονεῖς του καί τό γενετικό ὑλικό τους ἐνδυναμώθηκε ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί συνελήφθη ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, μετά ἀπό θεία ὀπτασία καί τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ τοῦ εἶπε, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὅτι αὐτός πού θά γεννηθῆ θά γίνη «μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου» καί «Πνεύματος Ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ» (Λουκ. α΄, 15), αὐτός, δηλαδή, θά γεμίση ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐνῶ θά εἶναι μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του.

Αὐτό πραγματοποιήθηκε διότι, ὅταν ἡ Ἐλισάβετ ἦταν ἕξι μηνῶν ἔγκυος, τότε συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὁ Χριστός ἀπό τήν Παναγία καί εἶπε στήν Θεοτόκο ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ νά πάη νά δῆ τήν ἐξαδέλφη της τήν Ἐλισάβετ. Καί ἐκείνη πῆγε «μετά σπουδῆς εἰς πόλιν Ἰούδα», ὅπως διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο καί ὅταν πλησίασε τήν Ἐλισάβετ, τότε «ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. α΄, 41). Δηλαδή, πρῶτος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κατάλαβε ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε σάρκα, καί αὐτό ἔγινε μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐνῶ βρισκόταν στήν κοιλία τῆς μητέρας του ἕξι μηνῶν ἔμβρυο.

Ξέρουμε ὅτι σέ δυόμισι μῆνες ὁλοκληρώνεται ὁ ὀργανισμός τοῦ ἐμβρύου, ὁλόκληρος ὁ ὀργανισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι 2,5 ἑκατοστά. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει ὅτι στούς ἕξι μῆνες ὑπῆρχε ἡ κίνηση τοῦ ἐμβρύου, λόγῳ τῆς ἀναπτύξεώς του, ἀλλά δέν εἶχε φωνή, ἐπειδή δέν ἀνέπνεε μέ ἀέρα. Ἔτσι, ἐπειδή δέν μποροῦσε νά μιλήση, γι’ αὐτό χρησιμοποίησε τήν γλώσσα τῆς μητέρας του. Ἐλαβε τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κατάλαβε ὅτι ἡ γυναίκα αὐτή ἡ ὁποία εἶχε συλλάβει, ἡ Παναγία δηλαδή, εἶχε μέσα της τόν Χριστό πού μόλις εἶχε συλληφθῆ, καί ἐσκίρτησε, καί μέ αὐτό τό σκίρτημα μετέδωσε τήν πληροφορία στήν μητέρα του τήν Ἐλισάβετ καί ἐκείνη ἔγινε προφήτιδα. Ὁπότε, προφήτης ἔγινε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί μετέδωσε τό προφητικό χάρισμα στήν μητέρα του καί ἐκείνη εἶπε, «πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;» (Λουκ. α΄, 43). Ἀμέσως ἡ Ἐλισάβετ κατάλαβε ὅτι μπροστά της δέν εἶχε μία γυναίκα, ἀλλά τήν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ.

Καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἑρμηνεύοντας ἕνα χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού λέει ὅτι, μέ τόν θάνατό μας «σπείρεται (στήν γῆ) σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν», δηλαδή, ὅταν πεθαίνη κάποιος, τό σῶμα πηγαίνει στήν γῆ, καί ὅταν θά γίνη ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, τότε αὐτό τό σῶμα θά γίνη πνευματικό, λέει ὅτι αὐτό ἔγινε στόν Τίμιο Πρόδρομο∙ ἦταν ψυχικό σῶμα, διότι εἶχε συλληφθῆ καί εἶχε μεγαλώσει ἕξι μῆνες στήν κοιλία τῆς μητέρας του, καί ὅταν ἔλαβε τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἔγινε σῶμα πνευματικό.

Ξέρουμε ὅτι τό ἔμβρυο μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του εἶναι μιά ὕπαρξη, ἡ ὁποία ἔχει συνείδηση, εἶναι ἔλλογη συνειδητή ὕπαρξη. Καί τό ξέρει αὐτό καί ἡ ἐπιστήμη ἡ ὁποία μᾶς τό λέει καθαρά. Ἤδη ἡ ἐπιστήμη ἔχει τήν δυνατότητα νά τό δῆ πῶς κινεῖται, νά δῆ καί τό φύλο τό ὁποῖο ἔχει, ἀκόμη καί τίς ἀσθένειες τίς ὁποῖες ἐνδεχομένως ἔχει.

Ὁπότε, τό ἔμβρυο στήν κοιλία τῆς μητέρας του ἔχει σῶμα καί ψυχή. Γιατί, σύμφωνα μέ τήν ὅλη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἄνθρωπος «ἅμα τῇ συλλήψει ἐμψύχωται», δηλαδή ἀπό τήν στιγμή τῆς συλλήψεως του, ἀπό τήν στιγμή κατά τήν ὁποία γονιμοποιεῖται τό πρῶτο ὠάριο, πρίν ἀκόμη διαφοροποιηθοῦν τά κύτταρα, πρίν ἀκόμη σχηματιστοῦν οἱ ἱστοί -καί βεβαίως τό σῶμα ἀπαρτίζεται ἀπό τούς ἱστούς- ἀπό τήν πρώτη στιγμή, ἀπό τό πρῶτο γονιμοποιημένο κύτταρο ὑπάρχει ψυχή, ἄρα ὑπάρχει ἄνθρωπος.

Γι’ αὐτό στήν Ἐκκλησία μας ἑορτάζουμε τήν σύλληψη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τήν σύλληψη τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, τήν σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου• δηλαδή, ἑορτάζουμε τίς ἑορτές τῆς συλλήψεως, γιατί πιστεύουμε ὅτι ἀπό τότε ἀρχίζει ἡ ζωή καί, ὅπου ὑπάρχει ζωή, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἡ ψυχή. Γι’ αὐτό «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» ὑφίσταται ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἀποφάνθηκε γιά τό ὅτι ὁ Χριστός εἶχε ψυχή ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς Του καί ἦταν Θεός ἀληθινός. Καί βλέπετε ἐδῶ τόν Τίμιο Πρόδρομο νά τό καταλαβαίνη, νά τό αἰσθάνεται, ἀλλά, βέβαια, ἔλαβε καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σημαίνουν ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ὑπάρχει ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς του.

3. Ἡ προγεννητική ἀγωγή

Ὑπάρχει σήμερα ἡ λεγόμενη προγεννητική ἀγωγή, ὑπάρχουν καί ἐπιστήμονες οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται στά θέματα αὐτά. Ὅταν λέμε προγεννητική ἀγωγή, ἐννοοῦμε ἀγωγή μετά τήν σύλληψη καί πρίν τήν γέννηση τοῦ παιδιοῦ, δηλαδή κατά τόν χρόνο τῆς κυοφορίας του. Ἄλλο εἶναι τό προγενετικό, πρίν συλληφθῆ ὁ ἄνθρωπος, καί ἄλλο εἶναι ἡ προγεννητική ἀγωγή, δηλαδή ἡ ζωή καί ἡ ἀγωγή τοῦ ἐμβρύου μετά τήν σύλληψή του καί τήν ἀνάπτυξή του μέχρι νά γεννηθῆ.

Ὅταν διαβάζη κανείς ἐπιστημονικά κείμενα, βλέπει ὅτι τό ἔμβρυο εἶναι ἕνας ὁλόκληρος ἄνθρωπος, καταλαβαίνει, αἰσθάνεται τήν χαρά τῆς μητέρας του καί τήν λύπη της, αἰσθάνεται, ὅταν ἡ μητέρα του πληγώνεται, ὅταν βιάζεται, ὅταν δέν τό θέλη ἡ μητέρα ἤ ὁ πατέρας του. Ὅταν ὁ πατέρας του δημιουργῆ διάφορα προβλήματα στήν μητέρα του, τό ἔμβρυο τό καταλαβαίνει, ἀκούει ἤχους καί ἑπομένως μπορεῖ τότε νά γίνη μιά ἀγωγή.

Ἄν διαβάσετε διάφορα βιβλία, θά δῆτε ὅτι προτείνουν στίς ἔγκυες γυναῖκες νά τραγουδᾶνε, νά μιλᾶνε στό παιδί, νά χαίρονται, νά ξεκουράζονται, νά περπατοῦν. Ἤδη ἀρχίζει ἡ προγεννητική ἀγωγή, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν κανείς μέσα του προσεύχεται καί ἔχη τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Καί οἱ χριστιανές γυναῖκες προσεύχονται γιά τά παιδιά τους, γιά τά ἔμβρυά τους, καί τό ἔμβρυο, πού περιμένουν νά γεννηθῆ εἶναι καρπός ἀγάπης καί καρπός ἐπιθυμίας, τό ἐπιθυμοῦν, τό θέλουν. Ἔτσι, ὅταν προσεύχονται, αὐτό ἔχει μεγάλη συνέπεια στήν ἀγωγή τοῦ παιδιοῦ.

Γνωρίζετε ὅτι ὑπάρχει ἡ μοριακή βιολογία, ἡ ὁποία δέν ἀσχολεῖται ἁπλῶς μέ τό σῶμα, ἀλλά μέ τά μόρια, μέ τά κύτταρα, εἶναι ἡ ἐπιστήμη τῆς γενετικῆς, ὅπως λέγεται. Ἀλλά ἐκτός ἀπό τήν γενετική ἐπιστήμη εἶναι καί ἡ ἐπιγενετική ἐπιστήμη, ἡ ὁποία ἐρευνᾶ τίς ἐπιδράσεις πού ἔχει τό περιβάλλον στά κύτταρα, στό DNA, στά γονίδια. Δηλαδή, γιά τό ἔμβρυο πού εἶναι μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του ἡ ἐπιγενετική ἐπιστήμη μελετᾶ τίς ἐπιδράσεις πού ἀσκεῖ τό περιβάλλον καί γύρω ἀπό τά κύτταρα καί μέσα στό σῶμα στόν ἄνθρωπο. Καί αὐτό εἶναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί γίνονται ἐπιδράσεις στά ἔμβρυα.

Καί ἐκτός ἀπό αὐτά, πάλι ἡ μοριακή βιολογία μᾶς λέει ὅτι ὑπάρχουν νευρῶνες καθρέφτες. Δηλαδή, πέρα ἀπό τούς νευρῶνες πού εἶναι στόν ἐγκέφαλο τοῦ ἀνθρώπου καί σέ ὅλο τό νευρικό σύστημα, ὑπάρχουν καί νευρῶνες καθρέφτες. Τί σημαίνει αὐτό; Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ εἰδικοί αὐτοί νευρῶνες ἐνεργοποιοῦνται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βλέπη μιά εἰκόνα, αἰσθάνεται, καί καθρεφτίζεται τότε ὅλο αὐτό τό ὑλικό μέσα στόν ἀνθρωπο.

Καί αὐτό εἶναι πάρα πολύ σημαντικό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γι’ αὐτό πού σᾶς ἔλεγα προηγουμένως, ὅτι, δηλαδή, ἡ ἀγωγή δέν ἀρχίζει μόνον ὅταν τό παιδί πηγαίνη στό νηπιαγωγεῖο, στό σχολεῖο, ἀλλά ἡ ἀγωγή ἀρχίζει ἀπό τότε πού τό ἔμβρυο εἶναι μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του. Καί θά μπορούσαμε ἀκόμη νά ποῦμε ὅτι, ἐπειδή ἀκριβῶς ὑπάρχει ἑνότητα μεταξύ τοῦ ἐμβρύου καί τῆς μητέρας του, γι’ αὐτό καί ἡ ἀγωγή ἤδη ἀρχίζει ἀπό τήν ἡμέρα τῆς συλλήψεως τοῦ ἐβρύου, ἴσως καί ἀπό πιό πρίν, ἀπό τήν γενικότερη ὡριμότητα καί πνευματικότητα τήν ὁποία ἔχει ἡ μητέρα.

Διάβαζα κάπου ὅτι ἀκόμη καί τίς τροφές πού τρώει ἡ μητέρα, ἐπειδή ἀκριβῶς τό ἔμβρυο εἶναι μέσα στό ἀμνιακό ὑγρό τίς αἰσθάνεται, καί γι’ αὐτό ἀργότερα θά θέλη νά τρώη αὐτές τίς τροφές πού ἔτρωγε ἡ μητέρα καί τίς αἰσθανόταν, ὅταν ἦταν ἔμβρυο μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας του.

Ἑπομένως, πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ὑπάρχει ἀπό τότε πού γεννιέται, ἀλλά ὑπάρχει ἀπό τότε πού συλλαμβάνεται. Δεκατέσσερεις ἡμέρες μετά ἀπό τήν σύλληψη ἀρχίζουν νά διαφοροποιοῦνται τά ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα καί ἡ πρώτη διαφοροποίηση γίνεται στόν νευρικό ἱστό καί δημιουργεῖ τόν ἐγκέφαλο. Στίς τρεῖς ἑβδομάδες δημιουργεῖται ὁ νευρικός ἱστός πού θά γίνη ἐγκέφαλος, καί τότε ἀρχίζουν νά λειτουργοῦν τά κύτταρα, καί νά σχηματίζεται ὁ ἱστός, πού θά ἀπαρτίσουν τελικά τήν καρδιά.

Ἀπό αὐτήν τήν περίοδο πρέπει νά γίνεται ἡ ἀγωγή τοῦ ἀνθρώπου, νά προσεύχεται ἡ μητέρα ἡ εὐσεβής, ἡ εὐλαβής, νά περιμένη μέ χαρά τό παιδί, νά προσεύχεται στόν Θεό γι’ αὐτό, νά τό κουβεντιάζη, νά τοῦ μιλάη, νά τοῦ τραγουδάη, νά ἀκούη μουσική, καί μάλιστα ἐκκλησιαστική μουσική, καί αὐτό θά παίξη σημαντικό ρόλο στήν μετέπειτα ζωή του.

Ἔλεγε ὁ Γέροντας μου, ὁ ἅγιος Καλλίνικος, κάτι πού εἶχε διαβάσει, ὅτι μιά μάνα, ὅταν τό παιδί της εἶχε φτάσει σέ ἡλικία τριῶν ἤ τεσσάρων ἐτῶν, πῆγε σέ κάποιον σοφιστή καί τοῦ εἶπε: «Ἔφερα τό παιδί μου γιά νά τό διδάξης». Καί ἐκεῖνος εἶπε: «Ἀργήσατε». Ρώτησε: «Γιατί ἀργήσαμε; Ἀφοῦ τώρα ἀρχίζει καί μιλάει, τώρα ἀρχίζει καί καταλαβαίνει». Ἀπάντησε ὁ σοφιστής: «Ἔπρεπε νά ἔρθετε νωρίτερα». «Πότε; Ὅταν γεννήθηκε;», «Ὄχι, νωρίτερα», «Πότε; Ὅταν ἦταν ἔμβρυο;», «Ὄχι, νωρίτερα. Πρίν συλληφθεῖ, ἔπρεπε νά ἔρθετε ἐσεῖς, νά διδαχθῆτε ἐσεῖς, νά ὑποστῆτε τήν σωστή ἀγωγή, ὥστε νά εἶστε σέ θέση νά διαπαιδαγωγήσετε καί νά φροντίσετε τό παιδί σας».

Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι ἐκεῖνο πού χαρακτηρίζει τήν μητέρα δέν εἶναι τό νά γεννάη, ἀλλά ἡ ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ, γιατί καί τά ζῶα γεννᾶνε. Τό σημαντικότερο εἶναι ἡ ἀνατροφή καί ἡ ἀγωγή. Καί ἄν τά παιδιά σήμερα ἔχουν πάρει ἕναν διαφορετικό δρόμο, αὐτό γίνεται ὄχι μόνον γιατί δέν βρῆκαν καλό παράδειγμα, ἀλλά γιατί δέν ὑπέστησαν μιά τέτοια πνευματική ἀγωγή ἀκόμη καί τότε πού ἦταν μέσα στήν κοιλία τῆς μητέρας τους.

Καί μπορῶ νά σᾶς πῶ ἀπό τήν ἐπικοινωνία πού ἔχω μέ τά παιδιά μέσα στό σχολεῖο -καί τώρα τελευταῖα ἔκανα συζητήσεις σέ κάθε σχολεῖο ἐπί ὧρες μέ τά παιδιά- μοῦ ἔκαναν διάφορες ἐρωτήσεις, καί παρατηρῶ ὅτι δέν τούς ἀπασχολεῖ καί δέν ρώτησαν γιά τόν Θεό, οὔτε κἄν τούς ἀπασχολεῖ ἡ Ἐκκλησία, τό τί κάνει ἡ Ἐκκλησία, γιατί ἡ Ἐκκλησία κάνει ἐκεῖνο καί τό ἄλλο, οὔτε τούς ἀπασχολοῦν τά κοινωνικά θέματα, τά πολιτικά θέματα, ἀλλά τά μόνα πού τούς ἀπασχολοῦν εἶναι τά ἐσωτερικά, τά ὑπαρξιακά προβλήματα. Καί μιά ὁμάδα ἐρωτημάτων εἶναι τό τί θά κάνη τό παιδί, ὅταν ὁ πατέρας ἐγκαταλείπη τήν μάνα, τί θά κάνη τό παιδί μέσα στό σπίτι, ὅταν βλέπη τόν μέθυσο πατέρα, τί θά κάνη τό παιδί, ὅταν βλέπη νά μαλώνουν οἱ γονεῖς κλπ. Κυρίως τά σύγχρονα παιδιά τά ἀπασχολοῦν τά θέματα ἐνδοοικογενειακῆς βίας.

Ἄρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό τήν ζωή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἀπό τό πῶς συνελήφθη, πῶς κυοφορήθηκε, πῶς γεννήθηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, πρέπει ὅλοι μας νά φροντίσουμε, κυρίως οἱ γονεῖς νά μεγαλώνουν τά παιδιά τους μέ «παιδεία καί νουθεσία Κυρίου».

Καί, βέβαια, νά τό ποῦμε καί αὐτό. Ἐπειδή εἴμαστε ἄνθρωποι καί κάνουμε λάθη, μέ τήν μετάνοια ὅλα ἐπανορθώνονται. Ὅταν κανείς μετανοῆ καί ἐπιστρέφη στόν Θεό καί ἀλλάζη ζωή, τότε τό παιδί καταλαβαίνει αὐτήν τήν ἀλλαγή καί βοηθιέται μέ ἕναν διαφορετικό τρόπο.

Νά εὐχηθοῦμε νά φωτίση ὁ Θεός, διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, νά ἔχουμε καλές οἰκογένειες, γιατί, ὅταν εἶναι καλές οἱ οἰκογένειες, πού εἶναι τό κύτταρο τῆς κοινωνίας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τότε εἶναι εὐλογημένη καί ἡ κοινωνία καί ἡ ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία.

Εὔχομαι χρόνια πολλά καί εὐλογημένα!

  • Προβολές: 843