Γεγονότα καὶ Σχόλια: Δέν βολευόμαστε ἀνάμεσα σέ δυό σκοτάδια - Ἐξακτίνωση στοιχείων πίστης

Δέν βολευόμαστε ἀνάμεσα σέ δυό σκοτάδια

Ἄν ἡ ζωή εἶναι ἕνα φωτεινό διάστημα ἀνάμεσα σέ δύο σκοτάδια, στό σκοτάδι πρίν ἀπό τήν γέννησἠ μας καί τό σκοτάδι μετά τόν θάνατό μας, σκοτάδι ἀνυπαρξίας γιά ὅσους δέν πιστεύουν στήν μετά τόν θάνατο ζωή, ποιό νόημα μπορεῖ νά ἔχη τό μεταξύ τους φωτεινό διάστημα; Ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς;

Ὁ ἀπ. Παῦλος, πού πίστευε στήν μετά τόν θάνατο ζωή, εἶναι ἀκόμη πιό ἀπαιτητικός ἀπό τήν ζωή, τήν ὁποία σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο τήν γνώρισε στόν Χριστό. Γράφει στήν πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή του: «εἰ γὰρ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται. εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν· ἔτι ἐστὲ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν». Ἄρα κι αὐτοί πού πέθαναν μέ πίστη στόν Χριστό, ζώντας ἐν Χριστῷ, ἔχουν χαθῆ. Ἄν γι’ αὐτήν μόνο τήν ζωή ἔχουμε ἐλπίσει στόν Χριστό, «ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν. Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο»(15, 16-20).

Ἡ ἐλπίδα πού φωτίζει τό σκοτάδι τοῦ θανάτου εἶναι δῶρο τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ καί ἡ πίστη πού δίνει ὑπόσταση σ’ αὐτήν τήν ἐλπίδα εἶναι αὐτή πού νίκησε καί νικᾶ τήν νοοτροπία τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία συνιστᾶ τόν πνευματικό θάνατο. Ὁ ἀπ. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν πρώτη του ἐπιστολή διατυπώνει καθαρά τήν ἀποστολική πείρα του: «πᾶν τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὸν κόσμον· καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν. τίς ἐστιν ὁ νικῶν τὸν κόσμον εἰ μὴ ὁ πιστεύων ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ;»(5, 4-5)

Ἄν ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀναστηθῆ κι ἄν δέν μᾶς εἶχε δοθῆ, διά πολλῶν τεκμηρίων, ἡ πίστη στό πρόσωπο, τήν διδασκαλία καί τήν Ἀνάστασή Του, θά εἴμασταν «ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων». Θά προσπαθούσαμε νά βολευτοῦμε μέ ἀπολαύσεις διαφόρων ποιοτήτων, αἰσθησιακές, αἰσθητικές, ἰδεολογικές, στό φωτεινό διάστημα ἀνάμεσα σέ δύο σκοτάδια θεωρούμενης ἀνυπαρξίας, ὥστε νά βρίσκουμε σ’ αὐτό ἔστω κάποιο φαντασιακό νόημα.

Ἐξακτίνωση στοιχείων πίστης

Ἀντιγράφω ἕνα άπόσπασμα ἀπό τό τελευταῖο κείμενο τῆς Μυρσίνης Ζορμπᾶ, τό ὁποῖο (μᾶλλον χωρίς νά τό θέλη ἡ γράψασα) προκαλεῖ ὅσους χαίρονται τήν πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, νά τήν θυμοῦνται εὐχόμενοι. Γράφει:

«Ἡ λέξη πού ταιριάζει σέ αὐτόν τόν σύντομο ὁρίζοντά μου εἶναι ἡ ἀνυπαρξία. Δέν περιγράφεται, γιατί εἶναι ἕνας οὐ τόπος, οὐ χρόνος. Τήν περασμένη ἑβδομάδα στή συζήτηση μέ τόν γιατρό κατάλαβα ὅτι διακόπτουμε τίς χημειοθεραπεῖες... Ἑπομένως ἡ ἀνυπαρξία εἶναι αὐτό πού ἐκφράζει καλύτερα, πού διατυπώνει μέ μεγαλύτερη ἀκρίβεια αὐτό πού ἔρχεται. Ὑπάρχει μόνο αὐτό πού ζεῖς καί πού ἀπό τή μία μεριά εἶναι σκοτεινό καί δυσοίωνο, μιά δυστοπία, ἀπό τήν ἄλλη εἶναι ἡ πραγματική ζωή, αὐτό τό κάθε μέρα, πού τό ἐπιμελεῖσαι, τό φροντίζεις. Τό φαγητό, τό διάβασμα, ὁ καιρός ἔξω ἀπό τό παράθυρο, τά ὡραῖα λουλούδια, οἱ φίλοι, οἱ ἐπικοινωνίες, οἱ συζητήσεις, τά ἐνδιαφέροντα πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ δύναμη τῶν ἰδεῶν πού δέν σταματάει νά ὑπάρχει καί πού καταφέρνει νά ἐξακτινωθεῖ πέρα ἀπό χρόνο...».

Ἡ δύναμη τῶν ἰδεῶν πού ἐξακτινώνεται πέρα ἀπό τό χρόνο, ἄρα καί πέρα ἀπό τόν θάνατο, εἴθε νά εἶχε στοιχεῖα πίστης, ἱκανά νά ἐφελκύσουν τήν δύναμη τῶν προσευχῶν, ὅσων τήν ἀγαποῦσαν πιστεύοντας στόν Χριστό καί τήν Ἀνάστασή Του.

π.Θ.Α.Β.