Skip to main content

Ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν ἀθάνατη ζωή

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένο κήρυγμα κατά τήν θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στήν Πάτρα, 2022 - Δεῖτε τὸ θεῖο κήρυγμα

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Πατρῶν κύριε Χρυσόστομε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Τίμιον Πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία, Ἐντιμότατοι ἄρχοντες, περιούσιε καί εὐλογημένε λαέ τοῦ Κυρίου

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγεν καί πάλι σήμερα ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, πολιούχου καί προστάτου τῆς πόλεως αὐτῆς. Καί πάλι αὐτός ὁ μεγαλοπρεπής Ἱερός Ναός ἄνοιξε τίς θύρες του γιά νά δεχθῆ πλῆθος λαοῦ καί χθές κατά τήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί σήμερα κατά τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί τήν θεία Λειτουργία. Καί πάλι ἀξιωνόμαστε ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ νά προσκυνήσουμε τά ἱερά σεβάσματα καί θησαυρίσματα, τά ὁποῖα ὑπάρχουν στήν Πάτρα, δηλαδή τόν τάφο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, λείψανα ἀπό τό ἅγιο σῶμα του, τήν ἁγία του κάρα καί τόν τίμιο σταυρό, μέ τό ὁποῖον τελείωσε τήν ζωή του.

Καί πάλι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος, ὁ φιλόθεος καί φιλόχριστος καί φιλάγιος Ἐπίσκοπος μέ τήν μεγάλη καρδιά, μᾶς προσεκάλεσε νά ἔρθουμε σήμερα ὅλους ἐμᾶς τούς Ἀρχιερεῖς, ἀλλά καί ὅλον τόν λαό γιά νά τιμήσουμε τόν ἅγιο Ἀνδρέα τόν Πρωτόκλητον. Καί νά θυμίσω ὅτι καμία πόλη καί καμία περιοχή τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει αὐτήν τήν μεγάλη τιμή νά ἀξιωθῆ ἀπό τόν Θεό νά μαρτυρήση σέ αὐτήν ἕνας ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί μάλιστα ὁ Πρωτόκλητος, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας.

Εὐλογοῦμε τόν Θεό γι’ αὐτήν τήν μεγάλη δωρεά τήν ὁποία ἔχουμε σήμερα καί μέ τήν θεία Λειτουργία καί μέ τό ὅτι προσκυνήσαμε καί ἀσπαστήκαμε τήν ἁγία κάρα καί τόν τίμιο σταυρό πάνω στό ὁποῖο μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος.

Χθές κατά τήν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἀλλά καί σήμερα, καί αὐτήν τήν στιγμή ἔβλεπα καί βλέπω τούς ἀνθρώπους, ὅλους ἐσᾶς μέ τί εὐλάβεια προσέρχεσθε γιά νά προσκυνήσετε καί νά ἀσπαστῆτε τήν ἁγία κάρα καί τόν τίμιο σταυρό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Καί χθές διερωτήθηκα, ὅπως καί σήμερα διερωτῶμαι τί εἶναι αὐτό τό ὁποῖο σᾶς κάνει νά προσέρχεστε καί μᾶλλον τί εἶναι αὐτό πού σᾶς κάνει μέ αὐτήν τήν δίψα νά ἀσπάζεστε τά ἱερά αὐτά θησαυρίσματα. Καί θά ἔλεγα ἀκόμη περισσότερο τήν ὥρα πού προσέρχεστε καί ἀσπάζεστε, τό τί μυστικές προσευχές ἀπευθύνετε στόν Ἅγιο Ἀνδρέα καί φυσικά στόν Χριστό, κυρίως στόν Χριστό, ὥστε διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, νά μᾶς ἐλεήση.

Ἄν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα νά εἰσέλθω μέσα στήν καρδιά τοῦ καθενός πού προσέρχεται καί ἀσπάζεται αὐτά τά ἱερά θησαυρίσματα, θά ἔβλεπα τί μυστικές εὐχές, προσευχές ἀπευθύνει στόν Θεό. Ἀλλά αὐτό εἶναι εὔκολο πάντως νά τό καταλάβη κανείς. Ἐκεῖνο τό ὁποῖο αἰσθάνεται εἶναι ὅτι ἐδῶ ἐκφράζεται τό μυστήριο τῆς ἁφῆς καί τό μυστήριο τῆς σιωπῆς, ἡ ὁποία σιωπή εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Κυρίως ὅμως ἐκεῖνο τό ὁποῖο φαίνεται ὅτι κάθε ἕνας πού προσέρχεται νά ἀσπασθῆ καί ἐδῶ καί ἀλλοῦ τά λείψανα τῶν Ἁγίων, εἶναι ὅτι ἐκφράζει τήν δίψα τῆς ἀθανασίας καί τήν δίψα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ὁ μόνος ἀθάνατος κατά φύσιν εἶναι ὁ Θεός, οἱ ἄνθρωποι εἶναι κατά Χάριν ἀθάνατοι καί ἀναζητοῦν τήν αἰώνια ζωή, τούς ἐδόθη αὐτή ἡ πνοή, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀναζητοῦν τήν αἰώνια ζωή. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι γιά τό ἐνταῦθα καί γιά τό ἐφήμερο• ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾶ τήν αἰώνια ζωή, ἀναζητᾶ τήν ἀθανασία.

Ἀλλά τελικά τί εἶναι αὐτή ἡ ἀθανασία; Ὅταν διαβάσουμε διάφορα κείμενα, θά δοῦμε ὅτι ὅλοι αίσθάνονται ὅτι ἡ ἀθανασία εἶναι ἡ ἔντονη αὐτή ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νά ζήση πολλά χρόνια. Οἱ τέχνες, τά καλλιτεχνήματα, οἱ ζωγραφικοί πίνακες, οἱ ἁγιογραφίες ἀκόμη, οἱ εὐχές τίς ὁποῖες προσφέρει ὁ ἕνας τόν ἄλλον γιά χρόνια πολλά, τά βιβλία τά ὁποῖα συγγράφει κάποιος γιά νά γεμίση τίς βιβλιοθῆκες του, ὅλα αὐτά ἐκφράζουν τήν δίψα τῆς ἀθανασίας.

Μπορεῖ ὅμως κανείς νά διευκρινίση, ὅπως γράφει καί ὁ ἅγιος Σωφρὀνιος ὁ Ἁγιορείτης, ὅτι ὑπάρχουν τέσσερα εἴδη καί τέσσερις μορφές ἀθανασίας.

Πρῶτον, εἶναι ἡ λεγόμενη ὑλιστική ἀθανασία, δηλαδή αὐτή τήν ὁποία συναντᾶμε σέ μερικούς προσωκρατικούς φιλοσόφους, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στήν αἰωνιότητα τῆς ὕλης καί πιστεύουν ἀκόμη καί στήν ἀφθαρσία τῆς ὕλης.

Δεύτερον, εἶναι ἡ λεγόμενη φιλοσοφική καί πανθεϊστική ἀθανασία τήν ὁποία βλέπουμε ἀκόμη καί στούς φιλοσόφους τῆς μεταφυσικῆς φιλοσοφίας καί στόν Πλάτωνα, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος προέρχεται ἀπό μία πηγή πού λέγεται Θεός καί πρέπει στή συνέχεια νά ἐπιστρέψη καί νά ἐκμηδενιστῆ καί νά ἀφανιστῆ μέσα σέ αὐτό τό εἶναι, μέσα σέ αὐτό τό ὅν. Καί κάπως ἔτσι αἰσθάνονται τήν ἀθανασία καί διάφορες θρησκεῖες ἀνατολικές, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἐκμηδενισθῆ μέσα στό βράχμαν καί νά ταυτισθῆ ἀπόλυτα χάνοντας τήν προσωπικότητά του.

Τρίτη μορφή ἀθανασίας εἶναι ἡ ἱστορική ἀθανασία, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά παραμείνη στίς μνῆμες τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά τόν θυμοῦνται οἱ γενεές τῶν γενεῶν. Καί μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική εἶναι καί ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἶπα προηγουμένως, τά ἔργα τέχνης, ἀκόμη καί τά βιβλία καί οἱ φωτογραφίες τίς ὁποῖες τυπώνουμε, θέλουμε νά παραμείνουν αὐτά στούς αἰῶνες. Ἀκόμη καί μέσα στό γάμο ἡ μετάδοση τῆς βιολογικῆς ζωῆς θεωρεῖται μία μορφή ἱστορικῆς ἀθανασίας.

Ἀλλά, ὅμως, ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἔχει πολύ μεγάλη σημασία εἶναι τό τέταρτο εἶδος, ἡ κατά Χριστόν ἀθανασία, δηλαδή νά συνδεθῆ κανείς μέ τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἐνίκησε τόν θάνατο, καί γενικότερα μέ τόν Τριαδικό Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀθάνατος κατά φύσιν• νά ἑνωθῆ μαζί Του καί ἔτσι νά περάση στούς αἰῶνες.

Εἶναι αὐτό τό ὁποῖο μᾶς εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί τό ἄκουσε καί ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας πού σήμερα γιορτάζουμε: «Ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰω. ε΄, 24 ). Εἶναι αὐτό πού λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Α΄ Καθολική Ἐπιστολή του: «Ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ∙ ὁ δέ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα» (Α΄ Ἰω. β΄, 17).

Αὐτή ἡ κατά Χριστόν ἀθανασία εἶναι ἐκείνη πού καταξιώνει τόν ἄνθρωπο, γιατί πιστεύουμε ὅτι θά γίνη ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί ὁ ἄνθρωπος ψυχῇ τε καί σώματι, ὄχι ἁπλῶς μόνο ἡ ψυχή, ὅπως ἔλεγε ἡ κλασική μεταφυσική, ὅτι τό σῶμα εἶναι φυλακή τῆς ψυχῆς καί ἡ ψυχή πρέπει νά ἐπανέλθη στόν ἀγέννητον κόσμο τῶν ἰδεῶν καί νά ἔρθη σέ μία πλήρη καί ἀπόλυτη εὐδαιμονία, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος πού ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ παραμένει εἰς τήν αἰωνιότητα• καί μάλιστα ἐκεῖνος πού συνδέεται μέ τόν Χριστό θά βιώση τό ἀεί εὖ εἶναι, καί ὄχι τό ἀεί φεῦ εἶναι, καί αὐτή εἶναι ἡ αἰώνια κατά Χριστόν ζωή.

Παρά τό ὅτι, ὅμως, ὑπάρχει αὐτή ἡ δίψα τῆς ἀθανασίας καί τῆς αἰώνιας ζωῆς ὅλοι ξέρουμε καί καταλαβαίνουμε ὅτι ἔχουμε τό φθαρτό καί θνητό σῶμα καί ὅλοι σάν νά αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε κλεισμένοι μέσα στόν κόσμο τῶν αἰσθήσεων καί τῶν αἰσθητῶν. Καί βιώνουμε αὐτήν τήν τραγωδία τῆς φθαρτότητος καί τῆς θνητότητος μέ ὅλα τά ἐπακόλουθα, μέ τίς ἀσθένειες, τό γῆρας ἀκόμη καί αὐτόν τόν θάνατο.

Καί ἔτσι, ἐνῶ ἡ ψυχή μας ἀναζητάει τήν αἰώνια ζωή καί γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος, καί ἰδιαιτέρως ὁ Χριστιανός, ὅτι εἶναι πλασμένος ἀπό τόν Θεό γιά νά ζήση στούς αἰῶνες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅμως διακρινόμαστε ἀπό αὐτήν τήν τραγωδία τῆς φθαρτότητος καί τῆς θνητότητος. Αἰσθανόμαστε γύρω μας τόν θανάτο, ὄχι ἁπλῶς σάν ἕνα γεγονός τό ὁποῖο θά ἔρθη στό τέλος τῆς βιολογικῆς ζωῆς, ἀλλά παρόντα μέ τίς ἀρρώστιες, τίς ἀσθένειες, τά γηρατειά. Γιατί ἤδη καί αὐτοί οἱ βιολόγοι μᾶς λένε ὅτι μεταξύ τῶν ἄλλων γονιδίων ὑπάρχουν καί τά γονίδια τῆς γηράνσεως, δηλαδή τῆς φθαρτότητος καί τῆς θνητότητος, ὁπότε ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού θά συλληφθῆ ὁ ἄνθρωπος, στό πρῶτο κύτταρο ὑπάρχουν μέσα ἡ φθαρτότητα καί ἡ θνητότητα, δηλαδή αὐτός ὁ ἴδιος ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος ἐκδηλώνεται μέ διάφορες μορφές μέχρις ὅτου στό τέλος βγεῖ ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα.

Ἔτσι ζοῦμε τήν τραγωδία∙ λέμε χρόνια πολλά καί μέσα στίς εὐχές κρύβεται ὁ φόβος ἄν θά ζήσουμε τήν ἄλλη χρονιά γιά νά συναντηθοῦμε. Ὅπως θυμᾶμαι ἕνα ἀνδρόγυνο πού, ἐνῶ ὁ ἄντρας ἦταν ἄρρωστος καί ἐπρόκειτο νά πεθάνη, γονάτισαν μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εἶπαν: «Σέ παρακαλοῦμε μή μᾶς χωρίζεις». Ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τόν θάνατο ὡς χωρισμό καί βιώνει τήν τραγωδία στήν ζωή του.

Μέ πάρα πολύ ὡραῖο τρόπο ὁ ὅσιος Ἰουστίνος ὁ Νέος, ὁ Πόποβιτς, τό ἐκφράζει αὐτό καί λέει ὅτι «ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζευγμένος στόν ζυγό τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου»• «αἰσθάνεται μία παράξενη φιλοξενία ἐπάνω σέ αὐτόν τόν κόσμο»• αἰσθάνεται ὅτι εἶναι «μελλοθάνατος χωρίς ἐλπίδα»• «αἰσθάνεται νά εἶναι σάν μία πυγολαμπίδα μέσα στή νύχτα»• «ἡ ἐπίγεια ζωή δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά μία ἀδιάκοπη πάλη μέ τόν θάνατο».

Ὅμως ὑπάρχει ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί αὐτή ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔδωσε νόημα στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, Καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας , καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐκήρυτταν Ἰησοῦν Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα. Καί αὐτό ἦταν πού ἔδινε δύναμη καί νόημα στήν ζωή τους. Ὑπάρχει ὁ Χριστός πού ζῆ στούς αἰῶνες, «καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀπ. α΄, 18), καί ἐκεῖνοι πού συνδέονται μέ τόν Χριστό ζοῦν ἐν Χριστῷ αἰώνια.

Ὁπότε, ἄν θέλουμε νά ἱκανοποιήσουμε αὐτήν τήν δίψα τῆς ἀθανασίας καί τῆς αἰώνιας ζωῆς, θά πρέπει νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐν τῇ Ἐκκλησία. Αὐτό μᾶς δίδαξε καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Ἀνδρέας• νά μείνουμε ζῶντες ἐν τῇ Ἐκκλησία, νά μείνουμε μέσα στήν μνήμη τῶν ἀνθρώπων, μέσα στήν μνήμη τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως νά μείνουμε μέσα στήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό ἔχει πολύ μεγάλη ἀξία. Καί ἔτσι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἱκανοποιοῦμε αὐτόν τόν βαθύτατο σκοπό καί νόημα τῆς ζωῆς μας, νά ζήσουμε ἀθάνατοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς τούς αἰῶνες. Καί τότε θά ὑπερβαίνουμε τόν θάνατο καί ὅλα τά προβλήματα τῆς ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας νά πρεσβεύη, νά μᾶς δίνη αὐτήν τήν πνευματική ἔμπνευση, ὥστε ζῶντες μέσα στήν Ἐκκλησία νά ἱκανοποιοῦμε στό ἔπακρον αὐτήν τήν δίψα τῆς αἰώνιας ζωῆς καί τήν δίψα τῆς ἀθανασίας πού εἶναι μέσα βαθιά στά ἔγκατά μας. Ἀμήν.

  • Προβολές: 680