Ἐκοιμήθη ὁ πατήρ Ἱερόθεος Κατσάνος

Ὁ ἐπί εἰκοσιπενταετία (1965-1990) Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου π. Ἱερόθεος Κατσάνος, ὁ ἀκούραστος ἐργάτης τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, τήν Κυριακή 30 Αὐγούστου ἐ.ε., “ανεπαύθη ἐν Κυρίω”• κατά τόν εὐαγγελικό λόγο “μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν”, ἐκεῖ ὅπου ὁ πόνος καί οἱ ἀσθένειες τοῦ σώματος δέν μποροῦν νά τόν ἀκολουθήσουν• τόν ἀκολουθεῖ μόνο ὁ πλοῦτος τῆς καρδιᾶς, οἱ ἀρετές, οἱ ὁποῖες εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ π. Ἱερόθεος ἄφησε ἀνεξίτηλά τα ἴχνη τῆς διακονίας του στό χῶρο τῆς Ναυπάκτου. Ἱεροπρεπής, πράος, φιλακόλουθος καί καλός λειτουργός, ἀεικίνητος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου περιέτρεχε ὅλη τήν Ναυπακτία, ἦταν κοντά στόν ἀνθρώπινο πόνο, προσήλκυε τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη ὅλων.

Κατά τά τελευταῖα χρόνια της ζωῆς τοῦ ἀναγκάσθηκε νά διακόψη τήν ποιμαντική του διακονία - εἶχε ἤδη ἀποσυρθῆ στά Ἰωάννινα - λόγω σοβαροῦ κλονισμοῦ τῆς ὑγείας του. Τά χρόνια αὐτά διακονήθηκε θυσιαστικά ἀπό τήν νύμφη του ἀπό ἀνηψιό κ. Σοφία Παπάτσιου.

Στό ἑπόμενο φύλλο τῆς “Παρέμβασης” θά ἔχουμε ἐκτενές ἀφιέρωμα στό πρόσωπό του. Στήν συνέχεια ἀναδημοσιεύουμε ἀπό τήν ἐφημερίδα “Νέοι Καιροί” ἄρθρο τοῦ κ. Παναγιώτη Καραγεώργου, πού ἀναφέρεται στόν μακαριστό π. Ἱερόθεο.

“Άλλος ἕνας μεγάλος κληρικός τῆς Ἐκκλησίας μᾶς τήν 30-8-1998 μετέστη πρός Κύριον στήν πόλη τῶν Ἰωαννίνων, ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιμανδρίτης πατήρ Ἱερόθεος Κατσάνος, σέ ἡλικία 71 ἐτῶν.

Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία ἔγινε τήν ἑπόμενη ἡμέρα στόν Ἱερό Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου - Περιβλέπτου Ἰωαννίνων ἐνώπιον πλήθους κληρικῶν καί λαοῦ καί ἀντιπροσωπειῶν ἀπό τό Ἀγρίνιο καί τήν Ναύπακτο, ἀφοῦ ὁ κοιμηθεῖς πέρασε τό μεγαλύτερο κομμάτι τῆς ζωῆς του στόν Νομό μας.

Ὁ κατά κόσμον Θεόφιλος μετά τό πέρας τῶν γυμνασιακῶν του σπουδῶν στά Ἰωάννινα, σέ ἡλικία 19 ἐτῶν μαζί μέ τόν μεγαλύτερο ἀδερφό του, τόν ἀείμνηστο π. Κοσμᾶ, ἐγκατέλειψαν τήν γενέτειρά τους καί ἀκολούθησαν στό Ἀγρίνιο τόν πνευματικό τους πατέρα, ἀείμνηστο γέροντά μας πατέρα Βενέδικτο Πετράκη.

Στό Ἀγρίνιο ὁ νεαρός Θεόφιλος μέ πολύ ὄρεξη καί δραστηριότητα ἀναλαμβάνει ἔργο πού τοῦ ἀνέθεσε ὁ π. Βενέδικτος, γίνεται διαχειριστής τῆς “Φιλανθρωπικῆς Ἑταιρείας Ἀγρινίου” πού περιλάμβανε τό Γηροκομεῖο, Ὀρφανοτροφεῖο, Θεραπευτήριο οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, ἔργο τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ὀρθοδόξων Ἀγρινίου.

Ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ξεκινᾶ ἡ πρώτη κατασκήνωση τῆς Ἑνώσεως στήν Ἱερά Μονή τῆς Κατερινούς - Μακρυνείας, στόν Ἅγιο Βλάση ἡ δεύτερή τό 1949, στήν συνέχεια στήν Ἁγία Σοφία Θέρμου.

Τόν πατέρα Βενέδικτο δέν τόν ἐνθουσίαζαν αὐτές οἱ δραστηριότητες καί ἱκανότητες τοῦ συμπατριώτη τοῦ Θεοφίλου καί κάθε ἄλλου νέου, ἀφοῦ τόν κάθε ἱκανό τόν ἤθελε μέσα στήν Ἐκκλησία, ὡς κληρικό νά ὑπηρετήση τό Θυσιαστήριο.

Γιά τόν λόγο αὐτό τίς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1952 ὁ Θεόφιλος κείρεται μοναχός στό Ἐκκλησάκι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Ἀγρινίου ἀπό τόν πατέρα Βενέδικτο καί λαμβάνει τό ὄνομα Ἱερόθεος, πρός τιμήν του τότε Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυροῦ Ἱεροθέου. Αὐτή ἡ κουρά ἔμεινε χαραγμένη στήν μνήμη ὅλων πού εἶχαν τήν εὐλογία ἀπό τόν Θεό νά τήν ζήσουν. Ὁ π. Βενέδικτος πού ἔκανε τίς ἐρωτήσεις πρός τόν ὑποψήφιο μοναχό: “Πῶς ἦλθες ὧδε, ἀδελφέ,...” ἦταν τόσο ἔντονες πού ἐπίανε φόβος μπρός στό μυστήριο τῆς εἰσόδου στό μοναχικό βίου ἑνός 25άρη, προικισμένου μέ πολλά χαρίσατα ἀπό τόν Θεό. Διατηρῶ ἀκόμα στήν μνήμη μου καί πιστεύω καί πολλοί ἄλλοι θά ἐνθυμοῦνται τό γεγονός, ὅταν τελείωσε ἡ κουρά ὁ πατήρ Βενέδικτος μέ ἔντονο ὕφος ἀπευθυνόμενος στόν νέο μοναχό, ἀντί γιά εὐχές, ὅπως συνηθίζεται σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις, ὁ καλός ἐκεῖνος γιατρός τῶν ψυχῶν τοῦ εἶπε: “Ἄν δέν γίνεις καλός κληρικός καί ἀντί νά ὠφελήσεις βλάψεις καί ζημιώσεις τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτή τήν στιγμή νά πεθάνης, νά πεθάνης μπροστά μας!” Ὅλοι πάγωσαν μέσα στόν Ναό ἀπό τά λόγια αὐτά τοῦ 47άρη τότε στήν ἡλικία π. Βενέδικτου, αὐτός ὅμως ἦταν καί γι’ αὐτό ἔκανε καί τόσο μεγάλο ἔργο στά λίγα χρόνια πού τόν ζήσαμε.

Καί ὅμως ὁ π. Ἱερόθεος ἔγινε ἕνας ὑπεράξιος κληρικός, ἕνας Ἅγιος της σημερινῆς μας ἐποχῆς, πού ὑπηρέτησε τήν Ἐκκλησία ἐπί μισό περίπου αἰώνα καί ἀπό ὑψηλῆς σκοπιᾶς πού τόν ἔταξε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὑπηρέτησε τήν Ἐκκλησία στήν Ι. Μητρόπολη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας στήν Θεσσαλονίκη καί τελικά ἐπί μακρά ἔτη ὡς Πρωτοσύγκελος τῆς Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Εὐρυτανίας καί μετέπεια καί Ἁγίου Βλασίου.

Ὁ π. Ἱερόθεος δέν ἐπεδίωξε νά γίνη Ἀρχιερεύς καί δέν ἔκανε χρήση τῶν εὐκαιριῶν πού τοῦ δόθηκαν γιά τό ὕψιστό της Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα.

Ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά δοκιμάση πολλές πικρίες στήν παροῦσα ζωή καί νά κτυπηθῆ ἡ οἰκογένειά του ἀπό ἀλλεπάλληλα πλήγματα. Ὁ ἀδελφός του π. Κοσμᾶς τυφλώνεται καί φεύγει ἀπό τήν ζωή ἐνωρίς, ἡ ἀδελφή του χάνει τό ἕνα της πόδι καί φεύγει καί αὐτή ἀπό τόν παρόντα κόσμο, ὁ ἀνηψιός τοῦ πεθαίνει ξαφνικά καί ἀφήνει χήρα καί τρία ὀρφανά. Καί ὅμως αὐτός παραμένει ὄρθιος ἐκτός του ὅτι ἀναγκάζεται νά ἀφήση τήν θέση του καί νά ἐγκατασταθῆ στά Ἰωάννινα, ὅπου τό μετόχι τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ, Ἁγία Αἰκατερίνη Ἰωαννίνων, συνεχίζει τό ἔργο του καί ἀναπαύει πολλές ψυχές.

Τώρα ἐνώπιόν του θρόνου τοῦ Κυρίου θά δέεται ὑπέρ τῶν πνευματικῶν του τέκνων καί τῶν Ἀγρινιωτῶν φίλων καί ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν. Αἰωνία Του ἡ μνήμη”.